Μιά γερόντισσα, αγία ψυχούλα,
ζούσε στον Πειραιά μόνη της.
Το μοναχοπαίδι της ακολούθησε το δρόμο του Μοναχισμού·
αφιερώθηκε στο Θεό!
Εκείνη δέχτηκε το γεγονός
δοξάζοντας το Θεό για την τιμή που έκανε στο παιδί της και στην ίδια,
παρ' όλο που απόμεινε μόνη της.
Επιπλέον δεν είχε και καλή υγεία·
είχε άσθμα,
που πολύ τη βασάνιζε
και πολλές φορές έφθανε κοντά στο θάνατο.
Μ᾿ αυτόν τον αγώνα πέρασαν αρκετά χρόνια.
Κάποτε ο Θεός,
βραβεύοντας την πίστη και την αφοσίωσή της σ᾿ Εκείνον,
παραχώρησε κι ανοίξανε προς στιγμήν τα μάτια της ψυχής της
κι αξιώθηκε να δεί τον Άγγελο φύλακα της ψυχής της!
Η φωτεινότητα και η θεία γλυκύτητά του
γέμισαν με υπερκόσμια χαρά την ευλαβέστατη γερόντισσα.
Τώρα είχε δεί με τα μάτια της
ότι στην πραγματικότητα ποτέ δεν ήταν μόνη.
Έτσι, προσευχόταν πλέον με μεγαλύτερη πίστη και θερμότητα.
Όμως, η ασθένεια συν τω χρόνω θέριευε.
Καί κάποτε,
σαν αδύναμος άνθρωπος,
λύγισε,
χύνοντας πολλά δάκρυα μέσα στον πόνο της!
Τότε, στη δύσκολη αυτή στιγμή,
ξαναφάνηκε χαμογελαστός ο Άγιος Άγγελός της,
έτοιμος να την ενισχύσει.
Η γριούλα όμως τον πρόφτασε
και του είπε με πόνο:
–Άγιε μου Άγγελε,
παρακάλεσε και συ τον Κύριο να με πάρει!
Δεν αντέχω πλέον!
Καί εκείνος της απάντησε στοργικά, αλλά σταθερά:
–Πρέπει, γερόντισσα,
να κάνεις λίγη υπομονή ακόμη.
Επειδή όμως εκείνη δυσκολευόταν να το δεχτεί, πρόσθεσε:
–Κι εγώ κάνω υπομονή τόσα χρόνια
και κάθομαι κοντά σου,
και στερούμαι τη χαρά του Ουρανού!
Κάνε και συ λίγο ακόμη!
Όταν άκουσε αυτά τα λόγια του,
εκείνη συγκλονίστηκε
κι είπε μέσα απ᾿ την ψυχή της:
–Γεννηθήτω το θέλημα του Κυρίου!
Ο Άγιος Άγγελος τότε,
έπαψε να φαίνεται,
αλλά η εμφάνιση και τα λόγια του
άφησαν στη γριούλα μια απέραντη γαλήνη
και μια θεία παρηγοριά.
[Αυτό το γεγονός το εμπιστεύτηκε στο Μοναχό γιό της, όταν κατέβηκε μια φορά απ' το Άγιο Όρος για να την επισκεφτεί...]
