ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΑΝΤΒΕΝΤΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΗΣ ΗΜΕΡΑΣ Ἤ ΑΝΤΒΕΝΤΙΣΤΕΣ ΚΑΊ ΒΑΠΤΙΣΤΕΣ

Η φωτο από ΕΔΩ

 «Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»

Μοναχοῦ

Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

  ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ἡ λέξις αἵρεσις προέρχεται ἀπό το ἀρχαῖο ρῆμα αἱρῶ πού σημαίνει λαμβάνω, προτιμῶ, κυριεύω. Στήν Ἁγία Γραφή ὡς αἱρέσεις προσδιoρίζονται οἱ ὁμάδες τῶν Σαδδουκαίων, Φαρισαίων καί τῶν Ναζωραίων (Πράξεις 5,17, 15,5 καί 24,5. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει τήν λέξι αἱρέσεις μέ τήν ἔννοια τῆς διαιρέσεως λέγοντας: «Δεῖ γάρ καί αἱρέσεις ἐν ὑμῖν εἶναι, ἵνα οἱ δόκιμοι φανεροί γένωνται ἐν ὑμῖν».(Α΄Κορ.11,19). Ἰδού πῶς ἑρμηνεύει ὁ μακαριστός Παν. Τρεμπέλας τόν στίχο αὐτό: «Τό πιστεύω δέ, διότι εἶναι φυσικόν νά ὑπάρχουν μεταξύ σας καί διαιρέσεις. Εἶσθε ἄνθρωποι μέ ἐλαττώματα καί ἀδυναμίες καί ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά ἐκδηλώνονται οἱ ἀδυναμίες σας γιά νά γίνουν φανεροί ἀναμεταξύ σας ἐκεῖνοι πού ἔχουν δοκιμασμένη ἀγάπη καί δέν παρασύρονται ἀπό φατριασμούς καί ἀπό τό παράδειγμά τους νά ὠφεληθοῦν καί οἱ ἄλλοι.

Στόν στίχο (Γαλ.5,»19-20) διαβάζουμε: «Φανερά δε ἐστί τά ἔργα τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστι μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις…».  Καί ἐδῶ ἡ ἔννοια τῆς λέξεως αἵρεσις σημαίνει διαφωνία. Ἐνῶ στόν στίχο (Β΄Πέτρ. 2,1 διαβάζουμε: «Ἐγένοντο δέ καί ψευδοπροφῆται ἐν τῶ λαῶ, ὡς καί ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας, καί τόν ἀγοράσαντα αὐτούς δεσπότην ἀρνούμενοι ἐπάγοντες ἑαυτοῖς ταχινήν ἀπώλειαν». Ἰδού τί γράφει στήν ἑρμηνεία του γιά τόν στίχο αὐτό ὁ θεολόγος Παν. Τρεμπέλας: «Ἀνεφάνησαν δέ καί ψευδοπροφῆτες μεταξύ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, καθώς καί μεταξύ σας θά παρουσιασθοῦν εἰς τό μέλλον ψευδοδιδάσκαλοι, πού μέ πανουργίαν θά εἰσαγάγουν πλανεμένας καταστρεπτικάς διδασκαλίας. Θά ἀρνοῦνται αὐτοί οἱ ψευδοδιδάσκαλοι καί αὐτόν τόν Δεσπότην πού τούς ἐξηγόρασε μέ τό αἷμα του, καί θά ἐπιφέρουν ἔτσι κατά τοῦ ἑαυτοῦ των ταχεῖαν καταστροφήν».

Ὁ Ἰησοῦς, προκειμένου νά διαφυλάξη τούς Μαθητάς του ἀπό τήν καταστρεπτική διδασκαλία τῶν ὁμάδων ἐκείνων πού ἀπεκόπησαν ἤ δημιουργήθηκαν διατηρῶντας ὡρισμένα μόνο στοιχεῖα ἀπό τήν διδασκαλία τῆς Μίας Ἐκκλησίας Του, τούς εἶπε τά ἑξῆς: «Προσέχετε δέ ἀπό τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρός ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες. Ἀπό τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς».(Ματ.7,15-16). Στόν στίχο 24,11 διαβάζουμε: «Καί πολλοί ψευδοπροφῆται ἐγερθήσονται καί πλανήσουσι πολλούς, καί διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν. Ὁ δέ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται» (Ματ.24,11-13).

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν πρώτη ἐπιστολή του (4,1) γράφει: «Ἀγαπητοί, μή παντί πνεύματι πιστεύετε, ἀλλά δοκιμάζετε τά πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ  ἐστιν, ὅτι πολλοί ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τόν κόσμον».

Στήν Ἀποκάλυψι (20,10) διαβάζουμε ὅτι αὐτός πού πλανᾶ τόν κόσμο εἶναι ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος «ἐβλήθη εἰς τήν λίμνην τοῦ πυρός καί τοῦ θείου, ὅπου καί τό θηρίον καί ὁ ψευδοπροφήτης, καί βασανισθήσονται ἡμέρας καί νυκτός εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων».

Ἀπό αὐτά καί ἄλλα χωρία τῆς Γραφῆς διαπιστώνουμε ὅτι ἀπό τίς ἀρχές ἀκόμη ἐξαπλώσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐμφανίσθηκαν ἄνθρωποι τοῦ λαοῦ οἱ ὁποῖοι ἐπλανήθησαν περί τήν πίστιν καί μαζί τους παρέσυραν καί ἄλλους πολλούς. Ἄλλοι ἀπ᾿ αὐτούς τούς λαοπλάνους διαστρέβλωσαν ὡρισμένα χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί ἀπέδωσαν σ᾿ αὐτά δική τους ἑρμηνεία, ἄλλοι, συμβουλευόμενοι τήν ἔξαλλη φαντασία τους, ἐδημιούργησαν καινοφανεῖς διδασκαλίες καί ἄλλοι προκειμένου νά ἐπιτύχουν ἀνθρώπινους καί ἐμπαθεῖς σκοπούς ὑποτάχθηκαν σέ ἄλλους ψευδοδιδασκάλους γιά νά ὁδηγηθοῦν μαζί μέ τούς ἀρχηγούς τους στόν βυθό τῆς ἀπωλείας.

 

Γενικά περί Προτεσταντισμοῦ

Ὁ Προτεσταντισμός, μέ ἕνα παρακλάδι τοῦ ὁποίου σ᾿ αὐτό τό βιβλίο θά ἀσχοληθοῦμε, ἐμφανίσηκε στίς ἀρχές τοῦ 16^ου αἰῶνος  καί προέρχεται ἀπό τούς κόλπους τοῦ Παπισμοῦ. Βασικός θεμελιωτής του εἶναι ὁ πρώην παπικός ἱερομόναχος Μαρτῖνος Λούθηρος, (1483-1546), ὁ ὁποῖος ἐστράφη ἐναντίον τοῦ παπικοῦ κατεστημένου, τοῦ πάπα καί τῶν καινοτομιῶν τῆς Δυτικῆς «ἐκκλησίας». Παρότι ἐγνώριζε τήν ἀρχέγονη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τούς Πατέρας καί Ἁγίους Της, ὅμως δέν κατώρθωσε νά νικήση τόν ἐγωϊσμό του καί ἔγινε ὁ ἴδιος ἀρχηγός μιᾶς νέας διδασκαλίας, ἡ ὁποία ἑδράζεται μόνον στήν Ἁγία Γραφή. Ἀπέριψε τελείως τήν Ἱερά Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας, πού ἀποτελεῖ τήν δεύτερη Πηγή τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως.

Ἐκτός τοῦ Λουθήρου ἐμφανίσθηκαν καί ἄλλοι ἐκπρόσωποι τῆς θρησκευτικῆς αὐτῆς μεταρυθμίσεως, ὅπως ὁ Ἰωάννης Σβίγγλιος καί ὁ Ἰωάννης Καλβῖνος. Ἔτσι, πρῶτα στήν Εὐρώπη καί μετά στόν ἄλλο κόσμο ἐξαπλώθηκε ὁ Προτεσταντισμός σάν μία διαμαρτυρία ἐναντίον τοῦ Καθολικισμοῦ, καί διευρύνθηκε σέ πολλές ἑκατοντάδες κοινοτήτων, διαφορετικές μεταξύ των, τόσον σέ θέματα πίστεως, ὅσον καί σέ θέματα ἐκκλησιαστικῆς τάξεως καί λατρείας. Ἐκπρόσωποι αὐτῶν τῶν Κοινοτήτων, λόγω τοῦ ἀκράτου ἀτομισμοῦ, ἔφθασαν σέ σημεῖο νά ὁμιλοῦν περί θανάτου τοῦ Θεοῦ, νά ἀρνοῦνται τό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος, νά ἀρνοῦνται ὅλα τά Μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καί ἄλλες ἐκκλησιαστικές πράξεις καί τελετές.

Στήν παπική «ἐκκλησία», ἀρχηγός εἶναι ὁ ἀλάθητος πάπας, ἐνῶ στίς κοινότητες τῶν προτεσταντῶν κάθε προτεστάντης εἶναι καί πάπας. Ἑρμηνεύει ὁ καθένας ἀπ᾿ αὐτούς σύμφωνα μέ τίς δικές του κρίσεις καί πεποιθήσεις γύρω ἀπό τά θρησκευτικά θέματα. Δηλαδή ὁ κάθε προτεστάντης δέν ὑποτάσσεται πουθενά, δεν σέβεται κάτι ἀπό τις παραδοσιακές διατάξεις, ἐφ᾿ ὅσον δέν παραδέχεται την Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας μας. Γι᾿ αὐτό μποροῦμε νά εἰποῦμε ὅτι οἱ «ἐκκλησίες» τῶν προτεσταντῶν δέν ἔχουν τέλος καί θά αὐξάνωνται συνεχῶς. Λέγεται ὅτι σήμερα σέ ὅλο τόν κόσμο ὑπάρχουν 23.000 αἱρετικές διαφορετικές  προτεσταντικές ὁμάδες, πού ἡ μία μάχεται τήν ἄλλη καί διεκδικεῖ γιά τόν ἑαυτό της τήν αὐθεντία καί τήν πλήρη ἀλήθεια. Καθημερινά δημιουργοῦνται νέες ὁμάδες, πού αὐτοαναγνωρίζονται ὡς αὐθεντικές καί ἀλάνθαστες, ἐνῶ οἱ ἄλλες ὁμάδες ἁπαρτίζουν τήν συναγωγή τοῦ σατανᾶ καί θά ἔχουν στήν ἄλλη ζωή τήν θέσι τοῦ Ἰούδα.

Ἀπ᾿ αὐτή τήν  κατάστασι συμπεραίνει κανείς ἀβίαστα ὅτι δέν ὑπάρχει σ᾿ αὐτές τίς λεγόμενες «ἐκκλησίες», τό Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο κατῆλθε τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς γιά νά καλέση ὅλο τόν διηρημένο κόσμο σέ ἑνότητα. Ἔστειλε ὁ Χριστός τό Ἅγιο Πνεῦμα νά συνεχίση τό ἔργο του ἐπί τῆς γῆς, ἐφ᾿ ὅσον Αὐτός, μετά ἀπό 40 ἡμέρας ἀνῆλθε στούς οὐρανούς ἐν δεξιᾶ τοῦ Πατρός. Καί ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ συνέχισις τοῦ σωτηριώδους ἔργου τοῦ Χριστοῦ, μέ μία διδασκαλία, ἕνα Βάπτισμα, μία Πίστι, μία Ἐκκλησία, διότι ἕνας εἶναι καί ὁ Κύριος μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

 

Οἱ Ἀντβεντιστές

Οἱ Ἀντβεντιστές ἐπῆραν τό ὄνομα αὐτό ἀπό τήν λατινική λέξι Adventus, πού σημαίνει ἔλευσις, ἐρχομός, ἐν προκειμένῳ τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου. Καλοῦνται ἐπίσης καί Σαββατιστές ἤ Σαββατιανοί, διότι ἀποδίδουν ἰδιαίτερη τιμή τήν ἑβδόμη ἡμέρα, πού εἶναι τό Σάββατο, ἀντί τῆς Κυριακῆς, πού εἶναι ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος.

Ἱδρυτής αὐτῆς τῆς αἱρέσεως εἶναι ὁ γεωργός William Mιller (1782-1849), ὁ ὁποῖος προερχόταν ἀπό τήν προτεσταντική ὁμολογία τῶν Βαπτιστῶν. Αὐτός γεννήθηκε στήν πόλι Πίτσφιλδ τῆς Μασσαχουσέτης τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τό 1872.  Δέν εἶχε μεγάλη μόρφωσι καί μόνος του ἀπεφάσισε νά διαβάση τήν Ἁγία Γραφή, τήν ὁποία ἐτελείωσε μετά ἀπό δύο χρόνια. Κατόπιν ἔβγαλε τά ἑξῆς παράδοξα συμπεράσματα: «Μετά τήν διετῆ ἀνάγνωσι τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἔβγαλα τό συμπέρασμα ὅτι μέσα σέ 25 χρόνια ἀπ᾿ αὐτό το ἔτος (1818) θά γίνη τό τέλος τοῦ κόσμου». Ὁπότε προσδιώρισε τήν Δεύτερη Ἔλευσι τοῦ Χριστοῦ στήν γῆ ὅτι θά γίνη τήν 21^ην Μαρτίου 1843. Κατ᾿ ἀρχήν ἐδίδασκε αὐτή τήν διδασκαλία του σέ χωριά πλησίον τῆς γενετείρας του καί κατόπιν σέ διαφόρους πόλεις ἀνατολικά τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς, μεταξύ τῶν ὁποίων συγκαταλέγεται καί ἡ Βοστώνη.

Τό κήρυγμα του δέν εἶχε κάποια ἁγιογραφική κατοχύρωσι καί ἔλεγε ὅτι οἱ προφητεῖες τοῦ προφήτου Δανιήλ καί τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Ἰωάννου θά ἐκπληρωθοῦν τό ἔτος 1843. Τό ἔτος αὐτό, ἐδίδασκε, θά ἔλθη ἐπί τῆς γῆς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐπάνω στά σύννεφα μέ τήν συνοδεία ἀγγέλων καί μέ πολλή δόξα γιά νά κρίνη ζῶντες καί νεκρούς, ὅπως ἀναφέρει ἡ Ἀποκάλυψις: «Ἰδού ἔρχεται μετά νεφελῶν καί ὄψεται αὐτόν πᾶς ὀφθαλμός καί οἵτινες αὐτόν ἐξεκέντησαν, καί κόψονται ἐπ᾿ αὐτόν πᾶσαι αἱ φυλαί τῆς γῆς». (Ἀποκ.1,7).

Ἕως ὅτου ἔλθη αὐτή ἡ χρονολογία, ὁπαδοί ἄλλων προτεσταντικῶν κοινοτήτων ἐξεπλάγησαν. Ἐγκατέλειψαν τίς δικές τους κοινότητες καί προσκολλήθηκαν σ᾿ αὐτήν τοῦ Μίλλερ καί ἐπερίμεναν μέ ἀγωνία τήν ἡμέρα αὐτῆς τῆς χρονολογίας. Φυσικά ἑτοιμάζοντο νά ὑποδεχθοῦν τόν Χριστόν μέ τραγούδια, χορούς καί ἄλλες ἐνθουσιαστικές ἐκδηλώσεις. Πολλοί ἀπό τούς Ἀντβεντιστές, στήν ἐπίμονη ἐπιθυμία τους νά ἐπικοινωνήσουν ψυχικά μέ αὐτό τό γεγονός τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, ἄρχισαν νά βλέπουν πλανεμένα ὁράματα μέ τήν ἀρρωστημένη φαντασία τους, νά ἀκούουν δῆθεν οὐράνιες φωνές καί ἀγγελικές ψαλμωδίες καί νά διηγοῦνται ὅλα αὐτά σέ ὅλους τούς ἄλλους. Τά ψευδο-οράματα αὐτά τά δεχόταν μέ εὐχαρίστησι  καί ὁ κύριος ὑποκινητής αὐτῆς τῆς κινήσεως, ὁ Μίλλερ, ὁ ὁποῖος τά ἀνέφερε καί στά δικά του κηρύγματα. Ἰδού τί ἔλεγε σέ μία ὁμιλία του: «…Αὐτό τό ἔτος! Τί δοξασμένο ἔτος θά εἶναι!! Ἡ σάλπιγγα τοῦ ἀγγέλου θά ἀκουστῆ δυνατά καί τά ἐξόριστα τέκνα τοῦ Θεοῦ θά ἐπιστρέψουν ἀπό τήν γῆ στόν οὐρανό. Οἱ σκορπισμένοι στά πέρατα ἀγαθοί ἄνθρωποι θά συναντηθοῦν στόν ἀέρα γιά νά συναντήσουν τόν ἐρχόμενον Χριστόν! Οἱ Πατέρες πού ἔζησαν πρίν τόν κατακλυσμό, θά συναντηθοῦν μέ τούς δικούς τους. Ὁ Νῶε θά συναντηθῆ μέ τά παιδιά του, ὁ Ἀβραάμ μέ τήν οἰκογένειά του. Οἱ Ἑβραῖοι θά συναντηθοῦν μέ τούς εἰδωλολάτρες καί ὅλοι μαζί θά δοξάσουν τόν Θεό γι᾿ αὐτό τό ὑπέροχο καί θεοδόξαστο ἔτος!! Αὐτό θά εἶναι τό ἔτος τῶν ἐτῶν. Τό ἔτος πού θά τό περιμένουν ὅλες οἱ γενεές τῶν ἀνθρώπων!

Ὅσον ἐπλησίαζεν ἐκείνη ἡ ἡμέρα τῆς 21^ης Μαρτίου, οἱ ἄνθρωποι ἐγκατέλειπαν τά σπίτια τους καί κατοικοῦσαν στίς πεδιάδες γιά νά ἀντικρύσουν μέ μεγάλη χαρά τό θέαμα τῆς συντελείας τοῦ κόσμου. Ἄλλοι ἀπ᾿ αὐτούς ἔμεναν κοντά στά νεκροταφεῖα γιά νά ἰδοῦν πρῶτοι τήν ἀνάστασι τῶν νεκρῶν! Μερικοί τοποθέτησαν στίς πόρτες τῶν καταστημάτων τους πινακίδες, πού ἔγραφαν: «Κλειστό μέχρι τήν ἔλευσι τοῦ Κυρίου». Ἄλλοι ἄφησαν τά κτήματά τους ἀκαλλιέργητα καί ἀπελευθέρωσαν τούς δούλους τους

Ἦλθε καί ἡ ἀναμενόμενη ἡμέρα, χωρίς ὅμως νά ἐκπληρωθῆ κάτι ἀπό ὅσα οἱ πάντες ἐπερίμεναν. Φυσικά ὅλοι ἀπογοητεύθηκαν καί ἰδιαίτερα ὁ ἀρχηγός αὐτῆς τῆς ὁμάδος, ὁ Μίλλερ. Παραδέχθηκε τό λάθος του, ἀλλά ἔσπευσε νά τό διορθώση. Τούς ἔλεγε ὅτι εἶχε κάμει κάποιο λάθος στούς ὑπολογισμούς του. Διερεύνησε τό θέμα καί ὥρισε ἄλλη χρονολογία τῆς Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ γιά τήν 22αν Ὀκτωβρίου τοῦ 1844. Ἦλθε κι αὐτή ἡ χρονολογία καί οἱ πάντες ἀπελπίσθηκαν ἀπό τίς ψευδοπροφητεῖες τοῦ Μιλλερ. Πολλοί ἀπό τούς ὁπαδούς του ἐγκατέλειψαν τήν κίνησι καί προσκολλήθηκαν σέ ἄλλες κοινότητες. Ἡ ἡμέρα αὐτή τῆς 22ας Ὀκτωβρίου ὠνομάσθηκε «Ἡ μεγάλη ἀπογοήτευσι». Ἀρκετοί ὅμως περέμειναν, ἐλπίζοντας ὅτι σίγουρα εἶναι κοντά ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ  Κυρίου, δεδομένου ὅτι καί ἄλλες προτεσταντικές ὁμάδες ἀσχολοῦνται μέ τό ἐσχατολογικό αὐτό γεγονός.

Μεταξύ αὺτῶν ἦταν καί ὁ Hiram Edson. Αὐτός μέ μία συντροφιά ἐπέστρεψαν στά σπίτια τους καί προσεύχοντο ἔντονα νά τούς πληροφορήση ὁ Θεός γιά ὅλα αὐτά πού συνέβαιναν. Τήν ἄλλη ἡμέρα ὁ Edson μαζί μέ κάποιον φίλο του ἐπῆγαν στήν φάρμα του καί συζητοῦσαν μέ ποιό τρόπο θά φθάσουν στήν  ἐκπλήρωσι αὐτοῦ τοῦ γεγονότος. Ἰδού πῶς περιγράφει ὁ  Edson τήν συζήτησί τους: «Περπατούσαμε μέ τόν φίλο μου κι ἐγώ σταμάτησα στήν μέση τοῦ χωραφιοῦ. Εἶδα τόν οὐρανό νά ἀνοίγει μπροστά μου καί μοῦ ἀποκαλύφθηκε  ὁ πανάγιος ναός πού εἶναι στόν οὐρανό. Ἄκουσα καί φωνή πού μοῦ εἶπε ὅτι θά ἔλθη ὁ Χριστός μετά ἀπό 2300 ἡμέρες. Ἀκόμη ἄκουσα φωνή ἀπό τόν οὐρανό, πού μοῦ ἔλεγε ὅτι ὁ Χριστός μπῆκε στό δεύτερο διαμέρισμα τοῦ ναοῦ καί ὅτι Αὐτός (Χριστός) ἔχει νά ἐκπληρώση ἕνα ἔργο μέσα στόν πανάγιο Ναό, πρίν ἔλθη στήν γῆ».

Ὁ Μϊλλερ παρότι ὡμολόγησε τό λάθος του, κατόπιν ἔλεγε στούς ὁπαδούς του, ὅτι ὁ Χριστός μετέβη στό δεύτερο διαμέρισμα τοῦ ναοῦ πού εἶναι στόν οὐρανό καί μετά θά ἔλθη στόν ναό Του πού εἶναι ἐπάνω στήν γῆ.

Μέ τήν διόρθωσι αὐτή, οἱ ὁπαδοί του, ὅσοι ἀπέμειναν, ἡσύχασαν καί ὡργάνωσαν τήν μετέπειτα διδασκαλία τους γιά τήν ἱερατική παρουσία τοῦ Χριστοῦ στόν οὐράνιο ναό. Ἔπαυσαν νά προσδιορίζουν χρονική παρουσία τοῦ Χριστοῦ στήν γῆ, ἀλλά δέν ἐγκατέλειψαν τήν πίστι τους γιά τήν ταχεία ἐμφάνισι τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος θά ἱδρύση ἐπί τῆς γῆς μία εὐτυχισμένη βασιλεία. Τά ἴδια μέχρι σήμερα πιστεύουν καί διδάσκουν καί οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, χωρίς τό γεγονός αὐτό τῆς Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ νά ἐκπληρώνεται.

Ἕνα ἄλλο πρόσωπο πού ἔπαιξε σπουδαῖο ρόλο ἦταν ὁ Joseph Bates. Αὐτός πρῶτα ἦταν μέλος τῆς Christian Connection Church καί κατόπιν ἔδειξε ἔντονο ἐνδιαφέρον γιά  τήν κίνησι τῶν Ἀντβεντιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἠσχολοῦντο μέ τήν γρήγορη παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς.

Ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς ἀνωμαλίας μερικοί ἀπ᾿ αὐτή τήν ὁμάδα, συναντήθηκαν καί ἑνώθηκαν μέ τήν ὁμάδα, πού λέγεται «Βαπτιστές τῆς ἑβδόμης ἡμέρας». Μαζί λοιπόν ἄρχισαν νά τιμοῦν τό Σάββατο ὡς ἑορταστική καί ἀργία ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος.

Τό 1846 ὁ Bates ἔγραψε ἕνα βιβλίο μέ τίτλο: «Ἡ ἑβδόμη ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, μία αἰώνιος ἁμαρτία». Μέ διάφορα ἐπιχειρήματα προσπαθοῦσε μέσα ἀπ᾿ αὐτό τό βιβλίο νά ἀποδείξει ὅτι ἡ Ἑβδόμη ἡμέρα τοῦ Σαββάτου εἶχε προαναφερθῆ στήν Δημιουργία, καθιερώθηκε στήν Ἐδέμ καί ἐπιβεβαιώθηκε στο Ὄρος Σινᾶ. Μέ τήν δεύτερη ἔκδοσι αὐτοῦ τοῦ βιβλίου του ἐξήγησε τά μηνύματα τῶν Ἀγγέλων τῆς Ἀποκαλύψεως (14,6-12). Καί ἔγραψε ὅτι ὁ τρίτος ἄγγελος ἀποκάλυπτε καί φοβέριζε μέ τιμωρίες αὐτούς πού λατρεύουν τό θηρίο καί τήν εἰκόνα του κι αὐτούς πού ἔχουν λάβει τό σφράγισμά του στά μέτωπά τους. Τό θηρίο αὐτό, κατά τόν Bates εἶναι ὁ Παπισμός, ὁ ὁποῖος ἄλλαξε τήν λατρεία τοῦ Σαββάτου. Ἀκόμη ἐσημείωσε ὅτι, ὅποιος δέν ἀκολουθεῖ τήν λατρεία τῆς ἡμέρας τοῦ Σαββάτου, αὐτός ἀνήκει στόν Παπισμό πού εἶναι σφραγισμένος μέ τό σημεῖο τοῦ θηρίου τῆς Ἀποκαλύψεως..

Το 1849 ὁ Bates ἔγραψε ἕνα ἄλλο βιβλίο πού τό ὠνόμασε: «Ἡ σφραγίδα τοῦ Ζωντανοῦ Θεοῦ». Σ᾿ αὐτό ἔγραψε ὅτι, βάσει τοῦ ἑβδόμου κεφαλαίου τῆς Ἀποκαλύψεως, οἱ δοῦλοι τοῦ Θεοῦ ἔχουν σφραγισθῆ ἐπάνω στά μέτωπά τους. Ἡ σφραγίδα αὐτή ἦταν ἡ ἑβδόμη ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Ὁ δέ ἀριθμός αὐτῶν πού σφραγίσθηκαν, εἶναι, ὅπως ἀναφέρεται στήν Ἀποκάλυψι 144.000. Ἔτσι, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία αὐτή τοῦ Bates ἀληθινοί Ἀντβεντιστές εἶναι μόνο οἱ 144.000. Ἀπό ἐδῶ καί πέρα οἱ Ἀντβεντιστές, αὐτοί πού ἐναγωνίως προσδοκοῦσαν τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου στήν γῆ, τώρα δίνουν ἰδιαίτερη τιμή καί σημασία στήν διαφύλαξι τῆς ἀργίας τῆς ἡμέρας τοῦ Σαββάτου.

Μία ἄλλη ἱδρύτρια τῆς κίνησης τῶν Ἀντβεντιστῶν τῆς «Ἑβδόμης ἡμέρας εἶναι ἡ προφῆτις Ἐλένη White, (1827-1915). Αὐτή πρίν μαζί μέ τούς γονεῖς της ἀκολουθοῦσαν τήν «’Εκκλησία» τῶν Μεθοδιστῶν. Ὅταν ἦταν ἐννέα περίπου ἐτῶν, ἐπιστρέφοντας στό σπίτι της, δέχθηκε στό πρόσωπό της μία πέτρα ἀπό ἕνα μεγαλύτερο κορίτσι.Ἔμεινε σχεδόν ἀναίσθητη στό κρεββάτι ἐπί τρεῖς ἑβδομάδες. Ἡ μύτης της εἶχε σπάσει καί τό πρόσωπό της ἦταν παραμορφωμένο. Ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς δοκιμασίας, ἡ ὑγεία της εἶχε πάντοτε σοβαρές ἐπιπλοκές καί ἦταν σχεδόν πάντοτε σέ ἀρρωστημένη κατάστασι.

Τό 1844 ἡ White, σέ ἡλικία 17 ἐτῶν εἶχε τήν πρώτη της «ἀποκάλυψι». Τόν Δεκέμβριο αὐτοῦ τοῦ ἔτους, ἐνῶ ἐπισκεπτόταν μαζί μέ ἄλλες γυναῖκες, τῆς κινήσεως τῶν Ἀντβεντιστῶν, ἕνα φιλικό τους σπίτι καί ἦταν ὅλες γονατιστές σέ στάσι προσευχῆς, αὐτή ἡ νεαρά κοπέλλα εἶδε σέ ὅραμα τίς ἄλλες γυναῖκες νά ταξιδεύουν μόνες τους σέ ἕνα φωτεινό μονοπάτι, μέχρις ὅτου ἀνεβαίνοντας, ἔφθασαν στήν λαμπρά πόλι τοῦ Θεοῦ, στόν οὐρανό. Ὁ Ἰησοῦς ἦταν ὁ ξεναγός καί ὁ ἀρχηγός αὐτῆς τῆς ὁμάδος, τήν ὁποία ἐμεγάλωσε γιά νά τήν κάνη μία μεγάλη ἑταιρεία.

Μετά ἀπ᾿ αὐτό τό ὅραμά της ἀκολούθησε καί ἄλλο στό ὁποῖο τῆς ἀποκαλύφθηκε ὅτι αὐτή εἶχε προορισθῆ νά ἀντιμετωπίσει τήν ἀπιστία καί τήν διαβολή τῶν ἀνθρώπων καί ὅτι ἔπρεπε νά διδάσκη τούς ἀνθρώπους τί ὁ Θεός τῆς εἶχε μέχρι τώρα ἀποκαλύψει. Δηλαδή μόνη της ἔλαβε ἀπό τόν ἑαυτό της τόν τίτλο τῆς προφήτιδος. Ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή ἄρχισε νά ἐκδίδει τά ὁράματά της, νά συμβουλεύει τούς ἀνθρώπους καί νά γράφει.

Πολλοί ἀπ᾿ αὐτούς πού ἐδιάβαζαν τά κείμενα μέ τά ὁράματά της, τά ἐπίστευσαν καί τήν ἀκολούθησαν σάν δασκάλα καί δική τους προφήτιδα, ἡ ὁποία καθοδηγεῖται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Αὐτή ἡ White ἀπαιτοῦσε ἀπό τούς  ὁπαδούς της νά πιστεύουν στά ὁράματα καί στήν διδασκαλία της καί νά τά θεωροῦν σάν θεόπνευστα κείμενα. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἡ White ἔγινε ἡ πρώτη καί ἐπίσημη ἀρχηγός τους.

Αὐτή συνέχισε νά βλέπει τά πλανεμένα αὐτά ὁράματά της καί ἔλεγε στούς ὁπαδούς της ὅτι μέσα στά 23 χρόνια εἶδε δύο χιλιάδες «ἀνοικτά ὁράματα». Τόν Φεβρουάριο τοῦ 1845 διεκήρυξε ὅτι εἶδε ἕνα «ὅραμα» ἀπό τόν Ἰησοῦ, πού τῆς ἐπεβεβαίωνε ὅτι τό ὅραμα πού εἶχε ἰδεῖ ὁ Hiran Edson, τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1844 εἶναι ἀληθινό. Ὅτι, δηλαδή, ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἔγινε πρῶτα στόν οὐρανό καί στούς ἐκεῖ ἁγίους καί κατόπιν θά ἔλθη στόν ναό ἐπί τῆς γῆς.

Τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1847 εἶδε ἕνα ἄλλο ὅραμα, διά τοῦ ὁποίου μεταφέρθηκε στήν ἁγία Γῆ καί ἀπό ἐκεῖ στόν ἅγιο οὐράνιο ναό καί στούς ἐκεῖ ἁγίους. Ἐκεῖ εἶδε μία κιβωτό μέ τίς Δέκα ἐντολές μέσα. Ἡ ἐντολή πού ἔγραφε γιά τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου τήν εἶδε μέ φωτοστέφανο. Ἀπό τό ὅραμα αὐτό, δικαιώθηκε ἡ διδασκαλία τοῦ Joseph Bates, πού ἐπίστευε ὡς ἀναγκαία τήν λατρεία τῆς Ἑβδόμης ἡμέρας τοῦ Σαββάτου.

Κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπο δημιουργήθηκε ἡ «ἐκκλησία» τῶν Ἀντβεντιστῶν τῆς «Ἑβδόμης ἡμέρας, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καί μέ τό «ὅραμα» τῆς  Ἑλένης White.

 

Ἱεραχική δομή

Οἱ ὁπαδοί τῶν Ἀντβεντιστῶν στήν ἀρχή κατεδίκαζαν κάθε ὀργανωτικό σχῆμα καί ἦσαν ἐλεύθεροι ἀπό κάθε σύμβολο πίστεως. Ἔφθασαν σέ σημεῖο νά θεωροῦν ὅτι ἡ ἀποδοχή ἑνός συμβόλου ἀποτελεῖ «μεγάλη πτῶσι». Ἀργότερα ὅμως ἄλλαξαν τακτική καί ἐδημιούργησαν τό Γενικό Συμβούλιο. Αὐτό εἶναι ἡ ἀνώτατη διοικητική αὐθεντία, ἡ ὁποία καθορίζει τά ὅρια καί τήν διδασκαλία τῆς πίστεως, τήν ὀργάνωσι τῶν μελῶν καί τά καθήκοντά τους. Ἀπαγορεύεται αὐστηρά κάθε ἐνέργεια ἑνός μέλους πού δέν κατευθύνεται ἀπό τό Γενικό Συμβούλιο, τό ὁποῖο εἶναι γιά ὅλους τούς ὁπαδούς τους, ἡ ἀνώτατη αὐθεντία τοῦ Θεοῦ.

Στό Γενικό αὐτό Συμβούλιο ἀνήκουν τά 12 τμήματα, τά ὁποῖα χωρίζονται σέ ἑνώσεις. Ἡ κάθε ἕνωσις διαιρεῖται σέ «αὐτοσυντήρητους ἀγρούς» καί οἱ «ἀγροί» σέ κοινότητες ἑνός κράτους, μίας ἐπαρχίας ἤ μιᾶς περιοχῆς. Σέ κάθε κοινότητα ὑπάρχει ἕνας ποιμένας-«πρεσβύτερος» καί ὁ «διάκονος». Ὑπάρχουν πολλές ἐπιτροπές καί ἡ κάθε μία ἔχει μία διαφορετική ἱεραρχική τάξι. Ὅλη αὐτή ἡ ὀργάνωσι ἐπιβλέπεται καί καθοδηγεῖται ἀπό τό Γενικό Συμβούλιο, τό ὁποῖον παρακολουθεῖ τήν λειτουργία τῆς κάθε κοινότητος.

Ὁ τρόπος ἐργασίας τῆς κινήσεως εἶναι παραπλανητικός. Δημιουργοῦν συνάξεις καί ἐπιμορφωτικά σεμινάρια ἀνθρωπιστικοῦ ἐνδιαφέροντος, μέ τά ὁποῖα παρασύρουν τούς ἀφελεῖς ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Γιά παράδειγμα κάμνουν συνάξεις γιά τήν καταπολέμησι τοῦ καπνίσματος. Ὁ σκοπός τους δέν εἶναι ἀποκλειστικά ὁ τρόπος ἀποφυγῆς ἀπό τό κάπνισμα, ἀλλά μέσω τῆς συνάξεως αὐτῆς γιά ἕνα τέτοιο κοινωνικό πρόβλημα, ὅπως εἶναι τό τσιγάρο, προσκαλοῦν αὐτούς πού ἐπιθυμοῦν νά τό κόψουν καί ἐκεῖ τούς ρίχνουν ἔντεχνα στά δίκτυα γιά νά τούς προσκολλήσουν στήν δική τους αἱρετική κοινότητα.

Τό πρόβλημα εἶναι μεγάλο, διότι πίσω ἀπ᾿ αὐτή τήν δῆθεν ἀντιμετώπισι τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων, εὑρίσκεται ὁ «Διεθνής ὀργανισμός ἐγκράτειας», ὁ ὁποῖος κατευθύνεται ἀπό τούς ἰδίους τούς Ἀντβεντιστές. Ἐπίσης προσκαλοῦν τούς μέθυσους σέ συνάξεις γιά νά τούς διδάξουν πῶς νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό το ἀλκοόλ, ἀλλά ἐκεῖ τούς σπείρουν τά ζιζάνια τῆς πλάνης τους καί τούς ἀναγκάζουν νά ἀναβαπτισθοῦν, χωρίς τό βάπτισμά τους νά ἔχει ἀποστολική προέλευσι καί θεία Χάρι.

 

Ἡ διδασκαλία τους

Ἡ ἀρχηγός τῆς αἱρέσεως αὐτῆς κ. Ἑλένη White μαζί μέ τούς ὁπαδούς της ἐπίστευε ὅτι ὁ Χριστός καθάρισε τό ἱερό τῶν Οὐρανῶν. Ταυτόχρονα ἄρχισε καί τήν τελική κρίσι ἀποκλείοντας νά λάβουν τό ἔλεός του οἱ ἁμαρτωλοί. Ἀκόμη πιστεύουν ὅτι ὁ Χριστός θά μεσιτεύση γιά τήν σωτηρία μόνον ἐκείνων πού ἐγνώρισαν τί συνέβη στόν οὐρανό τό 1844. Ὅσοι δέν ἔχουν ἐνημερωθῆ καί δέν γνωρίζουν τίποτε, δέν ἔχουν τίποτε νά ὠφεληθοῦν μέ τίς προσευχές τους πού τίς στέλλουν κάθε ἡμέρα στόν Χριστό!

Δηλαδή ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῶν Ἀντβεντιστῶν, ἐξαρτᾶται ἀπό τήν γνῶσι, τήν ὁποίαν θά ἔχουν γιά τήν Δευτέρα παρουσία τοῦ Χριστοῦ πού ἔγινε ἀοράτως στόν ναό τῶν οὐρανῶν τό 1844 καί ἐάν τηροῦν τήν ἀργία τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Σαββάτου, ἀντί τῆς χριστιανικῆς Κυριακῆς. Ὅσοι δέν παραδέχονται αὐτή τήν πίστι τῶν δύο αὐτῶν θεμάτων, δέν πρόκειται νά εἰσέλθουν στήν αἰώνιο Ζωή. Ἀκόμη θά παύσουν νά ὑπάρχουν, διότι, ὅπως λέγουν, θά ἐκμηδενισθοῦν οἱ ψυχές καί τά σώματά τους!

Λέγουν οἱ Ἀντβεντιστές, ὅτι ὅλες οἱ «ἐκκλησίες» καί οἱ Χριστιανικές ὁμολογίες καί ὅλοι οἱ χριστιανοί, ἔχουν τό «χάραγμα τοῦ θηρίου».  Ὅλες οἱ ἄλλες «ἐκκλησίες», λέγουν, ἀποτελοῦν τήν «πόρνη βαβυλῶνα». Ἀκόμη λέγουν ὅτι, ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι ἐξέπεσαν ἀπό τήν ἀληθινή «ἐκκλησία» (δηλ. τήν δική τους) εὑρίσκονται κάτω ἀπό τήν δυναμική ἐξουσία τοῦ διαβόλου. Οἱ κληρικοί τῶν ἄλλων «ἐκκλησιῶν», εἶναι «ἐκπρόσωποι τοῦ σατανᾶ» καί ὅτι «ὑπηρετοῦν τά σχέδια τοῦ διαβόλου».

Ἔτσι ἡ κοινότητα αὐτή διδάσκει ὅτι, μόνον ὅσοι ἀνήκουν σ᾿ αὐτήν, ἀποτελοῦν τόν ἐκλεκτό λαό τοῦ Θεοῦ «τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν». Αὐτοί λέγουν, ὅτι εἶναι ὁ «πνευματικός Ἰσραήλ», στόν ὁποῖον ἀνατέθηκε ἀπό τόν Θεό ἡ ἀποστολή «νά κηρύξη στόν κόσμο τό τελευταῖο μήνυμα τῆς χάριτος, προτοῦ τελειώσει ὁ χρόνος τῆς χάριτος καί ἐπανέλθει ὁ Χριστός μέ δύναμι, δόξα καί μεγαλοπρέπεια. Κάθε ὑποψήφιος γιά τήν βάπτισι στήν ὁμάδα τους, πρέπει πρῶτα νά ἀπαντήσει στό ἐρώτημα: «Πιστεύεις ὅτι ἡ κοινότητα τῶν Ἀντβεντιστῶν τῆς Ἑβδόμης ἡμέρας ἀποτελεῖ τήν κοινότητα τοῦ ὑπολοίπου;

Ὅποιος κάνει κριτική στήν κίνησι αὐτή καί δέν συμφωνεῖ, ἀνήκει στήν «συναγωγή τοῦ σατανᾶ», ὁ ὁποῖος ἑτοιμάζεται νά κάνη πόλεμο μέ τούς «λοιπούς τοῦ σπέρματος τῆς γυναικός» (Ἁποκαλ.12,17). Ἔτσι, κάθε προσπάθεια πού κάνει ἡ Ἐκκλησία μας νά διαφωτίσει καί περιφρουρήσει τό ποίμνιό της, οἱ Ἀντβεντιστές λέγουν ὅτι αὐτή ἡ προσπάθεια τῆς Ἐκκλησίας μας προέρχεται ἀπό τόν διάβολο.

Ὅλοι, ὅσοι εἶναι ἀντίθετοι μέ τήν κοινότητα τῶν Ἀντβεντιστῶν, εἶναι ὄργανα τοῦ διαβόλου. Τό μοναδικό κήρυγμα πού θεωροῦν ἀναγκαῖο νά κηρύξουν στόν κόσμο τῶν ἐσχάτων καίρῶν, εἶναι το κήρυγμα περί τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου. Πρέπει νά μεταδώσουν τό εὐαγγέλιο, πρίν ὁ Χριστός τελειώσει τό δικαστήριο γιά τήν κρίσι τῶν ἀνθρώπων, τό ὁποῖον ἄρχισε στούς οὐρανούς τό 1844. Λέγουν, ὅτι οἱ ἄνθρωποι πρέπει νά ἐγκαταλείψουν τήν «Βαβυλῶνα πόρνη», δηλαδή τήν κάθε ἄλλη «ἐκκλησία», διότι πλησιάζει ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ, γιά ὅσους δέν ἀνήκουν στήν ὁμάδα τους.

Ὅταν ἔλθει ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, σύμφωνα μέ τήν διδαχή τους, οἱ «ἅγιοι» τῆς κοινότητος αὐτῆς, θά ἐνδυθοῦν μέ ἀφθαρσία, οἱ νεκροί θά ἀναστηθοῦν καί ὅλοι μαζί θά «ἁρπαγοῦν» καί θά μεταφερθοῦν στήν «ἁγία πόλι». Οἱ ἄπιστοι, ὅσοι δηλαδή δέν ἀνήκουν στήν κοινότητά τους, θά καταστραφοῦν, ἐνῶ ἡ γῆ θά ἐρημωθῆ γιά διάστημα 1000 ἐτῶν. Ἐπάνω στήν γῆ αὐτή θά εὑρίσκεται ὁ σατανᾶς ἀπομονωμένος μέ τούς ἀγγέλους του. Στό διάστημα αὐτό τῶν χιλίων ἐτῶν θά πραγματοποιηθῆ δικαστήριο ἐπάνω στήν γῆ, στό ὁποῖο θά καταδικασθοῦν οἱ ἄπιστοι. Καί ἄπιστοι θά εἶναι, ὅσοι δέν μπῆκαν στήν ὁμάδα τους. Μετά τό τέλος τῶν χιλίων ἐτῶν οἱ ἄπιστοι θά ἀναστηθοῦν. Ὁ Χριστός μέ ὅλους τούς «ἁγίους», δηλ. τούς Ἀντβεντιστές θά ἔλθουν ἐπάνω στήν γῆ. Ὁ σατανᾶς θά συνάξει τούς ἀπίστους καί θά ἐπιτεθῆ κατά τῆς «ἁγίας πόλεως». Τότε θά ρίξη φωτιά ὁ Θεός ἀπό τόν οὐρανό καί θά ἐξολοθρεύση τόν σατανᾶ καί τούς ἀπίστους. Ἔτσι θά καθαρίση ἡ γῆ ἀπό τό μίασμα τῆς παρουσίας τῶν ἀπίστων. Κατόπιν ἐπάνω στήν νέα γῆ πού θά δημιουργηθῆ, θά βασιλεύσουν οἱ Ἀντβεντιστές. Θά κάνουν τήν τακτική λατρεία τοῦ Σαββάτου, θά ἀσχολοῦνται μέ γεωργικές ἀσχολίες, δέν θά προσβάλλεται ἀπό καμμία ἀσθένεια κανείς ἄνθρωπος καί τά ἄγρια θηρία θά ἡμερέψουν καί θά ζοῦν ἀρμονικά μέ τούς ἀνθρώπους.

Ἐπίσης οἱ αἱρετικοί αὐτοί πιστεύουν ὅτι μόνον αὐτοί κηρύττουν τά τρία κηρύγματα τῶν τριῶν ἀγγέλων, τά ὁποῖα ἀναφέρονται στήν Ἀποκάλυψι τοῦ Ἰωάννου (14, 6-12). Ἀκόμη λέγουν ὅτι ἡ σφραγίδα τοῦ Θεοῦ εἶναι τό Ἅγιο Σάββατο καί τρίτον ὅτι οἱ ἀναφερόμενοι 144.000 σφραγισμένοι κατά τήν Παρουσία τοῦ Κυρίου (Ἀποκαλ.7,1-8) ἤδη ἄρχισαν νά σφραγίζωνται διά νά ἑτοιμάζωνται γιά τήν Δευτέρα παρουσία τοῦ Κυρίου. Ἐνῶ ἡ μέλλουσα κρίσις, λέγουν, ὅτι ἔχει ἀρχίσει ἀπό τό 1844 καί ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου πλησιάζει.

Ἡ θεωρία τῆς κ. Ἑλένης White ὅτι ὁ Χριστός μπῆκε στόν ἅγιο ναό τῶν οὐρανῶν τό 1844 γιά νά τόν ἐξαγιάση, εἶναι ἀπό τίς πλέον παράδοξες διδασκαλίες πού ἀκούσθηκαν στόν κόσμο. Εἶναι ἡ μεγαλύτερη διαστροφή πού ἔχουν κάνει στήν Ἁγία Γραφή καί στήν διδασκαλία τῆς Καίνῆς Διαθήκης, πού ἀναφέρεται στήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀκόμη αὐτή ἡ νευροπαθής κυρία ἐδίδαξε στούς ὁπαδούς της ὅτι ὁ Χριστός δέν ὡλοκλήρωσε τό λυτρωτικό Του ἔργο ἐπί τῆς γῆς μέ τήν πρώτη Παρουσία Του. Ἐδίδασκε ὅτι ὁ Χριστός ἦλθε στόν κόσμο κυρίως σάν μέγας Ἀρχιερεύς. Γιά νά ὁλοκληρώση τό ἔργο πού ἐξεκίνησε στόν κόσμο, πρέπει νά ἔλθη ὡς Μέγας βασιλεύς καί νά ἐγκατασταθῆ ἐπάνω στόν βασιλικό του θρόνο! Ὁπότε, ἔλεγε, ὅτι ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάληψί του, μπῆκε μόνο στά «Ἅγια» καί ὄχι στά «Ἅγια τῶν Ἁγίων», ἤ στούς οὐρανούς, ὅπως μᾶς διδάσκει μέ σαφήνεια ἡ πρός Ἑβραίους ἐπιστολή, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὁ Χριστός «ἐκάθισεν ἐν δεξιᾶ τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς». (Ἑβρ. 1,3. 8,1-2 καί το κεφ. 9).

Παρότι ἡ κ. White παραδέχεται τήν νέα συμφωνία πού ἔκαμε ὁ Χριστός μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ἐν τούτοις προσκολλᾶται παθολογικά στήν αὐστηρή ἀργία τοῦ Σαββάτου, ἡ ὁποία, ὡς γνωστόν, τηρεῖται ἀπό τούς Ἱσραηλίτες. Γιά νά στηρίξη αὐτή τήν πλανεμένη διδασκαλία της περί ἀργίας τοῦ Σαββάτου, διεκήρυξε ὅτι, ὅταν ἀνῆλθε στούς οὐρανούς, εἶδε τόν Χριστόν νά ἀποκαλύπτη σ᾿ αὐτήν τήν Κιβωτόν τῆς Διαθήκης. Ἐκεῖ μέσα στήν Κιβωτό παρετήρησε σέ δύο πλάκες γραμμένες τίς Δέκα ἐντολές καί πρός ἔκπληξίν της ἡ τετάρτη ἐντολή, ἡ σχετική μέ τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου, εἶχε περιβληθῆ μέ λαμπότητα καί φωτοστέφανο.

Ἐξ αἰτίας αὐτῶν τῶν πλανεμένων ὁραμάτων της, οἱ ὁπαδοί της, οἱ Ἀντβεντιστές τῆς Ἑβδόμης Ἡμέρας, πιστεύουν ἀκράδαντα ὅτι ὅλος ὁ Χριστιανικός κόσμος ἔχουν πέσει σέ ἀποστασία, ὅτι εἶναι ὄργανα τοῦ διαβόλου καί συναγωγή τοῦ σατανᾶ. Ἐπειδή ἡ ἐν Λαοδικεία Σύνοδος (364 μ. Χ.) καθιέρωσε ἀντί τοῦ Σαββάτου, τήν Κυριακή ὡς ἀργία ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος, οἱ Ἀντβεντιστές ὑποστηρίζουν ὅτι ἀπό τότε ὅλοι οἱ χριστιανοί ὅλων τῶν ἐν τῶ κόσμῳ ἐκκλησιῶν εἶναι στήν ἐξουσία τοῦ σατανᾶ.

Ἀκόμη οἱ Ἀντβεντιστές πιστεύουν καί διδάσκουν ὅτι ὁ Χριστός ἐπί τῆς γῆς ἦταν ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος, ὅπως καί ἐμεῖς, καί ὅτι ἔλαβε τό δικό μας ἁμαρτωλό σῶμα καί τήν δική μας πτῶσι, πού ἔχουμε κληρονομικά ἀπό τούς Πρωτοπλάστους. Λέγουν, ὅτι ὁ Χριστός γεννήθηκε ὅμοιος μέ ἐμᾶς καί ἔφερε ἐπάνω του καί τήν ἐνοχή τῶν Πρωτοπλάστων γιά νά γίνη κατόπιν μέ τόν ἀγῶνα του τέλειος Σωτήρ καί νά σώση ἔτσι το ἀνθρώπινο γένος.

Παράξενη ἀκόμη εἶναι καί ἡ διδασκαλία τους σχετικά μέ τήν κατάστασι τῆς ψυχῆς, μετά τόν θάνατο τοῦ σώματος. Διδάσκουν λοιπόν, ὅτι ἡ ψυχή στήν ἄλλη ζωή, σιωπᾶ, κοιμᾶται καί γενικά εὑρίσκεται σέ πλήρη ἀναισθησία. Προκειμένου νά στηρίξουν αὐτή τήν διδασκαλία τους, ἐπικαλοῦνται τά ἑξῆς χωρία: «Ἐξελεύσεται τό πνεῦμα αὐτοῦ καί ἐπιστρέψει εἰς τήν γῆν αὐτοῦ. Ἐν ἐκείνῃ τῆ ἡμέρᾳ ἀπολοῦνται πάντες οἱ διαλογισμοί αὐτοῦ». (Ψαλμ.145,4).

«Οἱ νεκροί οὐκ εἰσί γινώσοντες οὐδέν». (Ἐκκλησιαστής 9,5).

«Καί γε ἀγάπη αὐτῶν, καί γε μῖσος αὐτῶν, καί γε ζῆλος αὐτῶν ἤδη ἀπώλετο». «Ἐκκλησιαστής 9,6).

«Οὐκ ἔστι λογισμός καί γνῶσις καί σοφία ἐν ἅδῃ» (Ἐκκλησιαστής 9,10). «Καί πολλοί ἐκ τῶν καθευδόντων ἐν γῆς χώματι ἐξεγερθήσονται, οὗτοι εἰς ζωήν αἰώνιον καί οὗτοι εἰς ὀνειδισμόν καί εἰς αἰσχύνην αἰώνιον». (Δανιήλ 12,2).

Διδάσκουν ἀκόμη ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι φύσει ἀθάνατος, ἀλλά ἡ ἀθανασία θά δοθῆ μόνο σ᾿ αὐτούς πού θά σωθοῦν, μετά τήν ἀνάστασι, σάν θεῖο δῶρο!

Ἡ κρίσις τοῦ κόσμου, διδάσκουν, ἄρχισε τό 1844, στόν ἅγιο ναό τῶν οὐρανῶν καί θά ὁλοκληρωθῆ μέ τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο. Τότε θά γίνη ἡ πρώτη ἀνάστασις, ὅπου θά ἀναστηθοῦν 144.000 ἀντβεντιστές, οἱ ὁποῖοι θά ἀναληφθοῦν μαζί μέ τόν Χριστό καί θά ζήσουν μία εὐτυχισμένη ζωή ἐπί χίλια χρόνια. Στήν περίοδο αὐτή ἡ γῆ θά ἐρημωθῆ καί θά γίνη ἡ φυλακή τοῦ σατανᾶ. Μετά ἀπ᾿ αὐτή τήν περίοδο τῶν 1000 χρόνων τῆς οὐρανίου βασιλείας, θὰ ἀναστηθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι γιά νά κριθοῦν καί νά ἐκμηδενισθοῦν τελείως. Δηλαδή δέν θά ὑπάρχουν καθόλου, οὔτε καί οἱ ψυχές τους! Στό τέλος θά καταστραφῆ καί ὁ διάβολος. Μετά τήν ἐξαφάνισι τῶν ἁμαρτωλῶν, ὅσοι δηλαδή δέν ἀνῆκαν στήν ὁμάδα τους, θά καθαρισθῆ καί ἡ γῆ μέ φωτιά. Κατόπιν, αὐτοί πού ἐσώθηκαν καί ἀνελήφθηκαν μέ τόν Χριστό στούς οὐρανούς, θά ἐπανέλθουν στήν γῆ, ὅπου θά ζήσουν αἰωνίως μέ ὑλικά σώματα, ἀλλά ἄφθαρτα καί τελειοποιημένα, χωρίς νά ἔχουν ἀνάγκη ἀπό τροφή καί ἐνδυμασία.

Συνολικά καί συγκεκριμένα οἱ πλανεμένες διδασκαλίες τους, πού διαφέρουν ἀπό τίς ἄλλες προτεσταντικές κοινότητες εἶναι οἱ ἑξῆς:

1.Ἀναβαπτίζουν αὐτούς πού βαπτίσθηκαν σέ μικρή ἡλικία. Δέν  δέχονται τό βάπτισμα σάν μυστήριο, ἀλλά σάν πρᾶξι ὁμολογίας.

2.Ἡ Δευτέρα παρουσία τοῦ Κυρίου πλησιάζει.

3.Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἀθάνατος, ἀλλά ἡ ἀθανασία θά τοῦ δοθῆ, σάν δῶρο μετά τήν ἀνάστασι αὐτῶν πού ἔχουν προορισθῆ νά σωθοῦν (κι αὐτοί εἶναι μόνον οἱ Ἀντβεντιστές).

4.Οἱ ψυχές τῶν νεκρῶν εἶναι σέ κατάστασι ἀναισθησίας.

5.Ὅλοι οἱ ἄπιστοι, (ὅσοι δέν ἔγιναν Ἀντβεντιστές), θά ἐκμηδενισθοῦν μαζί μέ τόν σατανᾶ.

6.Μετά ἀπό χίλια χρόνια, θά ἀρχίση ἡ αἰώνια βασιλεία τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς, ὅπου ὅλοι οἱ Ἀντβεντιστές θά ζοῦν μέ ἄφθαρτα σώματα, χωρίς νά ἔχουν κάποια βιολογική ἀνάγκη.

Ἡ διδασκαλία τους, κατά τά ἄλλα, εἶναι ἄκρως προτεσταντική. Δηλαδή ἀπορρίπτουν τήν ἐπί τῆς γῆς ὁρατή μορφή τῆς Ἐκκλησίας καί ὁμιλοῦν για ἀόρατη ἐκκλησία. Ἀπορρίπτουν τήν Ἱερά Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας μας,τήν προσκύνησι τῶν Ἁγίων μας, τῶν Ἱερῶν εἰκόνων καί τήν τιμή πρός τούς Ἀγγέλους. Ἀπορρίπτουν την τιμητική προσκύνησι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἐπάνω στόν ὁποῖον καρφώθηκε τό Πανάσπιλο Σῶμα τοῦ Κυρίου μας γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἀπορρίπτουν τά μνημόσυνα ὑπέρ τῶν νεκρῶν μας. Ἔχουν καταργήσει τήν νηστεία καί τίς τέσσερεις μεγάλες νηστήσιμες περιόδους τοῦ ἔτους. Ἀρνοῦνται τά Μυστήρια, ἀπό τά ὁποῖα ἀποδέχονται μόνο τό βάπτισμα καί τήν Εὐχαριστία. Ἀλλά ὄχι σάν μέσα ἁγιαστικά ἀπό τά ὁποία διοχετεύεται ἡ θεία Χάρις στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά  σάν ἀναμνηστικές τελετές. Τελοῦν τήν Εὐχαριστία σάν τελετή τέσσερεις φορές τόν χρόνο, ἡ ὁποία συνδέεται ἄμεσα μέ τήν πλύσι τῶν ποδῶν τῶν χριστιανῶν ἀπό τόν ἀρχηγό-πρεσβύτερο τῆς κοινότητός τους καί τόν ἀδελφικό ἀσπασμό μεταξύ τους. Ἀπό μία πίττα τρώγουν μερίδες ψωμιοῦ καί πίνουν κι ἀπό ἕνα ποτήρι κρασί σάν ἀνάμνησι τῆς παραδόσεως τοῦ Μυστηρίου τούτου ἀπό τόν Χριστό στοὺς Μαθητάς του τό ἑσπέρας τῆς Μεγάλης Πέμπτης. Στίς συγκεντρώσεις πού κάνουν ἐξομολογοῦνται μεταξύ τους τίς ἁμαρτίες τους, χωρίς νά ὑπάρχει ἄφεσι τῶν ἁμαρτιῶν τους ἀπό ἱερέα. Ὑπερτονίζουν τήν ἄπειρη εὐσπλαγχνία τοῦ Χριστοῦ καί λαμβάνουν τήν συγχώρησι ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλον. Δέν ὑπάρχει ἐπίσης ἡ χάρις τῆς ἱερωσύνης, οὔτε ἱερατικοί βαθμοί. Ὅμως κρατοῦν μόνο τήν ὀνομασία τοῦ πρεσβυτέρου σάν ὑπευθύνου ποιμένος μιᾶς ἐνορίας τους, κατ᾿ ἐπίδρασιν ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὅπως καί ὅλες οἱ προτεσταντικές ὁμάδες θεωροῦν τήν Θεοτόκον σάν μία ἁμαρτωλή γυναῖκα, ἡ ὁποία ἐγέννησε καί ἄλλα παιδιά μέ τόν Ἰωσήφ, ὁπότε καί ἀρνοῦνται τήν ἀειπαρθενία της.

 

Ἀναίρεσις τῶν κακοδοξιῶν τους.

1.            Ἡ τήρησις τοῦ Σαββάτου δέν εἶναι χριστιανική ὑποχρέωσις.

Ὁ Χριστός, ὅπως εἶπε ὁ Ἴδιος, δέν ἦλθε νά καταργήση τόν Μωσαϊκό Νόμο, ἀλλά νά τόν συμπληρώση. «Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τόν νόμον ἤ τούς προφῆτας. Οὐκ ἦλθον καταλῦσαι ἀλλά πληρῶσαι». (Ματ.5,17). Ἄρα ὁ νόμος τοῦ Μωϋσέως δέν εἶναι αἰώνιος καί ἀκατάλυτος, ἀλλά ἐπιδεχόμενος  συμπλήρωσι ἤ ἀλλαγή ἤ καί κατάργησι μερικῶν διδασκαλιῶν του. Αὐτό ἔκαμε μόνον ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος ἄλλες διατάξεις τελειοποίησε, ἄλλες συμπλήρωσε καί ἄλλες κατήργησε.

Τό Σάββατο ἦταν «σημεῖο», μεταξύ τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ. (Ἔξοδ. 31,13-17 καί Ἰεζεκ.2012 καί 20) καί δέν ἀναφερόταν στήν μεσσιανική ἐποχή. Ἡ φράσις «ἀπό Σαββάτου ἕως ἄλλου» (Ἡσαϊου 66,23) σημαίνει πώς ὁ Θεός στήν μεσσιανική ἐποχή θά προσκυνεῖται ὄχι μόνο μία ἀλλά ὅλες τίς ἡμέρες.

Ἡ εὐλογία τοῦ Σαββάτου εἶναι σύμβολο τῆς ἐσχατολογικῆς ἀνάπαυσης καί τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπό σωματικά ἔργα κι ἀπό τήν ὑποταγή στήν σάρκα. Ἡ ἐντολή δόθηκε ἀπό τόν Θεό, σάν ἡμέρα ἀφιερώσεως στόν Θεό καί σωματικῆς ἀναπαύσεως τῶν ἀνθρώπων, τῶν δούλων καί τῶν ζώων τους (Ἔξοδ. 20, 8-11. Δευτερον.5,13-14 καί Παροιμ. 2,10). Ὁπότε ἡ ἐφαρμογή τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου, ὡρίσθηκε ἀπό τόν Θεό σάν παιδαγωγία καί ξεκούρασις σωματική.

Ὁ Χριστός μᾶς ὡμίλησε γιά πολλές ἀρετές ἀπαραίτητες γιά τήν σωτηρία μας, ἀλλά δέν μᾶς ἀνέφερε τίποτε γιά τήν ἐφαρμογή τοῦ Σαββάτου ὡς ἀργίας ἡμέρας (Ματ.5, 3-12 καί 19-48). Ἀκόμη καί ὁ ἴδιος κατεπάτησε τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου μέ ἀποτέλεσμα νά προκαλέση τήν ὀργή τῶν Φαρισαίων, ἐνῶ θά μποροῦσε νά θαυματουργήση τήν ἑπομένη ἡμέρα. (Μαρκ.2,27). Καί ὑπογράμμισε ὁ Χριστός: «ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι Κύριος καί τοῦ Σαββάτου» (Μαρκ.2,28).

Βλέπουμε ἐδῶ ὅτι ὁ Χριστός, πού εἶναι Θεός καί ἀνώτερος Νομοθέτης ἀπό τόν Μωϋσῆ δέν δεσμεύεται ἀπό τόν Νόμο, οὔτε ἀπό ἀνθρώπινες ἑρμηνεῖες. Λέγοντας ὁ Ἴδιος ὅτι εἶναι Κύριος καί τοῦ Σαββάρου, σημαίνει ὅτι, ἡ τήρησις τοῦ Σαββάτου δέν εἶναι αἰώνια, οὔτε ὑποχρεωτική. Γι᾿ αὐτό καί ὁ Ἴδιος κατήργησε τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου, διότι ἐπετέλεσε το θαῦμα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου πού εἶχε ἀκίνητο καί ξερό το χέρι του.

Ἐπίσης ὁ Χριστός εἶπε στούς Φαρισαίους ὅτι ἡ τήρησις τοῦ Σαββάτου ἔγινε γιά τόν ἄνθρωπο, μέ σκοπό νά παιδαγωγηθῆ καί νά ὁδηγηθῆ στήν ἠθική τελειότητα. Δέν ἔγινε ὁ ἄνθρωπος δοῦλος τοῦ Σαββάτου, ἀλλά τό Σάββατο δόθηκε στόν ἄνθρωπο γιά νά τόν βοηθήση στήν σωτηρία του καί στήν δοξολογία τοῦ Θεοῦ.(Μάρκ.2,27-28).

Οἱ Ἀντβεντιστές τῆς Ἑβδόμης Ἡμέρας ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ Χριστός εἶναι κύριος τοῦ Σαββάτου. Ἀπορρίπτουν τό «καί» ἀπό τήν φράσι: «καί τοῦ Σαββάτου», καί ἀλλοιώνεται τό νόημα τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ. Ὁπότε βγάζουν τό συμπέρασμα ὅτι τό Σάββατο εἶναι ἡμέρα τοῦ Κυρίου, δηλαδή ἡ πραγματική Κυριακή!

Ὅμως, ἐπειδή ὁ Χριστός δέν τηροῦσε τό Σάββατο, αὐτό ἔγινε ἀφορμή διαμάχης μεταξύ τῶν Φαρισαίων, οἱ ὁποῖοι καί ἀπεφάσισαν τήν ἐξόντωσι τοῦ Χριστοῦ μέ σταυρικό θάνατο. (Μαρκ.3,6. Ἰωάν. 5,18 καί 7,21-25). Γι᾿ αὐτό καί οἱ Χριστιανοί ἀπηλλάγησαν γρήγορα ἀπό τήν ὑποχρεωτική τήρησί του. (Βλέπε Ματ. 12, 1-8 καί Μάρκ.2,23-28).

Ὁ Χριστός κατεπάτησε τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου τῶν Ἑβραίων γιά νά δώση σέ ὅλους μας μία νέα διδαχή, ὅτι θά πρέπει νά τόν λατρεύουμε σέ ὅλη μας τήν ζωή με μία πλήρη ἀφιέρωσι καί ἐσωτερική καθαρότητα. Τό γράμμα τοῦ νόμου νεκρώνει τόν ἄνθρωπο. Δόθηκε σάν παιδαγωγός καί ὄχι σάν πλήρωμα ἀληθείας καί ζωῆς. Προκαλεῖ τόν ἄνθρωπο νά γίνη ὑποκριτής κι αὐτό τό γνωρίζουμε ἀπό τίς θρησκευτικές ὁμάδες τῶν Ἑβραίων, στούς ὁποίους ὁ Χριστός ἐξαπέλυσε τά ἐννέα «οὐαί ὑμῖν, γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριταί…».

Ἐπίσης ὅταν συνεκλήθη ἡ Ἀποστολική Σύνοδος τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, δέν θεωρήθηκε ἡ ἀργία τοῦ Σαββάτου ἀναγκαία καί ὑποχρεωτική γιά τούς εἰδωλολάτρες πού θά ἐπίστευαν καί θά ἤρχοντο στήν χριστιανική πίστι.(Πράξ.15,20. Καί 28-29). Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως ἀναφέρεται στό χωρίο πρός Γαλάτας 4,9-12 ἐναντιώθηκε γιά μία τέτοια ὑποχρεωτική ἐφαρμογή, λέγοντας στούς Γαλάτας ὅτι δέν χρειάζεται νά ἐπιστρέφουν στήν ἀτελῆ, τήν πτωχή καί ἀνίκανη νά τούς σώση  θρησκευτική διδασκαλία, ἐννοεῖται, τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Καί δίδει σάν παράδειγμα τόν ἑαυτό του, ὁ ὁποῖος στό παρελθόν ἦταν ζηλωτής τοῦ νόμου, ἀλλά ἀπέρριψε τίς τυπικές διατάξεις καί προσκολλήθηκε στόν Χριστό.

Μέ τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο, δημιουργήθηκε νέα σχέσι τῶν ἀνθρώπων μέ τόν Θεό μέ βάσι τήν θεία ἀγάπη, ἡ ὁποία εἶναι πέρα ἀπό κάθε νομική ἐπιταγή καί ἐφαρμογή.

Ἡ ἄποψις ὅτι ἡ Κυριακή προῆλθε ἀπό τήν ἀντικατάστασι τοῦ Σαββάτου  ἤ ὅτι τό Σάββατο ὠνομάσθηκε Κυριακή, δέν εἶναι σωστή. Στήν Ἁγία Γραφή εἶναι γνωστό ὅτι ἡ «κλάσις τοῦ ἄρτου», γινόταν τήν πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος (Πράξ. 20,7 καί Α΄Κορ.6,2) καί ὠνομαζόταν «Κυριακόν Δεῖπνο» (Α΄Κορ.11,20). Μάλιστα οἱ χριστιανοί εἶχαν δώσει στήν ἡμέρα αὐτή τῆς Κυριακῆς ἐσχατολογικό περιεχόμενο καί τήν ὠνόμαζαν ὀγδόη ἡμέρα, δηλαδή ἡμέρα πού ταυτίζεται μέ τήν αἰωνιότητα. (Παράβαλε Ἰωάν.20,26). Ἀκόμη μᾶς βεβαιώνουν ἱστορικές πηγές ὅτι ἡ Κυριακή ἦταν ἡ πρώτη καί ὄχι ἡ ἑβδόμη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος. Ὁ Ρωμαῖος συγγραφέας Πλίνιος (61-114 μ. Χ) ἀναφέρει ὅτι οἱ χριστιανοί τελοῦσαν τήν λατρεία τους τήν πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος. Τό δέ βιβλίο «Διδαχή τῶν Ἀποστόλων», ὀνομάζει τήν ἡμέρα αὐτή Κυριακή, δηλαδή ἡμέρα τοῦ Κυρίου.

Ὁ μαθητής τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ θεολόγου, ἅγιος Ἰγνάτιος πρῶτος ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας, ἀναφέρει ὅτι δέν πρέπει «νά σαββατίζωμεν ἰουδαϊκῶς καί ἀργίαις χαίροντες». (Ἐπιστολή πρός Μαγνησιεῖς). Καί ὁ ἅγιος μάρτυς Ἰουστῖνος ὁ Φιλόσοφος (+163 μ.Χ) γράφει γιά τήν ὀγδόη ἡμέρα τήν ὁποία δέν τήν παραλληλίζει μέ τήν ἑβδόμη, ἀλλά τήν ὀνομάζει πρώτη δημιουργική ἡμέρα.

Ἀπ᾿ ὅλες αὐτές τίς μαρτυρίες συμπεραίνουμε ὅτι στήν πρώτη Ἐκκλησία δέν ἔγινε ἀντικατάστασι τοῦ Σαββάτου μέ τήν Κυριακή ἡμέρα, οὔτε τό Σάββατο ὠνομάσθηκε Κυριακή. Τό γεγονός ὅτι ὁ 29^ος κανόνας τῆς συνόδου τῆς Λαοδικείας στρέφεται ἐναντίον τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου, αὐτό φανερώνει ὅτι τήν ἐποχή ἐκείνη ὑπῆρχαν χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι κρατοῦσαν τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου καί παράλληλα συμμετεῖχαν τήν Κυριακή στήν λατρεία τοῦ Κυρίου. Αὐτό σημαίνει ὅτι κάθε μία ἀπ᾿ αὐτές τίς δύο ἡμέρες εἶχε διαφορετικό περιεχόμενο καί προέλευσι.

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὁ ὁποῖος καθιέρωσε τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς (221 μ. Χ), δέν ἔκαμε κάποια ἀλλαγή στήν χριστιανική λατρεία αὐτῆς τῆς ἡμέρας. Ἁπλῶς μόνο τήν καθιέρωσε σάν ἀργία τοῦ κράτους του, ἐνῶ ἀπό τήν Ἐκκλησία εἶχε καθιερωθῆ ὡς ἀργία στήν ζωή καί τήν συνείδησι τῶν πιστῶν.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὁμιλεῖ μέ σαφήνεια ὅταν γράφει πρός τούς χριστιανούς Κολασαεῖς (2,16-17)  μέ τρόπο ἀπαγορευτικό: «Μή οὖν τίς ὑμᾶς κρινέτω ἐν βρώσει ἤ ἐν πόσει ἤ ἐν μέρει ἑορτῆς ἤ νουμηνίας ἤ σαββάτων, ἅ ἐστι σκιά τῶν μελλόντων, τό δέ σῶμα Χριστοῦ». Τούς λέγει δηλαδή ὅτι δέν πρόκειται κανείς νά σᾶς καταδικάσει γιά φαγητά ἤ ποτά ἤ ἄλλα σχετικά μέ ἑορτές καί πρωτομηνιά ἤ γιά ἄλλη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος.

Οἱ Ἀντβεντιστές τῆς Ἑβδόμης Ἡμέρας ἀναφέρουν τό χωρίο τοῦ Κυρίου, πού λέγει ὅτι «ἕως νά παρέλθη ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ, οὔτε ἕνα ἰῶτα οὔτε μία κεραία δέν θά παρέλθη ἀπό τόν νόμο, μέχρι ὅτου ὅλα θά ἐκπληρωθοῦν. (Βλέπε Ματ.5,17-19).

Ἐδῶ ὅμως ὁ Χριστός δέν ἐννοεῖ τόν Μωσαϊκό νόμο ἤ ἔστω τόν Δεκάλογο ἀλλά τόν Νόμο τῆς Καίνῆς Διαθήκης. Ἐάν ὁ Κύριος λέγοντας «ἰῶτα ἕν ἤ μία κεραία οὐ μή παρέλθη», ἐννοοῦσε τόν νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τότε πῶς παρακάτω προβαίνει στήν συμπλήρωσι τοῦ Νόμου διά τῆς διδασκαλίας περί μοιχείας, ἐπιορκίας, ἀνταποδόσεως ἀγαθοῦ στό κακό καί ἀγάπης πρός τούς ἐχθρούς, ἀφιλαργυρία καί ἀποφυγή τῆς κατακρίσεως;  (Ματ.5, 20-7, 12).

Στό χωρίο τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ (16,16) διαβάζουμε: «Ὁ νόμος καί οἱ προφῆται ἕως Ἰωάννου». Ἀπό τότε ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εὐαγγγελίζεται καί πᾶς εἰς αὐτήν βιάζεται. «Εὐκοπώτερον γάρ ἐστι τόν οὐρανόν καί τήν γῆν παρελθεῖν ἤ τοῦ νόμου μίαν κεραίαν πεσεῖν». Ἐδῶ ὁ Κύριος ὁμιλεῖ μέ σαφήνεια γιά τήν λήξι τοῦ παλαιοῦ νόμου καί τῶν Προφητῶν καί γιά τήν ἔναρξι τοῦ νέου κηρύγματος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Λέγει ἀκόμη ὅτι εἶναι εὐκολώτερο νά χαθοῦν ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ καί οὐδέποτε νά χαθῆ ἔστω καί μία κεραία, ἀπό τόν νόμο. Ἐδῶ νόμο ἐννοεῖ τόν συμπληρωμένο νόμο μέ τήν δική του διδασκαλία, δηλαδή τόν νόμο τῆς Καινῆς Διαθήκης, πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο σταδιακά στήν πνευματική τελειότητα καί τόν ἁγιασμό.

Ὁ Χριστός μέ τήν στάσι του ἀπέδειξε ὅτι ἦταν ὑπεράνω τοῦ νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Γι᾿ αὐτό καί δέν ἐδίστασε τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου νά ἐργάζεται τά ἔργα τοῦ Θεοῦ  Πατρός. Νά θαυματουργεῖ, νά ὁμιλεῖ αὐτή τήν ἡμέρα στίς συναγωγές τῶν Ἑβραίων, ὅπου ἤξερε ὅτι θά ἔχει μεγαλύτερο ἀκροατήριο. Ἐπίσης νά ἐπιτρέπει στούς μαθητάς του, πού εἶχαν πεινάσει, νά τρίβουν στάχυα στά χέρια τους καί νά τρώγουν τόν καρπό. Οἱ Φαρισαῖοι πού τόν παρακολουθοῦσαν ἀπό κοντά, τόν κατηγόρησαν ὅτι δέν ἐπιτρέπεται νά κάνη αὐτά τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Ἀλλά ὁ Κύριος τούς ἀπεστόμωσε λέγοντάς τους, τί ἔκανε παλαιότερα ὁ Δαβίδ καί οἱ σύντροφοί του, οἱ ὁποῖοι πεινοῦσαν καί μπῆκαν στόν ναό καί ἔφαγαν τούς ἄρτους τῆς προθέσεως πού προωρίζοντο γιά τήν θυσία τοῦ Θεοῦ!  Καί ὁ Θεός δέν ὠργίσθηκε γι᾿ αὐτό πού ἔκαναν! Ἀκόμη τούς ἀνέφερε τό παράδειγμα: ἐάν ἕνα ζῶο τους πέσει μέσα στήν στέρνα τοῦ νεροῦ καί εἶναι ἡμέρα Σαββάτου δέν θά τρέξουν νά τό  βγάλουν καί νά τό σώσουν;

 

Ἡ διδασκαλία τῶν Ἀντβεντιστῶν γιά τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου, δέν στηρίζεται καθόλου στήν πρωτοχριστιανική παράδοσι, ἀλλά στά ὁράματα τῆς πλανεμένης κυρίας White καί τῶν ἄλλων ψευδοπροφητῶν τῆς ὁμάδος.

Μέ αὐτή τήν ἔννοια ἡ θρησκευτική αὐτή κονότητα οὔτε κἄν χριστιανική δέν μπορεῖ νά ὀνομασθῆ, ἀφοῦ ἡ διδασκαλία της δέν στηρίζεται στήν Ἁγία Γραφή, ἀλλά σέ ἀνθρώπινες ἐπινοήσεις καί δαιμονικά ὁράματα τῆς κ. White, ἡ ὁποία σέ ὅλη τήν ζωή της ὑπέφερε με τά ψυχολογικά καί νευροσπαστικά προβλήματα τῆς ὑγείας της.

 

2. Λέγουν ὅτι ὁ Κύριος εἰσῆλθε στά Ἅγια καί ὄχι στά Ἅγια τῶν Ἁγίων.

Σύμφωνα μέ τά ὅσα διδάσκει ἡ πρός Ἑβραίους ἐπιστολή (1,3. 8,1-2) ὁ Κύριος εἰσῆλθε στόν οὐρανό καί «ἐκάθισεν ἐν δεξιᾶ τῆς μεγαλωσύνης ἐν οὐρανοῖς» καί ἐκάθισεν στά δεξιά τοῦ Θεοῦ Πατρός. Ὁ Κύριος γιά τήν δική μας σωτηρία εἰσῆλθε στόν οὐρανό καί ἐπέτυχε γιά ἐμᾶς τήν αἰώνια ἀπολύτρωσι. (Ἑβρ.9,12). Ἐάν δεχθοῦμε τόν παραλογισμό τῆς πλανεμένης κυρίας White ὅτι ὁ Χριστός δέν μπῆκε στά Ἅγια τῶν Ἁγίων καί δέν ἐκάθισε ἐν δεξιᾶ τοῦ Πατρός, τότε πῶς ἐργάσθηκε τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων καί μετά ἀπό ὀλίγες ἡμέρες ἔστειλε στούς Ἀποστόλους τό Πανάγιο Πνεῦμα, τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς; Ἄρα, οἱ διδασκαλίες τῆς ψευδοπροφήτιδος White εἶναι αὐθαίρετες καί παράδοξες διότι δέν στηρίζονται σέ καμμία ἀγιογραφική μαρτυρία.

 

3. Λέγουν οἱ Ἀντβεντιστές ὅτι οἱ ψυχές τῶν νεκρῶν εἶναι ἀναίσθητες καί κοιμισμένες.

Ἀλλά αὐτή ἡ διδασκαλία τους εἶναι ἐντελῶς ἀντίθετη ἀπό τήν Ἁγία Γραφή. Ὁ Κύριος στήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου (Λουκ. 16,22-25) διδάσκει ὅτι ὁ πλούσιος στόν Ἅδη αἰσθανόταν πόνο λόγω τῶν βασάνων του. Καί ὡμίλησε πρός τόν Ἀβραάμ νά στείλη τόν Λάζαρο γιά νά τοῦ ἀνακουφίση τούς πόνους. Ἡ ψυχή τοῦ πλουσίου δέν κοιμόταν οὔτε ἦταν ἀναίσθητη, διότι καί ὑπέφερε ἀπό τά βάσανά της, καί θυμήθηκε τόν Λάζαρο καί σκέφθηκε καί τά ἀδέλφια της πού εἶχε στόν κόσμο. Καί παρεκάλεσε τόν Ἀβραάμ νά στείλη τόν Λάζαρο στά ἐν τῶ κόσμῳ ἀδέλφια του γιά νά τά πληροφορήση γιά τά ὑπάρχοντα βάσανα τοῦ Ἅδου.

Ἐπίσης, ὁ Χριστός εἶπε στόν μετανοήσαντα ληστή, πού ἦταν στόν Σταυρό, ὅτι «σήμερα θά εἶσαι μαζί μου στόν παράδεσο» (Λουκ.23,43). Ἀποκλείεται ἡ ψυχή τοῦ μετανοήσαντος ληστοῦ νά ἦταν ἀναίσθητη καί κοιμόταν τήν ὥρα πού ἀνῆλθε μέ τόν Χριστό στόν Παράδεισο. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔγραφε στούς χριστιανούς τῶν Φιλίππων, ὅτι εἴτε ζήσω εἴτε θανατωθῶ, γιά μένα ζωή εἶναι ὁ Χριστός, ἀλλά καί ἄν πεθάνω εἶναι κέρδος διότι μέσω τοῦ θανάτου θά ἐπιτύχω τήν πλήρη ἕνωσί μου μέ τόν Χριστό. Ἀποκλείεται ὁ Παῦλος νά ἐπιθυμοῦσε νά ζήση μία αἰώνια ζωή μέ ἀναισθησία. Καί μάλιστα ὅταν ἔγραφε ὅτι «ἐπιθυμία μου εἶναι νά φύγω ἀπ᾿ αὐτή τήν ζωή καί νά εἶμαι μαζί με τόν Χριστό. Διότι αὐτή ἡ ζωή εἶναι πολύ ἀνώτερη ἀπό τήν παροῦσα (Φιλ.1,23).

Ἀκόμη οἱ ψυχές τῶν μαρτύρων τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τίς εἶδε στήν Ἀποκάλυψι ὁ Ἀπόστολος Ἰωάννης (Ἀποκ.6,9-11) ἐμφανίζονται ὅτι ἐνθυμοῦνται, αἰσθάνονται, καί ὁμιλοῦν, δηλαδή, δέν εἶναι σέ κατάστασι ἀναισθησίας, σιωπῆς καί ὕπνου, ὅπως λέγουν οἱ αἱρετικοί Ἀντβεντιστές.

Ἐάν οἱ ψυχές πού φεύγουν ἀπ᾿ αὐτή τήν ζωή, εἶναι σέ κατάστασι ἀναισθησίας, τότε πῶς ἐκήρυξε σ᾿ αὐτές ὁ Χριστός, ὅταν ἐπῆγε σάν Θεός στόν Ἅδη, ἐνῶ σάν ἄνθρωπος ἦταν σταυρωμένος; Σίγουρα δέν ἐκήρυξε σέ ἀναίσθητες καί κοιμισμένες ψυχές! Ἀλλά σέ ψυχές πού μποροῦσαν νά τόν ἀκούουν, νά κρίνουν νά δέχωνται ἤ νά ἀπορρίπτουν τό κήρυγμά του.

Ἑπομένως οἱ ψυχές τῶν νεκρῶν μας στήν ἄλλη ζωή δέν κοιμοῦνται ἀλλά ἔχουν πνευματικές αἰσθήσεις. Ἀκούουν βλέπουν, αἰσθάνονται, χαίρονται ἤ φρίττουν, ἀναλόγως τῶν καταστάσεων πού εὑρίσκονται.

 

4. Λέγουν οἱ Ἀνβεντιστές ὅτι οἱ ψυχές τῶν «ἀπίστων», ἐκμηδενίζονται.

Ἀναφέραμε παραπάνω παραδείγματα ὅτι οἱ ψυχές τῶν νεκρῶν στήν ἄλλη ζωή ἔχουν πνευματικές ἐκδηλώσεις καί δέν εἶναι ἀναίσθητες, οὔτε κοιμοῦνται. Ὁπότε εἶναι λογικόν, ὅτι εἶναι ἀθάνατες. Ἡ ἀθανασία τῶν ψυχῶν δέν εἶναι δῶρο μόνον γιά τούς σεσωσμένους Ἀντβεντιστές, ὅπως αὐτοί λέγουν, ἀλλά οἱ ψυχές εἶναι δημιουργημένες ἀπό τόν Θεό νά παραμένουν πάντοτε ἀθάνατες.

Ὁ Κύριος στήν παραβολή τῆς μελλούσης Κρίσεως (Ματ.27,31-47) ὁμιλεῖ γιά τήν ἀθανασία τῶν ψυχῶν, ἄλλες ἐκ τῶν ὁποίων θά σωθοῦν καί ἄλλες θά κολασθοῦν, ἀνάλογα μέ τά ἔργα τους πού διέπραξαν στόν κόσμο. Δέν θά ἠμπορούσαμε νά διανοηθοῦμε νά εἶναι οἱ ψυχές μας θνητές, ἐφ᾿ ὅσον πλάσθηκαν κατ᾿ εἰκόνα τοῦ ἀθανάτου Θεοῦ καί καθ᾿ ὁμοίωσιν αὐτοῦ.

Ὅταν ὁ Κύριος ὡμιλοῦσε γιά τούς διωγμούς πού θά ἀκολουθήσουν κατά τήν ἐξάπλωσι τοῦ Εὐαγγελίου Του στόν κόσμο, εἶπε στους Μαθητές του: «Μή φοβηθῆτε ἀπό τῶν ἀποκτεννόντων τό σῶμα, τήν δέ ψυχήν μή δυναμένων ἀποκτεῖναι. Φοβήθητε δέ μᾶλλον τόν δυνάμενον καί  ψυχήν καί σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ» (Ματ.10,28). Ἄρα ἡ ψυχή δέν ἐξαφανίζεται, διότι εἶναι ἀθάνατη. Θάνατος καί ἀπώλεια τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ αἰώνια κόλασις, στήν ὁποία θά καταδικασθοῦν οἱ ἄνθρωποι, πού δέν μετενόησαν ἐπί τῆς γῆς.

Ἀλλοῦ ἀναφέρεται στήν Ἁγία Γραφή ὅτι οἱ ψυχές δέν πεθαίνουν, ἀλλά ζοῦν. «Ἐγώ εἰμι ὁ Θεός Ἀβραάμ καί ὁ Θεός Ἰσαάκ καί ὁ Θεός Ἰακώβ. Οὐκ ἔστιν ὁ Θεός, Θεός νεκρῶν, ἀλλά ζώντων». (Ματ.22,32).

Ὅταν ὁ πρωτομάρτυς Στέφανος δεχόταν τόν λιθοβολισμό τῶν συμπατριωτῶν του Ἑβραίων, ὕψωσε τόν νοῦ καί τήν καρδιά του στόν οὐρανό καί εἶπε: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, δέξαι τό πνεῦμα μου». (Πράξ.7,59). Παρεκάλεσε τόν Χριστό νά δεχθῆ το πνεῦμα του, δηλ. τήν ἀθάνατη ψυχή του.

Στήν ἀνάστασι τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου (Λουκ.8,54-55) ἔκλαιον ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι ἄνθρωποι καί ὁ Χριστός τούς εἶπε: Μή κλαίετε, οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλά καθεύδει». Καί οἱ ἄνθρωποι τόν περιγελοῦσαν διότι ἤξεραν ὅτι εἶχε πεθάνει. Ἀλλά ὁ Χριστός ἔπιασε τήν κόρη ἀπό τό χέρι καί τήν ἐσήκωσε λέγοντάς της: «Ἡ παῖς ἐγείρου. Καί ἐπέστρεψε τό πνεῦμα αὐτῆς καί ἀνέστη παραχρῆμα».

Ἐπίσης στήν Μεταμόρφωσι τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ ὄρους Θαβώρ, παρουσιάσθηκαν ἀπό τήν ἄλλη ζωή οἱ μεγάλοι Προφῆτες Μωϋσῆς καί Ἠλίας, παρότι εἶχαν πεθάνει πρίν ἀπό ἑκατοντάδες χρόνια. Καί ὅμως ἐνεφανίσθηκαν μέ τήν ψυχή καί τό ἀφθαρτοποιημένο σῶμα τους! (Λουκ.9,30).

Καί ἀπό τά παραδείγματα αὐτά ἀποδεικνύεται σαφέστατα οἱ ψυχές τῶν ἀνθρώπων ζοῦν. Κι ἀφοῦ ζοῦν δέν ἀποθνήσκουν ποτέ, οὔτε καί στό μέλλον θά ἀποθάνουν, διότι ἔχουν πλασθῆ ἀπό τόν Θεό νά μείνουν ἀθάνατες.

 

5. Λέγουν ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ θά εἶναι ἐπίγειος καί ὅτι οἱ σεσωσμένοι θά ζοῦν αἰωνίως σ᾿ αὐτή τήν γῆ καί εὐτυχισμένοι.

Κατ᾿ ἀρχήν ὁ Χριστός λέγει ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στήν ὁποία θά ζοῦν οἱ σεσωσμένοι, θά εἶναι ἑτοιμασμένη ἀπό καταβολῆς κόσμου (Ματ.25,34). Μέ τά λόγιά του αὐτά ὁ Κύριος δέν ἐννοεῖ ὅτι αὐτή ἡ Βασιλεία θά εἶναι ἐπί τῆς γῆς, ἡ ὁποία, κατά τόν Ἀπόστολο Πέτρο θά ἐξαφανισθῆ. Ἰδού τό χωρίον: «Οἱ οὐρανοί ροιζηδόν παρελεύσονται, στοιχεῖα δε καυσούμενα λυθήσονται καί γῆ καί τά ἐν αὐτῆ ἔργα κατακαήσεται».(Β΄ Πέτρ.3,10). Ἀλλά καί ὁ Χριστός, προκειμένου νά τονίση τήν αἰώνια ἀξία τῶν λόγων του, ἔλεγε: «Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ παραλεύσεται, οἱ δε λόγοι μου οὐ μή παρέλθωσι».(Ματ. 24,35).

Ἐάν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐπίγειος, ὅπως λέγουν οἱ Ἀντβεντιστές, τότε γιατί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει ὅτι: «ἡμῶν τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει»;(Φιλ.3,20). Ὁ δε εὐαγγελιστής Ματθαῖος διασώζει τά λόγια τοῦ Κυρίου, πού εἶπε: «ἐν τῆ ἀναστάσει (οἱ σωζόμενοι) ὡς ἄγγελοι ἐν οὐρανῶ εἰσι». (Ματ.21,30). Καί ἀλλαχοῦ εἶπε ὁ Κύριος: «Τότε οἱ δίκαίοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῆ βασιλείᾳ τοῦ πατρός αὐτῶν». (Ματ.13,43). Ὅταν ὁ ἕνας ἀπό τούς δύο ληστές μετενόησε ἐπί τοῦ σταυροῦ, ὁ Κύριος τοῦ εἶπε: «Σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔση ἐν τῶ παραδείσῳ» (Λουκ.23,43). Κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, μᾶς ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι «ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα καί οὕτω πάντοτε σύν Κυρίῳ ἐσόμεθα». (Α΄Θεσς. 4,17), πού σημαίνει ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ θά εἶναι πνευματική καί ὄχι ἐπίγεια.

 

6. Λέγουν οἱ Ἀντβεντιστές ὅτι θά σωθοῦν αὐτοί μόνον, ἐπειδή τηροῦν τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου καί ὅλοι οἱ μη ἀντβεντιστές, πού θεωροῦνται ἄπιστοι ἀπ᾿ αὐτούς, θά ἐξαφανισθοῦν.

Ἀπό τήν Καίνή Διαθήκη ὅμως μέσα στήν ὁποία ὁμιλεῖ τό ἀλάνθαστο στόμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καί Θεοῦ μας λαμβάνουμε ἄλλες διδαχές καί πληροφορίες.

Ἡ μισθαποδοσία δέν θά εἶναι μόνο γιά τούς δικαίους, ἀλλά καί γιά τούς ἁμαρτωλούς. Ὁ Χριστός, ὅταν ἔλθη ὡς Δίκαίος Κριτής, θά ἀπαιτήση νά ἀπολογηθῆ ὁ κάθε ἄνθρωπος ξεχωριστά ἐνώπιόν του. Ἰδού τό χωρίον τοῦ Ματθαίου 12,36): «Λέγω δε ὑμῖν, ὅτι πᾶν ρῆμα ἀργόν ὅ ἐάν λαλήσωσιν οἱ ἄνθρωποι, ἀποδώσουσι περί αὐτοῦ λόγον ἐν ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως». Κανείς δέν θά ἐξαιρεθῆ, διότι εἶναι ἄλλης θρησκείας ἤ εἶναι ἀντβεντιστής! Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πού ἔζησαν ἐπί τῆς γῆς καί θά ζήσουν μέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου, θά δώσουν λόγο γιά τήν ζωή καί τίς πράξεις τους, ἀκόμη καί γιά ἕνα ἀργό καί περιττό λόγο! Ἀλλά καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τί μᾶς λέγει στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του (2,7); «Μέλλει γάρ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεσθαι ἐν τῆ δόξη τοῦ Πατρός αὐτοῦ μετά τῶν ἀγγέλων αὐτοῦ, καί τότε ἀποδώσει ἑκάστῳ κατά τά ἔργα αὐτοῦ». Ἐνῶ ὁ ἴδιος Ἀπόστολος στήν Δευτέρα πρός Κορινθίους ἐπιστολή του (5,10) ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Τούς γάρ πάντας ἡμᾶς φανερωθῆναι δεῖ ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κομίσητε ἕκαστος τά διά τοῦ σώματος πρός ἅ ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθόν εἴτε κακόν».

Ὁπότε, κανείς ἀπό τούς ἀνθρώπους δέν ἐκμηδενίζεται οὔτε καί σώζεται δωρεάν ἐπειδή εἶναι ἰεχωβᾶς ἤ ἀντβεντιστής. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά κριθοῦν βάσει τῶν ἔργων τους καί ἀναλόγως θά ἀπολαύσουν εἴτε τόν παράδεισο εἴτε θά βασανίζωνται στήν αἰώνια κόλασι. Οἱ Ἰουδαῖοι, πού πρῶτοι ἦσαν καλεσμένοι γιά τήν  βασιλεία τοῦ Θεοῦ, θά τιμωρηθοῦν αὐστηρά, ὅπως λέγει ὁ Χριστός: «Οἱ δέ υἱοί τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τό σκότος τό ἐξώτερον. Ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμός καί ὁ βρυγμός τῶν ὀδόντων». (Ματ.8,12-13).

Ἐάν κάποιος ἐκμηδενισθῆ, ὅπως λέγουν οἱ Ἀντβεντιστές, σημαίνει ὡσάν νά μή γεννήθηκε ποτέ. Σημαίνει, ὅτι δέν πρόκειται νά ἐπιβαρύνεται ποτέ  μέ κάποια τιμωρία καί καταδίκη, λόγω τῶν πράξεών του, ἀφοῦ ἔχει σβήσει ὁριστικά! Ὁπότε, ἐάν ὁ προδότης Ἰούδας, ἐκμηδενιζόταν καί δέν ὑπῆρχε πλέον ποτέ, σημαίνει ὅτι δέν θά ἐπιβαρύνεται ποτέ ἀπό τήν τιμωρία του. Ἀλλά, ἰδού τί μᾶς λέγει ὁ Κύριος: «Οὐαί δέ τῶ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ, δι᾿ οὗ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται. Καλόν ἦν αὐτῶ εἰ οὐκ ἐγεννήθη ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος».(Ματ.26,24 καί Μάρκ.14,21). Ἀλλά, ἐάν πράγματι ὁ Ἰούδας ἐκμηδενιζόταν, γιατί ἐδῶ ὁ Κύριος τόν ἀπειλεῖ καί λέγει: «Ἀλλοίμονο στόν ἄνθρωπο ἐκεῖνον πού θά παραδώσει τόν Υἱό τοῦ ἀνθρώπου…».

Στήν παραβολή τῶν Ταλάντων (Ματ.25,14-30) ὁ Κύριος διατάζει γιά  τόν δοῦλο μέ τά ἑξῆς λόγια: «Τόν ἀχρεῖον δοῦλον ἐκβάλετε εἰς τό σκότος τό ἐξώτερον. Ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμός καί ὁ βρυγμός τῶν ὀδόντων». Στήν παραβολή τῆς σαγήνης (Ματ.13,47-50) μᾶς διδάσκει ὁ Κύριος γιά τόν χωρισμό τῶν δικαίων ἀπό τούς πονηρούς καί ἁμαρτωλούς καί ὅτι οἱ ἁμαρτωλοί θά ριχθοῦν στήν κάμινο τοῦ πυρός, ὅπου θά βασανίζωνται αἰωνίως. Ἡ ἴδια διδασκαλία ἀναπτύσεται καί στήν παραβολή τῶν ζιζανίων.

Τά ἴδια μαθαίνουμε καί ἀπό τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως ὅπου ἀναφέρονται οἱ τιμωρίες τῶν διαφόρων ἁμαρτωλῶν. «Τοῖς δέ δειλοῖς καί ἀπίστοις καί ἐβδελυγμένοις καί φονεῦσι καί πόρνοις καί φαρμακοῖς καί εἰδωλολάτραις καί πᾶσι τοῖς ψευδέσι τό μέρος αὐτῶν ἐν τῆ λίμνῃ τῆ καίομένη ἐν πυρί καί θείῳ, ὅ ἐστιν ὁ θάνατος ὁ δεύτερος».(Ἀποκ.21,8). Οἱ τιμωρίες θά εἶναι αἰώνιες καί ὄχι προσωρινές. Ὅταν ὁ Κύριος μᾶς διηγεῖται γιά τήν μέλλουσα Κρίσι, λέγει ὅτι οἱ κακοί θά πορευθοῦν στό αἰώνιο πῦρ καί στήν αἰώνια κόλασι, οἱ δέ δίκαίοι στήν αἰώνια ζωή (Ματ.25,41,46).

Ἀλλά καί ὁ διάβολος, πού ἔγινε κακός μέ τήν κακή του προαίρεσι, ἐνῶ ἦταν ἀρχικά ἀγαθός ἄγγελος, δέν θά ἐκμηδενισθῆ, ἀλλά θά τιμωρῆται αἰωνίως, ὅπως ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν Ἀποκάλυψι: «Ὁ διάβολος ὁ πλανῶν αὐτούς ἐβλήθη εἰς τήν λίμην τοῦ πυρός καί τοῦ θείου, ὅπου καί τό θηρίον καί ὁ ψευδοπροφήτης, καί βασανισθήσονται ἡμέρας καί νυκτός εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (Ἀποκ.20,10).

 Ἄρα γε καί οἱ ἁμαρτωλοί, ἀνάλογα μέ τά ἔργα τους ἐπί τῆς γῆς, τιμωροῦνται στήν κόλασι καί δέν ἐκμηδενίζονται, ὅπως λέγουν οἱ Ἀντβεντιστές.

 

7. Κακοδοξίες ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ Ἀντβεντιστές τῆς Ἑβδόμης ἡμέρας ἀναφέρουν τά ἑξῆς σχετικά μέ τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ:

1. Ὅτι κατά τήν ἐνανθρώπησι ὁ Χριστός προσέλαβε τήν ἴδια φύσι πού ἔλαβε ὁ ἄνθρωπος ἀπό τόν Ἀδάμ, δηλαδή μέ τήν ἐνοχή τῆς προπατορικῆς ἁμαρτίας.

 2. Ὅτι ὁ Χριστός εἶχε τήν δυνατότητα νά ἁμαρτήσει, ἄσχετα ἄν δέν ἁμάρτησε καί

3. Λέγουν ὅτι ὁ Χριστός πειράσθηκε στήν ζωή του μέ πειρασμούς, ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.

Στό βιβλίο τους πού τό ὀνομάζουν: «Βασικά πιστεύω», γράφουν τίς ἑξῆς βλάσφημες ἰδέες γιά τό Θεανθρώπινο Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μας:

1. «Ὁ Χριστός ἔλαβε τήν ἀνθρώπινη φύσι φορτωμένη μέ τίς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας. «Ἔλαβε τήν φύσι τοῦ ἀνθρώπου στήν ἁμαρτωλή κατάστασί της».

2. «Ὁ πειρασμός καί τό ἐνδεχόμενο νά ἁμαρτήσει ἦταν πραγματικά στόν Χριστό. Ἐάν δέν μποροῦσε νά ἁμαρτήσει, δέν θά ἦταν καί ἀνθρώπινο παράδειγμα γιά ἐμᾶς».

3. «Ἄν ὁ Χριστός ἦταν προικισμένος ἀπό τήν ἀρχή μέ τό ἀπόλυτα ἄμεμπτο ἤ μέ τό ἀδύνατο νά ἁμαρτήσει, δέν θά μποροῦσε νά εἶναι ἀληθινός ἄνθρωπος καί οὔτε τύπος γιά μίμησι».

4. «Αὐτός ἦταν, ὅπως ἐμεῖς, πού πειράσθηκε, ὅπως ἀκριβῶς καί ἐμεῖς. Ἀπέδειξε πώς ὅσοι ἐξαρτῶνται ἀπό τήν δύναμι τοῦ Θεοῦ, μποροῦν νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τά γρανάζια τῆς ἁμαρτίας».

5. «Ἔζησε στήν γῆ ἀντιμετωπίζοντας τίς ἴδιες μέ ἐμᾶς δοκιμασίες καί τούς ἴδιους πειρασμούς».

Ἀντίθετα ἀπ᾿ αὐτές τίς βλάσφημες διδασκαλίες ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διά τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Θεοφόρων Πατέρων μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἔλαβε ἀπό τήν Μητέρα του Κυρία Θεοτόκο, τήν προπτωτική ἀνθρώπινη φύσι, ἐφ᾿ ὅσον ἡ γέννησίς του προῆλθε θαυματουργικά διά τῆς ἐπελεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁπότε ἡ σάρκα τοῦ Χριστοῦ ἦταν καθαρή καί ἀμόλυντη. Προῆλθε ὁ Χριστός ὡς ἄνθρωπος ἀπό τό ἀνθρώπινο γενεαλογικό δένδρο τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας, ἀλλά ἡ γέννησίς του ἦταν ὑπερφυής καί ἄσπορος. Χωρίς τήν συνέργεια ἀνδρός, ἐκυοφόρησε ἡ Θεοτόκος. Ἔτσι, τό κύημα, τό Θεῖον Βρέφος, ὁ Χριστός ἦτο ἀμόλυντος ἀπό τήν προπατορική ἁμαρτία την ὁποία φέρουν ὅλοι, ὅσοι προῆλθαν ἀπό τό γένος τῶν Πρωτοπλάστων.

Γι᾿ αὐτό ὁ Θεάνθρωπος Χριστός ὀνομάζεται στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων «ἅγιος καί δίκαίος». (Πραξ.3,14). Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος τόν ὀνομάζει «ἄμωμο καί ἄσπιλο» (Α΄Πετρ.1,19). Στήν πρώτη ἐπιστολή του (3,3) ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης τόν ὀνομάζει: «ἁγνός». Ἐνῶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή του (7,26) τόν ὀνομάζει: «ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπό τῶν ἁμαρτωλῶν».

Ὁ Χριστός, ἐπειδή ἦταν καί Θεός, ἦταν ἀδύνατο νά ἀμαρτήσει. Δέν ἐδίστασε ποτέ γιά τό τί θά ἐπιλέξει, τό καλό ἤ τό κακό. (Ἡσαΐα 7,15-16). Πειράσθηκε στήν ἔρημο κατά παραχώρησι τοῦ Θεοῦ Πατρός σάν ἄνθρωπος, ἀλλά ἀντιμετώπισε μέ θεϊκή σοφία τούς τρεῖς πειρασμούς καί κατετρόπωσε τόν διάβολο, ὁ ὁποῖος ἀπομακρύνθηκε καί ἐν συνεχείᾳ ἦλθαν καί τόν ὑπηρετοῦσαν οἱ ἄγγελοι (Ματ.4,2-11). Ὁ Χριστός, δέν ἠμποροῦσε νά ἁμαρτήσει, ὅπως οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, διότι δέν εἶχε σαρκική ἐμπάθεια καί πονηρούς λογισμούς. Γεννήθηκε ἔτσι καθαρός καί ἄμωμος καί δέν μποροῦσε οὔτε κακό λογισμό νά δεχθῆ στό μυαλό του. Ἡ ἀναμαρτησία του ἦταν ἀπόλυτη καί ὀντολογική. Ἦταν ἐκ γενετῆς τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, χωρίς ἁμαρτία καί ὅλη ἡ θέλησίς του ὑποτασσόταν στό θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατρός του. Ἡ ἀνθρώπινη φύσις του, ἡ ὁποία  προερχόταν ἔξω ἀπό τήν μεταπτωτική φύσι τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, ἑνώθηκε μέ τήν θεία φύσι, τήν θεότητά του, ἀπό τήν σύλληψί του μέσα στήν κοιλία τῆς Παναγίας Μητρός του καί δέν μποροῦσε νά ἁμαρτήσει. Γι᾿ αὐτό καί ἐνώπιον τῶν Μαθητῶν του ἔκαμε τήν ἑξῆς παράξενη γι᾿ αὐτούς ἐρώτησι: «Τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περί ἁμαρτίας; (Ἰωάν.8,46). Ἀκόμη εἶπε ὁ Χριστός ὅτι δέν ἔχει καμμία σχέσι μαζί του ὁ διάβολος; «Ἐν ἐμοί οὐκ ἔχει οὐδέν».(Ἰωάν.14,30). Καί ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης μᾶς λέγει γιά τόν Χριστό «καί ἁμαρτία ἐν αὐτῶ οὐκ ἔστι» (Α΄Ἰωάν.3,5). Με τά ἴδια λόγια περιγράφει καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος τήν πλήρη ἁγιότητα τοῦ Διδασκάλου του: «ὅς ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῶ στόματι αὐτοῦ».(Α΄Πέτρ.2,22).

 

8. Οἱ Ἀντβεντιστές ξεχωρίζουν τά ζῶα σέ καθαρά καί ἀκάθαρτα.

Ἀνάμεσα στίς ἄλλες παραδοξολογίες τους οἱ αἱρετικοί αὐτοί κάνουν θρησκευτική διάκρισι τῶν ζώων σέ καθαρά καί σέ ἀκάθαρτα, σέ κατάλληλα καί ἀκατάλληλα πρός βρῶσιν. Ἔτσι ἀπαγορεύουν τήν βρῶσι τοῦ κρέατος τοῦ χοίρου (γουρούνι), τοῦ κουνελιοῦ, τοῦ ἀστακοῦ, τῶν καβουριῶν καί τῶν στρειδιῶν.

Εἶναι γνωστό ὅτι μία τέτοια διάκρισις ζώων ἀναφέρεται στίς θρησκευτικές καί τελετουργικές διατάξεις τοῦ Μωσαϊκου Νόμου. (Λευϊτικ.11,1-31 καί Δευτερ.14, 1-21). Ὅμως, σύμφωνα με τά λόγια τοῦ Χριστοῦ, ὁ Παλαιός Νόμος ἐχρησίμευσε σάν παιδαγωγός γιά τήν καίνούργια ζωή ἐν Χριστῶ. (Γαλάτ.3,24). Γι᾿ αὐτό καί ἡ διάταξις αὐτή οὐσιαστικά καταργήθηκε μέ τά λόγια πού εἶπε ὁ Χριστός: «Οὐ τό εἰσερχόμενον εἰς τό στόμα κοινοῖ τόν ἄνθρωπον, ἀλλά τό ἐκπορευόμενον ἐκ τοῦ στόματος κοινοῖ τόν ἄνθρωπον». Πού σημαίνει: Δέν κάνει βέβηλον καί θρησκευτικῶς ἀκάθαρτον τόν ἄνθρωπο ἐκείνη ἡ τροφή πού μπαίνει στό στόμα, ἀλλά ἐκεῖνο πού βγαίνει ἀπό τό στόμα, δηλαδή οἱ πονηροί καί ἁμαρτωλοί λόγοι. Αὐτά κάνουν ἀκάθαρτο τόν ἄνθρωπο.

Στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, στά κεφάλαια 10 καί 11 βλέπουμε τόν Θεό νά παρουσιάζει στόν Ἀπόστολο Πέτρο ζῶα, καθαρά καί ἀκάθαρτα, ὅπως ἀπαιτοῦσε ὁ Νόμος, καί νά τόν προστάζει νά τά φάει. Ὁ Πέτρος ἀρνήθηκε, ἀλλά ὁ Θεός τόν διέταξε τρεῖς φορές νά φάει ἀπ᾿ αὐτά καί νά μη τά θεωρεῖ ἀκάθαρτα, διότι Αὐτός τά καθάρισε (Πράξ.10,15 καί 11,6-10).

Τρόποι δράσεως

Ἀσχολοῦνται οἱ ὑπεύθυνοι τῶν συνάξεων μέ τό κήρυγμα τίς ἡμέρες Σάββατα καί Κυριακές. Λειτουργοῦν κατηχητικά σχολεῖα μόνο τά Σάββατα. Καί κάνουν συμπροσευχές καί κάθε Τετάρτη. Μία φορά τό τρίμηνο τελοῦν, σύμφωνα μέ τά δικά τους τυπικά, τήν Εὐχαριστία, τήν ὁποία δέχονται, ὅπως εἴπαμε, σάν ἀναμνηστικό γεγονός, πού ἐπετέλεσε ὁ Χριστός καί ὄχι σάν μυστήριο. Ἐπειδή δέν ἔχουν ἱερωσύνη οἱ πάστορές τους, τήν ἡμέρα τῆς Εὐχαριστίας, παίρνουν σέ ποτηράκια κρασί καί βουτοῦν μέσα κομμάτια ψωμί γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ. Αὐτή εἶναι ἡ εὐχαριστία τους.

Ὅσοι προσηλυτίζονται σ᾿ αὐτούς καί μπαίνουν στήν κοινότητά τους, ἄσχετα ἄν ἐπῆραν βάπτισμα ἀπό τήν πρώην ἐκκλησία τους, ἐδῶ ἀναβαπτίζονται, μετά ἀπό τρίμηνη κατήχησι καί αὐστηρή τήρησι τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου. Ἡ βάπτισίς τῶν κατηχουμένων γίνεται συνήθως στό ποτάμι μέ μία κατάδυσι στό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Σέ καθορισμένες ἡμέρες, ἐργάζονται γιά τήν διάδοσι τῶν ἰδεῶν καί τῆς διδασκαλίας τους μέ συγκέντρωσι τῶν ἀνθρώπων σέ σπίτια. Ἐκεῖ διαβάζουν ἄρθρα ἀπό τά περιοδικά τους καί ἀκολουθοῦν συζητήσεις γιά διάφορα θέματα μέ κεντρικόν ἄξονα τήν ἐγγραφή τους στίς τάξεις τῆς ὁμάδος τους. Ἐπίσης καθιερώνουν ἑβδομαδιαῖες διαλέξεις, ὅπου ἀναπτύσουν θέματα πού ἔχουν σχέσι μέ τήν οἰκογένεια, δηλ. με τόν ρόλο τῆς μητέρας, τήν ἀνατροφή τῶν παιδιῶν, τήν συνεργασία τῶν συζύγων κλπ.

Ὅσοι βαπτίζονται εἶναι κατόπιν ὑποχρεωμένοι νά μεταδίδουν τίς διδασκαλίες τῆς ὁμάδος τους μέ τήν πώλησι τῶν βιβλίων τους, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν μία ὁλόκληρη σειρά καί λέγεται «Ἡ ἐλπίς τοῦ κόσμου».

Ἡ σειρά αὐτή τῶν μαθημάτων ἀποστέλλεται καί μέ τό ταχυδρομεῖο σέ πρόσωπα πού ὑποδεικνύουν οἱ ὑπεύθυνοι τῆς ὁμάδος. Στά βιβλία αὐτά ἀποστέλλεται καί ἕνα ἐρωτηματολόγιο, στό ὁποῖο πρέπει νά ἀπαντήση γραπτῶς ὁ παραλήπτης καί νά τό ἀποστείλη καί πάλιν πρός τό κέντρο, ὅπου εἶναι οἱ ἐγκαταστάσεις τῆς κοινότητός τους.

Ἡ σειρά αὐτή τῶν μαθημάτων περιέχεται σέ τριάντα βιβλία, τά ὁποῖα ὅποιος τά διαβάση καί δεχθῆ τό περιεχόμενό τους, θά πάρη πιστοποιητικό παρακολουθήσεως τῆς σειρᾶς αὐτῆς καί μπορεῖ νά γίνη δεκτός καί στό βάπτισμα. Μέσα ἀπό τήν ἀνάγνωσι αὐτῶν τῶν βιβλίων διοχετεύονται συστηματικά ὅλες οἱ κακοδοξίες τους καί οἱ ἀφελεῖς ἀναγνῶστες σιγά σιγά ὑποτάσσονται στήν διδασκαλία αὐτή καί γίνονται μέλη τους.

Σήμερα ὑπάρχουν σέ παγκόσμιο κλίμακα, σύμφωνα μέ δικούς τους ὑπολογισμούς,  σέ 205 χῶρες, 13.000.000 Ἀντβεντιστές τῆς Ἑβδόμης ἡμέρας σέ 51.086 κοινότητες. Ἐκδίδουν 307 περιοδικά καί ἐφημερίδες σέ ὅλο τόν κόσμο, διαθέτουν 57 ἐκδοτικούς οἴκους καί ἡ διδασκαλία τους ἀκούγεται ἀπό 3456 ραδιοφωνικά καί 4372 τηλεοπτικά προγράμματα.

 

Οἱ Βαπτιστές

Μία ἄλλη μεγάλη προτεσταντική κοινότητα, πού ἔχει διαδοθῆ καί στήν Ρουμανία εἶναι τῶν Βαπτιστῶν ἤ Ἀναβαπτιστῶν. Οἱ ἴδιοι αὐτοονομάζονται «Ἀδελφοί» ἤ «Μαθητές». Γενικά ἐπεκράτησαν μέ τό ὄνομα Βαπτιστές, διότι βασική τους διδασκαλία εἶναι ὅτι, ὅσοι προσέρχονται στήν ὁμάδα τους, πρέπει νά βαπτίζωνται. Καί ὅσοι εἶναι βαπτισμένοι στήν πρώην ἐκκλησίες τους, ἀναβαπτίζονται.

Γιά πρώτη φορά ἐνεφανίσθηκαν στήν Ἀγγλία, Ὀλλανδία καί Ἐλβετία στίς ἀρχές τοῦ 17^ου αἰῶνος. Διαδόθηκαν πολύ γρήγορα καί σέ ἄλλα κράτη τῆς Εὐρώπης καί στήν Ἀμερική. Μόνο στήν Ἀμερική ἀριθμοῦν περί τά 20 ἑκατομμύρια. ἱεραπόστολοι τῶν Βαπτιστῶν ξεχύθηκαν καί στήν Ἀφρική καί σέ ἄλλες ἠπείρους.

Ὡς συνήθως συμβαίνει σ᾿ αὐτές τίς κοινότητες, λόγω τοῦ ἐγωϊσμοῦ τῶν ἀρχηγῶν τους, δημιουργοῦνται νέες κοινότητες μέ διαφορετικά ἤ συγγενικά ὀνόματα. Σήμερα ἔχουν διασπασθῆ ἀπό τήν βασική καί πρώτη ὁμάδα τους, σέ 20 ἄλλες παρατάξεις μέ διαφορετική διοίκησι, ἀρχηγούς καί μέθοδο ἐργασίας. Καί θέλουν ὅλες αὐτές οἱ ὁμάδες νά λέγονται καί «ἐκκλησίες». Μερικά ἀπ᾿ αὐτές τίς ὁμάδες θά κατονομάσουμε τώρα: Εἶναι οἱ Βαπτιστές τῆς Ἑβδόμης ἡμέρας, οἱ Πρωτόγονοι Βαπτιστές, ἡ Ἀμερικανική Βαπτιστική Συνέλευσις, ἡ Βαπτιστική Συνέλευσις τῶν Νοτίων, ὁ Ἀμερικάνικος Βαπτιστικός Σύνδεσμος, οἱ Ἀρχέγονοι Λευκοί Βαπτιστές, οἱ Ἀρχέγονοι Μαύροι Βαπτιστές, οἱ Δίσπερμοι κατά τό πνεῦμα Βαπτιστές τοῦ Ἀπολύτου Προορισμοῦ, ἡ Ἑνωμένη Βαπτιστική ἐκκλησία τῆς ἐλευθέρας θελήσεως, οἱ Χωρισμένοι Βαπτιστές, οἱ Κανονικοί Βαπτιστές, οἱ Γενικοί Βαπτιστές τῶν ἕξι Ἀρχῶν, ὁ Σύνδεσμος Χριστιανικῆς Βαπτιστικῆς Ἑνώσεως καί ἄλλες πολλές ὁμάδες.

Ὑπάρχει μεταξύ τους καί ἕνας ἄλλος διαχωρισμός, ὅσον ἀφορᾶ τήν Θεία Χάρι, γιά τήν ὁποία λέγουν ὅτι ὑπάρχει στήν ὁμάδα τους. Ἔτσι λοιπόν, ὅσοι πιστεύουν ὅτι ἡ Θεία Χάρις δίνεται σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἀνθρώπους, ὀνομάζονται Γενικοί ἤ Ἀρμινιανοί. Ὁ Ἀρμίνιος ἦταν ὀλλανδός προτεστάντης θεολόγος. Καί ὅσοι φρονοῦν ὅτι ἡ Θεία Χάρις προσφέρεται μόνο στούς ἐκλεκτούς καί ὅσοι εἶναι προωρισμένοι νά σωθοῦν λέγονται Εἰδικοί ἤ Καλβινικοί, διότι ἀκολουθοῦν τήν διδασκαλία τοῦ Καλβίνου, πού ἦταν κι αὐτός ἕνας ἀπό τούς μεγάλους ἀρχηγούς τῆς Διαμαρτυρήσεως.

Οἱ Βαπτιστές, εἶναι προτεστάντες Εὐαγγελικοί, ὁπότε ἀρνοῦνται ὅλα ὅσα ἀρνοῦνται καί οἱ Εὐαγγελικοί. Δηλαδή, δέν παραδέχονται τήν Ἱερά Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας μας, πού εἶναι γιά ἐμᾶς τούς Ὀρθοδόξους ἰσόκυρος Πηγή τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως. Ἀρνοῦνται τά Ἱερά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἐπιτελοῦν μόνο τά δύο, τό βάπτισμα καί τήν Εὐχαριστία, ἁπλᾶ σάν ἀναμνηστικές τελετές. Ἀρνοῦνται την τιμή τῶν Ἁγίων, την προσκύνησι τῶν Ἁγίων Λειψάνων τους, την τιμητική προσκύνησι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἀρνοῦνται τίς ἅγιες εἰκόνες τίς ἑορτές τῶν Χριστοῦ τῆς Παναγίας καί ὅλων τῶν Ἁγίων μας. Ἀρνοῦνται τήν ἀειπαρθενία τῆς Θεοτόκου, για τήν ὁποία πιστεύουν ὅτι ἐγέννησε καί ἄλλα παιδιά μέ τόν γέροντα Ἰωσήφ. Τιμοῦν ὡς Παρθένο τήν Θεοτόκο οἱ Μουσουλμᾶνοι πού δεν εἶναι χριστιανοί κι αὐτοί πού λέγονται χριστιανοί, οἱ Προτεστάντες τήν ἀρνοῦνται!!! Ἀρνοῦνται τά μνημόσυνα ὑπέρ τῶν νεκρῶν μας, τόν Ἁγιασμό καί ὅλες τίς ἁγιαστικές Πράξεις τῆς Ἐκκλησίας μας.

Οἱ Βαπτιστές θεωροῦν ὅλους τούς χριστιανούς ἀβαπτίστους γι᾿ αὐτό καί τούς βαπτίζουν μέ μία βύθισι μέσα στό νερό στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, χωρίς βέβαια ὁ πάστοράς τους νά εἶναι ἱερεύς καί νά ἔχει ἱερωσύνη. Ἀρνοῦνται τελείως τόν Νηπιοβαπτισμό λέγοντας ὅτι τό νήπιο, λόγω τῆς ἡλικίας τους δέν εἶναι σέ θέσι νά καταλάβη τί ἐνέργεια γίνεται ἐπάνω του. Ἡ Ἐκκλησία μας ὅμως δέχεται τόν Νηπιοβαπτισμό, διότι ἡ Θεία Χάρις ἐνεργεῖ ἀνεξαρτήτως τῆς ἡλικίας τοῦ βαπτιζομένου. Δέν πρέπει κάποιος, καί μάλιστα ὅταν εἶναι μικρός, νά πεθάνει ἀβάπτιστος, διότι δέν ὑπάρχει σωτηρία, σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Κυρίου: «Ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται ὁ δέ ἀπιστήσας κατακριθήσεται» (Μάρκ.16,16). Ἄλλωστε παραστέκονται οἱ ἀνάδοχοι, πού ἀπαντοῦν στίς ἐρωτήσεις τοῦ ἱερέως ἀντί τοῦ νηπίου. Ὅταν δέν ἀντιδρᾶ ὁ ἄνθρωπος γίνεται δεκτικός τῆς Θείας Χάριτος, ἀσχέτως τῆς ἡλικίας του. Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐβάπτισε ὁλόκληρες οἰκογένειες. Σίγουρα σ᾿ αὐτές θα βαπτίσθηκαν καί μικρά παιδιά.

Ἀκόμη οἱ γονεῖς ἔχουν μεγάλη εὐθύνη ὅταν ἀφήνουν τά παιδιά τους ἀβάπτιστα, διότι τά στεροῦν ἀπό τόν ἐκκλησιασμό καί τήν Θεία Κοινωνία. Μή ξεχνᾶμε τά λόγια πού εἶπε στούς Μαθητές του ὁ Χριστός, ὅταν τά ἔδιωχναν ἀπό κοντά του. Καί τότε τούς εἶπε: «Ἄφετε τά παιδία καί μή κωλύετε αὐτά ἐλθεῖν πρός με. Τῶν γάρ τοιούτων ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»(Ματ.19,13-14).

Ἀδελφοί Χριστιανοί, ἄς μένωμεν σταθεροί στήν Ἁγία Πίστι, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπό τό στόμα τοῦ Χριστοῦ καί νά κρατᾶμε γερά τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων του. Δέν ὑπάρχει σωτηρία, ἔξω ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι ἐνιαία καί ἀδιάσπαστη ἀπό τήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων. Κάθε ἄλλη λεγόμενη «ἐκκλησία», πού ἐμφανίσηκε σάν τό μανιτάρι στόν διάβα τῶν αἰώνων, δέν εἶναι ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι μέ σκοπό τήν δόξα καί τό χρῆμα ἀνοίγουν συνεχῶς νέες «ἐκκλησίες», ἐκμεταλλευόμενοι ἀγρίως τό θρησκευτικό συναίσθημκα τῶν ἀνθρώπων ἁπανταχοῦ τῆς γῆς.

 

ΕΠΙΜΕΤΡΟ

Ἡ Παρουσία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στήν Ἀφρική σήμερα

Τά λόγια τοῦ Χριστοῦ μας, ὅτι στούς ἐσχάτους χρόνους θά ἐμφανισθοῦν πολλοί ψευδόχριστοι καί ψευδοπροφῆτες θά πρέπει νά μᾶς κρατοῦν σέ θρησκευτική ἐπαγρύπνισι. Οἱ ἀρχηγοί αὐτῶν τῶν αἱρετικῶν ὁμάδων ἔρχονται μέ τήν ἐνδυμασία προβάτου, μέ μία δηλ. ὑποκριτική εὐγένεια καί δῆθεν ἐνδιαφέρονται γιά τήν σωτηρία μας. Μᾶς σερβίρουν τίς ἰδέες τους καί προθυμοποιοῦνται νά μᾶς παράσχουν κάθε ἐξυπηρέτησι σέ θέματα ἐπιβιώσεως. Φροντίζουν γιά τήν ἀνεύρεσι ἐργασίας μας, γιά τήν ἐπισκευή τοῦ σπιτιοῦ μας, ἐάν ὑπάρχει ἀνάγκη γιά τίς σπουδές τῶν παιδιῶν μας καί ὑποσχέσεις γιά ὑποτροφία τους νά σπουδάσουν καί στό ἐξωτερικό.

Στήν Ἀφρική, ὅπου μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ, διακονοῦμε ἐπί τρεῖς περίπου δεκαετίες, οἱ θρησκευτικές κοινότητες τῶν Προτεσταντῶν εἶναι ἀπειράριθμες καί συνεχῶς προστίθενται καί ἄλλες μέ διαφορετικά ὀνόματα, ὀργάνωσι καί διδασκαλία. Στίς μεγάλες πόλεις σχεδόν ἀνά 50 μέτρα ὑπάρχει κι ἕνας ναός κάποιας ὁμάδος.

Οἱ Ἀφρικανοί, ὅπως καί ὅλοι οἱ λαοί τῆς γῆς, ἔχουν αὐτή τήν ἔμφυτη κλίσι γιά τήν λατρεία τοῦ Θεοῦ. Δέν γνωρίζουν ὅμως ποιά εἶναι ἡ Ἀληθινή Ἐκκλησία, πού ἄφησε στόν κόσμο ὁ Χριστός. Τόσο πολύ παραπλανῶνται ὥστε νά λέγουν ἐν ἀγνοίᾳ τους, ὅτι καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, εἶναι μία ἀπό τίς πολυάριθμες κοινότητες τῶν Προτεσταντῶν. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας πολεμεῖται ἀπό τά κηρύγματα τῶν διαφόρων παστόρων, οἱ ὁποῖοι λέγουν στούς «χριστιανούς τους», ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι εἶναι εἰδωλολάτρες, διότι προσκυνοῦν ξύλα καί χρώματα. Ὅτι εἶναι ἐξτρεμιστές διότι δεν παραδέχονται καμμία ἄλλη ἐκκλησία ὡς ἀληθινή, παρά μόνο τήν δική τους!!

Καθεμία ἀπό τίς «ἐκκλησίες» αὐτές διεκδικεῖ αὐθεντικότητα γιά τόν ἑαυτό της. Οἱ πάστορές τους, γνωρίζοντας, τήν ἀφρικάνικη νοοτροοπία καί ψυχολογία τοῦ λαοῦ, μετέτρεψαν τίς λεγόμενες «ἐκκλησίες τους», σέ κέντρα διασκεδάσεων. Ἐπειδή δέν ἔχουν Ἅγιο Πνεῦμα, κατά τήν ὥρα τῶν προσευχῶν τους, στίς ἐκκλησίες τους, κυριεύονται ἀπό ἀκάθαρτο πνεῦμα καί παρουσιάζουν παράξενες ἐκδηλώσεις, σχεδόν δαιμονισμοῦ, ὑστερίας καί παραλληρήματος.

Μεγάλο πρόβλημα ἀντιμετωπίζει σήμερα στήν Ἀφρική καί ἡ Ρωμαιοκαθολική «ἐκκλησία». Ἱκανός ἀριθμός ρωμαιοκαθολικῶν χριστιανῶν παρασύρεται ἀπό τά ἐνθουσιαστικά κηρύγματα  τῶν προτεσταντῶν παστόρων περί ἐσχάτων καί περί προσεχοῦς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς καί γίνονται προτεστάντες. Στήν προσπάθειά της  νά περιορίσει τόν ἀριθμό τῶν ἀναχωρούντων χριστιανῶν της ἡ Παπική «ἐκκλησία» ἐπέτρεψε χορούς μέ μουσικά ὄργανα στίς ἐκκλησίες της σέ ὥρες τῶν ἀκολουθιῶν της!

Ἡ ἐμφανής ἔλλειψις παρουσίας στήν Ἀφρική νέων παπικῶν «ἱεραποστόλων» ἀπό  Εὐρώπη καί Ἀμερική, ὁδηγεῖ τούς ντόπιους παπικούς κληρικούς σέ ἐνέργειες πού δέν βοηθοῦν στήν ὀργάνωσι τῆς «ἐκκλησίας τους». Καί τό ἀποτέλεσμα εἶναι φεύγοντας ἀπό τήν παπική «ἐκκλησία» νά πέφτουν μέσα στά ἀπύθμενα νερά τῶν χιλιάδων προστεσταντικῶν ὁμάδων.   

Εὐχή ὅλων μας εἶναι, οἱ φίλοι Προτεστάντες να παύσουν νά δημιουργοῦν νέες «ἐκκλησίες», ἐκμεταλλευόμενοι ἔτσι τήν ἔμφυτη θρησκευτικότητα τῶν ὁπαδῶν τους. Ἄς προστρέξουν στίς Πηγές τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως καί ἄς ἀναζητήσουν την Πρώτη καί μοναδική ‘Εκκλησία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Μέσα σ᾿ αὐτήν την Ἐκκλησία, ἀφοῦ βαπτισθοῦν, θα ἀποκτήσουν τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, την ἐμπειρία τοῦ Ζωντανοῦ Θεοῦ καί την Βασιλεία ταῶν Οὐρανῶν.

Παρακάτω σημειώνω κατά τρόπο αὐθεντικό μέ τί τρόπο ἕνας μεγάλος πάστορας τῶν Πεντηκοστιανῶν ἐγνώρισε τήν Ὀρθοδοξία καί βαπτίσθηκε, μετά ἀπό ἀναζήτησι δύο χρόνων τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅσα ἀναφέρω μοῦ τά διηγήθηκε ὁ ἴδιος, στήν πόλι Κολουέζι τοῦ Κονγκό το 1991.

 

Ἠ ἐπιστροφή ἑνός μεγάλου πάστορος στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας.

Οὔτε ὁ ’Απόστολος τῶν ’Εθνῶν Παῦλος,  ἐπίστευε ὅτι στήν πορεία του πρός Δαμασκό,  θά συναντοῦσε τόν Θεό,  τόν Ὁποῖον ἐδίωκε,  οὔτε ὁ Ἅγιος Κυπριανός,  στήν προσπάθειά του νά νικήση τήν πίστι καί σωφροσύνη μιᾶς νεανίδος,  τῆς ’Ιουστίνης,  ἐπερίμενε νά γνωρίση μέσῳ αὐτῆς τόν ζῶντα Θεό. Σ’ αὐτά καί ἄλλα παραδείγματα τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας μας,  δέν ἀποτελεῖ κατάπληξι καί τό παρόν διήγημα. Τό καταγράφω ὅπως τό ἄκουσα ἀπό τόν ἴδιο νέο Σαῦλο,  τόν ἰθαγενῆ Τάμπουε.

Ἕνα πρωϊνό τοῦˆ ’Ιανουαρίου 1991 μπῆκε στήν αὐλή τῆς ‘Ιεραποστολικῆς Βάσεως Κολουέζι-Κογκό ὁ ἰθαγενής ἱερεύς μας,  πατήρ ’Ιάκωβος ἔχοντας μαζί του τόν ὁμοεθνῆ του Τάμπουε. Μέ χαιρέτισαν ἐγκάρδια. Ὁ π. ’Ιάκωβος μοῦˆ συνέστησε τόν νεαρό: "Αὐτός ὁ κύριος ζητεῖ νά γίνη ὀρθόδοξος. Σοῦˆ τόν παραδίδω καί μίλησε μαζί του  ὅ,τι νομίζεις".

’Αντί νά τοῦˆ Šὑποβάλλω "βροχή" ἀπό ἐρωτήσεις,  τοῦˆ εἶπα νά μοῦˆ διηγηθῆ τήν ἱστορία τῆς ζωῆς του καί πῶς ἔφθασε μέχρις ἐδῶ. Ἦταν ἕνας λεπτός,  σοβαρός καί σεμνός νέος πού δέν ξεπερνοῦσε τά τριάντα χρόνια.

"’Εγώ,  πάτερ,  γεννήθηκα στό Λουμπουμπάσι τό 1963. Εἶμαι μοναχογυιός εὐσεβῶν γονέων,  καθολικῶν στό θρήσκευμα. ’Ακολούθησα λοιπόν ἀπό μικρός τήν ἐκκλησία καί τίς Šὑποδείξεις,  περί Θεοῦˆ καί σωτηρίας,  τῶν γονέων μου. Ὅταν ἔφθασα στά εἴκοσι περίπου χρόνια μου,  ἐπηρεασμένος ἀπό τά "ἁγιοπνευματικά καί ἁγιοφωτιστικά" κηρύγματα τῶν Πνετηκοστιανῶν,  προσεχώρησα σ’ αὐτούς. ’Αγαποῦσα τήν μελέτη τῆς Γραφῆς καί ἐπιδόθηκα σ’ αὐτήν μέ ζῆλο. Πίστευα ὅτι εὑρῆκα τήν ἀληθινή ἐκκλησία καί σ’ αὐτή τώρα θά πρέπει νά κοπιάσω γιά νά βοηθήσω καί τούς συνανθρώπους μου στό δύσκολο ἔργο τῆς σωτηρίας.

Οἱ προΐστάμενοί μου ἐξεδήλωσαν τήν εὐαρέσκειά τους γιά τόν ζῆλο μου πρός μάθησι καί θρησκευτική δρᾶσι καί γρήγορα μέ προήγαγαν σέ πάστορα μιᾶς ἐνορίας. Σέ λίγο διάστημα ἄλλο σκαλί,  ἀνώτερο μέ περίμενε. Μοῦˆ ἔδωσαν τό ἀξίωμα τοῦˆ διδασκάλου καί ἱεροκήρυκος μιᾶς μεγάλης περιοχῆς,  πού περιελάμβανε ὅλο τό Λουμπουμπάσι καί πολλές πέριξ αὐτοῦˆ ἐνορίες. Σ’ αὐτό τό ἔργο ἐπιδόθηκα,  ὄχι μόνο μέ ζῆλο,  ἀλλά μέ φανατισμό. Θεωροῦσα τόν ἑαυτό μου εὐτυχῆ,  διότι ἤμουνα πάνω ἀπό ὅλους,  διότι τούς ὡδηγοῦσα,  ὅπως ἤθελα,  καί μέ τίς ἑρμηνεῖες τῆς Γραφῆς πού ἐγώ θεωροῦσα σωστές. ’Επί δύο χρόνια ἐπισκεπτόμουν τίς ἐνορίες μου καθοδηγώντας τούς πάστορες μέ πύρινα κηρύγματα. Δέν ἐδειλίαζα νά συνομιλήσω μέ τόν ὁποιονδήποτε ἐπίσημο Šὑπάλληλο τῆς Χώρας μου. Τόν Κυβερνήτη (νομάρχη) τοῦˆ Λουμπουμπάσι ἐγώ τόν μετέστρεψα ἀπό τόν Παπισμό στήν Πεντηκοστιανική Κοινότητα,  καθώς καί ἄλλους παράγοντες.

Κάποια ἡμέρα πού διάβαζα τήν Καίνή Διαθήκη προσεκτικά,  διεπίστωσα ὅτι μερικά ἔργα καί μηνύματα πού ἔδωσε στούς Μαθητάς Του ὁ Χριστός,  ἐμεῖς δέν τά εἴχαμε σέ ἐφαρμογή. Ἔδωσε στούς ’Αποστόλους τήν ἐξουσία νά λύνουν καί νά δένουν τίς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων,  τούς ἔδωσε Šὑπό τόν τύπο τοῦˆ ἄρτου καί τοῦˆ οἴνου τό Σῶμα καί τό Αἶμα Του πρός ζωήν αἰώνιον,  τούς ἔδωσε ἐντολή νά βαπτίζουν τούς ὁπαδούς τῆς νέας θρησκείας.... Ὅλα αὐτά μοῦˆ δημιούργησαν μέσα μου πολλά ἐρωτηματικά,  διότι τό κήρυγμά μου στίς ἐνορίες δέν περιεῖχε τίς ἀνωτέρω ἐντολές καί Šὑποθῆκες τοῦˆ Χριστοῦ. Ἄρχισα νά ἀνησυχῶ,  μήπως ἡ θρησκεία πού ἀκολουθῶ δέν εἶναι ἡ σωστή καί βαδίζω στόν δρόμο τῆς πλάνης; Ἕως ὅτου ὅμως μπορέσω νά δώσω ἀπάντησι στά ἐρωτήματά μου,  πού δέν μοῦˆ ἔδιναν οὔτε ὕπνο στά βλέφαρά μου,  ἀπεφάσισα νά ἀποδημήσω,  χωρίς νά εἰπῶ τίποτε σέ κανέναν. Ἦλθα στό Κολουέζι. ’Ενοίκιασα ἕνα χορταρένιο καλυβάκι στήν συνοικία τῶν ἰθαγενῶν καί ἄρχισα νά ἀσχολοῦμαι ἐλάχιστα μέ τό ἐμπόριο γιά τήν καθημερινή μου τροφή. Σταμάτησα νά πηγαινοέρχομαι σέ ἐκκλησίες,  δεδομένου ὅτι σ’ αὐτή τήν περιοχή εἶναι πάνω ἀπό τριάντα διαφορετικές ἡ μία μέ τήν ἄλλη. Εἶπα μέσα μου: "Θεέ μου,  γνωρίζω ὅτι μία ’Εκκλησία ἄφησες στόν κόσμο. Οἱ Πεντηκοστιανοί καί ἄλλοι μοῦˆ ἔλεγαν ὅτι δέν Šὑπάρχει πλέον ἡ ἀρχέγονη ’Εκκλησία. ’Αλλά πῶς ἐξηγεῖται ὁ λόγος Σου "καί πύλαι Ἄδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς"; (Ματθ. 16,  18). Ὑπάρχει,  λοιπόν,  ἡ ’Εκκλησία Σου καί εἶναι μόνο μία. Φώτισέ με,  λοιπόν,  νά τήν γνωρίσω καί ἀκολουθήσω».

Δέν ἔπαυσα ἡμέρα καί νύκτα νά ἐπιτελῶ μόνο αὐτό τό ἔργο: Προσευχή νά μοῦˆ ἀποκαλύψη ὁ Θεός τήν ’Εκκλησία Του. ’Επέρασαν δύο χρόνια χωρίς κάποια ἀπάντησι,  κάποια πληροφορία. Λογισμοί δυσπιστίας μέ ἐκύκλωσαν. Σύννεφα ἀπελπισίας ἦλθαν νά μέ σκεπάσουν. ’Αλλά ὁ Πανάγαθος Θεός δέν ἄργησε,  βλέποντας τήν ἀγωνία μου,  νά μοῦ  δώση τό ποθούμενο.

Μία νύκτα βλέπω στόν ὕπνο μου ἕνα ἄγνωστο σέ μένα μαυροφορεμένο πρόσωπο. Ἦταν εὐρωπαῖος κληρικός. Μαῦρα τά ράσα του,  ἄσπρα τά γένεια του,  λευκό καί γαλήνιο τό πρόσωπό του,  εἰρηνική καί στοργική ἡ ματιά του. Μέ πλησίασε καί μοῦˆ μίλησε στά σουαχίλλι. ’Εγώ ἀποροῦσα,  πῶς αὐτός ὁ Γέροντας  ἐνῶ εἶναι εὐρωπαῖος,  ξέρει σουαχίλλι;

Μοῦˆ εἶπε ἐπί λέξει τά ἑξῆς: "’Εγώ εἶμαι ὁ ἅγιος Νικόλαος. ’Εάν θέλης νά σωθῆς,  θά ἀκολουθήσης τήν δική μου ’Εκκλησία". Καί ἀμέσως,  ἀφοῦˆ μέ εὐλόγησε,  ἐξαφανίσθηκε. Σηκώθηκα σαστίςμένος. Ποιός εἶναι αὐτός ὁ εὐρωπαῖος παπᾶς καί ποιά εἶναι ἡ ’Εκκλησία του; Ποιός θά μέ καθοδηγήση σ’ αὐτήν; ’Αφοῦˆ σηκώθηκα,  βγῆκα στούς δρόμους καί ρωτοῦσα τούς συμπατριῶτες μου νά μάθω σέ ποιά ’Εκκλησία ἀνήκει ὁ Ἅγιος Νικόλαος. Μετά ἀπό ἀρκετές ἡμέρες ἀκάρπου ἀναζητήσεως,  ἔστειλε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπό Του. Μιά χριστιανή ὀρθόδοξη τῆς ἐνορίας τοῦˆ Ἁγίου Γεωργίου Κολουέζι κάτοικος τῆς ἴδιας συνοικίας μέ πολλή χαρά μοῦˆ ἀνεκοίνωσε γι’ αὐτό πού ζητοῦσα. Μέ πῆρε καί μέ ἐπῆγε στόν ὀρθόδοξο ἱερέα τόν π. ’Ιάκωβο,  ὁ ὁποῖος μένει ἐκεῖ. Καί αὐτός μ’ ἔφερε σήμερα στήν Ἱεραποστολή".

Μέσα ἀπ’ αὐτή τήν δαιδαλώδη πορεία του ἐξῆλθε στόν τόπο τῆς ἀναψυχῆς,  στήν κοινή ὅλων μας Μητέρα ’Εκκλησία. «Αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦˆ Ὑψίστου»,  «Τίς Θεός μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν;»

Σήμερα ὁ νέος αὐτός εἶναι βαπτισμένος μέ τό ὄνομα Νικόλαος καί ζῆ στό Λουμπουμπάσι τοῦ Κονγκό. Διαβάζει μέ ἱερό ζῆλο τά ὀρθόδοξα βιβλία,  καταρτίζεται γιά νά Šὑπηρετήση μελλοντικά τήν ’Εκκλησία ὡς κληρικός,  ἐάν εἶναι θέλημα τοῦˆ Θεοῦ. Ἔτσι μοῦˆ εἶπε. Στούς πρώην πάστορες καί διδασκάλους τῶν Πεντηκοστιανῶν κρατεῖ ἀδελφική,  ἀλλά μαχητική στάσι. Τούς δημιουργεῖ ἰσχυρούς προβληματισμούς γιά τό ἀβέβαιο Šὑπάρξεως ἀληθείας στήν Κοινότητά τους. Τούς ἐκμυστειρεύεται τό θαυμαστό γεγονός τῆς ξαφνικῆς ἀλλαγῆς καί στροφῆς του στήν ’Ορθοδοξία.

Ἔτσι,  ἕνα φῶς τοῦˆ Χριστοῦˆ ἄρχισε νά μικροφέγγη μέσα στά πνευματικά σκοτάδια τῆς ἀφρικανικῆς ζούγκλας.

Μετά ἀπό διάστημα ἑνός μηνός μέ πλησίασε καί πάλι αὐτός ὁ νέος γιά νά μοῦˆ εἰπῆ πῶς βαδίζει στήν καίνούργια του πορεία. Καί ἰδού τί ἄλλο ἐξ ἴσου σπουδαῖο μοῦˆ ἐξωμολογήθηκε: " Ἕνα ἀπόγευμα ἐδιάβαζα τήν ἐπιστολή τοῦˆ ’Αποστόλου ’Ιακώβου. Ξαφνικά αἰσθάνομαι μιά δροσερή αὔρα νά μέ περιβάλη,  ἡ ὁποία κατόπιν μπῆκε μέσα μου καί ἐγέμισε τό εἶναι μου ἀπό χαρά καί γαλήνη πνευματική. Ἦταν ἡ πρώτη φορά πού αἰσθανόμουν τέτοια ἱερά συναισθήματα. Ταυτόχρονα ἄκουσα καί μιά φωνή πού μοῦˆ ἔλεγε: "Ἄφησε ὅλες τίς αἱρέσεις καί ἀκολούθησε ἀταλάντευτα τήν ’Ορθόδοξη ’Εκκλησία". Δέν ἔχω λοιπόν,  πάτερ,  καμμία ἀμφιβολία ὅτι εὑρίσκομαι στήν ἀληθινή ἀρχαία ’Εκκλησία τοῦˆ Χριστοῦ. Εὐχαριστῶ τόν Θεό,  διότι Šὑπάρχει αὐτή ἡ ’Εκκλησία Του στήν πόλι μας,  τόσο κοντά μας. Δέν χρειάσθηκε νά τρέξω σέ μακρινές ἀποστάσεις γιά νά τήν εὕρω. Εὐχαριστῶ ἐσᾶς τούς ἀποστόλους Του,  γιά τό ἔργο πού ἐπιτελεῖτε στήν πατρίδα μας. Προσεύχεσθε γιά μένα νά σᾶς ἀκολουθήσω γιά τήν δόξα τοῦˆ Χριστοῦˆ μας".

 

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στήν Ἀφρική στέκεται σάν ἕνας κυματοθραύστης, τῶν κυμάτων ὅλων τῶν αἱρετικῶν ὁμάδων, πού βάλλονται ἐναντίον της μέ διάφορα μέσα καί ψεύτικες διδασκαλίες.

Ἡ κατήχησις ἀφρικανῶν γηγενῶν ἄρχισε το 1960. Ὑπῆρχαν ἀπό παλαιότερα ὀρθόδοξες κοινότητες Εὐρωπαίων ὀρθοδόξων ἀπό Ἑλλάδα, Ρωσία, Ρουμανία, Σερβία κλπ.λ στήν Ἀφρική. Ἀλλά ἡ εἴσοδος Ἀφρικανῶν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἄρχισε ἀπό τον ἕλληνα ἱεραπόστολο, ἱερομ. π. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο. Καταγόταν ἀπό το χωριό Βασιλίτσι τῆς Μεσσηνίας, πλησίον τῆς πόλεως Καλαμάτα Πελοποννήσου καί ἐμόναζε στήν Μονή Πεντέλης τῆς Ἀττικῆς. Αὐτός ὁ κληρικός, σε ἡλικία 60 ἐτῶν, ἔλαβε την κλῆσι ἀπό τον Θεό νά ἐργασθῆ στον χέρσο μέχρι τότε Ἀμπελῶνα τῆς Ἀφρικῆς. Στήν ἡλικία αὐτή ἐπῆρε το πτυχίο τῆς θεολογίας, ἔμαθε μόνος του ἀπό μέθοδο λίγα ἀγγλικά καί κατέβηκε σαν πρῶτο σταθμό με την εὐλογία τοῦ τότε Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας κ. Νικολάου στήν Οὐγκάντα. Ἐκεῖ ἐργάσθηκε πέντε χρόνια. Κατόπιν κατευθύνθηκε προς νότον καί ἔφθασε μέχρι το κράτος Ζιμπάμποθε (πρώην Ροδεσία). Μετά μπῆκε στο Νότιο Κογκό στήν πόλι Κολουέζι. Τελοῦσε τις ἀκολουθιίες σ᾿ ἕνα δωμάτιο πού τοῦ εἶχε παραχωρήσει ἕνας ἕλληνας. Καί  ἐκεῖ ἔμεινε τρεῖς μῆνες, χωρίς να βαπτίσει κανέναν. Μόνο κατήρτισε ὁμάδες κατηχουμένων. Ἐπειδή προσκλήθηκε ἀπό κογκολλέζους να ἀνέβη πιο ψηλά στο κεντρικό Κογκό, ἔφθασε ἐκεῖ στήν πόλι Κανάγκα, ὅπου ἐργάσθηκε μόλις τρεῖς μῆνες. Ἐτελειώθη πορευόμενος καθ᾿ ὁδόν για την πόλι Μπουζιμάϊ λόγω ρινορραγίας.

Στήν συνέχεια ἦλθαν δειλά δειλά κι ἄλλοι ἕλληνες ἱεραπόστολοι καί τό ἔργο ἤδη ἔχει ἐξαπλωθῆ σε 42 ἀπό τά 55 κράτη τῆς Ἀφρικῆς. Πνευματικό κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας στήν Ἀφρική εἶναι το Ἑλληνορθόδοξο Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας το ὁποῖον ἔχει περί τους 60 μητροπολίτες καί Ἐπισκόπους. Παντοῦ σχεδόν κτίζονται νέοι ναοί, ἱδρύονται ἱεραποστολικά Κέντρα, κατηχοῦνται καί βαπτίζονται κατά χιλιάδες οἱ ντόπιοι λαοί τῆς Κεντρικῆς κυρίως Ἀφρικῆς, διότι στήν βόρειο κατοικοῦν ἰσλαμικοί ἀραβικοί λαοί, φανατικοί στίς θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.

Ὅσοι καλοπροαίρετοι προσκαλοῦνται ἀπό τόν Χριστό νά ἐνταχθοῦν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ἀπό τήν ὥρα τῆς βαπτίσεώς τους ζοῦν ἐμπειρικά τό θαῦμα  τῆς πνευματικῆς τους ἀναγεννήσεως. Ἀποκτοῦν, ὄχι τόσο ἀπό βιβλία, τά ὁποία εἶναι κι αὐτά ἐλάχιστα στίς γλῶσσες τους, ἀλλά ἀπό προσωπική τους ἐμπειρία τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν ζωή τους.

Ἠμπορῶ μέ βεβαιότητα νά σημειώσω ἐδῶ ὅτι οἱ περισσότεροι κατηχούμενοι πού μπαίνουν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, εἶναι παπικοί «χριστιανοί». Τούς προσφέρουμε κατάλληλα ἀντιαιρετικά βιβλία, στίς γλῶσσες γαλλικά καί σουαχίλι, ὅπου προβάλλεται ἡ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας μας καί ἐπισημαίνονται οἱ πλάνες τοῦ παπισμοῦ. Λιγώτεροι εἶναι οἱ κατηχούμενοι ἀπό τίς προτεσταντικές κοινότητες, ἐνῶ σχεδόν οὐδείς ἀπό τήν ψευδοχριστιανική ἑταιρεία «Οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ».

Μετά τήν εἴσοδό τους στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μᾶς γράφουν πολλές ἀπό τίς ἐμπειρίες τους. Ἰδού μερικές ἀπ᾿ αὐτές: 

 

Όνομάζομαι Βιιlungo.

 Διαμένω στό οἰκοτροφεῖο ἀγοριῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς Κολουέζι. Σπουδάζω στά δικά της Σχολεῖα. Ἐπί ἕνα χρόνο παρηκολούθησα κατηχητικά μα­θήματα καί βαπτίσθηκα τήν Πεντηκοστή τοῦ 1996. Ἔλαβα τό ὄνομα Μάξιμος, πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ  Ὁμολογητοῦ.

Πρίν νά μπῶ στό νερό τοῦ Βαπτιστηρίου, αἰσθανόμουν ντρο­πή καί φόβο, διότι ἦταν πολλοί ἄνθρωποι γύρω μου. Μά, ὅταν μέ βάπτισε ὁ π. Μελέτιος καί ἀνέβαινα τίς σκάλες τοῦ βαπτιστη­ρίου ἡ ντροπή καί ὁ φόβος ἔφυγαν. Ἀκόμη πολλή χαρά καί ἐλαφρότητα αἰσθανόμουν μέσα στήν καρδιά μου. Πρίν εἶχα κάτι βαρύ στό κεφάλι μου, τό ὁποῖον, μετά τήν βάπτισί μου, ἔφυγε. Νόμισα ὅτι κάτι βαρύ ἔπεσε κάτω.

Τήν ὥρα της Θείας Κοινωνίας, πού πῆρα γιά πρώτη φορά τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μέσα μου, αἰσθάνθηκα μιά θερμότητα σ’ὅλο τό σῶμα μου καί μιά φωνή σάν νά ἔβγαινε ἀπό μέσα μου πού ἔλεγε: «Βρῆκες τήν σωτηρία σου σ' αὐτή τήν πίστι». Ἀκόμη ἄρχισα νά κάνω προσευχή μέσα μου μέ κάθε εὐ­κολία. Εὐχαριστῶ τόν Θεό γιά τό μεγάλο αὐτό δῶρο Του σέ μέ­να τόν ἁμαρτωλό.

* * *

Ὀνομάζομαι Kakwaza.

 Εἶμαι μαθητής τοῦ Γυμνασίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς Κολουέζι. Ἀκολούθησα μαθήματα κατηχήσεως ἐπί ὀκτώ μῆνες καί βαπτίσθηκα τήν Πεντηκοστή τοῦ  1996.

Μετά τήν βάπτισί μου πῆρα τό ὄνομα Τιμόθεος. Αἰσθάνθη­κα μεγάλη χαρά στήν καρδιά μου. Ἡ καρδιά μου ἔγινε ἀνάλαφρη. Ἀκόμη ἔνοιωσα ὅτι ἤμουν πλέον ἕνας ἀληθινός ἄνθρω­πος. Μπῆκε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στήν καρδιά μου καί τώρα ἀγαπῶ πολύ τόν Θεό, τοῦ Ὁποίου βρῆκα τήν ἀληθινή Ἐκκλησία.

* * *

Ὀνομάζομαι Saega.

 Βαπτίσθηκα τό 1992 ἀπό τόν π. Μελέτιο, προϊστάμενο τῆς Ἱεραποστολης Κολουέζι Κογκό. Δοξάζω τόν Θεό, διότι μ’ ἔβαλε στόν σωστό δρόμο τῆς Ὀρθοδοξίας, στόν δρόμο τῆς ἀληθινῆς εὐτυχίας. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Ἐκκλησία πού κρατεῖ τίς Παραδόσεις τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέρων μέχρι σήμερα ἀναλλοίωτες. Δόξα στόν Πανάγαθο Θεό μας.

* * *

Ὀνομάζομαι Muchahila.

Ἐργάζομαι σάν ράφτης στήν Όρθόδοξη Ἱεραποστολή τοῦ Κολουέζι. Βαπτίσθηκα τήν Πεντηκοστή, στίς 8 Ιουνίου 1996. Πῆρα τό ὄνομα Χριστόδουλος. Μετά τήν βάπτισί μου αἰσθάνθηκα μία ἐλαφρότητα καί θεία δύναμ μέσα στήν καρδιά μου. Ἡ ψυχή ἔνοιωσα ὅτι καθοδηγεῖται πλέον ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Νοιώθω ὅτι ἔγινα καίνούργιος ἄνθρωπος καί ὑπομονετικός ἐν ὀνόματι τοῦ Ίησοῦ Χριστοῦ. Προσεύχομαι τώ­ρα στήν Ἁγία Τριάδα νά φωτίσει καί τούς ἄλλους ἀνθρώπους πού δέν γνώρισαν ἀκόμη τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Νά τούς εὐλογήσει νά βαπτισθοῦν γιά νά νοιώσουν κι αὐτοί τίς ἐμπειρίες πού ἔζησα κι ἐγώ. Ἐκφράζω τίς πολλές μου εὐχαριστίες στόν π. Μελέτιο πού μέ ὡδήγησε στόν Χριστό καί στήν ἀδελφή μου μοναχή Θέκλα πού μέ κατήχησε. Δόξα σοι ὁ Θεός. Ἀμήν.

* * *

Ὀνομάζομαι Kalenga.

 Εἶμαι μαθητής ταῆς Ὀρθοδόξου Ἱε­ραποστολὴς Κολουέζι. Βαπτίσθηκα τήν Πεντηκοστή τοῦ 1996 καί πῆρα τό ὄνομα Δαμασκηνός. Ἔνοιωσα μέσα μου μιά πρωτο­φανη ἀλλαγή. Ἔνοιωσα ὅ,τι αἰσθάνεται κάποιος πού εἶναι μέ­σα στήν φυλακή καί ἀπελευθερώνεται. Τέτοια ἐλευθερία αἰσθάν­θηκα ὅταν βγῆκα ἔξω ἀπό τό νερό τοῦ βαπτιστηρίου. Ὅλο τό σῶμα καί ἡ καρδιά μου ἔπλεαν σ' ἕνα λιμάνι ἀνέκφραστης χαρᾶς καί ἐσωτερικῆς ἐλαφρότητας. Τό βάρος πού πίεζε τήν καρδιά μου ἔφυγε γιά πάντα. Ἔπεσε κάτω, ὅπως πέφτουν τά λέπια ἀπό τά ψάρι. Αὐτό τό βάρος τυραννοῦσε τήν καρδιά μου πολλά χρόνια, ἀλλά τώρα ἔφυγε γιά πάντα.

Μετά τήν βάπτισί μου νοιώθω ὅτι ή ζωή μου καθοδηγεῖται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Γνωρίζω πλέον ποιός κατοικεῖ μέσα μου καί ποιός μέ κυβερνᾶ. Ὅταν ἤμουν εἰδωλολάτρης δέν ἤξερα νά διακρίνω ποιό εἶναι τό καλό καί ποιό εἶναι τό κακό στήν ζωή μου.

* * *

Ὀνομάζομαι Ngandu.

Εἶμαι μαθητής τοῦ Γυμνασίου τῆς Ἱε­ραποστολῆς Κολουέζι Κογκό. Πρίν βαπτισθω, μέ πρότασι τοῦ π. Μελε­τίου, ἐξωμολογήθηκα γιά πρώτη φορά στήν ζωή μου. Ἔνοιωσα κάτι σάν βαρίδι νά φεύγει ἀπό τήν καρδιά μου. Τό Σάββατο τῆς 8ης Ιουνίου 1996 βαπτίσθηκα μαζί μέ ἄλλους φίλους καί συμμαθητές μου. Πῆρα τό ὄνομα Ἐμμανουήλ. Ἔνοιωσα σάν νά ἔφυγε αὐτό τό σῶμα μου καί στήν θέσι του ἦλθε ἕνα ἄλλο κα­θαρό, καίνούργιο καί ἐλαφρό. Μέσα σ' αύτό τό καίνούργιο σῶ­μα νοιώθω τώρα τόν δικό μου παράδεισο.

Τό πρόσωπό μου ἔνοιωσα ἀκόμη ὅτι ἄλλαξε κι αὐτός ὁ κόσμος πού ζοῦσα μέχρι τώρα μαζί του, ἔφυγε ἀπό μπροστά μου. Ἕνας νέος κόσμος μπῆκε μέσα  μου καί μ’ἔμαθε πῶς πρέπει νά εἶναι ἡ ζωή τοῦ ἀληθινοῦ Χριστιανοῦ.

* * *

Ὀνομάζομαι Mazaze.

 Εἶμαι μαθητής τοῦ Γυμνασίου τῆς Ὀρθόδοξης Ἱεραποστολῆς Κολουέζι. Δοξάζω τόν Θεό, διότι μέ βο­ήθησε νά γνωρίσω τήν ἀληθινή Ἐκκλησία Του καί τήν ἀληθινή πίστι.

Πρίν βαπτιστῶ δέν ἤξερα νά βαδίζω τόν ἀληθινό δρόμο. Ὅταν ἄρχισα νά παρακολουθῶ τά κατηχητικά μαθήματα καί νά ψάλλω λίγο στήν ἐκκλησία, ἡ ψυχή μου  σιγά-σιγά χαιρόταν καί μέ παρακινοῦσε ν’ ἀκολουθῶ πιστά τά μαθήματα καί τίς Ἀκολουθί­ες τῆς Ἐκκλησίας. Ἀκόμη εἶχα ροπή πρός τά σαρκικά ἁμαρτήματα. Μετά τήν βάπτισί μου αἰσθάνθηκα μία μεγάλη ἀλλαγή μέσα μου. Πῆρα τό ὄνομα Μελέτιος. Τό σῶμα μου μέ παρακινεῖ νά ἁμαρτήσω μέ γυναῖκες, ἀλλά μία φωνή μέσα μου μ' ἐμποδίζει λέγοντάς μου: «Μήν κάνεις αὐτό τό ἔργο, εἶναι ἁμαρτία». Ἔχω πολλή χαρά γι' αὐτό τό ἔργο τῆς μεγάλης ἀγάπης πού ό Θεός ἔδειξε σέ μένα. Πάντοτε θά Τόν εὐχαριστῶ. Ὁ πόθος μου εἶναι νά γίνω συνεργός τῶν Ἱεραποστόλων στό ἔργο διαδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας στήν πατρίδα μου. Δόξα σοι ὁ Θεός γιά ὅλα.

* * *

Ὀνομάζομαι Yav.

Εἶμαι μαθήτρια τοῦ γυμνασίου στό Κολου­έζι. Βαπτίσθηκα τήν Πεντηκοστή τοῦ 1996 καί πῆρα τό ὄνομα Δέσποινα. Μετά τήν βάπτισί μου ἔνοιωσα μεγάλη χαρά μέσα στήν καρδιά μου. Τό σῶμα μου ἔγινε ἐλαφρό. Ὅταν βγῆκα ἀπό τό νερό οἱ συγγενεῖς μου καί ἰδιαίτερα ὁ ἄνδρας τῆς ἀδελφῆς μου, μοῦ εἶπαν ὅτι τό πρόσωπό μου ἦταν σάν τοῦ μικροῦ παιδιοῦ, ἐνῶ στήν ἡλικία τώρα εἶμαι 19 ἐτῶν.

Τήν ἑπομένη τῆς βαπτίσεώς μου, ἡμέρα Κυριακή πῆγα στήν Ἐκκλησία. Ἕνας γνωστός μου Χριστιανός μας ἐξεπλάγη καί μοῦ εἶπε: «Δέσποινα τό πρόσωπό σου ἄλλαξε, ἀκόμη καί ἡ φωνή σου ἔγινε καίνούργια». Μέσα στήν καρδιά μου ὅμως ἐγώ δέν ξέρω πώς ἔγινε αὐτή ἡ ἀλλαγή. Ὅταν, μετά ἀπό ὀλίγες ἡμέρες, μοῦ ἔδωσαν τήν φωτογραφία τήν ὥρα πού βαπτιζόμουνα κι ἐγώ ἐθαύμασα, διότι τό πρόσωπό μου εἶχε ἕνα φῶς πνευματικό καί μία πρωτόγνωρη ἀλλαγή. Ἀπό τότε καί μέχρι τώρα πού γράφω αὐτές τίς ἐμπειρίες μου, ἔχω μόνο χαρά μέσα στήν καρδιά μου. Κι αὐτή ἡ χαρά εἶναι μιά μαρτυρία ὅτι ό Θεός πλέον κατοικεῖ μέσα στήν καρδιά μου. Ἡ ψυχή μου μέ παρακινεῖ κάθε μέρα νά πηγαίνω στήν ἐκκλησία. Κάθε Κυριακή σχεδόν κοινωνῶ τά Ἅγια Μυστήρια. Καί τότε πάλι ή καρδιά μου πλημμυρίζει ἀπό μιά ἀνέκφραστη χαρά. Τέτοια πού ποτέ δέν ἔζησα στήν ζωή μου. Ὁ φωτισμός πού νοιώθω νά περιλούει ἐνίοτε τό πρόσωπό μου εἶναι χωρίς ἀμφιβολία ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Αὐτή ἡ ἀγάπη γιά τήν Ἐκκλησία, μετά τά μαθήματα τοῦ σχολικοῦ ἔτους 1996-97 μέ παρεκίνησαν νά μπῶ σάν Δόκιμη Μοναχή στό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου τῆς Ἱεραποστο­λῆς μας. Ἐπιθυμῶ σ' ὅλη τήν ζωή μου πλέον νά ζῶ ἔντονα τό μυστήριο της ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ μας. Μακάρι νά εἶναι θέλημα Θεοῦ νά γίνω καί μοναχή. Τό ζητῶ καί ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ. Τό περιμένω άπό τά χέρια Του. Αμήν.

* * *

Ὀνομάζομαι Kasongo.

Βαπτίσθηκα τά Θεοφάνεια τοῦ ἔ­τους 1995 μαζί μέ τήν σύζυγο μου Μαριάνθη καί τά παιδιά μας Χριστίνα, Εἰρήνη, Νικόλαο, Ἰωάννη καί Θεανώ. 'Ἐγώ πῆρα τό ὄνομα Γεώργιος. Εἶμαι καθηγητής τῶν ἀγγλικῶν καί διευθυντής τῆς Ἀγροτικῆς Σχολῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς Κολου­έζι. Ἄκουσα κατηχητικά μαθήματα γιά πρώτη φορά ἀπό τήν πρώην διευθύντρια τῶν Σχολείων μας, τήν κ. Εὐτέρπη Ἠλία, πού ἦλθε ἀπό τήν Ἑλλάδα καί ἐργάσθηκε ἐδῶ μέ ἀσυνήθη δυναμισμό καί ὀργανωτικό πνεῦμα ἐπί 6 περίπου χρόνια. Πρίν ἤμουν ρωμαιοκαθολικός στό θρήσκευμα, μετά πῆγα στούς Προτεστάντες καί κατόπιν μπῆκα γιά πάντα στήν Ὀρθοδοξία.

Μετά τήν βάπτισί μου αἰσθάνθηκα πολλή χαρά στήν ψυχή μου καί στό σῶμα μου. Τό σῶμα μου ἔγινε πολύ ἐλαφρό. Αὐτή ἡ χαρά μοῦ δίνει εἰρήνη στήν ψυχή. Αὐτή τήν χαρά δέν μπορῶ νά τήν περιγράψω γιά νά τήν γνωρίσουν καί οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι. Ἔνοιωσα ν' ἀνάβει μιά πνευματική φωτιά καί μιά ἀγάπη νά πη­γαίνω κάθε φορά στήν ἐκκλησία. 'Ἐκεῖ ποθῶ νά προσεύχωμαι, νά ψάλλω καί ν' ἀκούω τούς ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας μας.

Τούς ἱερεῖς πού λειτουργοῦν, τούς βλέπω σάν ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ. Αὐτή τήν χαρά τήν μισεῖ ό διάβολος καί μοῦ προκαλεῖ πειρασμούς. Ὁ Θεός ὅμως μέ βοηθεῖ ν' ἀγωνίζομαι μέχρι τώ­ρα. Αὐτή τήν χαρά δέν τήν ἔζησα σέ καμμιά ἀπό τίς ἄλλες «ἐκ­κλησίες» πού πέρασα.

* * *

Ὀνομάζομαι Kambashi.

 Βαπτίσθηκα τήν Πεντηκοστή τοῦ 1996 στήν ἡλικία τῶν 14 ἐτῶν. Μοῦ ἔδωσε ὁ π. Μελέτιος τό ὄνομα Σίλβεστρος. Κανείς ἀπό τήν οἰκογένεια μου δέν εἶναι ὀρ­θόδοξος, ἀλλά καί κανείς δέν μ' ἐμπόδισε νά μπῶ σ' αὐτή τήν Ἐκκλησία. Μπῆκα μόνος μου σ’αὐτή τήν Ἐκκλησία, χωρίς νά μοῦ μιλήσει κάποιος γι' αύτήν. Μοῦ ἀρέσει περισσότερο ἀπό τίς ἄλλες. Μοῦ ἀρέσουν καί οἱ Πατέρες πού ἐργάζονται ἐδῶ, διότι δέν εἶδα, οὔτε ἄκουσα κάποιο παράπτωμά τους. Τούς εὐχαριστῶ διότι μέ διδάσκουν μέ τό παράδειγμά τους. Ἀκόμη διότι διέσχισαν ὠκεανούς καί ἄλλα κράτη γιά νά φθάσουν κοντά μας καί νά μᾶς φέρουν τό άληθινό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ.

Πιστεύω στήν Ἁγία Τριάδα καί στά ἑπτά Μυστήρια τῆς Ἐκ­κλησίας μας, ἀπό τά ὁποῖα ἐλπίζω νά σωθῶ.

Εὔχομαι στόν Ἰησοῦ Χριστό καί Βασιλέα ὅλου τοῦ κόσμου καί Κριτή τῆς Οἰκουμένης νά προστατεύει ὅλους ἐσᾶς πού ἤλθατε κοντά μας νά μας βοηθήσετε.

Ἀναγεννήθηκα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί θά πεθάνω ὀρθόδοξος. Δέν ἔχω τίποτε ἄλλο νά γράψω. Εὐχαριστώ τόν Θεό πού εἶμαι ὀρθόδοξος.

(σ.σ.) Τό παιδί αὐτό είναι οἰκότροφος τῆς Ἱεραποστολῆς μας. Διακρίνεται γιά τήν θαυμαστή ἐπίδοσί του στά γράμματα, γιά τήν ἀγάπη του πρός τήν Ἐκκλησία καί τίς Ἱερές Ἀκολουθίες. Ὅπως μοῦ εἶπε, πόθος του εἶναι νά σπουδάσει νομική καί νά ἐργασθῆ ώς πολιτικός τῆς Χώρας του γιά τήν διάδοσι ταῆς Ὀρθο­δόξου Πίστεως.

* * *

Ὀνομάζομαι Ἠλίας Μουτόκ.

 Γεννήθηκα τό 1968 στό χωριό Κανγκάμα. Ἀνήκω στήν ἐνορία τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ χωριοῦ Καμουΐλα τῆς περιοχῆς Σαντόα.

Παλαιότερα ἀνήκα στήν προτεστάντικη κοινότητα τῶν Μεθοδιστῶν. Διδάσκαλός μου στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἦταν ὁ ἱερεύς τῆς πόλεως Σαντόα π.Γεώργιος. Μέ ἐβάπτισε ὁ τότε ὑπεύθυνος τῆς ἱεραποστολῆς ἀρχιμ. π. Μελέτιος, τώρα Μητροπολίτης μας.

Μετά τήν βάπτισί μου καί τήν χρῖσι μέ τό ἅγιο Μῦρο, αἰσθάνθηκα μέσα μου μία πρωτοφανῆ θερμότητα, χωρίς νά γνωρίζω πῶς καί γιατί ἦλθε σέ μένα. Ἀκόμη αἰσθάνθηκα μία μεγάλη ἐλαφρότητα στό σῶμα μου, ὡσάν νά ἤθελα νά πετάξω.

Θεωρῶ ἐπίσης θαῦμα τοῦ Θεοῦ τό γεγονός, ὅτι λίγες ἡμέρες, μετά τήν βάπτισί μου, βρῆκα καί δουλειά. Με ἐπῆραν δάσκαλο στό ὀρθόδοξο δημοτικό σχολεῖο καί μετά ἀπό 4 χρόνια μέ ἐπρότειναν καί διευθυντή τοῦ σχολείου.

Εἶμαι πολύ εὐχαριστημένος στήν καρδιά μου, διότι ἔχω τήν πεποίθησι ὅτι ἀνήκω στήν ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μέσα στήν ὁποία θά βρῶ καί τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μου.

******

Ὀνομάζομαι Ἀβραάμ Κayombo.

Γεννήθηκα στό χωριό Ντιβουμά τῆς περιοχῆς Σαντόα τό 1992. Ἀπό νέος ἀκόμη δέν ἀκολουθοῦσα καμμία ἐκκλησία. Κατόπιν ἀκολούθησα τήν κοινότητα τῶν Πεντηκοστιανῶν προτεσταντῶν. Ὁ π. Ἠλίας Yav μέ κατήχησε. Ἐγκατέλειψα τούς προτεστάντες, διότι ἔμαθα ἀπό τόν π. Ἠλία ὅτι ἔχουν πολλές αἱρετικές διδασκαλίες. Ἀπεφάσισα καί βαπτίσθηκα. Μέχρι σήμερα αἰσθάνομαι ὅτι ὑπάρχει καί κατοικεῖ μέσα μου τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖον εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός μαζί μέ τόν Πατέρα καί τόν Υἱό. Το Ἅγιο Πνεῦμα μέ ὁδηγεῖ καί μέ φωτίζει πῶς νά ζῶ καθημερινά στήν ζωή μου.Μοῦ κάνει πολλά θαύματα στήν ζωή μου καί μεταφέρω πολλές ἀπ᾿ αὐτές τίς ὡραῖες ἐμπειρίες μου στούς μαθητές τοῦ σχολείου μου.

******

Ὀνομάζομαι Θεόδωρος Chikoba.

Γεννήθηκα τό 1958 στήν πόλη Λουμπουμπάσι τοῦ Κογκό. Ἀπό μικρός ἐπήγαινα στήν ντόπια προτεσταντική κοινότητα πού λέγεται Γκαραγκάζ. Κανείς δέν μέ ὡδήγησε στήν Ὀρθοδοξία, παρά μόνο ὁ Θεός. Μέ παρεκίνησε μία φωνή νά ἐπισκεφθῶ κατ᾿ ἀρχήν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ τοῦ Λουμπουμπάσι. Ἐκεῖ γνωρίσθηκα μέ τόν ἱερέα καί ἄκουσα μαθήματα κατηχήσεως ἀπό τόν δάσκαλο Δημήτριο. Βαπτίσθηκα τό 1996 ἀπό τόν τότε ἀρχιμ. π. Μελέτιο καί νῦν Μητροπολίτη μας.Αἰσθάνομαι ὅτι μέ προστατεύει ὁ Θεός τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Κάποτε ἀρρώστησα ἀπό ἑλονοσία. Ἐπῆγα στό ὀρθόδοξο ἀγροτικό ἰατρεῖο. Ὁ Θεός με βοήθησε καί θεραπεύθηκα. Ἄλλοτε πάλι ἐξ αἰτίας κεραυνοῦ γκρεμίσθηκε τό σπίτι μου. Ὅμως ἐφύλαξε ὁ Θεός ὅλη τήν οἰκογένειά μου καί δέν ἔπαθε κανείς τίποτε. Εὐχαριστῶ πάντοτε τόν ἀληθινό Θεό μας γιά ὅλες τίς εὐεργεσίες του.

******

Ὀνομάζομαι Νεκτάριος Musumari.

Γεννήθηκα στήν Κανάγκα τοῦ Κογκό τό 1953. Ἀνῆκα μαζί μέ τούς γονεῖς μου στήν προτεστάντικη κοινότητα τῶν Μεθοδιστῶν. Κατοικῶ στό χωριό Κακόπα τῆς περιοχῆς Σαντόα.

Ἐγνώρισα τήν Ὀρθοδοξία ἀπό τόν μακαριστό π. Κοσμᾶ, ὁ ὁποῖος ἦλθε καί στό σπίτι μου. Μέ βάπτισε τό 1994 ὁ π. Βαρνάβας Γρηγοριάτης, πού εἶχε ἔλθει στήν περιοχή μας ἐπί 10 ἡμέρες γιά βαπτίσεις στά χωριά μας μαζί μέ τόν μον. π. Δαμασκηνό.

Μετά τό βάπτισμά μου, κάποια νύκτα εἶδα στόν ὕπνο μου τρεῖς πατέρες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν πολλά πρόβατα στήν ἔρημο καί τά ἔβοσκαν. Μέ κάλεσαν νά πάω κοντά τους. Ἐπῆγα κοντά τους καί μοῦ ἔδωσαν νά φορέσω ἕνα σταυρό μεγάλο. Ἐκεῖ στήν ἔρημο ὑπῆρχε μία μεγάλη κατοικία. Ἕνας πατέρας ἦταν ἀνάμεσα στούς ἄλλους καί εἶπε νά πάρης αὐτό τόν Σταυρό. Βάλε τά πρόβατα μέσα σ’ αὐτό τό σπίτι. Καί ἐγώ κρατώντας στά χέρια τόν σταυρό, ἔβαλα τά πρόβατα μέσα σ’αὐτό τό σπίτι. Μετά αὐτοί οἱ τρεῖς Πατέρες εἶπαν τά ἑξῆς:  Καί ἐσύ ἔμβα μέσα σ’αὐτό σπίτι. Όταν μπῆκα μέσα ἐξεπλάγην. Φοβήθηκα πάρα πολύ. Μετά ἐπῆγα  στόν π. Κοσμᾶ καί τοῦ εἶπα πού εὑρισκόμουν καί τί εἶδα στο ὄνειρό μου.

Ὁ π. Κοσμᾶς μοῦ εἶπε: «Ὁ Θεός θά σοῦ ἀπαντήση, τί ζητεῖ ἀπό σένα. Μή γυρίζης πρός τά ὀπίσω. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη καί ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ».

Θαῦμα;

Ἡ γυναῖκα μου κάποτε ἦταν πολύ ἀσθενής. Την ἑπομένη ἦταν τό πρόγραμμα νά βαπτισθῆ, ἀλλά ἡ ἀσθένεια τήν κρατοῦσε στό κρεββάτι. Ἡ μοναχή Θέκλα τήν ἐβοήθησε νά ἑτοιμασθῆ καί νά προσέλθη στό βάπτισμα. Μετά ὁ ἱερεύς τήν ἔχρισε μέ τό Ἅγιο Μῦρο. Ἡ ἀσθένειά της θεραπεύθηκε ἀμέσως. Κατόπιν μοῦ εἶπε: «Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ».

 

******

Ὀνομάζομαι Ἰωσήφ Palabasha.

 Κατάγομαι ἀπό τήν ἐνορία τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους τοῦ χωριοῦ Καπολόε ἔξω ἀπό τήν πόλι Λικάσι τοῦ Κογκό. Πρίν βαπτισθῶ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἤμουν ρωμαιοκαθολικός. Ἕνας φίλος μου μέ ὡδήγησε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τελικά μπῆκα σ᾿ αὐτή τήν Ἐκκλησία, διότι κατάλαβα ἀπό τίς ἐμπειρίες πού εἶχα ὅτι Αὐτή εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Μέ ἐβάπτισε ὁ μακαριστός παπᾶ Κοσμᾶς τό 1985. Μετά τό βάπτισμά μου αἰσθάνθηκα πολύ γρήγορα μέσα μου μία ἐσωτερική ἐλαφρότητα. Ἀκόμη καί τό σῶμα μου αἰσθανόμουν ὅτι ἦταν ἐλαφρό σάν τό πούπουλο τῆς κότας.

Ἔζησα πολλά θαυμαστά πράγματα στήν Ὀρθοδοξία. Θά σᾶς διηγηθῶ μόνο ἕνα. Εἶδα στόν ὕπνο μου τόν ἅγιο Νικόλαο μέσα στό Ἱερό Βῆμα. Ἔβαλα μετάνοια ἐνώπιόν του καί ἐκεῖνος ἔβαλε τό χέρι του στό κεφάλι μου καί μέ εὐλόγησε. Μετά μέ ἔχρισε μέ τό ἅγιο ἔλαιο σέ πολλά σημεῖα τοῦ σώματός μου, ἐνῶ ἐγώ εὑρισκόμουν στό κρεββάτι μου. Καί ἔζησα πολλά χρόνια χωρίς καθόλου νά προσβληθῶ ἀπό κάποια ἀρρώστεια τοῦ τόπου μας ἐδῶ.

******

Ὀνομάζομαι Φίλιππος Kashala.

Γεννήθηκα το 1997, στήν πόλι Ντιλόλο τοῦ Κογκό, πού εἶναι κοντά στά σύνορα μέ τό βόρειο μέρος τῆς Ἀγκόλας. Ἀρχικά ἀκολουθοῦσα τήν προτεστάντικη κοινότητα τῶν Ἀντβεντιστῶν. Μέ ὡδήγησε μέ τά ὡραῖα μαθήματά του ὁ κατηχητής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Ντιλόλο, ὀνόματι Παῦλος. Καί γρήγορα ἐπίστευσα ὅτι αὐτή ἡ Ἐκκλησία εἶναι τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό μοῦ τό ἐπιβεβαίωναν καί ἄλλοι ἄνθρωποι πού εἶχαν βαπτισθῆ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Μέ ἐβάπτισε ὁ ἐφημέριος τοῦ Ντιλόλο π. Πανάρετος.

Τά ἀποτελέσματα τῆς βαπτίσεώς μου στήν Ὀρθοδοξία ἦταν θαυμαστά. Μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἔπαυσα νά μεθῶ, ἔπαυσα νά κτυπῶ, νά ὑβρίζω καί νά κατακρίνω τούς ἀνθρώπους. Περιφρόνησα τίς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου. Ἔγινα ἕνας καλόγνωμος καί ἀγαπητός στούς ἄλλους ἄνθρωπος. Ἔτσι ἀγάπησα τόν Χριστόν, διότι πρῶτα Αὐτός μέ τήν Χάρι Του με βοήθησε καί διέκοψα τούς παλαιούς δεσμούς πού εἶχα μέ τόν κόσμο.

******

Ὀνομάζομαι Λουκᾶς Kakoko.

Γεννήθηκα το 1964 στο χωριό Κισότε, ἔξω ἀπό τήν πόλι Κολουέζι. Ἀπό μικρός εἶμαι ὀρθόδοξος χριστιανός, διότι ἐβάπτισε ὅλη την οἰκογένειά μας ὁ διάδοχος τοῦ μακαριστοῦ παπᾶ Κοσμᾶ, ὁ π. Σεραφείμ Παρχαρίδης.

Ἀφοῦ μεγάλωσα, παντρεύθηκα μία κοπέλλα μέ τήν ὁποία ἀποκτήσαμε τρία παιδιά. Κάποτε καί τά τρία ἀρώστησαν ἀπό ἑλονοσία καί ἔφθασαν περίπου στόν θάνατο. Μᾶς εἶχε δώσει παλαιότερα ἕνα βιβλίο ὁ π. Δαμασκηνός μέ τήν ζωή, τά θαύματα καί τίς εὐχές τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ. Τά παιδιά μας ἦταν καί τά τρία ἐξαντλημένα κάτω σέ μία ψάθα στό πάτωμα. Εἶπα στήν γυναῖκα μου νά μή κλαίει καί νά κάνουμε μέ πίστι προσευχή στόν Θεό καί στόν ἅγιο Κυπριανό.

Μετά τήν προσευχή μας, τά παιδιά κοιμήθηκαν ἥσυχα. Μετά ἀπό ἀρκετές ὧρες, πού ἐξύπνησαν ἦταν πολύ καλά καί φυσιολογικά καί τά τρία.

Εὐχαριστοῦμε τόν ἅγιο Κυπριανό γιά τό θαῦμα του. Πιστεύω ὅτι τά παιδιά εἶχαν ἐπηρεασθῆ ἀπό τήν μαγεία.

 

******

Τό βαπτιστικό μου ὄνομα εἶναι Μηνᾶς Tshitende.

 Γεννήθηκα τό 1958 στήν πόλι Λουένα τοῦ Κογκό. Πρίν βαπτισθῶ στήν Ὀρθοδοξία, ἤμουν καθολικός καί κατόπιν μπῆκα στήν προτεστάντικη κοινότητα τῶν Μεθοδιστῶν. Τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ ὡδήγησε νά μπῶ καί νά γνωρίσω τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἄκουσα μαθήματα κατηχήσεως ἀπό τόν ἱερέα Σύλβεστρο  Tshinyama. Μέ ἐβάπτισε ὁ μακαριστός π. Κοσμᾶς στήν πόλι Λουένα τό 1981. Τόν εἶδα ἀρκετές φορές στον ὕπνο μου νά διδάσκη τούς ἀνθρώπους.

Ὅταν ἔχω κάποια δυσκολία στήν ζωή μου, καταφεύγω μέ ἐλπίδα στόν ἱερέα τῆς ἐνορίας μας γιά νά μέ βοηθήση μέ τόν Ἁγιασμό καί νά μέ χρίσει μέ τό Ἅγιο Ἔλαιο. Πιστεύω, χωρίς καμμία ἀμφιβολία, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας ἐπί τῆς γῆς.

 

******

Ἅγιο Μῦρο ἀπό τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας!

Γεννήθηκα το 1980 ἀπό ὀρθοδόξους γονεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν κατηχηθῆ ἀπό τόν ἱερέα μας π. Αὐγουστῖνο. Βαπτίσθηκα σέ ἡλικία 5 ἐτῶν.

Κάποια φορά ἀρώστησα καί ἔβαλα τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Μωϋσέως τοῦ Αἰθίοπος στήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ μου. Τήν νύκτα ἦλθε στόν ὕπνο μου αὐτός ὁ αἰθίοπας ὀρθόδοξος ἅγιος ἀσκητής καί μοῦ εἶπε: «Ἡ ἀρρώστεια σου θεραπεύθηκε». Καί πράγματι τό πρωΐ πού σηκώθηκα ἤμουν τελείως καλά.

Μία ἄλλη φορά, ὅλοι οἱ χριστιανοί τῆς ἐνορίας μας Ἅγιος Ἀγάπιος τῆς Σαντόας εἴδαμε ἕνα θαυμαστό φαινόμενο πού συνέβη στήν εἰκόνα τοῦ εἰκονοστασίου τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἄρχισε νά τρέχη ἀπό τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας κάτι σάν λάδι. Ἦταν ἅγιο Μῦρο, διότι εὐωδίαζε. Ἔπαιρναν τότε ἀπ᾿ αὐτό ὅλοι οἱ Χριστιανοί μας καί ἀλείφοντο.

 

******

Ὀνομάζομαι Γεώργιος Mwimbi.

Ἡ παρουσία τοῦ ἀκτίστου φῶς!

Γεννήθηκα τό 1968. Προέρχομαι ἀπό τό χωριό Μουκάμπε Κασάζι, ὅπου ὑπάρχει ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ.

Ὅταν ἤμουν νέος ἀκολουθοῦσα  την προτεστάντικη κοινότητα πού λέγεται Γκαραγκάζ. Κάποια ἡμέρα εἶχα πάει στό δάσος νά σκοτώσω θηράματα γιά νά κάνουμε μία θρησκευτική τελετή στήν κοινότητα πού ἤμουν. Τότε ἐγνώρισα ἕναν ὀρθόδοξο χριστιανό, ὁ ὁποῖος μοῦ ὡμίλησε γιά πρώτη φορά γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Μέ ἐπῆγε στήν Ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ του, πού ἦταν ἐκεῖ κοντά. Μοῦ ἄρεσε πολύ ἡ κατήχησις πού ἄκουσα ἀπό τόν κατηχητή τους. Καί ἀπεφάσισα μετά ἀπό 6 μῆνες νά βαπτισθῶ.

Με ἐβάπτισε ὁ π. Συμεών, πατέρας 12 παιδιῶν, πού εἶναι ἐφημέριος στήν πόλι Λουμπούντι.

Κάποια ἡμέρα ἤμουν μέ ἄλλους χριστιανούς μέσα στήν ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καί ἐδιαβάζαμε Ψαλμούς τοῦ Δαβίδ. Μετά ἐψάλαμε τόν ὕμνο τοῦ ἑσπερινοῦ: «Κύριε ἐκέκραξα….». Ἐνῶ ἐψάλλαμε ξαφνικά ἡ Ἐκκλησία μας ἐγέμισε ἀπό ἕνα πολύ δυνατό καί παράξενο φῶς. Ἦταν ἀπόγευμα καί μόλις ἄρχισε νά σκοτινειάζει. Ἀλλά καί τά πρόσωπά μας ἦταν γεμᾶτα ἀπ᾿ αὐτό τό φωτεινό καί λαμπρό φῶς. Αὐτό τό φῶς ἔμεινε ἀρκετή ὥρα μέσα στήν ἐκκλησία μας καί μετά σιγά σιγά ἐξαφανίσθηκε. Ἀλλά καί τά πρόσωπα ὅλων μας ἔχασαν αὐτή τήν φωτεινότητα καί λαμπρότητα πού εἶχαν ὅταν ἐψάλλαμε την ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ.

 

******

Ὀνομάζομαι Γεράσιμος Mutombo.

Γεννήθηκα τό 1968. Τώρα εἶμαι κατηχητής στήν ἐνορία τῶν ἁγίων Ἀρχαγγέλων τοῦ χωριοῦ Τένκε, πού εἶναι 80 χιλ. μακριά ἀπό τό Κολουέζι τοῦ νοτίου Κογκό.

Δέν μέ βοήθησε κανείς νά εἰσέλθω στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Μόνο τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ φώτισε νά γνωρίσω τήν Ὀρθοδοξία, χωρίς τήν ἐπέμβασι κάποιου ἀνθρώπου.

Κάποια ἡμέρα συνωμιλοῦσα μέ τόν μικρότερο ἀδελφό τῆς μητέρας μου. Αὐτός μέ κατηγοροῦσε καί ἔλεγε ὅτι μάγοι τῆς περιοχῆς μοῦ ἔδωσαν καί ἐπῆρα μαγικά φάρμακα καί ἔχασα τά μυαλά μου γι᾿ αὐτό καί πλανήθηκα καί μπῆκα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἐγώ τοῦ εἶπα ὅτι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουμε ἕνα νερό σέ ἕνα μπουκάλι πού εἶναι ἁγιασμένο

.

Τήν νύκτα αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἔβγαλε ἀπό τό κουτί πού κρατοῦσα τό μπουκάλι μέ τόν Ἁγισμό. Ἐγώ ἔκλαιγα ἀπό τήν στενοχώρια μου, γιατί νά πάρη τό ἁγιασμένο νερό πού ἦταν προστασία στήν ζωή μου ἀπό κάθε κακό κι ἀπό κάθε  δαιμονική ἐνέργεια!

Τό πρωΐ ἐπῆγα στήν δουλειά μου. Τό ἀπόγευμα ἐπέστρεψα. Ἐπῆγα σπίτι του καί βρῆκα τό μπουκάλι μέ τόν Ἁγιασμό πάνω στό τραπέζι τοῦ σαλονιοῦ του. Κι αὐτός μοῦ εἶπε: «Αὐτό τό ἁγιασμένο νερό πού σοῦ ἐπῆρα, μέ βασάνισε πολύ ὅλη τήν νύκτα καί δέν μποροῦσα νά κοιμηθῶ».

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι τά δαιμόνια ἀγρίεψαν πού μετέφερε τόν ὀρθόδοξο Ἁγιασμό στό σπίτι του καί δέν τόν ἄφηναν οὔτε τήν νύκτα νά ἡσυχάση!

******

Ὀνομάζομαι Μωϋσῆς Nduv.

Γεννήθηκα τό 1964 στό Κολουέζι. Πρίν γνωρίσω τήν Ὀρθοδοξία ἀνῆκα στήν προτεστάντικη κοινότητα τῶν Μεθοδιστῶν. Κατηχητής μου ἦταν ὁ Βασίλειος καί ἱερεύς πού μέ ἐβάπτισε ἦταν ὁ π. Δαμιανός.

Ἐπίστευσα στήν ἀληθινή Ἐκκλησία μέ τήν καρδιά μου, διότι ἤθελα νά γνωρίσω καί νά ἀγαπήσω τόν Ἰησοῦ Χριστό μας.

Τήν νύκτα ἐκείνη, μετά τήν βάπτισί μου, ὅταν ἐξάπλωσα νά ξεκουρασθῶ, εἶδα στό ὄνειρό μου τρεῖς γέροντες ἡλικιωμένους, πού ὁ καθένας ἔβαζε τό χέρι του ἐπάνω στό κεφάλι μου καί μέ εὐλογοῦσε.

Ἀκόμη εἶδα στό ὄνειρό μου μία ἄλλη νύκτα ὅτι ἤμουν δίπλα στό μνῆμα τῆς μάννας μου, ἡ ὁποία ἦταν ὀρθόδοξη καί τό ὄνομά της ἦταν Ἀγγελική. Καί ἔβλεπα ὅτι ἐπάνω ἀπό τόν τάφο της ἦταν μία λαμπάδα ἀναμμένη πού ἔφτανε ψηλά μέχρι ἴσως καί στόν οὐρανό. Ἀλλά γύρω γύρω ἦταν παντοῦ σκοτάδι.

Πιστεύω χωρίς ἀμφιβολία ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Ἀληθινή Ἐκκλησία. Κι αὐτήν τήν πληροφορία μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, ἀφοῦ βαπτίσθηκα καί μετά, διότι αἰσθάνθηκα στό σῶμα μου μία μεγάλη χαρά καί ἐλαφρότητα.

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου τόν ὡδήγησε στόν ἐθελούσιο θάνατο διά τοῦ Σταυροῦ. Ὁ Χριστός σταυρώθηκε γιά ὅλο τόν κόσμο καί γιά τόν καθένα ξεχωριστά. Εἶναι Πατέρας, φίλος καί διάκονος μέ τήν ἄπειρη ἀγάπη του. Ἀναζητεῖ ὅλους μας, διότι ὅλοι εἴμεθα, λόγῳ τῶν ἁμαρτῶν μας, ἀπολωλότα πρόβατα, ἀλλά και δικά του δημιουργήματα.

Ὁ σατανᾶς, σάν αἰώνιος ἀμετανότητος ἐχθρός μας, περπατεῖ σάν τό ἀγριεμένο λιοντάρι νά καταπιῆ κάποιον πού θά πέση στό στόμα του. Ἄγριο λιοντάρι εἶναι ἡ πολυποίκιλη ἁμαρτία. Ἄγριο λιοντάρι εἶναι ἡ ἱκανοποίησις τῶν παθῶν, στα ὁποῖα ὁ ἄνθρωπος σήμερα, ὅσον ποτέ  ἄλλοτε, εἶναι ὑποδουλωμένος. Ἄγριο λιοντάρι εἶναι οἱ αἱρέσεις, στίς ὁποῖες συλλαμβάνονται σάν τήν μυίγα στόν ἱστό τῆς ἀράχνης, οἱ ἀδύνατοι καί ἀφελεῖς περί τήν Ὀρθόδοξη Πίστι.

Τά λόγια τοῦ Χριστοῦ μας ὅτι «στούς ἐσχάτους καίρούς, θα ἐμφανισθοῦν πολλοί καί θά σᾶς λέγουν ὅτι ἐδῶ εἶναι ὁ Χριστός, ἐκεῖ εἶναι ὁ Χριστός, θα πρέπει να μᾶς κρατοῦν σέ ἐπαγρύπνισι. Ἀπό τούς καρπούς τους θα γνωρίσουμε καί τήν ποιότητα τῆς ζωῆς καί τῶν ἀρετῶν τους, μᾶς λέγει ὁ Χριστός. Ὅπως κι ἀπό τούς καρπούς τοῦ δένδρου γνωρίζουμε ποιό εἶναι καί ποιά ἡ ποιότητα τῶν καρπῶν του.

Ἡ παρουσία χιλιάδων αἱρετικῶν «ἐκκλησιῶν», ἰδιαίτερα στήν σημερινή ἐποχή εἶναι τό ἀποτέλεσμα τοῦ ἐγωϊσμοῦ πολλῶν ἀνθρώπων, πού ἀρνοῦνται νά ὑποταχθοῦν στήν θεία διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου, πού μᾶς δόθηκε σάν αἰώνια κληρονομιά ἀπό τό ἀλάνθαστο στόμα τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ. Οἱ ἀρχηγοί τῶν αἱρετικῶν ὁμάδων, περιφρονοῦν τό αἰώνιο Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους, σοφώτερους τοῦ Χριστοῦ, γι᾿ αὐτό καί ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο εἶναι γι᾿ αὐτούς περιττή καί ματαία!

Δέν ἀγαποῦν νά ζήσουν τήν ἐν Χριστῶ ἐλευθερία, γι᾿ αὐτό καί μένουν ἀλύτρωτοι καί βουτηγμένοι στά πάθη τοῦ ἐγωϊσμοῦ καί τῆς φιλοδοξίας. Δέν θέλουν νά ταπεινωθοῦν καί νά γίνουν μαθητές τοῦ Χριστοῦ διά τῆς ὑπακοῆς. Ἀντιγράφουν τίς ὁμάδες τῶν Γραμματέων καί Φαρισαίων τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι παρέμειναν ἄπιστοι καί ἡ σχέσις τους μέ τόν Χριστό ἦταν πῶς θά τόν κατηγορήσουν. Κι ἔφθασαν ἐκεῖ πού τούς ἐξώθησε ὁ σατανᾶς νά κάνουν. Νά ὁδηγήσουν στόν Σταυρό Αὐτόν πού ἦλθε νά τούς σώσει.

Ἀδελφοί, ἐν Χριστῶ, εἴμεθα καλεσμένοι να ἀγαπήσουμε τόν Χριστό καί τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας. Ἐπίσης νά θεωροῦμε καί τούς ἑαυτούς μας ὑπευθύνους, ὅταν βλέπουμε ἤ ἀκοῦμε ὅτι ἀδελφοί μας ἐν Χριστῶ παρασύρθηκαν σέ κάποια αἱρετική ὁμάδα. Καί τό καθῆκον μας εἶναι νά προσευχώμεθα γι᾿ αὐτούς νά λάβουν τόν θεῖο φωτισμό καί νά ἐπανέλθουν στήν Ἁγία μας Ἐκκλησία, στήν Ἐκκλησία τοῦ Φωτός καί τοῦ ἁγιασμοῦ. Καί γι᾿ αὐτούς σταυρώθηκε ὁ Χριστός μας. Κι αὐτοί ἔχουν μερίδιο στήν Βασιλεία του ἐν οὐρανοῖς.

Ὁ Ὅσιος Γέροντας Παΐσιος, μᾶς ἐξωμολογήθηκε κάποτε καί μᾶς εἶπε, ἐάν θά μποροῦσε νά κόψει τήν καρδιά του σέ ἑκατομμύρια κομματάκια καί να τά μοιράση σέ ὅλο τόν κόσμο! Ἀγαποῦσε καί προσευχόταν γιά ὅλο τόν κόσμο.

Αὐτό εἶναι καί τό πρῶτο καθῆκον ὅλων μας νά προσευχώμεθα γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου. Νά χαιρώμεθα γιά τήν ἐπιστροφή ἑνός ἁμαρτωλοῦ στήν Μάνδρα τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας, ὅπως χαίρονται καἰ οἱ Ἄγγελοι στούς οὐρανούς.

Καί ὅσοι ἐκ τῶν διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχουν τό χάρισμα τοῦ λόγου θά πρέπει νά το προσφέρουν  γιά τήν διαφώτισι καί καθοδήγησι τῶν πλανεμένων λογικῶν προβάτων, οὕτως ὥστε, σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Κυρίου, νά γίνουμε ὅλοι μία ποίμνη μέ ἕνα Ποιμένα τόν Χριστό. Ἀμήν.

 Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου