Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια αγροτική οικογένεια. Στη μεγάλη αυλή του σπιτιού μας είχαμε αποθήκη, αχυρώνα, στάβλο, κοτέτσι και όλων των ειδών τα ζώα. Αγελάδες, μοσχαράκια, γουρουνάκια, αρνάκια, κατσικάκια, κοτούλες, πάπιες, χήνες και ένα αλογάκι ή γαϊδουράκι για τις μεταφορικές ανάγκες.
Από μικρός τα φρόντιζα, τα τάιζα, τα πότιζα, άρμεγα, τα χάιδευα, τα αγκάλιαζα, τα φιλούσα, συνομιλούσα μαζί τους, επικοινωνούσα, έπαιζα, ένιωθαν την αγάπη μου, ένιωθα και τη δική τους αγάπη. Όταν ερχόταν η ώρα να οδηγηθούν στο σφαγείο, είτε εντός της αυλής για τα μικρότερα είτε εκτός για τα μεγαλύτερα ζώα, ήταν Μεγάλη Παρασκευή για την παιδική μου ψυχούλα. Πόνος ανείπωτος, θλίψη μεγάλη με το δάκρυ να κυλά άφθονο. Κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και δεν μιλούσα σε κανέναν.
Πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωσα, ανδρώθηκα, χάθηκε η παιδικότητα, το δάκρυ στέρεψε, σκλύρηνε η καρδιά μου, αγρίεψα. Παραμένει η συμπάθειά μου προς όλα τα ζώα αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι αρέσκομαι στην κρεατοφαγία έστω και μια φορά την εβδομάδα (δεν είμαι λάτρης του κρέατος) και όταν το επιτρέπουν οι κανόνες της Εκκλησίας μας. Υποκλίνομαι στους μοναχούς και στους χορτοφάγους που αποφεύγουν την κρεατοφαγία έστω και για τους δικούς τους λόγους ο καθένας. Δείχνουν έμπρακτα, ιδιαίτερα οι πρώτοι, την αγάπη τους και το σεβασμό προς όλα τα δημιουργήματα του Θεού. Δεν υποκρίνονται όπως κάποιοι που έχοντας επιλεκτική συμπάθεια εμφανίζονται υπέρ του δέοντος να λυπούνται για γατάκια και σκυλάκια (και μόνο αυτά) από τη μια και από την άλλη να καταβροχθίζουν δεκάδες και εκατοντάδες κιλά κρέατος το χρόνο σφάζοντας χιλιάδες ζωντανά μοσχαράκια, γουρουνάκια, αρνάκια, κατσικάκια, κοτοπουλάκια για να ικανοποιήσουν το τερψιλαρύγγιο, την τέρψη και τη γαστριμαργία τους.
Αυτές οι σκέψεις για την πολύ κακώς και απαράδεκτη κακοποίηση ενός σκύλου σε ορεινό χωριό της Κεντρικής Ελλάδος όπου από το πρωί έως το βράδυ παρουσιάζουν όλα τα κανάλια – το όντως λυπηρό συμβάν – ενώ αδιαφορούν για τις χιλιάδες σφαγές άλλων ζωντανών οργανισμών. Όλοι μιλούν για το δικαίωμα της γυναίκας αλλά σιωπούν για το αναφαίρετο δικαίωμα του αγέννητου παιδιού να ζήσει, να χαρεί τη ζωή.
Όλοι μιλούν και καταφέρονται εναντίον της βίας αλλά ασκούν βία όταν και όποτε μπορούν. Όλοι, πολιτεία, φορείς, κοινωνία, μιλούν για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος αλλά βιάζουν το ίδιο μας το σώμα με τον εξαναγκασμό και με το πρόσχημα της σωτηρίας μας.
Ω της υποκρισίας μεγαλείο! Ποτέ η κοινωνία δεν ήταν τόσο υποκριτική και φαρισαϊκή όσο στις μέρες μας. Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις … έξωθεν μεν φαίνεσθε τοις ανθρώποις δίκαιοι, έσωθεν δε μεστοί εστέ υποκρίσεως και ανομίας.
Είθε ο εν σπηλαίω γεννηθείς και εν φάτνη ανακλιθείς δια την ημών σωτηρίαν Χριστός ο αληθινός Θεός ημών να γεννηθεί και στη φάτνη της καρδιάς μας. Καλά Χριστούγεννα!
Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2023
Κωνσταντίνος Μηνάογλου
Δάσκαλος – Θεολόγος
https://enromiosini.gr/arthrografia/epilektiki-kai-ypokritiki-sympatheia/
