Δολοφονία – Blue Horizon: Όταν ο Απόστολος Παύλος έβλεπε με το προφητικό χάρισμα του και την πνευματική «τηλεόρασή» του, τους ανθρώπους των εσχάτων καιρών, ανάμεσα σε πολλούς φοβερούς χαρακτηρισμούς είχε γράψει στην Προς Τιμόθεον Β’ επιστολή του, ότι θα είναι «άστοργοι», «άσπονδοι», «αφιλάγαθοι» και «τετυφωμένοι», που θα πει τυφλωμένοι από υπερηφάνεια και αλαζονεία.
Ο άσπλαχνος άνθρωπος είναι ένας τύραννος στον μικρόκοσμό του και ανάλογα με τη θέση ευθύνης που έχει στην κοινωνία, μεταδίδει το σκοτάδι του. Άσπονδος, άστοργος και τυφλωμένος, είτε κυβερνάς ένα κράτος, είτε μια οικογένεια, είτε μια επιχείρηση, είτε ένα πλοίο, είτε τον ίδιο σου τον εαυτό, θα δώσεις μίσος και θα σπείρεις θάνατο. Θα δώσεις θάνατο και θα σπείρεις μίσος. Θα μεταφέρεις την εσωτερική αταξία σου στην τάξη του κόσμου και θα συμβάλλεις στην κτηνοποίηση όλων των ρόλων που απαρτίζουν τη ζωή μας. Από τον πιο απλό, ως τον πιο σύνθετο.
Ασπλαχνία και εξουσία είναι ένας θανάσιμος συνδυασμός. Κάθε μορφή εξουσίας, ακόμα και η υποτυπώδης εξουσία που σε ορίζει «κυρίαρχο» ενός καταπέλτη και ενός επιβατικού πλοίου, είδαμε πως μπορεί να οδηγήσει σε ένα στυγερό έγκλημα.
Αυτή η φρίκη που συνέβη στο λιμάνι του Πειραιά, όπου τα μέλη του πληρώματος του πλοίου Blue Horizon πέταξαν έναν άνδρα από τον καταπέλτη, με τον ίδιο να βρίσκει τον θάνατο στην δίνη της προπέλας του καραβιού, είναι ένας ακόμη επιθανάτιος ρόγχος της ανθρωπιάς μας. Είναι μια θέαση του καθρέφτη μας, που έδειξε τη φρικτή παραμόρφωση του λαού μας. Η κοινωνία έριξε μια φευγαλέα ματιά στο είδωλό της και έφριξε με αυτό που αντίκρυσε. Και ως συνήθως, καταδίκασε την αντανάκλασή της σαν να ανήκει σε «άλλον» και κουκούλωσε βιαστικά τον καθρέφτη.
Σε αυτή τη χώρα που γεννήθηκε η λέξη «φιλότιμο», ενταφιάζεται ακόμα και η λέξη «άνθρωπος».
Όχι, το ζήτημα δεν αφορά μόνο 2-3 υπαλλήλους που φέρθηκαν σαν μπράβοι για λογαριασμό των αφεντικών τους. Γινόμαστε άψυχα «τομάρια», που περιφέρουν τη ζοφερή ύπαρξή τους σε σοβαρά πόστα και θέσεις ευθύνης. Η ανθρωπιά, από χαρακτηριστικό της φύσης του ανθρώπου, έγινε κοινωνική «πολυτέλεια» και σπανιότητα.
Όταν βλέπεις μια κοινωνία να συμπεριφέρεται στους ανθρώπους χειρότερα απ’ ότι συμπεριφέρεται στα ζώα, τότε προετοιμάσου να ζήσεις ένα χάος παραδομένο στα ξεσπάσματα των ζωικών ενστίκτων, και όχι μια ζωή καθορισμένη από νόμους, κανόνες και πανανθρώπινες αξίες.
Ο 36χρονος Αντώνης Καρυώτης δεν ήταν απλά ένας νέος που βρέθηκε στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή, έχοντας να κάνει με τους λάθος ανθρώπους. Ο Αντώνης δολοφονήθηκε, τελεία και παύλα. Τον οδήγησαν στον θάνατο μία φορά, όσο προσπαθούσαν να τον απωθήσουν πάνω στην άκρη του κινούμενου καταπέλτη. Εξασφάλισαν τον θάνατό του και δεύτερη φορά όταν δεν έκαναν τίποτα για να τον βοηθήσουν όταν γλίστρησε και έπεσε στη θάλασσα.
Δεν έριξαν ούτε ένα σωσίβιο, ένα σκοινί, τίποτα, παρά μόνο γύρισαν την πλάτη σαν να βρέθηκε στα αναταραγμένα νερά μια άχρηστη βαλίτσα, ένα ανεπιθύμητο βάρος που έπρεπε να αποβληθεί από το πλοίο. Το καράβι αναχώρησε κανονικά, και από τα μεγάφωνά του ακούστηκε ότι «για ότι έγινε στο λιμάνι εμείς δεν φέρουμε καμία ευθύνη». Πράγμα που δείχνει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν υπολόγιζαν καν ότι θα συλληφθούν, αφού θεώρησαν ότι ξεμπέρδεψαν με μια ελεεινή αποποίηση ευθυνών μόνο και μόνο προς τους σοκαρισμένους επιβάτες που έγιναν μάρτυρες του πνιγμού!
Και αυτό δημιουργεί φρικτούς συνειρμούς, για το πόσα παρόμοια περιστατικά μπορεί να έχουν συμβεί πού να έχουν αποδοθεί σε «ατυχήματα», επειδή δεν ήταν εύκαιρη μία κάμερα κινητού για να τα καταγράψει! Απρόσωπες εταιρείες, ανύπαρκτες συνειδήσεις και «αυτοματοποιημένοι» υπάλληλοι, υποτίθεται ότι υπηρετούν ανθρώπινες ανάγκες ενώ στην ουσία εκμηδενίζουν τον άνθρωπο.
Αν πληρώσεις και προλάβεις να επιβιβαστείς στην «εργοστασιακή» πραγματικότητά τους, θα ζήσεις άλλη μία μέρα ως εμπόρευμα που μεταφέρθηκε επιτυχώς στον προορισμό του. Αν δεν προλάβεις ή αν δεν πληροίς τις προϋποθέσεις τους, θα υπάρχει πάντα κάποιος πρόθυμος να σε σπρώξει στον κάδο με τα ανεπιθύμητα και τα ελλατωματικά προιόντα που καθυστερούν τη «γραμμή» παραγωγής πλούτου.
Και στην κορυφή αυτής της δυστοπικής πυραμίδας βρίσκεται ένα ανάλγητο κράτος που ευλογεί και με τα δύο χέρια το fast – track κέρδος και την απανθρωπιά. Πριν καν αποδοθούν αρμοδίως οι ευθύνες για το έγκλημα, ο υπουργός Ναυτιλίας, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης έσπευσε να ανοίξει ομπρέλα προστασίας για τη ναυτιλιακή εταιρεία και να «ξεπλύνει» τους δολοφόνους δηλώνοντας ότι «σήμερα υπάρχουν αυτοί που θρηνούν τον αδικοχαμένο και υπάρχουν και αυτοί που θρηνούν για αυτούς που πήγαν να κάνουν τη δουλειά τους, να φέρουν ένα μεροκάματο, και σήμερα βρίσκονται κατηγορούμενοι για δολοφονία».
Αυτή είναι η εκτίμηση της ανθρώπινης ζωής από το σημερινό κράτος. Θύμα και θύτες εξισώνονται, για να μη διαταραχθούν τα πελατειακά δίκτυα και τα μεγαλοσυμφέροντα. Αυτό το άψυχο και συμφεροντολογικό κράτος θεριέψαμε όλοι μας με τις επιλογές μας. Και από το σκοτάδι αυτού του κράτους παίρνει «μαγιά» ο κάθε ασυνείδητος που εγκληματεί στον χώρο ευθύνης του.
Αλήθεια, μας κάνει εντύπωση ο ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής επειδή τον είδαμε σε μερικά σοκαριστικά καρέ ενός βίντεο;Πού είδαμε τα τελευταία χρόνια να αντιμετωπίζεται με την πραγματική αξία της η ανθρώπινη ζωή, για να την αναζητούμε σήμερα;
Στους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς που πέθαναν αβοήθητοι εκτός ΜΕΘ τον καιρό της πανδημίας; Στα εκατοντάδες περιστατικά ξαφνικών θανάτων, για τους οποίους το κράτος και οι ειδικοί κάνουν ότι δεν βλέπουν; Στο προδιαγεγραμμένο έγκλημα των Τεμπών; Στις εκατοντάδες χιλιάδες εκτρώσεων που γίνονται ανά έτος; Στους αναξιοπαθούντες που βρίσκονται παντού ολόγυρά μας και πολλοί από εμάς δεν δίνουμε ούτε δεκάρα για να τους βοηθήσουμε;
Πουλάμε τις ζωές των συνανθρώπων μας και τις αξίες μας πολύ φθηνά, και σοκαριζόμαστε όταν κάποιο φρικιαστικό γεγονός μας φανερώνει την τιμή που οι ίδιοι έχουμε «υπογράψει». Με τις προσωπικές συμπεριφορές μας, με την αδιαφορία μας, με τις πολιτικές και κοινωνικές επιλογές μας, με το να γινόμαστε «γρανάζια» μιας απάνθρωπης πολιτείας που ευνοεί την ασπλαχνία, είτε αυτή προέρχεται από ιδιώτη – είτε από όργανο του κράτους.
Φυσικά η συμπεριφορά 3-4 υπαλλήλων ενός επιβατικού πλοίου δεν χαρακτηρίζει απόλυτα ούτε ολόκληρο τον κλάδο, ούτε όλους τους Έλληνες. Υπάρχει ακόμα ανθρωπιά και φιλότιμο στον ελληνικό λαό, άλλα αν δεν παραδεχθούμε ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο, εθελοτυφλούμε. Και αν απλά δείξουμε με το δάχτυλο μερικούς ενόχους αλλά μας διαφεύγει η μεγάλη εικόνα, τίποτα δεν θα αλλάξει.
