Στη συγκλονιστική της κατάθεση που έδωσε στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής προ μερικών ημερών, η Μαρία Καρυστιανού έβγαλε από τα βάθη της πένθιμης ψυχής της μια αλήθεια που χαράχτηκε στο μυαλό όσων διαθέτουν ακόμα δράμι συνείδησης.
Ότι το έγκλημα των Τεμπών δεν είναι μια υπόθεση που αφορά 57 ανθρώπους και τις οικογένειές τους. Είναι ένα ΕΘΝΙΚΟ ζήτημα που μας αφορά όλους ανεξαιρέτως. Όσους ταξίδεψαν σε αυτόν τον σιδηρόδρομο – καρμανιόλα, και όσους δεν ταξίδεψαν ποτέ. Γιατί όλοι είμαστε «επιβάτες» στην ίδια ταχεία, ενός εκτροχιασμένου και τυχοδιωκτικού κράτους που δεν διστάζει να ξεπουλάει ακόμα και ζωές για εισιτήρια.
Είναι τόσο απέραντος ο ωκεανός της στημένης προπαγάνδας που έχει πνίξει εδώ και έναν χρόνο την υπόθεση, που με την φωνή της Μαρίας Καρυστιανού ήταν σαν πήρε ανάσα ολόκληρη η Ελλάδα. Και έχει γίνει τόσο πολύ «κανονικότητα» το ψέμα και η συγκάλυψη, πού οι αλήθειες που βγήκαν απ’ το στόμα της μαυροντυμένης μάνας, φάνταζαν σαν μουσειακό είδος για τον έκπτωτο πολιτικό πολιτισμό μας. Τα αυτονόητα, αυτά που σκέφτεται ο καθένας, έγιναν μια «πολυτέλεια», όχι απλά μόνο για να εφαρμοστούν, αλλά ακόμα και να ακουστούν σε ένα θεσμικό βήμα.
Αν εμείς οι άσχετοι με την τραγωδία, νοιώσαμε ψυχική ανακούφιση στα λόγια της κας Καρυστιανού, φανταστείτε οι οικογένειες των θυμάτων και των τραυματιών, πόση ανάγκη έχουν να εκφραστούν με έναν τέτοιο τρόπο. Σχεδόν έναν χρόνο τώρα, υπομένουν έναν καταιγισμό από ανάλγητες τοποθετήσεις, χυδαίες δηλώσεις, απάνθρωπες αντιμετωπίσεις, ατελείωτα ψεύδη, ύπουλες μεθοδεύσεις.
Μίλησαν οι ζωντανοί με ένα στόμα, μίλησαν και οι νεκροί από το χώμα, και ταρακούνησαν τον λαό. Εκεί άλλωστε απευθυνόταν η κατάθεση της κας Καρυστιανού. Στον λαό και τις πολιτικές δυνάμεις που μάχονται το έγκλημα αυτό. Όχι στους καρεκλοκένταυρους της κυβέρνησης. Δεν περίμενε κανείς καμία παραίτηση για λόγους ευθιξίας από αυτούς. Έχει γίνει αξίωμα πλέον ότι δεν υπάρχει ίχνος τσίπας.
Ένα ολόκληρο σύστημα που λειτουργεί με επικοινωνιολόγους και κατακερματισμένους κομματικούς στρατούς, «βραχυκύκλωσε» μπροστά στην ατόφια κραυγή απόγνωσης, μιας χαροκαμένης μάνας. Κάθε φορά που λύγιζε η φωνή της, λύγιζαν και τα γόνατα όλων εκείνων που κουκουλώνουν το έγκλημα, όχι από τύψεις βέβαια, αλλά από λιγοθυμιά για την επικοινωνιακή ζημιά που τους έκαναν τα λόγια αυτής της γυναίκας.
Η πρόεδρος των οικογενειών θυμάτων των Τεμπών, εξέφρασε την πίστη και την επιθυμία να έχει όλο τον λαό στο πλευρό της. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε και τα δικά μας λάθη. Γιατί σίγουρα φέρουμε όλοι μας ένα μικρό ή μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης γι’ αυτήν την τραγωδία.
Κάποιοι στήριξαν με την ψήφο τους αυτό το σαπρό σύστημα εξουσίας. Κάποιοι συμβιβάστηκαν με την τριτοκοσμική κατάσταση της χώρας. Κάποιοι συνθηκολόγησαν με την ιδέα ότι έχουμε κράτος των «ακαταδίωκτων». Κάποιοι είπαν με ηττοπάθεια ότι ο μηχανισμός συγκάλυψης είναι τόσο ισχυρός, πού δεν πρόκειται να υπάρξει καμία δικαίωση. Και πήγαν παρακάτω, αφήνοντας 57 ταφόπλακες στη βουβή σιωπή τους.
Κι όμως, είδαμε τι συντριπτική δύναμη έχει η αλήθεια, όταν συμβαίνει να βγει στην επιφάνεια της δημοσιότητας. Ολόκληρο το σύστημα εξουσίας σείστηκε σαν αχυρένια παράγκα, από μια και μόνο κατάθεση ψυχής και οδύνης. Αφιλτράριστη, ακομμάτιστη, ωμή, με επιχειρήματα που έκοβαν σαν λεπίδες.
Η ιστορική κατάθεση της Μαρίας Καρυστιανού, κονιορτοποίησε τις δηλώσεις όλων των πολιτικών «παχύδερμων» που ισχυρίζονταν ότι τα Τέμπη έχουν ξεχαστεί και ότι το 41% ήταν συγχωροχάρτι για την κυβέρνηση.
Κάθε Έλληνας που θέλει να λέγεται ενεργός πολίτης και όχι φύρα της κοινωνίας, οφείλει να ακούσει αυτή την κατάθεση, και να την ακούει κατά καιρούς. Και πάνω σε αυτά τα επιχειρήματα να ενωθεί στον κοινό αγώνα για δικαίωση.
Τα καλοταϊσμένα ΜΜΕ πρόβαλλαν για 1-2 μέρες την τοποθέτηση αυτή, και μετά την έθαψαν. Οι κυβερνητικοί ήπιαν την επόμενη μέρα το εσπρεσσάκι τους, με την ίδια αναισθησία όπως πάντα. Ο λαός έμεινε μόνο, να αντηχούν στις τάξεις του οι εκκλήσεις αυτής της μάνας. Το μεγαλύτερο μειονέκτημα της Εξεταστικής Επιτροπής, μπορεί να γίνει πλεονέκτημα γι’ αυτές τις χαροκαμένες οικογένειες. Όλοι ξέρουμε ότι γίνεται για τα μάτια του κόσμου. Ας δει και ας ακούσει ο κόσμος λοιπόν, τις ωμές αλήθειες με κάθε ευκαιρία.
Να ευαισθητοποιηθούμε, να ενημερωθούμε και να παρακολουθούμε από κοντά την εξέλιξη αυτής της υπόθεσης. Όχι άλλος εφησυχασμός. Αφού εκείνοι ποντάρουν στη λήθη, εμείς να ποντάρουμε στο να μη στεγνώσει ποτέ αυτό το αίμα από τη μνήμη μας.
Σε μια συνέντευξη της κας Καρυστιανού που δημοσιεύτηκε εχθές στο reader.gr, ρωτήθηκε αν επισκέπτεται τον μαρτυρικό τόπο όπου συγκρούστηκαν τα τραίνα. «Πολλές φορές», απάντησε και πρόσθεσε: «Για εμένα είναι πιο σημαντικό σημείο από το μνήμα της στα κοιμητήρια. Είναι εκεί που ίσως είπε το τελευταίο αστείο, που έκανε την τελευταία σκέψη, που είχε την τελευταία εικόνα ζωής, που πήρε την τελευταία ανάσα… Εκεί… Εκεί που τελείωσε ο κόσμος μου».
«Πώς μπορεί ο απλός πολίτης να σταθεί αρωγός στην προσπάθειά σας για δικαίωση;», ρώτησαν ακόμα την κα Καρυστιανού.
«Θέλουμε να ενωθούν μαζί μας στον Σύλλογο. Να μας δώσουν φωνή στην Ελλάδα, στις Βρυξέλλες, να μας ακούσει όλος ο πλανήτης. Όσες πιο πολλές εγγραφές, τόσο μεγαλύτερη δύναμη. Στο site σε λίγες ημέρες θα μπορεί να γίνει εγγραφή. Είναι το tempi2023.gr. Αυτό ήταν ένα έγκλημα προς την κοινωνία. Η δικαίωση θα είναι για όλους».
