Capital, Πέμπτη, 11-Ιαν-2024
1) Περί τεκνοθεσίας, ηδονοθηρίας και ροζ άστρων
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω την "πρεμούρα" της κυβέρνησης για την τεκνοθεσία παιδιών από ζευγάρια του ιδίου φύλου.
Η Ελλάδα παραμένει η χώρα με τη μεγαλύτερη διαφθορά, το λιγότερο ανταποδοτικό και αναποτελεσματικό Δημόσιο, την υψηλότερη φορολογία και τη μεγαλύτερη φοροδιαφυγή και κυρίως τους χαμηλότερους μισθούς με τις υψηλότερες τιμές στο ράφι...
Αν επείγονται στην κυβέρνηση για εκσυγχρονισμό και περαιτέρω εκδυτικισμό, ας επιταχύνουν τις μεταρρυθμίσεις σε ζητήματα που δεν αποτελούν πεδίο διχασμού ούτε στην Ελλάδα ούτε στις δυτικές δημοκρατίες.
Στην Ελλάδα προκειμένου ένα ετερόφυλο ζευγάρι, μοντέλο που εκπροσωπεί πάνω από το 90% των ζευγαριών της χώρας, να υιοθετήσει ένα παιδί χρειάζονται πάνω από 7 χρόνια αναμονής και να πληρούνται πολλές δύσκολες προϋποθέσεις.
Απαιτούνται π.χ. οικονομικές προϋποθέσεις που η πλειοψηφία των ζευγαριών με βιολογικά δικά τους παιδιά δεν πληρούν. Απαιτείται οι θετοί γονείς να διαθέτουν "λευκό μητρώο" και να μην έχουν κατηγορηθεί ή εμπλακεί σε συμπεριφορές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν παραβατικές ή έστω προκλητικές.
Υπό το πρίσμα αυτό, ακόμη και αν εξισωθεί η δυνατότητα, υιοθεσίας παιδιών από ζευγάρια του ιδίου φύλου, δεν θεωρώ πως είναι ένα ζήτημα που θα έχει κάποιες κοινωνικές επιπτώσεις.
Συνηθέστερες μου φαίνονται πως θα είναι οι περιπτώσεις όπου ο ένας εκ των δύο, σε ένα ζευγάρι του ιδίου φύλου, που θα είναι ο βιολογικός γονέας ενός παιδιού, να θελήσει να αποκτήσει την κηδεμονία από κοινού με το/την σύντροφό του/της.
Αντιλαμβάνομαι πως όλα αυτά "ξενίζουν" και ενδεχομένως φοβίζουν μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας.
Αυτό δεν φαίνεται να προβληματίζει ούτε την κυβέρνηση ούτε όσους πιέζουν για τις αλλαγές. Το γιατί θα πρέπει να τους προβληματίσει θα το δείτε στο τέλος του άρθρου.
Επαναστάτες χωρίς αιτία και φύλο
Διανύουμε μια ηδονοθηρική εποχή που τα δυο βιολογικά φύλα αμφισβητούνται σαν βάση της οικογένειας και της κοινωνικής συμβίωσης. Αυτό σε συνδυασμό με τη μείωση των γεννήσεων, τη δημογραφική γήρανση και τις αυξανόμενες πιέσεις μεταναστευτικών εισβολών, γεννά υπαρξιακές αγωνίες.
Η μαζική παράνομη είσοδος ατόμων από μακρινούς πολιτισμούς με ασύμβατες αξίες και θολές επιδιώξεις δεν συνιστά μετανάστευση χρήσιμων προσώπων που μπορούν να στηρίξουν την οικονομία και να εμπλουτίσουν την κοινωνία πολιτισμικά και βιολογικά.
Μοιάζει με εισβολή σαν αυτές που διάβρωσαν σταδιακά τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία και έφεραν τον μεσαίωνα.
Η απαίτηση της νομικής αναγνώρισης όχι πλέον ενός τρίτου φύλου, πέραν των δυο (με τα βιολογικά διαφορετικά χαρακτηριστικά) αλλά πλειάδας συμπεριφορών και γούστων που ορίζουν άτομα με "ρευστότητα φύλου" (Gender fluidity) φαίνεται να αποτελεί μια μόδα της εποχής που διανύουμε.
Στις εποχές της απόλυτης ασφάλειας και ευημερίας, όταν το ένστικτο επιβίωσης και θέλησης για πρόοδο ατονεί, υπό το βάρος της χωρίς κόστος ηδονοθηρίας, αναπτύσσονται παρόμοια εκφυλιστικά φαινόμενα.
Αν κάποιοι θεωρούν το "εκφυλιστικά" σαν έκφραση προσβλητική για τα δεδομένα της αστυνόμευσης έκφρασης που προσπαθεί να επιβάλει η επανάσταση της ταυτοτικής σύγχυσης, θα σας πρότεινα να κάνετε δύο βήματα πίσω και να κοιτάξετε τη μεγαλύτερη εικόνα.
Η μεγάλη ιστορική εικόνα
Είναι σύνηθες οι ακμάζοντας πολιτισμοί στο αποκορύφωμα της ευημερίας και ισχύος να δημιουργούν ανάλογες συμπεριφορές. Εκτός της ύστερης ρωμαϊκής περιόδου, θα σας προτρέψω να κοιτάξετε πώς τελείωσε η τελευταία παγκοσμιοποίηση, με τη χρυσή δεκαετία του ’20.
Αντί της εποχής που περιγράφει ο Σκοτ Φιτζέραλντ στον "Υπέροχο Γκάσμπυ" στις ΗΠΑ που έχω αναφέρει ξανά, θα σας παραπέμψω στις συνθήκες και τα ήθη της "Δημοκρατίας της Βαϊμάρης".
Το Βερολίνο τη δεκαετία του ’20 είχε πάνω από 100 γκέι μπαρ, κυκλοφορούσαν δεκάδες πορνογραφικά περιοδικά και η περίοδος χαρακτηριζόταν από μια ελαστικότητα των ηθών και ηδονοθηρία. Ο δόκτωρ Μάκνους Χίρσφελτ διάσημος σεξολόγος της εποχής, έκανε χειρουργεία αλλαγής φύλου ενώ έδινε σε γυναίκες πιστοποιητικά προκειμένου να ντύνονται δημόσια με αντρικά ρούχα λόγω δυσφορίας φύλου.
Δέκα χρόνια αργότερα η κατάσταση είχε αλλάξει εντελώς. Στους ομοφυλόφιλους φορούσαν ένα ροζ αστέρι και τους έστελναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μαζί με τους άλλους "εχθρούς" του έθνους και πάνω από 20.000 φέρεται να πέθαναν εκεί.
Οι ιστορικοί εντοπίζουν πως εκτός της οικονομικής κρίσης ήταν και η προκλητική χαλάρωση των ηθών, κυρίως από την ελίτ, που ώθησε τον μέσο Γερμανό στην ανάδειξη των ναζιστών στην εξουσία. Το Netflix προβάλει ένα ενδιαφέρον δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ με τον τίτλο "Eldorado" που αφορά εκείνη την περίοδο.
Ας μην πάμε όμως μακριά πίσω στο χρόνο για να δούμε τις αντιδράσεις στις οποίες μπορεί να οδηγήσουν οι υπερβολές.
Στις περισσότερες Πολιτείες των ΗΠΑ οι εκτρώσεις έχουν καταστεί παράνομες και τιμωρούνται. Οι φίλοι του Τραμπ επαναλαμβάνουν συχνά το "Πολάκειο" πως τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς.
Με φειδώ λοιπόν γιατί αυτοί ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού το εννοούν...
2) Αρκεί ένας ανασχηματισμός;
Κύριε Στούπα, καλή χρονιά.
Διάβασα το σημερινό σας άρθρο "Αρκεί ένας ανασχηματισμός;" και επιτρέψτε μου να σας αναφέρω ένα γεγονός και έναν προβληματισμό μου.
Είμαι στα 24 πάνω από το μισό αιώνα (καταλάβατε στα 74). Στις μέρες των διακοπών με είδε με τον εγγονό μου ο διευθυντής του (δημοτικού) και αλλάξαμε δύο κουβέντες.
Μεταξύ άλλων κατέληξε και μου είπε, ότι το πρόβλημά μας σήμερα δεν είναι η διαχείριση των παιδιών, αλλά η διαχείριση των γονιών. Μερικώς σοκαρίστηκα όχι από το γεγονός αυτό κ’ αυτό όπως συμβαίνει, αλλά από τον στιγμιαίο προβληματισμό μου, ότι αυτοί οι γονείς των εγγονιών μας, με τους οποίους δυσκολεύονται οι διδάσκοντες, είναι τα παιδιά μας.
Μετέπειτα μετά από κάποιες σκέψεις έφερα στη μνήμη μου τον τρόπο και τις προσπάθειες με τους γονείς μας, για την επιβίωση μας στις δεκαετίες του 50 και του 60. Σε αντίθεση με τη διαβίωση τη δική μας με τα παιδιά μας, στις δεκαετίες του 80 και του 90, σημερινοί γονείς των εγγονιών μας.
Στη δεύτερη περίπτωση, γαλουχημένοι εμείς με τα παιδικά μας βιώματα της στέρησης και της φτώχειας, βρεθήκαμε ως γονείς με την ευμάρεια (όσοι) των δανικών, της κατανάλωσης και της σπατάλης, με συνέπεια να διαμορφωθεί ένα περιβάλλον στο ποιο δεν αντιλαμβανόμασταν που θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση την κοινωνία.
Συμβαίνει δηλαδή αυτό το οποίο περιγράφεται στην τελευταία παράγραφό σας, …….. "Η αυξανόμενη βία είναι σύμπτωμα της αποσύνθεσης μιας κοινωνίας που δεν έχει στόχους να προσηλωθεί γιατί τους έχει καταφέρει όλους."
09/01/2024
Χρόνης Μπαλαφούτης
Συνταξιούχος, Οικονομολόγος
