«Καί
ἐγένετο ἑσπέρα καί ἐγένετο πρωί, ἡμέρα μία». Διατί δέν εἶπε «πρώτη»
ἀλλά «μία»; …Ἕνας λόγος ἦτο ἴσως ὅτι ἤθελε νά βάλη σαφές περίγραμμα
εἰς τό ἡμερονύκτιον, ὥστε νά θεωρῆται ὅτι οἱ εἰκοσιτέσσαρες ὧραι
συμπληρώνουν διάστημα μίας ἡμέρας, καθώς δηλαδή θά ἐξυπακούεται μαζί μέ
τήν ἡμέραν καί ἡ νύχτα. …Μπορεῖ νά αἰσθανθεῖ κανείς ἄραγε ἔστω καί στό
ἐλάχιστο ὅτι ὁ Μέγας Βασίλειος, ἄν πίστευε ὅτι αὐτές οἱ ἕξι ἡμέρες ἦσαν
συμβολισμοί ἑκατομμυρίων ἐτῶν, θά ἔλεγε ὅτι ἡ ἡμέρα πού ἀναφέρει ἡ
Βίβλος εἶναι ἡμερονύκτιο χωρισμένο ἀκριβῶς σέ 24 ὧρες, μέ σταθερά
χρονικά ὅρια; Γιατί νά τό πεῖ αὐτό ἄν ἔνοιωθε ὅτι ὁ Μωϋσῆς ὁμιλοῦσε
ἀλληγορικά;
«Διά τοῦτο τήν κεφαλήν τοῦ χρόνου τήν ὠνόμασε ὄχι «πρώτην ἡμέραν» ἀλλά «μίαν». Ἔτσι ἀπό τό ὄνομά της θά φαίνεται ἡ συγγένεια της πρός τόν αἰώνα. Ὥστε καί ἄν εἰπῆς «ἡμέραν» καί ἄν εἰπεῖς «αἰώνα» τήν αὐτήν ἔννοιαν ἐκφράζεις. Καί ἄν ὀνομασθῆ «αἰών», εἶναι ἕνας μοναδικός καί ὄχι πολλοί. Θέλοντας νά ἑλκύσει τόν νοῦν πρός τήν μέλλουσαν ζωήν, ὀνόμασε «μίαν» τήν εἰκόνα τοῦ αἰῶνος, τήν ἀπαρχήν τῶν ἡμερῶν, τήν συνομίληκον τοῦ φωτός, τήν ἁγίαν Κυριακήν, αὐτήν πού ἐτιμήθη μέ τήν ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου.
Προφανῶς ὁ Μ.Βασίλειος βλέπει τήν «μία ἡμέρα» ὡς εἰκόνα τοῦ «μέλλοντος αἰῶνος» ὅπως ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως. Τότε φυσικά , «εἴτε πεῖς μέρα εἴτε αἰώνα, θά εἶναι τό ἴδιο», ἐφόσον μέ τήν φύση θεωμένη καί ἄφθαρτη δέν θά ὑπάρχει χρόνος μέ τήν σημερινή ἔννοια. Θά εἶναι ἡ «Ἡμέρα» τοῦ Κυρίου ὅπου «μία μέρα παρά Κυρίου ὡς χίλια ἔτη, καί χίλια ἔτη ὡς ἡμέρα μία» (Β' Πέτρ. 3, 8 ).
