Ὁ Δορυλαίου Δαμασκηνὸς μὲ τὸν κ. Κ. Μητσοτάκην
μετά τῆς συζύγου του καὶ τὸν δικηγόρον κ. Σ. Κεχαγιόγλου
(Ἱ. Μ. Ἁγ. Τριάδος Τζαγκαρόλων, 15.8.2020)
«Ἡ διοίκησις τῶν Μονῶν καὶ ἡ διαχείρισις ὑπάγονται
ὑπὸ τὴν ἄμεσον δικαιοδοσίαν τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Κρήτης»
ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΩΝ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΩΝ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
«Τὰ κείμενα, εἰσὶν σαφέστατα… Οὐδαμοῦ ἀναφέρεται ὅτι ὁ ἡγούμενος
δύναται νὰ εἶναι Ἐπίσκοπος, οὐδαμοῦ ὅτι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης
διορίζει τὸν ἡγούμενον καὶ τὰ ἡγουμενοσυμβούλια».
Ὁ Καταστατικός Χάρτης προβλέπει τήν ἐκλογήν
ἑνός μόνον Βοηθοῦ Ἐπισκόπου.
Τῶν κ. Κουρμούλη, Βλαστοῦ καὶ Καλλέργη
Καὶ ἄλλοτε οἱ ὑπογράφοντες, ἠσχολήθημεν μὲ τὸ Μητροπολιτικὸν Σύστημα Διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, τὸ ἰσχῦον ἀπὸ τὸν δ΄ αἰῶνα.
Οἱ Κρῆτες Ἱεράρχαι ἤσκησαν τὴν διοίκησιν ὑποδειγματικῶς, διὰ μέσου τῶν αἰώνων, μὲ σεβασμὸν πρωτίστως εἰς τὰς Εὐαγγελικὰς ἐντολὰς καὶ τὸ ἦθος τῆς Ἐκκλησίας, ὡς καὶ εἰς τὸ δόγμα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον.
Τὸ σύστημα διοικήσεως, περὶ οὗ ἀμυνόμεθα ὅτι πρέπει νὰ διατηρηθῆ ἀπαρεγκλίτως, ὡς ἔχει, ἔσωσε τὴν Ἑλληνικότητα τῆς Νήσου καὶ τὸν Ὀρθόδοξον χαρακτῆρα της εἰς καιροὺς δυσχειμέρους, καὶ εἰς καιροὺς ἐλευθερίας, ὑπὸ τὴν αὐτοκρατορίαν τῆς Νέας Ρώμης – Κων/πόλεως ὡς καὶ ὑπὸ ξένην κυριαρχίαν.
Ἀπὸ τὴν μεγαλόνησον διῆλθον οἱ Ρωμαῖοι, τῆς εἰδωλολατρικῆς ἐποχῆς καὶ οἱ Ρωμαῖοι τῆς μεταλλαγμένης (Βυζαντινῆς) Ρωμαϊκῆς Χριστιανικῆς περιόδου, μὲ τὸν ὀρθόδοξον χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Κράτους.
Εἶναι γνωστὸς ὁ Ἀποστολικὸς χαρακτὴρ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, μὲ κέντρον τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν (Ἀρχιεπισκοπὴν) Κρήτης, μὲ ἕδραν τὴν Γόρτυνα τῆς μεγάλης καὶ εὐφόρου πεδιάδος τῆς Μεσσαρᾶς. Εἶναι πρὸς τούτοις γνωστόν, ὅτι πολλοὶ κατακτηταὶ ἐπεχείρησαν νὰ κατακτήσουν τὴν νῆσον καὶ νὰ ἀλλοιώσουν τόσον τὸν ὀρθόδοξον, ὅσον καὶ τὸν Ἑλληνικὸν χαρακτῆρα τῆς Νήσου. Ἀκροθιγῶς ἀναφερόμεθα εἰς τοὺς Ρωμαίους (τέλος 1ου π.Χ αἰ. – 4 μ.Χ. ) τοὺς Ἄραβες, (827 – 961 μ.Χ.) τοὺς Ἑνετοὺς (12ος αἰών. – 17ος), Τούρκους (17ος αἰὼν ἕως 20ος), Γερμανοὺς Ναζιστὲς κατὰ τὴν περίοδον τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1940-1944).
Εὐγνωμοσύνην ὀφείλομεν εἰς τὸν Βυζαντινὸν αὐτοκράτορα Νικηφόρον Φωκᾶν, χάριν εἰς τὸν ὁποῖον ἀπεφύγομεν τὸν ἐξαραβισμὸν καὶ τὸν Μουσουλμανισμόν. Εἰδικῶς οἱ ὑπογράφοντες καυχώμεθα διὰ τὴν Ποντιακὴν Ἑλληνικὴν καταγωγήν μας, ὅτε ὁ ἔνδοξος αὐτὸς Στρατηγὸς μετέφερε οἰκογενείας ἐκ τοῦ Πόντου, διὰ νὰ ἐνισχύση τὸ Ἑλληνικὸν στοιχεῖον τῆς Νήσου, τὸ ὁποῖον ἐπικινδύνως εἶχε ἐλαττωθῆ κατὰ τὴν περίοδον τῆς Ἀραβοκρατίας (827-961 μ.Χ.).
Τὸν μεγαλύτερον κίνδυνον εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς Νήσου διέτρεξεν ἡ Κρήτη εἰς τὴν περίοδον τῆς Ἑνετοκρατίας (12ος αἰών. – 1669 μ.Χ.), κατὰ τὴν ὁποίαν ἀπηγορεύοντο αἱ χειροτονίαι Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων ὑπὸ τῶν Ἑνετῶν. Οἱ Ἐπίσκοποι ἐλάμβανον τὴν χειροτονίαν ἀπὸ τὴν παρακειμένην Πελοπόννησον καὶ οἱ Ἐπίσκοποι ἦσαν πάντοτε πιστοὶ εἰς τὸ κέντρον τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τὴν Κων/πολιν, εἴτε εἰς τὴν αὐτοκρατορικὴν περίοδον τοῦ Βυζαντίου, εἴτε εἰς τὴν Ἀραβοκρατίαν, εἴτε εἰς τὴν Ἑνετοκρατίαν, εἴτε εἰς τὴν περίοδον τῆς Τουρκοκρατίας.
Ὁ Μητροπολίτης τῆς Κρήτης κατεῖχε τὴν θέσιν του εἰς τὸ Συνταγμάτιον τῶν Μητροπόλεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ μετεῖχε τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, προσκαλούμενος· οὐχὶ ὅμως οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Νήσου. Ἡ φωνὴ τῆς Ἱ. Ἐπαρχιακῆς Συνόδου, ἦτο ὁ Μητροπολίτης. Αὐτὸ διαλαμβάνει καὶ ἡ Σύμβαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς Κρητικῆς Πολιτείας τῆς 14ης Ὀκτ. 1900, ἄρθρ. 3, (ὅρα Ἰω. Κονιδάρη, θεμελιώδεις διατάξεις σχέσεων κράτους καὶ Ἐκκλησίας σελ. 218, ἐκδ. Σάκκουλα 1999).
Τὸ ἄρθρον 4ον διαλαμβάνει: «Αἱ ἐν τῇ Νήσῳ Κρήτῃ Ἱεραὶ Πατριαρχικαὶ καὶ Σταυροπηγιακαὶ Μοναὶ διατηροῦσι τὴν Σταυροπηγιακὴν αὐτῶν ἀξίαν, μνημονεύουσαι ἐν αὐταῖς τοῦ Πατριαρχικοῦ ὀνόματος».
Ἄρθρ. 5ον: Ἡ κρητικὴ Πολιτεία ἀναλαμβάνει ἵνα ἀπέναντι τῶν νενομισμένων ἐτησίων δόσεων τῶν ἐν Κρήτῃ Ἱ. Σταυροπηγιακῶν Μονῶν καταβάλλῃ ἐτησίως εἰς τὸ Πατριαρχικὸν ταμεῖον δρχ. χρυσᾶς τετρακισχιλίας».
Ἄρθρ. 6ον: Ἡ ἐν Κρήτῃ Ἐκκλησία φυλάττουσα ἀπαραμείωτα τὰ δόγματα, τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ τὰς τυπικὰς διατάξεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἐλευθέρα, ἵνα κανονίσῃ πάντα τὰ λοιπὰ κατ’ αὐτὴν ἐν κοινῇ συμπράξει μετὰ τῆς Κρητικῆς Πολιτείας».
Μετὰ τὴν προσάρτησιν τῆς Κρήτης εἰς τὸ Ἑλληνικὸν Κράτος ἐψηφίσθη ὑπὸ τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων Νόμος 4149/1961, περὶ καταστατικοῦ Νόμου τῆς ἐν Κρήτῃ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἄλλων τινων διατάξεων.
Μὲ τὸν νόμον αὐτὸν διοικεῖται μέχρι σήμερον ἡ Ἐκκλησία τῆς Κρήτης, μὲ τινας τροποποιήσεις:
1) Α.Ν137/1967, ὁ Μητροπολίτης, ὠνομάσθη Ἀρχιεπίσκοπος καὶ οἱ Ἐπίσκοποι Μητροπολῖται (Σημ. ὁ Καθηγητὴς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας ἐν τῷ Πανεπιστ. Ἀθηνῶν, Γεράσιμος Κονιδάρης, κατέκρινε τὴν ἀλλαγήν, διότι κατ’ αὐτόν, ἐτρώθη τὸ ἀπὸ 4ου αἰῶνος ἰσχῦον Μητροπολιτικὸν σύστημα διοικήσεως).
Ἔκτοτε ἐτροποποιήθησαν καὶ τινα ἄλλα ἄρθρα μέχρι σήμερον: ὅρα εἰς τὰς ὑποσημειώσεις τοῦ βιβλίου «θεμελιώδεις διατάξεις… Ἰωάννου Κονιδάρη, καθηγητοῦ τῆς Νομικῆς Παν. Ἀθηνῶν σελ. 229, 231, 238).
Ὁμοίως μὲ τὸν ν. 4301 τοῦ 2014 ἤλλαξε καὶ ὁ τρόπος καταρτίσεως τοῦ τριπροσώπου, ἐκλογῆς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, προτεινούσης τῆς Ἱ. Ἐπαρχιακῆς Συνόδου εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην, τρεῖς Ἀρχιερεῖς. Τὸ Ὑπουργεῖον τῶν Ἐξωτερικῶν ἔπαυσε νὰ προτείνη τὸ τριπρόσωπον εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην.
Εἶναι ἀνάγκη νὰ προσθέσωμεν ὅτι ἀφορμὴν διὰ τὸ παρὸν ἄρθρον ἀπετέλεσε τὸ θέμα τῆς παύσεως τοῦ Ἐπισκόπου Δορυλαίου Δαμασκηνοῦ ἀπὸ τὴν θέσιν τοῦ Ἡγουμένου τῆς Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Τζαγκαρόλων, ὡς καὶ τὸ ἄρθρον τοῦ κ. Βαβούσκου, Νομικοῦ ἐκ Πατρῶν, ὡς καὶ τινες διαδηλώσεις ἐναντίον τοῦ Μητροπολίτου Κυδωνίας καὶ Ἀποκορώνου ὑπὸ τινων, λαϊκῶν ὑποκινουμένων ὑπὸ τινων καὶ κατὰ τὴν γνώμην μας μὴ ἐχόντων δικαίωμα παρεμβάσεως εἰς τὰς διοικητικὰς ἐνεργείας τοῦ Μητροπολίτου καὶ τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου.
Εἰς τὸν ἰσχύοντα Καταστατικὸν Χάρτην, ψηφισθέντα ὑπὸ τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, ἀναφέρεται εἰς τὸ ἄρθρο. 41: «Ὁ Μητροπολίτης Κρήτης (Σημ. Ἀρχιεπίσκοπος) δύναται νὰ προσλαμβάνη βοηθὸν Ἐπίσκοπον, ὅπως ἀναπληροῖ αὐτὸν κατὰ τὴν ἑκάστοτε παρεχομένην ὑπ’ αὐτοῦ ἐντολὴν ἐν τῇ ἐνασκήσει τῶν καθηκόντων αὐτοῦ ὡς Πνευματικῆς Ἀρχῆς, ὅστις προσαγορεύεται θεοφιλέστατος».
Ὁ βοηθὸς Ἐπίσκοπος ἐκλέγεται ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Κρήτης ἐκ τῶν τριῶν προτεινομένων ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτου Κρήτης ἐκ τῶν περιλαμβανομένων εἰς τὸν κατάλογον Ἐκλογίμων.
Τὸ ἄρθρον 44 διαλαμβάνει ὅτι δὲν δύναται ὁ Βοηθὸς Ἐπίσκοπος νὰ ἐκλεγῆ Μητροπολίτης (δηλ. Ἀρχιεπίσκοπος), οὔτε Ἐπίσκοπος πρὶν παρέλευσιν ἑνὸς ἔτους, δηλ. μόνον Ἐπίσκοπος Μητροπόλεως.
Κρίνομεν ἀπαραίτητον, οἱ τρεῖς Συντάκται τοῦ παρόντος ἄρθρου: Κουρμούλης, Καλλέργης καὶ Βλαστός, νὰ ἀναφερθῶμεν ἐπὶ λέξει εἰς ὅσα ὁ καταστατικὸς χάρτης, ὁ ὑπὸ τῆς Ἑλληνικῆς Βουλῆς ψηφισθεὶς τῷ 1961, μετὰ ἀπὸ διαβούλευσιν τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, προταθεὶς τοῖς κυρίοις Βουλευταῖς, : Ποῖαι εἰσὶν αἱ Σταυροπηγιακαὶ Μοναὶ μὴ διαλυόμεναι καὶ ποῖον εἶναι τὸ καθεστὼς διοικήσεως τῶν Ἱερῶν Σταυροπηγίων.
Τὰ σχετικὰ περὶ τῶν Σταυροπηγίων εἰσὶν διατυπωμένα εἰς τὸ ἄρθρον 89 τοῦ Νόμου Καταστατικοῦ Χάρτου τοῦ 1961, μηδέποτε ἀναθεωρηθέν:
Ἄρθρο 89… Ἐκ τῶν ἐν Κρήτῃ Ἱερῶν Μονῶν Σταυροπηγιακαὶ Μοναί, μὴ διαλυόμεναι ὑπὸ τῶν διατάξεων τοῦ παρόντος εἶναι αἱ ἑξῆς:
α) Ἐν τῇ Ἐπισκοπῇ Γορτύνης, τῆς Ὁδηγητρίας.
β) Ἐν τῇ Ἐπισκοπῇ Ρεθύμνης καὶ Αὐλοποτάμου: Ρουστίκων, Ἀριάνι, Ἀρκαδίου, Χαλέπας.
γ) Ἐν τῇ Ἐπισκοπῇ Κυδωνίας καὶ Ἀποκορώνου: Χρυσοπηγῆς, Γουβερνούτου καὶ Ἁγίας Τριάδος.
δ) Ἐν τῇ Ἐπισκοπῇ Ἱεραπύτνης καὶ Σητείας: Τοπλοῦ.
ε) Ἐν τῇ Ἐπισκοπῇ Κισσάμου καὶ Σελίνου: Κυρίας Γωνιᾶς.
στ) Ἐν τῇ Ἐπισκοπῇ Λάμπης καὶ Σφακίων: Πρέβελης καὶ
ζ) Ἐν τῇ Ἱερᾷ Μητροπόλει: Καρδιωτίσσης (Σημ.: Ἡ Ἱ. Μονὴ αὕτη σήμερον ἀνήκει εἰς τὴν Ἱ. Μητρόπολιν Πέτρας καὶ Χεροννήσου).
- Διατηροῦνται ἀπαραμείωτα τὰ κανονικὰ δικαιώματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐπὶ τῶν ἐν Κρήτῃ Ἱερῶν Πατριαρχικῶν καὶ Σταυροπηγιακῶν Μονῶν, μνημονευομένου ἐν αὐταῖς τοῦ ὀνόματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, καὶ ἑκάστοτε ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Κρήτης διὰ τοῦ Προέδρου αὐτῆς ἀνακοινουμένης πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην τῆς ἐκλογῆς τῶν νέων ἡγουμενοσυμβουλίων αὐτῶν. Ἀλλ’ ἡ διοίκησις τῶν Μονῶν καὶ ἡ ἐν γένει διαχείρησις καὶ ὁ ὑπ’ αὐτῶν ἔλεγχος ὑπάγονται ὑπὸ τὴν ἄμεσον δικαιοδοσίαν τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης, ἐφαρμοζούσης καὶ ἐπὶ τῶν Μονῶν τούτων τὰς ἰσχυούσας διὰ τὰς λοιπὰς ἐν Κρήτῃ Μονὰς Διατάξεις…
Παρεθέσαμεν οἱ τρεῖς ὑπογράφοντες τὸ παρὸν ἄρθρον, τὰ κείμενα, ἅτινά εἰσιν σαφέστατα, μὴ δημιουργοῦντα οὐδεμίαν παρανόησιν εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τὸ καθεστὼς τῶν Σταυροπηγίων καὶ τὸν τρόπον διοικήσεως αὐτῶν. Οὐδαμοῦ ἀναφέρεται ὅτι ὁ ἡγούμενος δύναται νὰ εἶναι Ἐπίσκοπος, οὐδαμοῦ ὅτι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης διορίζει τὸν ἡγούμενον καὶ τὰ ἡγουμενοσυμβούλια.
Τουναντίον προκύπτει ὅτι αἱ ἐκλογαὶ τῶν νέων ἡγουμενοσυμβουλίων ἀνακοινοῦνται πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην, διὰ τῆς Ἱ. Ἐπαρχιακῆς Συνόδου Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης. Αὐτονόητον τυγχάνει ὅτι αἱ ἀρχαιρεσίαι τῶν ἡγουμενοσυμβουλίων εἶναι ἐσωτερικὸν θέμα τῶν Ἱ. Μονῶν, τῇ ἐπιβλέψει τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου, ὡς συνέβαινε ἐπὶ αἰῶνας καὶ διὰ τοῦ Ἐπισκόπου τῆς οἰκείας περιφερείας, προφανῶς, ἀνακοινοῦνται αἱ ἀρχαιρεσίαι τῇ Ἱερᾷ Ἐπαρχιακῇ Συνόδῳ καὶ διὰ τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου ἀνακοινοῦνται ὁ Ἡγούμενος καὶ τὸ συμβούλιον εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην, ὅστις ἐξαπολύει ἐν συνεχείᾳ τὰ Ἱερὰ Πατριαρχικὰ Γράμματα.
Μὲ παρόμοιον τρόπον ἐσωτερικῆς ἐκλογῆς διοικοῦνται καὶ αἱ Ἱ. Μοναὶ τοῦ Ἄθω, ὧν αἱ Ἀρχαιρεσίαι ἀνακοινοῦνται τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ. Δὲν διορίζονται ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην, Ἀναγγέλλονται, (ἄρθρ. 36 ν. δ 1926 κυροῦντος τὸν Κ. Χ. Α. Ο.).
Ἐν τοῖς Σταυροπηγίαις ἡ μακραίων παράδοσις δεικνύει ὅτι τὴν ἄμεσον ἐποπτείαν ἀσκεῖ ὁ οἰκεῖος Ἐπίσκοπος, ὅστις παρακολουθεῖ καὶ τὴν Πολιτείαν, τὸ ἦθος καὶ τὴν ζωὴν τῶν Μοναχῶν, ὡς ἐγγὺς αὐτῶν ὁ, «ἐπὶ – σκοπῷ». Τὸ ἄρθρον 28 τοῦ Κ.Χ. ὁρίζει ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος ἀγρυπνεῖ διὰ τὴν βιοτὴν κλήρου καὶ λαοῦ (ἄρθρ. 28, 4).
Μόνον ὁ Μητροπολίτης (Ἀρχιεπίσκοπος) δικάζεται ὑπὸ τῆς Ἱ. Συνόδου τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου ἄρθρ. 70.
Τὸ καθεστὼς αὐτὸ ἰσχύει ἐπὶ χιλιετίας καὶ αἰῶνας. Πᾶσα διατάραξις δὲν εἶναι πρὸς ὠφέλειαν οὔτε τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, οὔτε τῆς Κρήτης.
Οἱ Ἐπαρχιοῦχοι Ἐπίσκοποι τῆς Κρήτης ἤσκησαν εὐσυνειδήτως ἀνὰ τοὺς αἰῶνας τὰ ποιμαντικά των καθήκοντα ἐν καιροῖς τοῦ Βυζαντίου καὶ τῆς Βυζαντινῆς Διοικήσεως, ὡς καὶ ἐν καιροῖς δυσχειμέροις ἀλλοφύλων καὶ ἀλλοθρήσκων κατακτητῶν καὶ ἀπέδειξαν ἐν τῇ πράξει, οὐ μόνον τὸν σεβασμόν των εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ Γένος καὶ τὴν Ὀρθόδοξον, Μίαν Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, τὴν Ὀρθοδοξίαν.
Ἀντέστησαν εἰς τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ξένους τυράννους, ἀλλοθρήσκους καὶ αἱρετικούς τῆς Δύσεως. Καὶ ἐμαρτύρησαν.
Οἱ Μάρτυρες ἡγίασαν τὰ ἀξιώματα, καὶ ὄχι τὰ ἀξιώματα τοὺς Μάρτυρες.
Εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ὑπάρχει παράδοσις αἰώνων. Οὐδεὶς ἡγούμενος εἰς τὴν ἱστορίαν τῶν Μονῶν, ἦτο συγχρόνως καὶ Ἐπίσκοπος. Τουναντίον ὁσάκις Μοναχὸς ἐκρίνετο ἄξιος νὰ κληθῆ, χωρὶς νὰ τὸ ἐπιδιώκη, νὰ ἀναλάβη διοίκησιν ἐπισκοπῆς, ἦτο ἕτοιμος διὰ τὸ μαρτύριον καὶ τὴν ἄρσιν τοῦ Σταυροῦ.
Τὸ ἡγουμενικὸν ἀξίωμα καὶ τὸ Ἀρχιερατικὸν ἀξίωμα εἶναι ἀσυμβίβαστα. Ὁ ἡγούμενος διδάσκει ἐμπράκτως τὴν ταπεινοφροσύνην εἰς τοὺς ἀδελφούς. Ὁ Μοναχὸς δὲν ἐπιδιώκει τὴν Ἀρχιερωσύνην. Ὑπακούει εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ὅταν καλῆται νὰ ποιμάνη λαούς, καὶ πρέπει, εἰδικῶς σήμερον, νὰ εἶναι ἕτοιμος διὰ μαρτύριον.
Ὁ Ἐπίσκοπος πρέπει νὰ εἶναι ἀσυμβίβαστος μὲ τὸ πνεῦμα τῆς Ἀντιχρίστου Ἐποχῆς καὶ μάρτυς καὶ ποιμὴν τοῦ Χριστοῦ, Ἅγιος!
Οὐδεμία Ὀρθόδοξος Μονὴ εἰς τὴν ἱστορίαν, ἔσχεν ἐπίσκοπον ἡγούμενον, εἰ μὴ μόνον, τὸ Ὄρος Σινᾶ. Τόσον διὰ τὴν ἔρημον, ὅσον καὶ διὰ τὸ λαϊκὸν ποίμνιον τῆς ἐρήμου.
Οἱ Κρῆτες Ἱεράρχαι μέχρι καὶ σήμερον καὶ μάλιστα αὐτοί, ποὺ κοσμοῦν σήμερον τοὺς Ἀρχιερατικοὺς θρόνους, γνωρίζουν, ὅταν ἀφήνωνται ἐλεύθεροι νὰ διοικήσουν τὴν ἐπισκοπήν των, ἢ νὰ ψηφίζουν ὡς μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, νὰ εἶναι ἀσυμβίβαστοι μὲ τὸ κακόν, δὲν λαμβάνουν πρόσωπον ἀνθρώπου ὑπ’ ὄψιν, μόνον ὁρῶσιν τὰς εὐθύνας καὶ τὸ λόγον, ὅν θὰ ἀποδώσουν εἰς τὸ ἀδέκαστον βῆμα τοῦ Χριστοῦ. Δὲν ἔχουν δημιουργήσει σκάνδαλα εἰς τὸν λαόν.
Οὐδεὶς Ἐπίσκοπος ἔχει οἰκοδομήσει τι δι’ ἑαυτόν. Πάντα διὰ τὸν λαὸν καὶ τὸ καθημερινὸν σιτηρέσιόν του, δηλ. τὴν τράπεζαν τοῦ ἀρίστου, μοιράζονται μὲ τὸ ποίμνιόν των.
Ἀσφαλῶς καὶ γνωρίζει, ὡς ποιμὴν ὁ κάθε Ἐπίσκοπος νὰ χρησιμοποιῆ τὴν ποιμαντικήν του ράβδον πρὸς τὸ συμφέρον ἑαυτοῦ, τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ.
Ὑπόλογος εἶναι μόνον εἰς τὴν ἐπαρχιακὴν Σύνοδον καὶ τὸν Θεόν. Ὁ πνευματικὸς ἀποδίδει τὴν δικαιοσύνην κατὰ τοὺς ἱεροὺς κανόνας. Δὲν ἀπολογεῖται εἰς τοὺς διαφόρους ἀναρμοδίους, πῶς θὰ ἀσκήση τὴν ποιμαντικήν του ἐξουσίαν. Ἡ Ἐκκλησία διοικεῖται καὶ ποιμαίνεται μὲ τοὺς ἱεροὺς Κανόνας.
Ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι ὑπεύθυνος ἔναντι τοῦ Θεοῦ, τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὡς προϊσταμένης ἀρχῆς, διὰ τὴν ἄσκησιν τῆς ποιμαντικῆς του ἐξουσίας, ἔναντι τῶν ἱερῶν δογμάτων, τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ τοῦ καταστατικοῦ Χάρτου, ἔναντι τῆς κρατικῆς καὶ ἄλλης ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς.
Καλὸν θὰ εἶναι οἱ Νομικοὶ νὰ μὴ παραποιοῦν τὸ πνεῦμα καὶ τὸ γράμμα τῶν Νόμων καὶ τῶν ἱερῶν Κανόνων, ἐν ὀνόματι τοῦ δῆθεν σεβασμοῦ των πρὸς τοῦ θεσμούς.
Στηρίζομεν ἅπαντες τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, τοὺς θεσμούς, τὸ κράτος καὶ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ὅταν ἁγιαζώμεθα ἐν τῷ προσωπικῷ μας βίῳ καὶ ὅταν ἀρέσκωμεν πρωτίστως εἰς τὸν Χριστὸν καὶ κατόπιν εἰς τὰ πρόσωπα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς καὶ Κρατικῆς Διοικήσεως. Οὐδεὶς μεμονωμένως ἐνεργῶν ἢ ὁμιλῶν ἢ φρονῶν εἶναι ἀλάθητος. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ὁδηγεῖ τὰς Συνόδους, ὅταν οἱ μετέχοντες δροῦν ἐλευθέρως καὶ χωρὶς τινα φιλαυτίαν ἢ ἰδιοτέλειαν. Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἔχει Πάπαν.
Ὁ μεταλλαγμένος χριστιανικῶς πρώην, εἰδωλολατρικὸς ἑλληνισμός, εἰς ἡμέρας καὶ αἰῶνας ἀκμῆς πνευματικῆς καὶ πολιτικῆς, ἔδιδε πάλαι πολιτιστικὰς ὁδηγίας. Εὐηγγελίσθη εἰς τὰ ἔθνη τὴν ἐν Χριστῷ Ἀλήθειαν. Ἐξεχριστιάνισεν ὁλόκληρον τὸν Σλαϋικὸν κόσμον, ἐδείκνυεν εἰς τοὺς λαοὺς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, διετύπωσε τὰ δόγματα εἰς τὰς Οἰκουμενικὰς Συνόδους, ἐθεολόγησε διὰ τῶν Μεγάλων Πατέρων, διετήρησε τὸ ἦθος τοῦ Εὐαγγελίου εἰς τὴν ζωήν μας. Διὰ μεγάλων ἁγίων ὑμνογράφων ἄδομεν εἰς τὴν λατρείαν τὸ δόγμα καὶ τὸν ἀσκητικὸν τρόπον τῶν ἁγίων, ἐδοξάσαμεν τὸν Χριστὸν καὶ ἐδοξάσθημεν ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ, «ὅστις ἔδωκεν ἡμῖν τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ὡς ἔθνος, ποιοῦν τοὺς καρποὺς Αὐτῆς». Ἐταυτίσαμεν τοὺς Νόμους τοῦ Κράτους μὲ τοὺς εὐαγγελικοὺς Νόμους.
Σήμερον εἰς χρόνους ἀποστασίας, ἠρνήθημεν τὸ Εὐαγγέλιον. Οἱ ἡγέται μας εἰς τὸ Κράτος ψηφίζουν ἀντιχριστιανικοὺς νόμους, ποινικοποιοῦν τὴν εὐσέβειαν καὶ τὴν ὁμολογίαν τῶν Εὐαγγελικῶν ἐντολῶν. Ἐπλανήθησαν καὶ πλανοῦν τὸν λαόν. Εἶναι οὐραγοὶ καὶ ἐκτελεσταὶ ὁδηγιῶν τῶν σκοτεινῶν κέντρων καὶ Μασονικῶν Στοῶν. Χρηματοδοτοῦν τὸ ψεῦδος καὶ διώκουν τὴν Ἀλήθειαν. Ἐπιλέγουν εἰς τὴν Διοίκησιν πρόσωπα, ποὺ ἀρνοῦνται εἰς τὴν ζωήν των τὸν μακραίωνα πνευματικὸν πολιτισμὸν καὶ τὴν πολιτιστικήν μας χριστιανικὴν ταυτότητα.
Ὁ πλανήτης μετεβλήθη εἰς Σόδομα καὶ Γόμορρα· εἰς ἡμέρας Νῶε καὶ Λώτ. Τὰ δικαιώματα τοῦ Θεοῦ ἀγνοοῦνται· τὰ δικαιώματα τοῦ διαβόλου νομοθετοῦνται. Ἡ ἔννοια τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ ἀντιστρέφεται καὶ ἀρνεῖται τὸ πνεῦμα τῆς Βίβλου.
Ἡ παγκόσμιος δικτατορία τοῦ Ἀντιχρίστου κόσμου οἰκοδομεῖται. Ἡ Δημοκρατία καὶ ἡ γνώμη τοῦ λαοῦ περιφρονεῖται. Ἡ ἐξουσία ἀσκεῖται μὲ ἀλαζονείαν. Τὸ πολύτιμον δῶρον τοῦ Θεοῦ «ἡ ἐλευθερία» τοῦ προσώπου, ὡς στοιχεῖον τοῦ κατ’ εἰκόνα, μαζὶ μὲ τὸ «νοερόν», καταργεῖται διὰ νόμου. Ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ δικαιοσύνη διώκεται. Οἱ ἡγέται τῶν ἐθνῶν δὲν ὑπηρετοῦν τοὺς λαούς των, ἀλλὰ τὴν φιλαυτίαν καὶ τὸν θῶκον τῆς ἐξουσίας, τὴν παγκόσμιον ἀντίχριστον διακυβέρνησιν.
Ἐπίσκοποι ἐν πολλοῖς, ἐκτὸς ὀλίγων ἐξαιρέσεων, μεταβάλλονται εἰς λύκους βαρεῖς, «μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου». Θέλουν νὰ ἀρέσκουν εἰς τὸν ἀντίχριστον καίσαρα.
Εἶναι καιρὸς ὁμολογίας, λοιπὸν ἀδελφοὶ Χριστιανοί. Ὁμολογοῦμεν μὲ τὸ φρόνημα καὶ τὴν ζωήν μας.
Χρήζομεν ἅπαντες μετανοίας.
Κλῆρος, μονάζοντες καὶ λαός.
Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητὴς εἰς τὸ ἔργον του: Λόγος Ἀσκητικός, PG 90,920C λέγει ὅτι εἰς τρία δονοῦνται τὰ ἀνθρώπινα: δόξα, ἡδονή, καὶ χρῆμα.
Ὁ Χριστὸς πειρασθείς, ὡς ἄνθρωπος ἐν τῇ ἐρήμῳ, χάριν ἡμῶν ἐνίκησε τὸν διάβολον καὶ εἰς τὰ τρία· ὅσοι ἐξ ἡμῶν ἡττήθημεν εἰς ἕνα ἢ δύο ἢ καὶ εἰς τὰ τρία, ὀφείλομεν νὰ μετανοήσωμεν. Ἄλλως ὁδηγούμεθα μακράν τοῦ Θεοῦ εἰς τὸν διάβολον καὶ τὴν γέενναν τοῦ πυρός. Ὅσοι, λοιπόν, θέλομεν νὰ σωθῶμεν, νὰ σώσωμεν τοὺς θεσμοὺς καὶ τὴν χώραν μας, ὀφείλομεν νὰ μετανοήσωμεν.
Γυρίστε πίσω, φωνάζει ὁ Ἅγιος Πορφύριος: «Θὰ ’ρθει καιρὸς ποὺ θὰ κατανοήσουμε ὅτι εὑρισκόμεθα μπροστὰ στὸ χάος καὶ τὸν γκρεμὸν καὶ θὰ φωνάξουμε ὁ ἕνας στὸν ἄλλο γυρίστε πίσω».
