Ένας (1) γάμος, δύο (2) βαπτίσεις και 350 κηδείες στα τελευταία εφτά χρόνια. Αυτή είναι η θλιβερή αναλογία στις Ακολουθίες που τελέστηκαν από τον ιερέα στο Ορμένιο Έβρου, πάτερ Αλέξανδρο. Αυτά τα στοιχεία – σοκ, αναδείχθηκαν από καταγραφή της Art Traces που καταδεικνύει το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα του Έβρου.
Το Ορμένιο έχει σήμερα περίπου 450 κατοίκους και αποτελεί τη βορειότερη κατοικημένη περιοχή της Ελλάδας σε απόσταση 156 χιλιομέτρων από την Αλεξανδρούπολη. Βρίσκεται εκεί που τα σύνορα της Ελλάδας συναντούν αυτά της Τουρκίας και της Βουλγαρίας.
Ένας γάμος και δύο βαπτίσεις, δηλαδή τρία – μόλις – χαρμόσυνα Μυστήρια, αντιστοιχούν σε 350 νεκρώσιμες Ακολουθίες. Δηλαδή σε εφτά χρόνια, χάθηκε πληθυσμός που ισοδυναμεί στο 77% του συνόλου των κατοίκων που ζουν σήμερα στο Ορμένιο. Θλιβερό φαινόμενο για έναν ιερέα, να συνοδεύει τους συγχωριανούς του μόνο στον θάνατο και να βλέπει το εκκλησίασμα να αποδεκατίζεται χρόνο με τον χρόνο, επειδή δεν υπάρχει κανένας να συνεχίσει τον κύκλο της ζωής στα γερασμένα χωριά.
Αυτές οι 350 κηδείες αναλογούν σε σπίτια που ερήμωσαν, επιχειρήσεις που έκλεισαν, χωράφια που εγκαταλείφθηκαν, ανθρώπους που πονούσαν τον τόπο τους και έφυγαν μαζί με τον πλούτο της παράδοσης που έκλειναν μέσα τους.
Αυτή η τραγική κατάσταση δεν αφορά βέβαια μόνο το Ορμένιο. Σε όλα τα χωριά του νομού ισχύει ένα εφιαλτικό ισοζύγιο γεννήσεων/θανάτων που δείχνει ότι ο Έβρος πεθαίνει με πολύ επιταχυμένο ρυθμό. Ειδικά η συρρίκνωση του πληθυσμού στον Βόρειο Έβρο έχει ξεκάθαρα χαρακτηριστικά γενοκτονίας. Και δυστυχώς η κυβέρνηση αρκείται ακόμα στα ευχολόγια και τα ημίμετρα, χωρίς να λαμβάνει έκτακτα μέτρα τοπικού χαρακτήρα για να κρατήσει όρθια την οικονομία στα ακριτικά χωριά.
Οι λίγοι νέοι που έχουν απομείνει, φεύγουν από την παραμεθόριο και μετακινούνται στα αστικά κέντρα, πολύ απλά διότι στον τόπο τους δεν έχουν κανένα επαγγελματικό μέλλον, καμία κοινωνική ζωή και το κράτος δεν τους παρέχει δομές εκπαίδευσης, Υγείας κ.λπ. Δεν υπάρχει καμία προνομιακή πολιτική, ώστε οι ακρίτες να μπορέσουν να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητες που θα μπορούσε να τους δώσει ο τόπος τους.
Στην ανάρτηση της Art Traces, o φωτογράφος Χάρης Κακαρούχας που ανέδειξε το θέμα, γράφει χαρακτηριστικά:
«Εκτός από την θλίψη, υπάρχει ένα βασικό ερώτημα, ιδίως όταν κοιτάς το βράδυ τη γειτονική Τουρκία και Βουλγαρία και βλέπεις κατάφωτες τις πόλεις και τα χωριά τους: Αυτοί πως τα καταφέρνουν και ανθίζουν ενώ εμείς συρρικνωνόμαστε; δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε; Η Ελλάδα σβήνει, τελειώνει;».
