Κάποτε
μπήκα στο νοσοκομείο για χειρουργείο έπρεπε να μείνω εκεί για μια
εβδομάδα και σκέφτηκα να δοκιμάσω ένα από αυτά τα τρία πράγματα.
Αποφάσισα να μην πω καμία άλλη προσευχή όλο αυτό το
διάστημα εκτός από το: «Δόξα σοι, ο Θεός, δόξα σοι! "Σε ευχαριστώ Κύριε
για όλα"». Και προσευχήθηκα τόσο πολύ για αρκετές μέρες και προς το τέλος
της εβδομάδας όλα ήταν τόσο όμορφα, παρηγορητικά και φωτεινά που
στεναχωρήθηκα που σκεφτόμουν ότι έπρεπε να φύγω από το νοσοκομείο. (...)
Στους
πειρασμούς και τις ταλαιπωρίες, δεν κάνουμε εμείς τα σχέδια, δεν
είμαστε εμείς που επιλέγουμε τον σταυρό, αλλά λαμβάνουμε αυτόν τον
σταυρό που ο Θεός έχει καθορίσει για μας. Μόνο ο Θεός ξέρει πόσο μεγάλος
ή μικρός είναι ο σταυρός που χρειαζόμαστε. Και θα μας δώσει ακριβώς
αυτόν τον σταυρό που είναι ο καταλληλότερος και απαραίτητος για να
απαλλαγούμε από όλη την λάγνη προσκόλληση αυτής της παροδικής ζωής, για
να τρέχουμε πίσω από τον Χριστό με ελεύθερη καρδιά. (...) Φύση,
προσευχόμαστε ο Θεός να μας απαλλάξει από τα δεινά και να μας δώσει ένα
ειρηνικό και ανώδυνο τέλος (...), αλλά αν τα προβλήματα έρθουν πάνω
μας, τότε θα τα ξεπεράσουμε όλα με τη δύναμη του Πνεύματος του Θεού.
