κατ᾿ ἐξοχήν διά μοναχούς καί ἀδελφούς ἀρρώστους.
Σχεδόν πάντες οἱ ἄνθρωποι ζητοῦν παρηγορίαν,
Εἶναι δι᾿ ὅλους δύσκολη ἡ ὑπομονή στίς θλίψεις
μάλιστα σέ ἀδελφούς πού ἀτονοῦν στήν πίστι.
Χωρίς τυφλήν παράδοσιν εἰς τοῦ Χριστοῦ τάς χεῖρας
πῶς ἠμποροῦμεν, Ἀδελφοί, νά εἴπωμεν, Θεέ μου,
διά τό δικό μου τό καλόν καί διά τήν σωτηρίαν
μοῦ ἦλθε αὐτός ὁ πειρασμός, αὐτή ἡ στενοχωρία;
Πῶς ἠμποροῦμεν νἄχωμεν τό στόμα σφραγισμένον,
ὅταν ὁ ἄλλος Ἀδελφός συκοφαντεῖ, ὑβρίζει
καί τήν ψυχήν μας θορυβεῖ, γαλήνην ἀφανίζει;
Σωματικές ἀσθένειες καί πόνους δριμυτάτους
τοῦ σατανᾶ ἐπιρροές, κοπώσεις, μαστιγώσεις,
ἀναρχικῶν ἐπιβουλές καί τῶν παθῶν ἐγέρσεις
τίς δύναται ὑπομονήν νά κάμη ἀγογγύστως;
Ποιός μοναχός στήν ἔρημο, στό σπήλαιο, στήν κέλλα
θά ὑπομείνη πειρασμούς, σατᾶν ἐπαναστάσεις
χωρίς Χριστοῦ βοήθειαν καί προσευχῆς ἀγῶνα;
Ἐσύ γνωρίζεις, Δέσποτα, εὐπάθειαν σαρκός μου,
τάς τρικυμίας λογισμῶν, παθῶν τάς ἐξεγέρσεις
καί ἱκετεύω πρόφθασον, ταχύ διάσωσόν με
καί χάρισέ μου δύναμιν πάντα νά ὑπομένω
διά τή πολλήν ἀγάπην Σου ὅλους τούς πειρασμούς μου.
Χριεάζεται ὑπομονή, Πατέρες κι Ἀδελφοί μου,
δι᾿ ὅλα τά προβλήματα τῆς ἐπί γῆς ζωῆς μας.
Θά ἔχωμεν ταυτόχρονα πρός τόν Χριστόν τό ὄμμα
ἐλπίζοντες διά παντός στό θεῖον ἔλεός Του.
Πάντοτε νά ἐθυμούμεθα τό Σταυρικόν Του Πάθος,
ν᾿ ἀντλοῦμεν δύναμιν, ζωήν κι ὑπομονήν ὡσαύτως.
Ὁμοίως τά μαρτύρια, Ὁσίων καί Μαρτύρων
θά μᾶς αὐξάνουν πρός Χριστόν ἐλπίδα καί τό θάρρος.
Ἀπελπισίαν σκοτεινήν καί ὀλιγοπιστίαν
καί ἀγωνίαν τῆς καρδιᾶς ἄς διώξωμεν διά πάντα,
καθ᾿ ὅτι ὁ Φιλάνθρωπος ὅλα τά ἐπιτρέπει
καί ᾿Κεῖνος ξέρει κάποτε τήν ἔκβασιν νά δώση.
Ἄς ὁπλισθῶμεν σθεναρῶς μέ πίστιν καί ἐλπίδα
καί τόν Χριστόν ἄς ἔχωμεν Πατέρα τῆς ζωῆς μας.
Μ.Δ.Γ.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
