Δέν διστάζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, Χριστιανοί μου, νά ἀναφέρεται σ’ ἕνα γεγονός πού συνέβη στήν Ἀντιόχεια.
Συγκεκριμένα,
περιγράφει τήν ριζική διαφωνία του μέ τήν διπρόσωπη συμπεριφορά τοῦ
Ἀποστόλου Πέτρου. Τόν κατηγορεῖ πώς, ἐνῶ συντρώγει μέ τούς Χριστιανούς,
πού προέρχονται ἀπό ἄλλους λαούς (ἐκτός τοῦ Ἰσραήλ καί συνεπῶς δέν ἔχουν
περιτμηθεῖ), ὅταν στήν Ἀντιόχεια ἦλθαν Ἰουδαῖοι Χριστιανοί, ἀπέφυγε νά
συναναστρέφεται τούς «ἐξ Ἐθνῶν».
Κατηγορεῖ δέ τόν
Πέτρο μέχρι σημείου νά τοῦ καταλογίζει ὑποκρισία. Μία ὑποκρισία, πού
παρέσυρε ἀκόμη καί τόν Βαρνάβα, τόν συνοδοιπόρο τοῦ Παύλου.
Ἔχουμε, λοιπόν,
ἀδελφοί μου, στήν σημερινή Ἀποστολική περικοπή ἕνα παράδειγμα ἰσχυρῆς
διαφωνίας. Καί μάλιστα μεταξύ τῶν δύο πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων.
Ἡ λέξη «διαφωνῶ»
στήν ἀρχαία Ἑλληνική Γλῶσσα, δέν εἶχε ἀκριβῶς τήν ἴδια σημασία μέ τήν
σημερινή : σήμαινε «ἀπογοητεύομαι», «ἐξουθενώνομαι», «ἀπελπίζομαι»,
«καταρρέω μέ δυνατή κραυγή ἀπογνώσεως». Δεῖγμα τῆς παλαιᾶς ἔννοιας
ἔχουμε στήν Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, δηλαδή στό βράδυ
τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Ἐκεῖ στήν προφητεία τοῦ Ἰεζεκιήλ, πού διαβάζεται
μετά τήν ἐπάνοδο τοῦ Ἐπιταφίου στόν Ναό, γίνεται λόγος γιά μιά ἀπέραντη
πεδιάδα γεμάτη μέ νεκρά ὀστᾶ. Μέ ἐντολή τοῦ Θεοῦ τά ὀστᾶ
συναρμολογήθηκαν καί ἀπέκτησαν δέρμα καί ἔγινε μεγάλη «συναγωγή λαοῦ».
Κι ὅταν ὁ Προφήτης ρώτησε τί τούς συνέβη, τότε οἱ ἀναστημένοι, μέσα σέ
πολλές δυστυχίες πού τούς εἶχαν βρεῖ, πρόσθεσαν καί τό «διαπεφωνήκαμεν».
Δηλαδή καταρρεύσαμε. Εἶναι ἆραγε ἄσχετη ἡ δυστυχία τῆς νεκρώσεως μέ τήν
σημερινή ἔννοια τῆς «διαφωνίας»;
Ἀσφαλῶς ὄχι!... Κάθε
διαίρεση καί διχόνοια εἶναι φαινόμενα καταστροφικά. Ἀπό τήν διαφωνία
τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ μέχρι τό σχίσμα τῆς Βατικάνειας ἀλαζονίας, μόνο
δεινά ἐπέφεραν στούς ἀνθρώπους οἱ ἐγωϊστικές ἰσχυρογνωμοσύνες.
Ἄς μή ξεχνᾶμε τήν προσευχή τοῦ Κυρίου μας στόν κῆπο τῆς Γεσθημανῆ : «… ἵνα ὦσιν ἕν».
Καί ὅπως στήν Ἀντιόχεια ἡ κατάλυση τῆς διαφωνίας τοῦ Πέτρου καί Παύλου
μέ τόν φωτισμό τοῦ Παναγίου Πνεύματος ὁδήγησε στήν στενή τους φιλία,
ἔτσι καί στήν ἐποχή μας κάθε διαφορετική ἄποψη γιά τά ἐπουσιώδη, καί ὄχι
βέβαια γιά θέματα Ὀρθοδόξου Πίστεως, Εὐαγγελικῆς Ἀληθείας καί
ἀκραιφνοῦς Ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως, νά μή μᾶς ὁδηγεῖ σέ «δογματισμούς»
καί πείσματα, ἀλλά νά διασώζει τήν ἀγάπη, τόν πολύτιμο θησαυρό μας.
Πρωτ. π. Π. Μαριᾶτος
