Στό σημερινό Εὐαγγέλιο ἀκούσαμε γιά τήν παραβολή τοῦ πλούσιου καί τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου, πού εἶναι μιά ἀπό τίς πιό χαρακτηριστικές φάσεις τοῦ κοινωνικοῦ προβλήματος τῆς ἀνθρωπότητας.
Στόν ἴδιο χῶρο, τήν ἴδια ὥρα, ἡ προκλητικότερη ἀνισότητα εἶναι, ὁ Λάζαρος νά πεινάει καί νά πονάει καί ὁ πλούσιος νά γλεντάει καί νά ἀπολαμβάνει.
Τό ἴδιο δρᾶμα συνεχίζεται καί σήμερα, στόν ἴδιο χῶρο καί τήν ἴδια ὥρα, ἄλλοι νά ζοῦν σέ χλιδή καί οὐρανοξύστες καί ἄλλοι σέ τρῶγλες καί παράγκες.
Ἄλλοι νά εἶναι ντυμένοι στά μεταξωτά καί ἄλλοι κουρελιασμένοι. Ἄλλοι μποροῦν νά μορφώνονται ἄνετα καί ἄλλοι δέν ἔχουν οὔτε τά ἀπαραίτητα γιά τή μόρφωσή τους.
Τό δραματικότερο ἀπ’ ὅλα εἶναι ἡ τραγική ἐκμετάλλευση, πού γίνεται γύρω ἀπό τό κοινωνικό πρόβλημα.
Ὅλα τά συστήματα κοινωνικά καί πολιτικά ὄχι μόνο δέν μπόρεσαν νά λύσουν τό πρόβλημα ἐπαναστατικά, ἀλλά τό περιέπλεξαν πρός τά χειρότερα.
Τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, δέν ἔχει βέβαια ὡς σκοπό νά θίξει προβλήματα κοινωνικῆς, πολιτικῆς ἤ οἰκονομικῆς φύσης καί οὔτε νά συγκρίνει τούς ἀνθρώπους μέ καθαρά κοσμικά κριτήρια.
Ἀναμφίβολα, ὑπάρχουν ἄνθρωποι ἅγιοι, ἀνεξάρτητα ἐάν εἶναι πλούσιοι ἤ πτωχοί, ὅπως καί ὑπάρχουν ἁμαρτωλοί καί στούς δύο αὐτούς κοινωνικούς χώρους. Τό μέγιστο θέμα πού θέτει ἡ Παραβολή εἶναι αὐτό τῆς μετάνοιας.
Ἡ μετάνοια εἶναι πρόκληση ζωῆς καί γιά τόν πλούσιο καί γιά τόν φτωχό Λάζαρο. Ἡ μόνη διαφορά εἶναι ὅτι ὁ φτωχός Λάζαρος ἐπείνασε καί ἐπόνεσε στήν παροῦσα ζωή καί αὐτό ἦταν ἕνα εἶδος ἐξαγνισμοῦ του, ἐνῶ ὁ πλούσιος μέ τήν περιφρονητική καί ἐγωϊστική του συμπεριφορά ἐπιβάρυνε τήν θέση του.
Ἡ πρόσκληση γιά μετάνοια καί ἀλλαγή νοοτροπίας ζωῆς καί στάσης ἀπέναντι στούς ἄλλους εἶναι ὑπόθεση μόνο τῆς παρούσας ζωῆς καί ὄχι τῆς μέλλουσας. Οὔτε μπορεῖ νά ἀναβάλει κανείς τήν ὥρα τῆς μετάνοιας γιά ἀργότερα, διότι τό τέλος πάντα ἔρχεται ἀπροειδοποίητα καί ἀναπάντεχα. Ἑπομένως, ἡ κατάλληλη ὥρα τῆς μετάνοιας καί ριζικῆς ἀλλαγῆς μας εἶναι ἡ τωρινή. Τώρα καί ὄχι μετά!
Ἀρχιμ. π. Φρουμέντιος Δημητρίου
