...Κάποτε ήρθε στον Ταξιάρχη ένα κοριτσάκι 13 ή 14 ετών τότε, που
φορούσε παντελόνι. Πλησίασε το Άγιον Ποτήριον και πήγε να κοινωνήση.
Εγώ, σαν Λειτουργός του Υψίστου και με πολλή λειτουργικήν και ιερατικήν
ευθύνην μήποτε γίνη η Εκκλησία "Ξέφραγο αμπέλι", της είπα με πατρική
στοργή.
"Παιδάκι μου, έλα αύριο με φούστα να σε Κοινωνήσω αφού κάθε μέρα
λειτουργάμε". Καλά, μου είπε, και έφυγε. Το μετάνοιωσα, όμως, και λέγω
στον διακονούντα τον Ιερόν Ναόν νέον Κωνσταντίνον Ι. Φώναξέ μου την
Σταυρούλα. Τούτο έκανα διότι εσκέφθην ως εξής:
"Θα κοινωνήσω, και για
την βεβήλωσι που θα κάνω στο Χριστό και στα Άχραντα Μυστήρια θα πάω να
κλάψω στο πετραχήλι του πνευματικού μου, αφού τα πάντα ποιώ υπέρ των
ημετέρων αμαρτημάτων και των του λαού αγνοημάτων" (Θεία Λειτουργία).
Έλα, της λέγω, να σε Κοινωνήσω και να μη το ξανακάνης. Δέχτηκε το
κορίτσι. Ετοίμασε το στόμα του, μούγκριζε, προσπαθούσε ώρα πολλή μπροστά
στο Χριστό, αλλά εκείνο δεν άνοιγε.
Έι! παιδί μου Σου το κλείνει ο Χριστός, διότι δεν σε θέλει έτσι. Έλα
αύριο με φούστα, και μη το ξανακάνης. Την επομένη "ιματισμένη και
σοφρωνούσα" κοινώνησε. Και επειδή κατ' εκείνον τον καιρό έκανα πύρινα
κηρύγματα κατά του μεγάλου και νεοφανούς τούτου βδελύγματος, του
παντελονιού, εκείνην την ημέρα δεν είπα τίποτα, γιατί το είδε όλος ο
κόσμος, παρά μόνο τις φράσεις "αγαπητοί μου αντί κηρύγματος ισχύει αυτό
που είδατε".
Δια τούτο, και εκείνο και άλλα πολλά απρόβλεπτα κακά, που αν δεν τα
προλάβης, έρχονται σαν αγριεμένη καταιγίδα επί της κεφαλής σου, γίνε, ω
γύναι.
Πρωτοπρεσβυτέρου
Παναγιώτου Αντ. Καραγιάννη, "Γίνε ω Γύναι (Έκκλησις προς την γυναίκα να
ξαναβρή τον σωστό της δρόμο)", Εν Άθωνι Αγίου όρους 2011, Κεντρ.
Διάθεση: Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη", σελ. 45-46
