Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Συχνὰ ἐμφανίζονται μερικοὶ κληρικοὶ ποὺ ἀντιμετωπίζουν μὲ δυσεξήγητη εὐαισθησία τοὺς ὁμοφυλόφιλους καὶ τοὺς ἐντάσσουν στὴν ποιμαντική τους δραστηριότητα. Δὲν τοὺς βλέπουν ὡς ἁμαρτωλοὺς καὶ φιλήδονους, ἀλλὰ ὡς ἀδύναμους καὶ συμπαθεῖς καὶ προσπαθοῦν μὲ διάφορα «ἐπιστημονικὰ» ἐπιχειρήματα νὰ μᾶς πείσουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία κάποια στιγμὴ θὰ ἀντιμετωπίσει τὸ πρόβλημα τῶν ὁμοφυλόφιλων καὶ μὲ σοβαρότητα καὶ ἀγάπη θὰ τοὺς ἀναγνωρίσει τὴν ἀδυναμία, ποὺ ἔχουν καὶ ἡ ὁποία δὲν ὀφείλεται σ’ αὐτοὺς ἀλλὰ σὲ λάθος τῆς δημιουργίας τους, κάτι ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ ἐξηγήσουμε. Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἐπιχειρήματα τῶν συμπαθούντων τοὺς ὁμοφυλόφιλους!
Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ σοβαρὴ ἀντίρρηση. Τί μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίσει ἡ Ἐκκλησία καὶ τί ἐπιτρέπεται νὰ ἀποφασίσει, ὅταν ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι μεγάλο ἁμάρτημα, ποὺ μόνο μὲ σταθερὴ μετάνοια καὶ μὲ γενναία ἐγκράτεια ἀντιμετωπίζεται. Εἶναι δυνατὸ νὰ ἀποχαρακτηρίσει τὸ μεγάλο ἁμάρτημα καὶ κατ’ οἰκονομίαν νὰ τὸ ἀνεχθεῖ; Μπορεῖ νὰ γίνει κάτι τέτοιο; Ἐπιτρέπεται νὰ ἀναθεωρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὶς προσαρμόζει ἀνάλογα μὲ τὶς ἐπικρατοῦσες ἀντιλήψεις τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου, γιὰ νὰ ἀποφεύγει τὶς διαμαρτυρίες τῶν ἀθέων, τῶν ἀπίστων καὶ τῶν σαρκολατρῶν; Νὰ ἐκσυγχρονίσει τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μεταβάλλει τὶς ἁμαρτίες σὲ «δικαιώματα», ποὺ πρέπει νὰ σεβόμαστε; Ἐπιτέλους, ἔχουμε χάσει παντελῶς τὴν κοινὴ λογικὴ καὶ μὲ τὸν ἀσύδοτο στοχασμό μας βλέπουμε τὸ μαῦρο ὡς ἄσπρο καὶ τὸ κτηνῶδες πάθος ὡς ἀξιοσέβαστο «δικαίωμα».
Ἂς μὴ εἶναι οἱ συγκεκριμένοι κληρικοὶ τόσο στοργικοὶ ἀπέναντι στοὺς ὁμοφυλόφιλους καὶ ἂς τοὺς δείχνουν τὴν πραγματικὴ ἀγάπη, γιὰ νὰ τοὺς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴ διαστροφή. Καὶ νὰ μὴ προκαλοῦν μὲ τὸν ἐπιπόλαιο ἰσχυρισμό τους ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέχεται ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, χωρὶς νὰ κάνει διακρίσεις. Ναί, ὅλους τοὺς δέχεται ἡ Ἐκκλησία, χωρὶς ὅμως νὰ ἀποδέχεται καὶ τὰ ἁμαρτωλά τους πάθη. Ἂς μειώσουν καὶ τὴν ὑπεράσπιση τῶν ὁμοφυλόφιλων, ἀφοῦ ποτὲ δὲν τοὺς βλέπουμε στοὺς ναούς μας!
Στὴν ἐποχή μας οἱ ὁμοφυλόφιλοι δημοσιοποιοῦν μὲ ὑπερηφάνεια τὸ ἁμάρτημά τους, μᾶς δείχνουν τοὺς συντρόφους τους, μιλοῦν γιὰ τὸν ἔρωτά τους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἐπιθυμία τους νὰ «ἀποκτήσουν» παιδιὰ μὲ παρένθετες μητέρες, γιὰ νὰ τὰ ἀναθρέψουν μὲ μεγάλη στοργὴ καὶ νὰ τοὺς δείξουν τὸν προσωπικό τους ὀλέθριο δρόμο τῆς ὁμοφυλοφιλίας!
Ὅταν οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ κατέχουν κάποιο δημόσιο ἀξίωμα ἢ ἐπιδιώκουν νὰ κυβερνήσουν καὶ τὴ χώρα, προκαλοῦν ἀλγεινὴ ἐντύπωση στὸ λαὸ καὶ δίνουν τὸ κακὸ παράδειγμα στοὺς νέους. Τὰ δὲ μέσα ἐνημέρωσης ἀναφέρονται στὶς δραστητιότητές τους καὶ προβάλλουν καὶ τὶς λεπτομέρειες τῆς προσωπικῆς τους ζωῆς, κάτι ποὺ διαφθείρει μικροὺς καὶ μεγάλους.
Οἱ ὁμοφυλόφιλοι κάνουν παρελάσεις καταισχύνης καὶ κατηγοροῦν τὴν κοινωνία γιὰ τὶς διακρίσεις, ποὺ γίνονται εἰς βάρος τους. Ὑπάρχουν ἐπίσης οἱ κατὰ συνθήκην κοινωνικὲς σχέσεις, ὅπου βλέπουμε ὑψηλόβαθμους κληρικοὺς νὰ συγχαίρουν ὁμοφυλόφιλους, ὅταν καταλαμβάνουν κάποιο ἀξίωμα στὴν πολιτικὴ ἐξουσία, ἀποδεχόμενοι μερικῶς καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιλογὲς τῆς ζωῆς τους! Δὲν ὑπάρχει πιὰ ὅριο στὴν ἐπικοινωνία. Ὅλοι εἶναι δικοί μας. Ὅλοι εἶναι ἄξιοι. Ἀπ’ ὅλους ἀδιακρίτως περιμένουμε εὐεργετικὰ μέτρα γιὰ τὴν κοινωνία, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία! Παραλογισμὸς σὲ μεγάλο βαθμό, ποὺ ἀποκαλύπτει τὴ μειωμένη πνευματικὴ εὐαισθησία ἀπέναντι στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Δυστυχῶς εἶναι ἄνθρωποι τοῦ παρόντος καὶ ὄχι τοῦ μέλλοντος.
