Μια επιστολή σε περιοδικό του χώρου όπου αποκαλύπτει
την άρρηκτη σχέση της heavy metal ενίοτε και με το σατανισμό.
ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΟ HEAVY METAL:
ΠΙΣΤΗ Ή ΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ
ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΣΕΒΑΣΜΟ ΜΙΛΑΜΕ;
Κύριε Διευθυντά,
Στο περιοδικό Μetal Ηammer τού Ιουλίου διάβασα το εισαγωγικό κείμενο τού συντάκτη, και επ’ αυτού επιθυμώ να καταθέσω κάποιες απόψεις από μια διαφορετική οπτική γωνία από αυτή που ως συνήθως χρησιμοποιεί το περιοδικό αυτό για την κάλυψη της μουσικής του ύλης.
Είμαι ένας πρώην «metal» αδελφός και ο τρόπος ζωής, ο τρόπος σκέψεως, οι χαρές, οι απογοητεύσεις και όλα τα συναισθήματα που προκαλούνται από την «metal» λατρεία «μας» είναι περισσότερο από οικεία και γνώριμα και για μένα. Αφορμή τού γράμματος αυτού ήταν η πίκρα, η αγανάκτηση, η λύπη, ο θυμός που προκάλεσε η ακύρωση τού Rockwave festival 2002. Η ακύρωση ενός ονείρου. Και ότι σ’ αύτη τη χώρα δεν υπάρχει καθόλου σεβασμός.
Σεβασμός μια λέξη που δηλώνει ότι αναγνωρίζεις την αξία ή τα (ή τουλάχιστον κάποια) χαρίσματα του άλλου ή το λιγότερο τού δίνεις τη δυνατότητα να εκφραστεί ελεύθερα.
Για
ποιο σεβασμό όμως θα μπορούσαμε να μιλήσουμε όταν το μικρότερο
δαιμόνιο έχει τέτοιο μίσος και δύναμη, που αν ο Θεός επέτρεπε (το άφηνε
ελεύθερο) να κάνει ό,τι θέλει θα κατάστρεφε όλην την ανθρωπότητα σε
λιγότερο από δύο δευτερόλεπτα (καταλαβαίνει κανείς τι δύναμη έχουν οι
άλλοι δαίμονες και αντίστοιχα τι δύναμη έχουν τα 9 τάγματα των φωτεινών
Αγγέλων που έχουν αναφορά και κοινωνία με την όντως Ζωή, τον Δημιουργό
τού παντός, τον Βασιλέα των Αγγέλων και όλης της κτίσεως, τον εν
Τριάδι Προσωπικό Θεό. Η δύναμή Του δεν είναι απόρροια μιας εξουσιαστικής
τάσης αλλά της προσωπικής αγάπης Του).
Για ποιο σεβασμό μπορούμε να μιλήσουμε, όταν τόσα συγκροτήματα μισούν και βλασφημούν τον Θεό της αγάπης; Και αυτό το μίσος μεταφέρεται στις εύπλαστες και ανύποπτες ως προς τις συνέπειες καρδιές των «metal» οπαδών και όταν εκατομμύρια χριστιανοί στις τάξεις τους, πολλά νεαρά παιδιά, όπως ο άγιος Μάμας (15 ετών 2/9), η άγια Μαρίνα (17 ετών 17/7), οι 7 Μακκαβαίοι αδελφοί (1/8), οι 7 παίδες οι εν Εφέσω (4/8), ο άγιος Μερκούριος (25 ετών 25/11), η άγια Χρυσή (13/10/1795) και νήπια όπως ο άγιος Κήρυκος (3 ετών 15/7) όχι μόνο δεν βλασφήμησαν αλλά δεχόντουσαν με χαρά για την αγάπη τού Χριστού να θυσιάσουν επίγειες και πρόσκαιρες ηδονές, απολαύσεις, τιμές, πλούτη, αξιώματα ακόμα και αυτή την ίδια την ζωή τους απλά και μόνο για να μην αρνηθούν και προδώσουν την Εσταυρωμένη Αγάπη, ενώ από την άλλη έχουμε συγκροτήματα ιδίως στο χώρο τού thrash, death, black, gothic να συναγωνίζονται σε ό,τι πιο διαστροφικό και βλάσφημο μπορεί να γεννήσει ο σκοτισμένος από την αμαρτία νους.
Για ποιο σεβασμό μπορούμε να μιλήσουμε όταν «metal» αδελφοί μας αυτοκτόνησαν ή προέβησαν σε εγκληματικές πράξεις με γνωστά συγκροτήματα όπως ο Ozzy, οι Judas Priest, οι AC/DC, οι Slayer, οι Agonizing Terror που μέλος τους μαχαίρωσε δεκάδες φορές τους γονείς του στο Ίλχαβο 200 χλμ. Βορείως της Λισσαβώνας (8/1999) ή οι Absurd, που
δολοφόνησαν έναν άνθρωπο αντίθετων πολιτικών πεποιθήσεων και τον Φεβρ. 1994 όταν είχαν συλληφθεί, ένα μέλος τού συγκροτήματος δήλωσε: «Δεν είναι κακή απόφαση να δώσεις πέντε χρόνια από τη ζωή σου σε αντάλλαγμα της εμπειρίας να πάρεις μια υποδεέστερη ζωή»; Ή όταν δηλώσεις τού τύπου από τον Vincent Cr. ιδρυτικό μέλος των Acheron και ιερέας και μάγιστρος της «Εκκλησίας τού Σατανά« του Lavey: «θεωρώ ότι οι μουσικοί που συνεργάζονται μαζί μου είναι δαιμονικές δυνάμεις που χρησιμοποιώ όσο χρειάζομαι για την επίτευξη τού σκοπού μου. Μόλις νοιώθω ότι οι Δυνάμεις αυτές αρχίζουν να εξαντλούνται αναζητώ νέες» ή από τους «Denial of God» το ότι «Μισώ τη Ζωή! Η αυτοκτονία είναι ο τρόπος θανάτου που αρμόζει σε κάποιον αληθινό Σατανιστή».
Για ποιο ΣΕΒΑΣΜΟ μπορεί κάποιος να μιλήσει όταν οι κυριότεροι εκπρόσωποι τού νεοσατανιστικού χώρου προβάλλονται τόσο υπερήφανα από τους καλλιτέχνες τού μεταλλικού χώρου; Ονόματα όπως ο Aleister Crowley πάπας τού παγανιστικού σατανισμού τού Κ’ αιώνα γράφοντας ένα από τα ιερά βιβλία των σατανιστών και έχοντας χορεία συγκροτημάτων να τον υποστηρίζουν, να τον προβάλλουν ή να φλερτάρουν εκούσια ή ακούσια με τις εγκληματικές και όντως περιφρονητικές για την αξιοπρέπεια και το ΣΕΒΑΣΜΟ τού ανθρώπου διδαχές του; .
Τι σεβασμός μπορεί να υπάρξει όταν ο Crowley ασκώντας πνευματική τρομοκρατία στα θύματά του τα υποχρέωνε (αφοδεύοντας εκείνος σε ένα χαλί) να φάνε τα ιερά (όπως έλεγε) κόπρανά του και αυτό γιατί πίστευε ότι ήταν ο «Σωτήρας τού Κόσμου» δήλωση που υπογράφτηκε από τους οπαδούς τού Τάγματός του (Τάγμα τού Ναού της Ανατολής) το 1925, διότι έπρεπε να υπερβούν τα ταμπού και να απελευθερωθούν από κάθε καταπίεση και αίσθημα αηδίας που τους επέβαλε ο χριστιανικός καταναγκασμός. Ή μία άλλη ομάδα που διαλύθηκε από το Διοικητικό Δικαστήριο τού Βερολίνου, μετά το 1985, το «Τάγμα τού Thelema» το οποίο βασιζότανε στις διδαχές και την «ηθική» τού Crowley το οποίο επεδίωκε την καταστροφή των μέχρι τώρα αντιλήψεων για την ηθική… μεταξύ άλλων, μέσω αναγκαστικού σεξ, μέσω της ονομαζόμενης «προπόνησης αηδίας» (Ekeltraining) να πίνει κανείς τα ούρα του και να τρώγει τα απορρίματά του τα θύματα καλούνται να ξεπεράσουν τις αναστολές τους σε δεδομένη περίπτωση και με τη χρήση αλκοόλ σαν βοηθητικού μέσου. Στον αρχηγό τού «τάγματος» ή στους επί μέρους «γυμναστές» τα μέλη τού «τάγματος» οφείλουν απόλυτη υποταγή («Νεοσατανισμός» π. Αντ. Αλεβιζοπούλου, 1996, σ.121).
Ή
όταν ο Andon Szandor Lavey «μεσσίας» της «Εκκλησίας τού σατανά» το
1966, τυχοδιώχτης, ναζιστής, παρανοϊκός και έκφυλος ιδρύει την πρώτη
επίσημη «Εκκλησία τού σατανά» στην Καλιφόρνια (π. Αντ.
Αλεβιζόπουλος, «Σατανιστικές Παγίδες – Φιλανθρωπία Χριστού Β’). Είναι ο
συγγραφέας τού β’ ιερού βιβλίου των σατανιστών της «Σατανικής Βίβλου»
που προτρέπει και παρακινεί ολοφάνερα και σε ανθρωποθυσίες. Επίσης
γνωστό τραγούδι των «Metallica» και επιπλέον οι επί σειρά μηνών εικονογραφημένες ιστορίες με κύριο πρωταγωνιστή ένα τερατάκι ονόματι Κθούλου στο περιοδικό «Metal Invader». Μία από τις εντολές της «Σ. Β.» είναι και η εξής: «Μακάριοι
(=τρισευλογημένοι) οι δυνατοί, καταραμένοι οι αδύνατοι, 3 φορές
καταραμένοι οι αδύνατοι… αυτοί θα υπηρετούν και θα υποφέρουν» («Σατ. Βίβλ.», σ. 35 και «Νεοσατανισμός» π. Αντ. Αλεβιζοπούλου, σ. 137). Πλήρης σεβασμός τού άλλου. Ολοκληρώνοντας θα αναρωτηθεί κανείς τι σχέση έχουν όλα αυτά με το χώρο τού «metal»;
Και η πρώτη δικαιολογία είναι η εξής: Παιδιά που έκαναν εγκλήματα είχαν κάποιο «ψυχογενές πρόβλημα και γι’ αυτό προέβησαν σ’ αυτά που προέβησαν. Αν είναι υπεύθυνη η μουσική, γιατί τα εκατομμύρια των «heavy metal» οπαδών δεν προβαίνουν σε παρόμοιες εγκληματικές πράξεις; Το θέμα είναι τεράστιο για να αναπτυχθεί σε λίγες γραμμές. Ας γίνει μια προσπάθεια μιας απλής προσέγγισης.
Η εύκολη λύση για να υπερασπίσουμε τη μουσική «μας» και να αφαιρέσουμε κάπως την ευθύνη από πάνω μας είναι η εξής χιλιοειπωμένη: 1ο επιχείρημα: «Όσα συγκροτήματα έχουν σχέση με τον σατανισμό αυτό το κάνουν για το marketing!!, για να πουλήσουν. Και όσα συγκροτήματα δέχονται πραγματικά τον σατανισμό στη ζωή τους, αυτό είναι δική τους υπόθεση, εμάς δεν μας απασχολεί αυτό, ούτε μας επηρεάζει, εμείς ακούμε την μουσική μας και αδιαφορούμε για τους στίχους και τα πιστεύω των μελών των σχημάτων».
Μια πρόχειρη απάντηση τού κατά πόσο ευσταθεί το προαναφερθέν: Το επιχείρημα περί marketing στη βάση του είναι τουλάχιστον επιπόλαιο και ανεδαφικό, διότι κανένα παιδί δεν θα πέταγε τα χρήματα του για να αγοράσει λ.χ. Iron Maiden αν δεν είχε ακούσει ποτέ τη μουσική τους και θα ήταν εντελώς αφύσικο να αγόραζε κάποιος μόνο και μόνο για τα εξώφυλλο τους (ιδίως για τον Eddie το σάπιο σώμα-μασκότ σήμα κατατεθέν τού group). Μόνο εφόσον πρώτα είχε ακούσει και του άρεσε η μουσική θα αποφάσιζε κάποιος να αγοράσει τα albums άσχετα από τι θα εικόνιζαν τα εξώφυλλά τους. Οπότε οι οποιεσδήποτε παραστάσεις των εξώφυλλων μπαίνουν εσκεμμένα και για συγκεκριμένους λόγους και σκοπούς…
2ο επιχείρημα: Αυτοί που αυτοκτόνησαν ή δολοφόνησαν άλλους ή προέβησαν σε αντίστοιχες εγκληματικές πράξεις ήταν άνθρωποι ψυχοπαθείς, παθολογικά άρρωστοι και οποιαδήποτε άλλη ταμπέλα μπορεί κάποιος να τους αναρτήσει για να τους καταστήσει ως τους μοναδικούς υπεύθυνους κι ένοχους των πράξεών «τους». Το πιο εύκολο είναι, όταν συμβαίνει κάποτε μια αποτρόπαια πράξη, να φορτώνει κανείς όλες τις ευθύνες στον πταίσαντα αρνούμενος ν’ αναζητήσει τα αίτια των συγκεκριμένων πράξεων, φοβούμενος μήπως θα υπάρξει από την έρευνα αναζήτησης των αιτίων τυχόν μερίδιο ευθύνης και για τον εαυτό του. Έτσι ταυτίζεται το πρόσωπο με την πράξη, η αμαρτία με τον αμαρτωλό, το κόλλημα ταμπελών, η συνήθης διαδικασία και αυτοί που είναι απέξω ως άλλες αθώες περιστερές, διαχωρίζοντας τον εαυτό τους δεν δέχονται κανένα μερίδιο ευθύνης για την «άτυχη» κατάληξη του αδελφού (ή καλύτερα ξένου) τους. Επειδή στις καρδιές των περισσοτέρων οπαδών υπάρχουν τα είδωλα των metal μουσικών υπάρχει μια χαρακτηριστική ανικανότητα (ορισμένες φορές) για ένα πιο ποιοτικό βαθύτερο κοίταγμα σ’ αυτές τις περιπτώσεις και να αναζητηθούν τα αίτια.
Δεν υπάρχουν εγκληματικές φύσεις, ούτε εγκληματικές προσωπικότητες αλλά μόνο εγκληματικά δόγματα και επομένως θύματα που παγιδεύονται και μπλέκονται σ’ αυτά. Και μπλέκονται είτε λόγω μειωμένων πνευματικών αντιστάσεων, είτε λόγω οικογενειακών προβλημάτων, είτε επειδή βρίσκονται σε μια κρίσιμη φάση της ζωής τους αναζητώντας απαντήσεις στα λεγόμενα υπαρξιακά τους ερωτήματα για να αναπληρώσουν ενδεχομένως κάποια εσωτερικά κενά (αγάπης, χαράς, ευτυχίας) που τους κληρονόμησαν κάποιοι αδιάφοροι και ανεύθυνοι γονείς, δάσκαλοι, ιερείς…και τότε παρουσιάζονται κάποιοι επιτήδειοι προσφέροντας έτοιμες, γρήγορες, αυτόματες, δελεαστικές απαντήσεις δολώματα στις αληθινές, δίκαιες, ειλικρινείς, αγωνιώδεις αναζητήσεις τους ιδίως των νέων ατόμων για ανεύρεση ενός νοήματος ζωής. Και υιοθετώντας κάποιος τα εγκληματικά δόγματα μετατρέπεται σε κουρέλι, ψυχικό ράκος, μια εξαπατημένη φρικτά ανελεύθερη, υποδουλωμένη ύπαρξη στην υπηρεσία του Διαβόλου ο οποίος ως χαιρέκακος χαίρεται όταν το πλάσμα τού Θεού που πλάσθηκε για τη Ζωή και την Αθανασία κατευθύνεται με τη βοήθεια του προς τη φθορά και το θάνατο. Δε γεννιέται κανείς σατανιστής, αλλά γίνεται.
Το γράμμα καταλαβαίνω ότι είναι τεράστιο σε έκταση και ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό. Αν πιστεύετε ότι υπάρχει κάτι αξιόλογο και πρωτότυπο σ’ αυτό ας δημοσιευθεί.
«Μία σύντομη εν Χριστώ ορθόδοξη θεώρηση»: Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από το Θεό ως μία προσωπική ενότητα αλλά οι δαιμονικές δυνάμεις θρυμματίζουν την ψυχική αρμονία της υπάρξεώς του. «Άδης» σημαίνει: τον σκοτεινό εκείνο τόπο, όπου η κόλαση τού ανθρώπου είναι η απελπιστική μοναξιά του. Δηλ. εκεί που δεν υπάρχει δυνατότητα επικοινωνίας και αγάπης τού ενός ανθρωπίνου προσώπου με το άλλο. Η αμαρτία μας διασπά, μας διαιρεί και μας χωρίζει. «Έρχεται ο Χριστός και με τη θεία Ευχαριστία μας κάνει ένα Σώμα. Είναι ο θεανθρώπινος οργανισμός Του (η Ορθόδοξη Εκκλησία). Ο Χριστός είναι η υπέρβαση της αμαρτίας, του χωρισμού και της μοναξιάς μας. Μας έχει ενώσει όλους στο Σώμα Του που είναι το μυστήριο της Εκκλησίας.
Ένας πρώην «metal» αδελφός σας, ένας νυν ανάξιος εν Χριστώ αδελφός σας
Tex Willer
Υ.Γ. 1: Δεν είναι τυχαίο ότι στην προ Χριστού εποχή του ο Α. Κατσούλας ως σημείο αναφοράς του εκτός της ‘Βίβλου’ του La vey είχε ως πηγές του τα album των συγκροτημάτων που προβάλλονται από τα εν λόγω περιοδικά και είχε συγκεκριμένες υπογραμμισμένες φράσεις και λέξεις από τους στίχους των εξωφύλλων των κασετών όπως των Slayer, Morbid Angel, King Diamond, Death κ.ά..
Υ.Γ. 2: Το γράμμα δεν αποσκοπούσε ούτε να καταδικάσει, ούτε να υπερασπίσει κάποιο συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα, αλλά να ξεσκεπάσει το προσωπείο (behind the iron curtain) δείχνοντας το αληθινό πρόσωπο κάποιων συγκροτημάτων και ενός ανάλογου τρόπου ζωής που προβάλλεται από τα περισσότερα είδη της ρόκ και «metal» σκηνής στηριζόμενος όχι στις απαράδεκτες εύκολες γενικεύσεις, αλλά σε συγκεκριμένες δηλώσεις-συνεντεύξεις και κείμενα-ντοκουμέντα των μετεχόντων στο χώρο.
Υ.Γ. 3: Το αντιπροσωπευτικότερο «εγχειρίδιο» της black metal σκηνής το περιοδικό «The Forest» φανερώνει ανοιχτά και υπερήφανα εδώ και ένα χρόνο (από 7/2001) το αληθινό πρόσωπο των black metal σχημάτων και δηλώνει ότι το black metal δεν εκπροσωπεί πια ένα ακραίο μουσικό είδος της heavy metal σκηνής, αλλά μυητικό τελετουργικό σύστημα ανάλογου τρόπου ζωής στο χώρο τού σατανισμού. Όποιος έχει ερευνήσει έστω και επιφανειακά αυτόν τον χώρο διαπιστώνει ότι όχι μόνο υπερβολή δεν είναι αυτά τα οποία σημειώνει αλλά και σε μεγάλο ποσοστό αρκετά στελέχη των black metal σχημάτων είναι εξίσου ενεργά μέλη ολοκληρωτικών νεοσατανικών ομάδων και αισθάνονται υπερήφανοι γιʼ αυτό, κάνοντας συχνά επικλήσεις στους δαίμονες και καλώντας τους ακροατές να μετέχουν σε αυτές τις «υψηλές» εμπειρίες.
Υ.Γ. 4: Δεν είναι περίεργο ότι αυτή η ναζιστική ηθική τού Lavey και ο θαυμασμός του και για τον Χίτλερ που υπάρχει και στη «Σαταν. Βίβλο» (σελ. 82) υιοθετείται και από τους νεοναζιστικούς χώρους με κυριότερο εκπρόσωπο το Μέτωπο Νεολαίας της Χ.Α., που εκφράζεται με συγκροτήματα της White Power Metal σκηνής, της oi σκηνής (μια μουσική υποκουλτούρα εθνοφυλετικής χουλιγκανικής punk μουσικής ιδεολογίας) και του ιδιαιτέρως νεοναζιστικού, νεοπαγανιστικού και σκληρά νεοσατανικού κινήματος nsbm (national socialist black metal). (Σε συνέντευξή του το μέλος των Naer Mataron, Γιώργος Γερμενής {ή αλλιώς Καιάδας}, νυν βουλευτής της Χ.Α., δηλώνει ότι εμπνέεται στιχουργικά από την Εκκλησία του Σατανά {Anton Lavey}. http://the-forest-cult.blogspot.gr/search/label/Naer%20Mataron)
Υ.Γ. 5: Προτείνοντας ένα κοίταγμα ενός άλλου τρόπου ζωής αλλά συγχρόνως παρατηρώντας και τη δύναμη της υψοποιού μετανοίας μπορεί όποιος επιθυμεί να ανατρέξει εκτός των άλλων και στα εξής βιβλία: «Μια στιγμή του Πάσχα», «Ο Γκουρού, ο νέος και ο Γέροντας Παϊσιος», «ο Διάβολος και η μαγεία», «όσιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός», «Εγκληματικό Δόγμα», «το νόημα της ζωής στο φως της Ορθοδοξίας», βίοι αγίων από ‘Ορθόδοξο τύπο’ (άγιος Μάμας αρ. 65, άγιος Κήρυκος και αγία Ιουλίττα, αγία Μαρίνα αρ.23, άγιοι 7 παίδες εν Εφέσω αρ. 249, αγία Χρυσή αρ. 47, κ.ά.) κ.ά..
| Φυσικά και δεν δημοσιεύθηκε. Η έννοια του διαλόγου και της ελευθερίας είναι μάλλον πολυτέλεια για τους ιθύνοντες του χώρου. Η έννοια του διαλόγου και της ελευθερίας είναι αποδεκτές μάλλον μόνο όταν υποτασσόμαστε στο παντοδύναμο συστημικό μουσικό κατεστημένο. Όποια ελεύθερη και αδέσμευτη από ποικίλες εξαρτήσεις φωνή τολμήσει να αμφισβητήσει την καταλυτική, καταδυναστευτική και στρατευμένη λειτουργία της heavy metal μανίας τότε οι συνέπειες θα είναι εν πολλοίς οι αναμενόμενες. Το γρήγορο θάψιμο οποιασδήποτε αντίθετης γνώμης και διαφορετικής απόψεως που στοιχειοθετείται όμως απαραίτητα σε βάσιμα, υπολογίσιμα και τεκμηριωμένα στοιχεία. |
Ψηφιοποίηση από το περιοδικό «ΔΙΑΛΟΓΟΣ» Τεύχος 29 (2002)
και συμπληρωμένο με προσθήκες που έγιναν από τον επιστολογράφο.
περισσότερα ΕΔΩ
