Μέ τήν ἐνόχλησι τῶν πειρασμῶν στήν ζωή μας ἀναγκαζόμεθα νά ζητᾶμε πάντοτε τήν θεία βοήθεια. Ὁ ἄνθρωπος, ὁποιοσδήποτε καί νά εἶναι, ἐὰν δέν δοκιμασθῆ μέ σκληρούς πειρασμούς καί δοκιμασίες, εὔκολα ὑπερηφανεύεται, καταλαμβάνεται ἀπὸ ἀκηδία, ἀδιαφορία, ἀναισθησία καί ξεχνᾶ τελείως τόν Θεό. Ὅταν ὅμως εἰσέλθη σέ πειρασμούς καί βλέπει ὅτι κινδυνεύει νά χαθῆ, προσεύχεται μέ ἐπιμονή στόν Θεό καί ζητᾶ ἀπό καρδίας τήν βοήθειά Του, καί ὅσο αὐξάνεται ἡ προσευχή, τόσο ταπεινώνεται καί ἡ καρδία του.
Ἀπόσπασμα ἀπό ἐδῶ: Περί πειρασμῶν καί τῶν αἰτίων αὐτῶν διά τάς ὁποίας ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά πειραζώμεθα.
