“Εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ,
ἵνα λύση τά ἔργα τοῦ διαβόλου”
Α' Ιω. 3,8
“Κουτσά στραβά περνούν τα χρόνια
μαύρα μαλλιά γίνανε χιόνια
και εσύ Χριστέ μου να επιμένουν
να ανεβαίνεις τον Γολγοθά.
Ἴδιο στεφάνι τα ίδια πάθη
κεριά και τάματα να σβήνεις λάθη
και εσύ Χριστέ μου αιώνες τώρα
Να επιμένεις να συγχωράς...”
Επιδιδόμενος με ζήλο ο ανωτέρω ποιητής στην αναζήτηση της διαδρομής του Χριστού ανά τους αιώνες, ανακαλύπτει την εμπαθή εμμονή της αιμοβορίας του Γολγοθά, σε όσους έχουν καταγραφεί ως εχθροί της πίστεως. Επειδή δε “του ανθρώπου η ψυχή με αμαρτία έχει βαφτεί...”, ο Θεός πατέρας εκ των προτέρων έλαβε μέτρα προστασίας του θείου βρέφους. Ως εκ τούτου χάραξε τον κανόνα όλα τα μεγάλα γεγονότα να εκτυλίσσονται απορρήτως μέσα σε κάποια “σπήλαια”. Επίσης έχει εκδοθεί κρύφιο διάταγμα από το θεϊκό αρχηγείο, η αναχώρηση “των Μάγων” να πραγματοποιείται δι' άλλης οδού προς την μακρινή πατρίδα τους. Εν κατακλείδι ετέθη ο αυστηρός επίλογος “Μή δότε τά ἅγια τοῖς κυσί...” Με αυτό τον τρόπο αποκρύπτεται η αλήθεια από τους σαμποτέρ της πίστεως, με αποτέλεσμα την ελαχιστοποίηση των τρομοκρατικών ενεργειών κατά του παιδίου.
... Μία μοναδική και ανεπανάληπτη νύχτα καταγράφεται στις σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας. Μία νύχτα που κατεργάζεται το ΦΩΣ, ξέμακρα από τα τεχνητά φώτα της δολερής δημοσιότητος. Αποφασίζει ο Θεός να κατεβεί στη γη με ένα πρωτάκουστο τρόπο. Να γεννηθεί από μία Παρθένο, την Μαρία, διασφαλίζοντας τοιουτοτρόπως την λύτρωση των ανθρώπων από την δουλεία της αμαρτίας.
Ας παρακολουθήσουμε όμως νοερά το οδοιπορικό της Παναγίας προς τον τόπο της διαταχθείσης απογραφής. Συνοδός και προστάτης της, η σεμνή και απέριττη μορφή του μνήστορος Ιωσήφ. Του αφανούς ήρωος, που επωμίσθηκε την σοβαρή αποστολή της γεφύρωσης της εν λόγω αφανείας, με την τελική δόξα του υιού του. Του Χριστού!
Επειδή “τόπος ἦν οὐδείς τῶ καταλύματι, ὡς τερπνόν παλάτιον, τό σπήλαιον, τῆ Βασιλίδι ἐδείκνυτο” (προεόρτιο απολυτίκιο). Επειδή ουδείς συγκινείται κατά την ώρα της απογραφής από την δύσκολη κατάσταση της ετοιμόγεννης Μαρίας, αναλαμβάνει η θεϊκή φροντίδα να φιλοξενηθεί σε ένα από τα έργα του Δημιουργού. Το σπήλαιο. Ένας ξέχωρος τρόπος εισαγωγής του μυστηρίου της ταπείνωσης, προτάσσεται την ίδια ώρα.
Και η νύχτα όλο και προχωρούσε. Μία ήσυχη και ανυποψίαστη νύχτα σαν όλες τις άλλες. Κανένα ξεχωριστό σημάδι, καμμία προαίσθηση. Μεσάνυχτα αδιαφορίας και πλάνης. Μέσα σε αυτή τη νύχτα όμως ξεπηδά μία περίεργη ηλιαχτίδα. Είναι το μειδίαμα του θείου βρέφους που προσκαλεί και τις πιο κατηφείς υπάρξεις να “σπάσουν ένα χαμόγελο”, γιατί επίκειται να αλλάξει όλη η ζωή τους προς το καλύτερο. Γιατί το θεϊκό εκθαμβωτικό φως του βρέφους, πλησιάζει να φωταγωγήσει τα ερεβώδη ψυχικά μονοπάτια των απέλπιδων ανθρώπων. Κάπως έτσι το σπήλαιο ξαφνικά μετατρέπεται σε ιερό σπουδαστήριο, προσκαλώντας στο έδρανο του θεϊκού λίκνου την απλότητα, να συναντηθεί με την γνήσια μεγαλοπρέπεια. Εκεί μέσα για την ακριβή ορολογία, επιτελείται μία πραγματική σύνοδος κορυφής.
Ας διαγράψουμε τις σύγχρονες επίπλαστες συνόδους κορυφής “αρχηγών” κρατών. Εν προκειμένω έχουμε ένα ευτελές αντάμωμα νταβατζήδων, που παλεύουν μεταξύ τους ποιός να εξασφαλίσει την ακριβότερη πόρνη για να περάσει καλά τις νύχτες της συνόδου. Γιατί τις ημέρες, ψηφίζουν νόμους για τις τύχες των λαών τους.
Την ερμηνεία των συνόδων αυτών, ας την αφήσουμε στον πρότερο ποιητή:
“Σ' ένα χαζοκούτι τόσα χρόνια
έχω βαρεθεί να βλέπω ψώνια.
Πήραν οι ασήμαντοι αξία
τίποτα δεν έχει σημασία.
Τώρα πλέον ζούμε στην ουσία...
Όλα μες στο ήθος τους ανήθικα...”
Αλλά ας περιφρονήσουμε τους άσημους, τους μεγάλους υποκριτές που γίνανε προφήτες και κριτές... Κι ας προσηλωθούμε στην ΣΥΝΟΔΟ! Στην απλότητα του σπηλαίου, συναντούνται οι ποιμένες, οι εκπρόσωποι της ισραηλιτικής πίστεως και της απλοϊκής ευσεβείας, με τους ανατολίτες Μάγους, τους σοφούς αστρολόγους, τους εκπροσώπους του εθνικού κόσμου και των τάξεων των πεπαιδευμένων. Οι Μάγοι! Αυτοί που εγκατέλειψαν τις επιστημονικές ενασχολήσεις τους, τις οικογενειακές υποχρεώσεις τους, χωρίς να υπολογίσουν κόπους και κινδύνους του ταξιδιού και ήλθαν να δηλώσουν υποταγή στον ένα και μοναδικό βασιλέα. Όλα τα πρότερα αποτελούν μέρος του ιερού μυστηρίου της Άγιας νύχτας.
Όλα τα πρότερα αφορούν αυτούς που “εἶδον τό παιδίον”. Αυτούς που καρτερούσαν τον θεόσταλτο βασιλέα. Τον καλό τσομπάνο που θα οδηγεί επιτέλους τα πρόβατά του σε χλωρούς τόπους. Όμως όλοι αυτοί... αναζητούσαν. Όλοι αυτοί ήταν ανήσυχα πνεύματα, ευγενείς σκαπανείς, που ασχολούνταν με την εξόρυξη του πολυτίμου λίθου του θείου βρέφους. Και το πέτυχαν! Όμως υπήρχαν και οι άλλοι, οι πολλοί, που δεν “εἶδον τό παιδίον”, αν και αυτό γεννήθηκε πλάι τους, ενηλικιώθηκε εργαζόμενο κοντά τους και κατόπιν διέσχισε τα χωριά και τις πόλεις τους, ευεργετώντας τους ψυχοσωματικά. Ο Ιησούς για όλους αυτούς παρέμεινε αόρατος. Γιατί ζούσαν οι πρότεροι μέσα σε ένα μόνιμο σκοτάδι. Κι όμως πόσο εύκολο ήταν να το ανασύρουν αρκεί να παρακαλούσαν “ἵνα ἀνοιχθῶσιν ἡμῶν οἱ ὀφθαλμοί” (Ματ. 20,33).
...Μόνο πέρα, μακριά από το σπήλαιο, δίπλα στο παλάτι του Ηρώδη, απ' τα μαρμάρινα μέγαρα των αυλικών του ξεχύνονταν ακοίμητα φώτα. Τα οργιαστικά γέλια, οι βραχνές φωνές των μεθυσμένων αρχόντων και τα βακχικά τραγούδια, έφταναν ως τα σύνορα του σπηλαίου. Του ετέρου τερπνού παλατίου.
Ο ανύποπτος κόσμος και εκείνη τη νύχτα κοιμάται βαριά κάτω από το βάρος της κληρονομικής αμαρτίας. Η ταραγμένη ζωή της καταραμένης φυλής των ανθρώπων δεν κατορθώνει, ούτε αυτή την εξαιρετική στιγμή που ακούει τον ζωηφόρο ύμνο των αγγέλων, να αποκτήσει γαλήνη. Δεν μπορεί να συλλάβει και να ερμηνεύσει υψηλές πνευματικές νότες. Τελεί δέσμια στο χαρμάνιασμα του τεκέ της αμαρτίας, όπου η ακρόαση ενός αργού ανατολίτικου τραγουδιού με την συχνή επανάληψη του “αμάν”, αποτελεί και την πιο δελεαστική προσέγγιση στην ευρύτερη αναζήτηση της χαμαιτυπικής ζωής του ανθρώπινου χοιροστασίου.
Έτσι ενώ από την μια πλευρά ξεχύνεται άφθονη η χαρά, από την άλλη εντείνεται η λύπη και η ανησυχία. Ενώ από την μία πλευρά εξαγγέλλεται το χαρμόσυνο μήνυμα της γέννησης του μοναδικού βασιλέως, από την άλλη πέφτει ταραχή ένεκα του νεοφανέντος σφετεριστού του θρόνου. Οπότε ο Ηρώδης εταράχθη (Ματ. 2,4). Ποιός; Ο παράνομος, ο βασανιστής, ο εξουσιαστής, ο συνεργάτης των κατακτητών Ρωμαίων. Ταράσσεται, γιατί νομίζει ότι θα χάσει την καρέκλα κάτω από τα πόδια του. Και την χρειάζονται όλοι αυτοί οι τύποι, “οι αρχηγοί”, την εν λόγω, γιατί διαφορετικά δεν μπορούν να σταθούν όρθιοι. Δεν έχουν ανάστημα. Το μπόι τους είναι ψεύτικο και το προσεταιρίζονται από το χώμα, ειδικά όταν πατούν το εν λόγω. Τότε το παίζουν νταήδες. Εν προκειμένω λοιπόν άρχισε να τρίζει ο γήινος θρόνος και τα πέτρινα παλάτια είναι έτοιμα να σωριασθούν από τις αρχόμενες σεισμικές δονήσεις της εξαγγελλόμενης νέας βασιλείας.
Δυστυχώς όμως, μαζί με τον εξουσιαστή, ταράσσονται και οι πέριξ: αυτοί που αποτελούν τα δεκανίκια της έκλυτης εξουσίας. Οι κοινοί αυλοκόλακες, οι παντοειδείς βολεμένοι και ταϊσμένοι, οι καταχραστές, οι προδότες της αληθείας, οι αργυρώνητοι. Οι καλώς εγκατεστημένοι νονοί της νύχτας.
Παράλληλα όμως ταράσσονται μαινόμενες και οι διεστραμμένες Ηρωδιάδες, καθότι κινδυνεύουν να χάσουν τον ζοφώδη και ασέληνο έρωτα της αμαρτίας, οπότε μέσα στον οίστρο της διαστροφής τους, επιτάσσουν κάποια κεφαλή επί πίνακι. Αλλά “νύξ ὑπάρχει”. Όμως δεν εκλείπει από την ως άνω έκρυθμη κατάσταση και ο ελεεινός συρφετός του όχλου, που είναι γαντζωμένος πάνω στο άρμα του εξουσιαστή και διαχειρίζεται επιτυχώς τις αποθήκες του άρτου και του θεάματος, της σάπιας εξουσίας.
Αλλά το όλο σύστημα είναι σάπιο και μέσα στην όζουσα αποσύνθεσή του απεγνωσμένα ψάχνει να βρει έρεισμα περαιτέρω διατήρησής του. Ας είναι το ψεύδος, η απάτη, ο φόνος ο ίδιος και το βδελυρό έγκλημα. Πίσω από τα σατανικά αυτά οχυρά κρύπτονται οι θρασύδειλες και άκρως παρανοϊκές, οι Νερώνιες συνειδήσεις. Κρύπτεται επί του παρόντος η Ηρώδιος μέθοδος της θανάτωσης του νηπίου, μέσω της προτασσόμενης υποκριτικής προσκύνησης. Ο Ηρώδης προσποιείται θεοσέβεια, ενώ κατ' ουσίαν “ἐν ἤθει φιλικῶ δόλον ὑποκρύπτει”.
Κι όμως οι Μάγοι, που υπήρξαν βασιλείς, σύμφωνα με την άποψη του Τερτυλλιανού, αν και βασιλείς, πέφτουν και προσκυνούν τον αληθινό βασιλέα και φυσικά πουθενά δεν αναφέρεται στα γραφόμενα, ότι προσκύνησαν τον Ηρώδη που ήταν και αυτός βασιλεύς. Η σύγχρονη κοινωνία όμως δεν καταδέχεται να προσκυνήσει την απλότητα· την αποστρέφεται, την περιφρονεί, γιατί κατακλύζεται από την πλησμονή της σύνθετης αμορφωσιάς. Κανένας δεν ενδιαφέρεται στα χρόνια μας για το βαθύ νόημα των Χριστουγέννων. Οι πλείστοι όμως ασχολούνται με τον Ηρώδη. Πέφτουν και τον προσκυνούν για να αποσπάσουν τα πιστοποιητικά μέσω των οποίων θα εξασφαλίσουν την είσοδο τους στα νυχτερινά κέντρα, εν μέσω πλείστων δεινών, για να χορτάσουν την νύχτα...
Οι Μάγοι επί πλέον δεν ξαναγύρισαν στον Ηρώδη, όπως τους συνέστησε, αλλά ακολούθησαν νέο δρόμο, νέα οδό. Πήραν τον δρόμο του Θεού με αλλαγή σκέψης, λόγου, συμπεριφοράς και προπάντων έργων. Βαδίζουν μπροστά, χωρίς να γυρίσουν πίσω. Εμείς τι κάνουμε; Προσφέρουμε λαμπάδες τρανές, μετράμε τις μετάνοιες, σταυροκοπιούμαστε προκλητικά και ιδία τάζουμε συμφεροντολογικά. Όμως Εκείνος ζητάει κάτι άλλο‧ βαρέθηκε τους τύπους και τα σχήματα‧ τα λόγια τα παχειά. “Δός μοι, υἱέ μου, τήν καρδίαν σου” (Παρ. 23,26). Την καρδιά μας όμως εμείς την έχουμε δοσμένη στην κοσμική εξουσία και στα αργύρια που τάζει ευκαίρως και ακαίρως, ασχέτως αν πρόκειται περί ψυχίων. Τελικά είναι τόσο ισχυρός ο σύγχρονος Ηρώδης;
