Ἡ Ἱ. Σύνοδος νὰ τονίση μὲ σαφήνειαν καὶ ἀπεριφράστως ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι βαρύτατον ἁμάρτημα!
ΑΘῼΑ ΠΑΙΔΙΑ ΘΥΜΑΤΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ «ΛΟΜΠΥ»
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Πολὺς λόγος γίνεται στὶς μέρες μας γιὰ τὸ «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων. Ἡ Κυβέρνηση προτίθεται νὰ τὸν νομοθετήσει. Μᾶς ἔχει διαβεβαιώσει ὁ Πρωθυπουργὸς πολλὲς φορές, λὲς καὶ ἀνυπομονεῖ ὁ δοκιμαζόμενος λαὸς καὶ εἰδικότερα οἱ ψηφοφόροι τῆς Νέας Δημοκρατίας γιὰ τὸ πότε θὰ ψηφισθεῖ ἕνα ἀκόμα ἀντιχριστιανικὸ νομοθέτημα. Προφανῶς ἕνας συνειδητὸς χριστιανὸς ἐξοργίζεται ἀπὸ τὴν πρωτοβουλία τῆς Κυβέρνησης καὶ δὲν ἀναγνωρίζει κανένα ἐλαφρυντικὸ στοὺς πολιτικοὺς ποὺ συμφωνοῦν.
Ἡ ἀνησυχία μας κορυφώνεται καὶ ἀπὸ τὴ μετριοπαθῆ, γιὰ νὰ μὴ ποῦμε, δειλή, στάση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπέναντι στὸ μεγάλο ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ στὴν υἱοθεσία ἀθῴων παιδιῶν ἀπὸ τὴ μεριὰ τῶν προβληματικῶν ὁμοφυλοφίλων.
Τὸ θέμα ἔχει δύο μέρη. Πρωτίστως ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ τονίσει μὲ σαφήνεια καὶ ἀπεριφράστως ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι βαρύτατο ἁμάρτημα. Καμιὰ συνοδικὴ ἀπόφαση δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἐμφανίσει ὡς ἀποτέλεσμα κάποιας ἀδυναμίας τῶν συγκεκριμένων ἀνθρώπων καὶ ἄρα νὰ τὴ δεχθεῖ ἀπὸ βαρύτατο ἁμάρτημα ὡς ἕνα σχεδὸν «ἀθῷο» πταῖσμα, ποὺ δὲν χρῄζει οὔτε μετάνοιας οὔτε συγχώρησης. Τὸ δεχόμαστε καὶ πᾶμε πιὸ πέρα. Ἔτσι βλέπουμε ἀνώτερους κληρικοὺς νὰ ὑποδέχονται καὶ νὰ χαιρετοῦν ἐγκαρδίως προκλητικοὺς ὁμοφυλόφιλους καὶ νὰ τοὺς εὔχονται ἐπιτυχία στὸ ἔργο τους, δίνοντας τὴν ἐντύπωση ὅτι ἀμνηστεύουν τὴν ἁμαρτωλή τους ζωή. Λησμονοῦν οἱ μεγαλόσχημοι ρασοφόροι τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται στὸ κτηνῶδες ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Λέει σχετικὰ ὅτι οἱ ἀνόητοι ἄνθρωποι ἀντὶ γιὰ τὸ Θεὸ προσκυνοῦν τὰ εἴδωλα, «γι’ αὐτὸ τοὺς παρέδωσε ὁ Θεὸς στὶς βρωμερὲς ἐπιθυμίες τους καὶ τοὺς ἄφησε νὰ ἀτιμάζουν μόνοι τους τὰ σώματά τους. Γιατί στὴ θέση τῆς ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ ἔβαλαν τὸ ψέμα καὶ σεβάστηκαν καὶ λάτρεψαν τὴν κτίση ἀντὶ τοῦ Κτίστη. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο, λοιπόν, τοὺς παρέδωσε ὁ Θεὸς σὲ ἐπαίσχυντα πάθη: ἔτσι οἱ γυναῖκες ἀντικατέστησαν τὶς φυσικὲς σχέσεις μὲ ἀφύσικες· τὸ ἴδιο καὶ οἱ ἄντρες ἄφησαν τὴ φυσικὴ σχέση μὲ τὴ γυναίκα καὶ φλογίστηκαν μὲ σφοδρὸ πάθος ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλο, διαπράττοντας ἀσχήμιες ἀρσενικοὶ μὲ ἀρσενικοὺς καὶ πληρώνοντας ἔτσι μὲ τὸ ἴδιο τους τὸ σῶμα τὸ τίμημα, ποὺ ταίριαζε στὴν πλάνη τους» (Ρωμ. α΄ 24-27). Ἐπίσης ὁ Παῦλος κατατάσσει στοὺς ἀσεβεῖς καὶ ἁμαρτωλούς «τοὺς πόρνους καὶ τοὺς ἀρσενοκοῖτες (ὁμοφυλόφιλους) (Α΄ Τιμ. α΄ 10).
Μερικοὶ κληρικοὶ ἰσχυρίζονται ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐλεύθεροι νὰ ζοῦν, ὅπως θέλουν, κι ὅταν ἀκόμα εἶναι ὀρθόδοξοι χριστιανοί, καὶ δὲν μᾶς πέφτει λόγος νὰ ἀσχολούμαστε μὲ τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιλογές τους. Ναί, εἶναι ἐλεύθεροι οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ οἱ κληρικοὶ πρέπει νὰ νοιάζονται γιὰ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή τους καὶ νὰ τοὺς ὑπενθυμίζουν ὅτι πρέπει νὰ μετανοήσουν. Ἡ ἀδιαφορία τῶν κληρικῶν στὸ θέμα αὐτὸ ἰσοδυναμεῖ μὲ ἀποδοχὴ τοῦ πάθους τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἐπίσης μεγάλο ἁμάρτημα ἀπὸ τὴ δική τους πλευρά.
Εἶναι ἀπαράδεκτο καὶ ἀνόητο νὰ ὑπολογίζουν οἱ κληρικοὶ τὶς ἀντιδράσεις τῶν κοσμικῶν καὶ ἄσχετων μὲ τὴν πίστη ἀνθρώπων καὶ νὰ ἀνησυχοῦν μόνο γιὰ τὴν τύχη τῶν παιδιῶν, ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ υἱοθετήσουν οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἢ νὰ ἀποκτήσουν μὲ «παρένθετες» μητέρες. Προφανῶς πρόκειται γιὰ ἐπιλεκτικὴ ἀνησυχία καὶ διάκριση, χωρὶς πνευματικὸ περιεχόμενο! Εἶναι ἡ νοοτροπία τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων. Οἱ συγκεκριμένοι κληρικοὶ μοιάζουν μὲ σβησμένα λυχνάρια! Δὲν ἔχουν παρρησία καὶ τόλμη. Τοὺς λείπει ἐπίσης καὶ ἡ εὐαισθησία ἀπέναντι στὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.
Δυστυχῶς στὴν ἐποχή μας πολλὲς ἀρετὲς θεωροῦνται ξεπερασμένες. Ὁ συμβιβασμὸς μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο σχεδὸν κατήργησε τὸ ἠθικὸ κριτήριο. Ἡ μετριοπάθεια θεωρεῖται ἀρετὴ καὶ πνευματικὸ κατόρθωμα! Μάταια οἱ χριστιανοὶ περιμένουν ἀπὸ τοὺς πνευματικοὺς πατέρες λόγους ἀληθείας, σωτήριες ἀποφάσεις καὶ δυναμικὲς ἐνέργειες, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίζουν τοὺς ποικίλους πειρασμούς.
Ἡ ἀνησυχία τῶν ὑπευθύνων τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι γιὰ τὸ κατάντημα τῶν ὁμοφυλοφίλων, τοὺς ὁποίους πρέπει νὰ ἀφυπνίσουν καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσουν στὸν ὀρθὸ δρόμο τῆς μετάνοιας, ἀλλὰ τί θὰ ποῦν δημοσίως οἱ ὑποστηρικτές τους καὶ πῶς θὰ ἀντιδράσουν στὶς ἐπιθέσεις τους. Μὲ τὴν ἀπαράδεκτη μετριοπάθεια πρωτίστως προστατεύονται οἱ ἴδιοι καὶ ἐπιχειρηματολογοῦν, ὅπως οἱ συνήγοροι τῶν κατηγορουμένων, οἱ ὁποῖοι τὸ κραυγαλέο κακούργημα τὸ ἐμφανίζουν ὡς ἀσήμαντο πταῖσμα καὶ ἀφοῦ ὁ κατηγορύμενος εἶχε καλὴ προαίρεση καὶ καθαρὸ ποινικὸ μητρῷο πρέπει νὰ ἀθῳωθεῖ!
Στὴ Βίγλα (σκοπιά, παρατηρητήριο) τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι μόνο οἱ Ἀρχιερεῖς. Ὑπάρχουν καὶ οἱ ἄξιοι κληρικοὶ καὶ οἱ συνειδητοὶ χριστιανοί. Ὅταν οἱ πρῶτοι δὲν ἐπαρκοῦν ἢ δὲν ἐπιθυμοῦν τὴν ἀντίσταση, τότε οἱ ἔσχατοι γίνονται πρῶτοι!
