Γι' αυτό η ανθρωπότητα ψαχούλευε μέσα στο σκότος για να βρει κάποιο φωταγωγό. Και τι συναντούσε; Ή τα λυχνάρια των προφητών ή τις πυγολαμπίδες των φιλοσόφων. Αυτά όμως δεν φθάνουν να τον φωτίσουν. Όπως και στον υλικό κόσμο καλά είναι τα λυχνάρια, οι πυρσοί, οι φακοί, τα ηλεκτρικά και άλλα φώτα, αλλά χρειάζεται το φως του ηλίου για να ζήσει ο πλανήτης με όλους τους οργανισμούς που ζουν πάνω σ' αυτόν. Ακόμη και το φως που υπάρχει το χάραγμα ή την δύση του ηλίου ή το φως της σελήνης και των άστρων δεν αρκούν για την πλήρη ζωή και δημιουργία. Να αναφέρουμε ένα σύγχρονο παράδειγμα· τα φωτοβολταϊκά, για να έχουν πλήρη απόδοση, χρειάζεται το φως του καλοκαιριού ή, σε άλλες εποχές, κυρίως το φως του μεσημεριού. Αλλιώς δεν γεμίζουν οι μπαταρίες τους, για να προσφέρουν την ποικίλη ηλεκτρική ενέργεια και το φως.
Κι έτσι ήρθε ο Χριστός, ο νοητός και πνευματικός και υπερφυσικός ήλιος που ανέτειλε, για να φέρει το φως της αληθινής γνώσεως και της αληθινής δικαιοσύνης και αρετής. Ήρθε και φώτισε με το λόγο του, τη ζωή του, τη θυσία του, την μεταμόρφωσή του, την ανάσταση και την ανάληψή του.
Σήμερα οι άνθρωποι αρνούνται τον Ήλιο αυτόν και μάλιστα η πρώην χριστιανική Δύση και στρέφει όλη την προσοχή της σε κάποια ανθρώπινα λυχνάρια που ονομάζουμε επιστήμη, πρόοδο, χειραφέτηση, πολιτισμό και ακολουθεί κάποιες πυγολαμπίδες που λέγονται «Αρχηγοί», «Ηγέτες», «Σοφοί». Αποτέλεσμα δεν μπορεί να γεμίσει τις μπαταρίες της και αναγκάζεται να ζει σε σκοτεινά περιβάλλοντα.
Εδώ προβάλλει το χρέος των εναπομεινάντων χριστιανών.
Ο Κύριος είπε· «υμείς εστέ το φως του κόσμου» (Ματθ 5,14). Και ο Παύλος συνιστά· «ως τέκνα φωτός περιπατείτε» (Εφεσ. 5,8). Ο άνθρωπος της εποχής μας πρέπει να ξαναβρεί το φως του Χριστού και οι χριστιανοί ωφείλουν να εργαστούν για να το ξαναβρεί. Πρέπει να καταστούν φωτοδότες. Διότι εκτός από το ηλεκτρικό εργοστάσιο, που είναι ο Χριστός μας, πρέπει να υπάρχει και δίκτυο καλωδίων που να μεταφέρει το ρεύμα, αλλά και λαμπτήρες που να δίνουν τη δυνατότητα αυτό το φως να φωτίσει και να θερμάνει τις ψυχές των ανθρώπων και τον πολιτισμό μας.
Εσείς είστε που θα φωτίσετε τον κόσμο με το φως μου, λέγει ο Χριστός, και ο Παύλος συνιστά να μη έχουμε στασιμότητα, αλλά ούτε και να είμαστε άψυχοι φανοστάτες. «Ως τέκνα φωτός περιπατείτε». Οι χριστιανοί πρέπει να είναι φωτοδότες ανύσταχτοι αλλά και έμψυχοι. Να τρέχουν παντού και να βαδίζουν προς πάσα κατεύθυνση. Είναι ανόητο, λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, να μην αφήνουμε την οικία ποτέ χωρίς λυχνάρι, την δε οικουμένη να την αφήνουμε στην σκοτεινιά. Από δω δημιουργούνται όλα τα κακά του πολιτισμού μας.
«Δεύτε λάβετε φως, εκ του ανεσπέρου φωτός» είναι το μήνυμα της Εκκλησίας μας λίγο πριν τον Όρθρο της Αναστάσεως. Εννοεί να φροντίσουμε να αποκτήσουμε το άκτιστο φως του Χριστού. Το φως που θα φωτίζει την άνω Ιερουσαλήμ, όταν σβήσει ο ήλιος και όλα τα άστρα. Δεν θα υπάρχει πλέον νύχτα ούτε ανάγκη λύχνου και φωτός ηλίου. Ο αναστημένος Κύριος θα μας φωτίζει με την δόξα του (Αποκ. 22,5).
«Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ, καὶ τὰ καταχθόνια·» ψάλλουμε στον όρθρο της Αναστάσεως. Η ανάσταση του Χριστού γέμισε τα πάντα με φως και ελπίδα. Ο θάνατος νικήθηκε κατά κράτος.
Αλλά και «είδομεν το φως το αληθινό..» στο τέλος της λειτουργίας μας. Η μετοχή στο σώμα και το αίμα του Χριστού μας, μας γεμίζει με το φως του.
Αυτά τα μηνύματα της Εκκλησίας μας καλούμαστε να τα φέρουμε
στην σύγχρονη κοινωνία και πραγματικότητα.
Πόσα βεγγαλικά και πυροτεχνήματα αρέσκονται να απολαμβάνουν οι άνθρωποι στην αλλαγή του χρόνου και σε άλλες κορυφαίες γι' αυτούς στιγμές της ζωής μας! Πόσους φωτισμούς και λάμψεις ποικίλες χρησιμοποιούν για να σκορπίσουν το σκοτάδι της νύχτας! Αυτά όμως όλα σβήνουν και τελειώνουν κάποτε. Το φως τους δεν είναι ανέσπερο φως, που δεν εξαρτάται από πηγές ενεργείας και δεν κοστίζει τίποτα. Δεν είναι αιώνιο και συνεχές.
Άραγε θα το καταλάβουμε ή θα αγαπήσουμε και πάλι το σκότος, επειδή τα έργα μας είναι σκοτεινά (Ιωαν. 3,19);
