«Ἐκάθισεν ὁ λαός φαγεῖν καί πιεῖν καί ἀνέστησαν παίζειν...
καί ἔπεσον ἐν μιᾶ ἡμέρα εἰκοσιτρεῖς χιλιάδες.”
Α΄ Κορ. 10,7
Η πατρίδα μας συνθέτει μία απέραντη αγία τράπεζα, πάνω στην οποία καθημερινώς τελούνται άπειρες ακολουθίες. Η πατρίδα μας είναι το θυσιαστήριο που στέκει θεμελιωμένο πάνω στα ιερά οστά και στο αίμα μαρτύρων και ηρώων. Η πατρίδα μας αποτελεί έναν τεράστιο μυστηριακό ναό, μέσα στον οποίο επιβάλλεται ολημερίς και οληνυχτίς να δοξάζεται η Αγία Τριάς!
Μάρτυρες!
Μία εντελώς άγνωστη λέξη
μέσα στη σύγχρονη απνευμάτιστη και άκρως υλιστική κοινωνία.
Κι όμως είναι μία λέξη με πολύχρονη ιστορία και παράδοση, αρχής γενομένης από τα βάθη της Π. Διαθήκης, μέσω όλων εκείνων των μαρτύρων οι οποίοι “ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐν φόνω μαχαίρας ἀπέθανον...” (Εβρ. 11,37).
Η συνέχειά της καταγράφεται στα μητρώα των πρώτων χριστιανικών χρόνων, μέσω του εξαισίου προτύπου των πρώτων χριστιανών‧ των “μωρών” που νίκησαν τους σοφούς και των “ασθενών” που κατετρόπωσαν τους ισχυρούς.
Εσχάτως ήλθε και σκοτείνιασε η γη κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας, λόγω του πυκνού νέφους των νεομαρτύρων που βασανίστηκαν, απαγχονίστηκαν, πέθαναν μέσα σε φρικτούς και ανείπωτους πόνους, συνοδεία τρομερών μαρτυρίων και βασανιστηρίων, γιατί δεν ήθελαν να αρνηθούν την πίστη του Χριστού.
Εκεί στις στήλες του Ολυμπίου Διός των Αθηνών, υπάρχει μία επιγραφή περίεργη. “1771 Ιουλίου 9. Απεκεφαλίσθη ο Πακνανάς Μιχάλης”.
Ανοίγοντας τον πρώτο τόμο της “Ιστορίας των Αθηναίων” του ακαδημαϊκού Δ. Καμπούρογλου, διαβάζουμε το ιστορικό της εν λόγω υπόθεσης.
Στα 1771, μια μέρα, γύριζε στην Αθήνα από τις δουλειές του ο κηπουρός Μιχάλης Πακνανάς. Ξάφνου του ρίχτηκαν κάμποσοι Τούρκοι, τον πιάσανε και με μια ψεύτικη κατηγορία, τον ρίξανε στη φυλακή. Τριάντα μέρες τον βασάνιζαν εκεί σκληρά, ζητώντας να αρνηθεί τη χριστιανική πίστη. Μα ο Μιχάλης είχε ψυχή παλληκαρίσια και πίστη τόσο ζωντανή, που προτιμούσε να πεθάνει παρά να την αρνηθεί. Στις 30 μέρες, ο Καλοπασάς είπε να τον θανατώσουν. Ο Μιχάλης δεν δειλίασε καθόλου. Τράβηξε πρόθυμα για τον τόπο του μαρτυρίου. Στο δρόμο που πήγαινε, σαν απαντούσε Χριστιανούς τους φώναζε: “Συχωρέστε με, αδελφοί, κι ο Θεός να σας συχωρέσει”. Φθάνοντας στον ορισμένο τόπο, γονάτισε χωρίς φόβο, κι έσκυψε το κεφάλι, προσμένοντας μετά χαράς τον θάνατον ως ζωήν. Ο δήμιος τον χτύπησε λίγο στο λαιμό, για να τον κάμει να δειλιάσει και να αρνηθεί τον Χριστό. “Χτύπα δια την πίστη!”, φώναξε τότε ο Μιχάλης θαρρετά. Και πάλι ο δήμιος τον έκοψε λίγο με το μαχαίρι, για να πονέσει και να φοβηθεί. “Χτύπα διά την πίστη!”, φώναξε πάλι δεύτερη φορά πιο δυνατά ο Μιχάλης. Και το αίμα του σε λίγες στιγμές πορφύρωνε τη χλόη, που φύτρωνε στα ερείπια του αρχαίου ναού. (Ιστορία των Αθηναίων. Τόμος Α΄ σελ.149-150 και 175-176)
Αυτός λοιπόν ήταν ο Μιχάλης ο Πακνανάς και αυτό ήταν το μεγάλο έγκλημά του· πίστευε στο Χριστό! Για την πίστη αυτή δέχτηκε το μαρτύριο, προσφέροντας για χάρη της την υπέρτατη θυσία. Μα πόσοι τέτοιοι Μιχάληδες φανήκανε στο χρόνια της τουρκοκρατίας! Πόσοι Έλληνες νεομάρτυρες που συνεχίσανε την ένδοξη παράδοση των αρχαίων μαρτύρων! Ο αριθμός τους παμμέγιστος και σχετικά άγνωστος.
Πρόσθετες μαρτυρίες για τους εν λόγω νεομάρτυρες καταθέτουν πάμπολλοι έτεροι μελετητές. Ο Σπυρίδων Τρικούπης στην ιστορία της ελληνικής επανάστασης, ο Πουκεβίλ στην ιστορία της ελληνικής αναγέννησης, ο Πετίτ στη βιβλιογραφία των ελληνικών ακολουθιών κ.ο.κ.
Όλα όμως αυτά τα μαρτύρια και οι ομολογίες, δεν ήταν μέρος ενός πρόσκαιρου ενθουσιασμού, που παρατηρήθηκε σε ένα μόνο μέρος μεμονωμένα και για κάποιο χρονικό διάστημα. Από την πρώτη κιόλας μέρα μετά την άλωση, ως τις μέρες του '21 και αργότερα ακόμη, έχουμε μαρτύρια φρικτά σε κάθε επαρχία της Ελλάδος.
Έγραφε ο Σπύρος Ζαμπέλιος για την Ελλάδα των πρώτων χριστιανικών αιώνων, ότι, “εκάστη επαρχία έχει βασάνους ιδίας· έχει η Μεσοποταμία το αργόν πυρ, έχει ο Πόντος τον τροχόν, η Αραβία τον πέλεκυν, η Καππαδοκία τον διαλελυμένον μόλυβδον. Το αυτό συνέβη ξανά στα νεώτερα χρόνια στη χριστιανική Ελλάδα”.
Μάρτυρες! Γέροντες, νέοι, αλλά και παιδιά. Πλούσιοι και πένητες. Εγγράμματοι και αναλφάβητοι. Άρχοντες και απλοί πολίτες.
Χωρίς να αναφερθούμε σε έτερες αναλυτικές ονομαστικές αναφορές και τα ιδιάζοντα μαρτύρια, κλείνουμε την αναφορά μας στους νεομάρτυρες με την μορφή του Κοσμά του Αιτωλού! Του μεγάλου αυτού αναμορφωτού, ιεραποστόλου, μυσταγωγού.
Καθώς λοιπόν τον έδεσαν στο δέντρο, όπου επρόκειτο να δεχθεί το μαρτυρικό τέλος, σήκωσε ψηλά τα μάτια του ατάραχος προς τον ουρανό και φώναξε τον συγκινητικό εκείνο μα και τόσο βαθύ στον συμβολισμό του ψαλμικό στίχο: “Διήλθομεν διά πυρός καί ὕδατος καί ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν”.
Κάπως έτσι φτάσαμε στα σύγχρονα ύπουλα χρόνια, στα οποία εκτοπίζεται και πάλι, διωκόμενος εντέχνως, ο Χριστός, από τον χειρότερο δυνάστη και διώκτη που πέρασε ανά τους αιώνες.
Τον αποστάτη νεοέλληνα! Από αυτόν που βρίσκεται στα ανώτατα μέχρι και τα κατώτατα στρώματα της πολιτείας και πολύ περαιτέρω της ιεραρχίας. Καθημερινώς εκτυλίσσονται εικόνες πρωτοφανούς άρνησης, διακωμώδησης και αθλίου εμπαιγμού των ιερών και οσίων. Ένας όχλος με τεχνολογική αυθάδεια, με τεχνητή νοημοσύνη, ενταγμένος στα σύγχρονα νεοποχήτικα γενιτσαρικά σώματα του μανιώδους αποχριστιανισμού και λοιπού αφελληνισμού, σέρνει επιδεικτικά την αλήθεια προς τον Γολγοθά. Πιο ψηλά οι ποικίλοι ινστρούχτορες καταπατούν το σύνταγμα, καθαιρώντας αιωνίους νόμους και ψηφίζουν ετέρους, μέσω των οποίων προωθείται η φίμωση υγιών συνειδήσεων, ο εκμαυλισμός των νέων, η καθαίρεση της ηθικής και η ανάδειξη της προστυχιάς και κάθε ετέρας ανωμαλίας. Ξετσιπώθηκαν οι πάντες ψυχικώς και σωματικώς και έχουν καλέσει τον ίδιο τον αρχισατανά με όλα τα δαιμονικά, να βοηθήσει τους άνομους σκοπούς των σφετεριστών των ελληνοχριστιανικών ιδεωδών.
Τότε εκείνοι, οι Τούρκοι, σκότωναν κορμιά και αφάνιζαν το βιός μας, αλλά οι τωρινοί “νεοέλληνες” σκοτώνουν τις ψυχές μας.
Εκείνοι ποτέ δεν μας το 'κρυψαν, πως μας λογάριαζαν σκλάβους. Οι σημερινοί όμως μας ξεγελούν πως είμαστε τάχα ελεύθεροι, την στιγμή που έχουν σκλαβώσει τις ψυχές μας ανεπανόρθωτα.
Τελικά, ο Κύριος δεν θα σταματήσει ποτέ να πληγώνεται, να πονά, να ταπεινώνεται, να σταυρώνεται...
Αλλά και τους σύγχρονους μαθητές του, τους υποδέχονται καιροί που χαμόγελο δεν θ' ανθεί σε ανθρώπου χείλη και όλο το σίδερο της γης και η φωτιά του κόσμου θα κρέμονται πάνω από τα κεφάλια τους.
Ο Θεός μετά το αίσχος της ψήφισης του επαισχύντου νόμου της επικρότησης της ανωμαλίας και του γενικώτερου σοδομισμού, σήκωσε το μάτι του από την Ελλάδα, οπότε άνετα έστησε και καλοστήνει περαιτέρω το βασίλειό του ο Σατανάς.
Αλήθεια, πού βρίσκονται οι συναγωνίστριες της ΕΠΟΝ με το σύνθημα που έριξαν “κάτω η παρθενία” να δούνε πόσο κάτω έπεσε η γυναίκα; Πολύ περαιτέρω, πού βρίσκονται στις μέρες μας οι περιώνυμες, άκρως περήφανες φεμινίστριες, που λύσσαξαν χρόνια κατά της χριστιανικής διδασκαλίας, να αντισταθούν στην εκ νέου μετατροπή τους σε res από το ελεεινό σύστημα της εξουσίας των “ανδρών”, αλλά και των κεκαλυμμένων “γυναικών”; Όλο το ρυπαρό κατεστημένο αποφασιστικά, πισωγυρίζει τον κόσμο σε εκείνα τα απαίσια ρωμαϊκά χρόνια, με την γυναίκα και πάλι τιποτένιο αντικείμενο τέρψης και πολύπλευρης εκμετάλλευσης και τα παιδιά αφημένα στους δρόμους να κατασπαράσσονται από “λύκους”.
“Οι δε φεμινίστριες εσιώπων!” Πόσο τελικά οι εχθροί του Χριστού θέλγονται από την μοναδική στάση και συμπεριφορά του και προστρέχουν να τον “μιμηθούν”;
Όμως υπάρχει μία τεράστια διαφορά. Ο Χριστός ήταν καθαρός, αμόλυντος, αθώος και απαξιούσε να εκφρασθεί σε μία υποκριτική κοινωνία. Σήμερα όμως όλοι εμείς, επιλέξαμε την ανώδυνη λύση, να φορτώνουμε στη ράχη των Εβραίων και του Πιλάτου, το σταύρωμα του Σωτήρος, ενώ την ίδια ώρα “εμείς” κατατρυπούμε όλο το άγιο σώμα του με “ήλους” που ούτε ο ίδιος ο Σατανάς δεν σκέφθηκε. Οι Αιγύπτιοι τότε θανάτωναν τα άρρενα τέκνα των Εβραίων μόλις πιστοποιούνταν, μετά την γέννησή τους. Δεν είχαν σκεφθεί να κάνουν κάτι εκ των προτέρων. Οι Τούρκοι επίσης άρπαζαν τα νήπια και τα ενέτασσαν στα γενιτσαρικά σώματα ευρισκόμενα εν ζωή. Εμείς οι σύγχρονοι ελεεινοί νεοέλληνες, σκοτώνουμε με σατανικούς τρόπους τα έμβρυα, τα παιδιά μας, πριν ακόμη δουν το φως της ημέρας. Οι δε φεμινίστριες διακηρύσσουν μεγάλαυχα, ότι εξουσιάζουν το κορμί τους και το κρατούν απεξαρτημένο από την μητρότητα.
Για να δούμε όμως τώρα, που οι νοσηροί εγκέφαλοι, δένοντας την σύγχρονη φεμινίστρια πισθάγκωνα, θα την οδηγήσουν στην επί “πληρωμή” παρένθετη μητρότητα. Μηχανή αναπαραγωγής η σύγχρονη γυναίκα, που καταπιέστηκε αιώνες από τον Χριστιανισμό, με στόχο να παράξει παιδιά για να εξοπλίσει με ιδιότυπο γενιτσαρικό στοιχείο τους ανώμαλους εγκεφάλους.
“Εκδικούνται” οι σύγχρονοι νεομάρτυρες. Τα επί σειρά ετών, 300.000 έμβρυα κατ' έτος, εδώ και πενήντα χρόνια, ραίνουν με το πολύτιμο αίμα τους, αυτούς που φώναζαν προκλητικά “τό αἷμα αὐτοῦ ἐφ' ἡμᾶς καί ἐπί τά τέκνα ἡμῶν” (Ματ. 27,25).
Όσον αφορά τα εναπομείναντα εν ζωή παιδιά της εποχής μας, ενταγμένα και αυτά στα γενιτσαρικά σώματα των ελεεινών σχολείων της πρότυπης “εχπαίδευσης” θα εκδικηθούν ανάλογα τους γονείς τους. Γιατί αντί να μαθαίνουμε στα παιδιά μας τα άγια συναξάρια, την ζωή των αγίων της Χριστιανοσύνης και τα μαρτύριά τους για την αγάπη του Χριστού, τα μαθαίνουμε την ιστορία του κολασμένου κόσμου. Ένα πράγμα μόνο μπορεί να μας σώσει: “χτύπα διά την πίστη!”
