ΜΑΣ ΟΜΙΛΕΙ Ο ΚΟΓΚΟΛΛΕΖΟΣ ΙΕΡΕΥΣ Π. ΣΠΥΡΙΔΩΝ
Τό ἔτος 1997 ἡ γυναῖκα μου, Μαρίνα τ' ὄνομά της, ἦταν ἔγκυος. Τό γεγονός αὐτό τῆς προκαλοῦσε πολλούς πόνους. Τούς τρεῖς πρώτους μῆνες ἦταν στό κρεββάτι, χωρίς νά ἠμπορεῖ νά κάνει κάτι. Οἱ προσπάθειες τοῦ γιατροῦ ἔμειναν ἄκαρπες. Βλέποντας ἐγώ, ὁ ἄνδρας της, ὅτι ἡ κατάστασίς της χειροτερεύει καί ἦτο δυνατόν ἀκόμη καί νά πεθάνει, ἐπῆρα τό βιβλιαράκι μέ τήν Παράκλησι τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Τήν ἐδιάβασα. Μετά ἐπῆρα τό κομποσχοίνι μου καί προσευχήθηκα 100 κόμπους στόν Χριστό μας, 100 στήν Παναγία μας καί 100 στόν ἅγιο καί ἰαματικό Παντελεήμονα. Καλοῦσα μέ πολύ πόνο καί πίστι τόν ἅγιο Παντελεήμονα νά θεραπεύση τήν σύζυγό μου, διότι ἐγνώριζα ὅτι εἶναι μεγάλος θαυματουργός. Μετά ἔπεσα καί ἐξάπλωσα κάτω στό χωματένιο δάπεδο τοῦ καλυβιοῦ μου. Ἐνῶ ἐκοιμώμουν, αἰσθάνθηκα μιά μεγάλη χαρά μέσα στήν καρδιά μου.
Ταυτόχρονα ἄκουσα βήματα ἔξω ἀπό τήν πόρτα. Σηκώθηκα. Εἶδα ὅτι ἡ γυναῖκα μου ἦταν στό κρεββάτι της. Βγῆκα ἔξω. Βρέθηκα μπροστά σ' ἕνα λαμπρό νεανία. Ἐξεπλάγην. Ἐτρόμαξα. Κατάλαβα ὅτι ἦταν ὁ ἅγιος Παντελεήμων. Ἔμεινε δευτερόλεπτα καί ἀμέσως ἐξαφανίσθηκε ἀπό μπροστά μου, χωρίς νά μοῦ μιλήσει. Ἐγώ ἐδόξασα τόν Θεό καί τόν Ἅγιο. Μπῆκα στό φτωχικό μου. 'Από ἐκείνη τήν ἡμέρα ἡ Μαρίνα ἐπήγαινε πρός τό καλλίτερο. Ὴλθε ἡ καιρός τοῦ τοκετοῦ της. 'Ἐγέννησε χωρίς πόνους καί ἀγωνία. Ὁ ἅγιος Παντελεήμων εἶχε κάνει τό θαῦμα του. Τό παιδάκι πού γεννήθηκε ἦταν ἀγοράκι καί τοῦ ἔδωσα τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου. Εὐχαριστῶ καί δοξάζω τόν Πανάγαθο Θεό μας. Π. Σπυρίδων, ἱερέας τῆς ἐνορίας Ἁγίας Σοφίας καί τῶν Θυγατέρων της στήν πόλι Κιπούσι τῆς περιοχῆς Λουμπουμπάσι Κογκό.
Τήν ἱστορία πού τώρα θά διηγηθῶ μοῦ τήν εἶπε ἕνας δάσκαλος τοῦ Δημοτικοῦ μας σχολείου.
"Πέρασαν ἀρκετά χρόνια, χωρίς ν' ἀποκτήσουμε παιδί μετά τόν γάμο μας μέ τήν σύζυγό μου Εἰρήνη. 'Επί τέλους μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός καρπόν τεκνογονίας, τόν Ἄγγελο. Ἔτσι τόν βαπτίσαμε. Κάποτε μᾶς ἀρρώστησε. Τό μεταφέραμε στό νοσοκομεῖο τῆς ἐταιρείας Τζεκαμίν. Οἱ γιατροί τό ἐθεράπευσαν καί ἐπιστρέψαμε στό σπίτι μας. Ἀλλά, μετά ἀπό λίγες ἡμέρες, ἐπανῆλθε ἡ ἴδια ἀρρώστεια μέ ἄσχημα συμπτώματα. Ἐκεῖνο τό βράδυ, μετά τό Μικρό Ἀπόδειπνο, ἐψάλλαμε μέ τήν σύζυγό μου τό ἀπολυτίκιο τοῦ ἁγίου Νεκταρίου. Κατόπιν "τραβήξαμε" κομποσχοίνι στό ὄνομά του γιά τόν μικρό μας Ἄγγελο. Τότε ἀκούσαμε τόν μικρό νά κλαίει καί νά φωνάζει δυνατά. Τρέξαμε μέ τήν γυναῖκα μου στό κρεββατάκι του καί τό ρωτήσαμε τί συμβαίνει. Ἐκεῖνο τρομαγμένο καί ἐντυπωσιαμένο μᾶς εὶπε: "Ηλθε ἕνας Εὐρωπαῖος. Ἤλθε ἕνας Εὐρωπαῖος". Ἐμεῖς καταλάβαμε ὅτι ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἐπισκέφθηκε τόν Ἄγγελό μας. Ἐκείνη τήν νύκτα κοιμήθηκε χωρίς νά ξυπνήση. Ἐμεῖς σταθήκαμε πάνω ἀπό τό κεφάλι του νά τό κυττάζουμε, μήπως ἀνέβη ἡ θερμοκρασία καί ἀρχίσει νά κλαίει. Ὅμως μέχρι τό πρωὶ κοιμήθηκε εἰρηνικά καί χωρίς πυρεττό. Τό πρωί σηκώθηκε χαρούμενο κι ἔτρεξε νά παίξη μέ τά ἄλλα παιδιά.
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος μέ τήν παρουσία του τό εὐλόγησε καί τό ἐθεράπευσε.
Ὴταν ἡμέρα Πέμπτη κάποιας ἑβδομάδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς τοῦ 2002. Μόλις βγήκαμε ἀπό τόν Ἑσπερινό μέ τήν σύζυγό μου καί γυρίζαμε στό σπίτι μας. 'Επειδή ἤμουν ἐκείνη τήν ἡμέρα πολύ κουρασμένος, εὶπα στήν γυναίκα μου ὅτι θά ξαπλώσω. 'Εξάπλωσα στό κρεββάτι, χωρίς νά κάνω τήν νυκτερινή μου προσευχή. Μεσάνυκτα ἡ σύζυγός μου μέ ξύπνησε. Μοῦ λέγει: "Κύτταξε τό παιδί μας, τήν Παρασκευή". 'Ανησύχησα πολύ. Φαινόταν σάν πεθαμένο, χωρίς νά ἔχει ἀπό τό βράδυ κάποια συγκεκριμένη ἀρρώστεια. Κατάλαβα ἀμέσως ὅτι τό "κτύπησε" ἑλονοσία, ἡ ὁποία, στά μικρά κυρίως παιδιά, μετατρέπει τό αἷμα σέ νερό καί πεθαίνουν πάραυτα. Ἡ γυναῖκα μου ἄρχισε νά κλαίει γοερά, λέγοντας ὅτι τό παιδί μας πέθανε. Τήν ἄκουσαν οἱ γείτονες καί ἤρχοντο. Πρίν τούς ἀνοίξω τήν πόρτα, ἐπῆρα τό παιδί καί στάθηκα μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας μας. Τῆς ἔψαλλα τό "Ἄξιόν ἐστιν...". Μετά κρατώντας τό παιδί στήν ἀγκαλιά μου, ἐπῆγα ν' ἀνοίξω τήν πόρτα. 'Εφώναξα τό παιδί μου τό χριστιανικό ὄνομά του: "Παρασκευή...". Κι ἐκεῖνο ἄνοιξε τά μάτια του. Η ὥρα ἦταν μία, μετά τά μεσάνυκτα. Ἐπήραμε τό παιδί καί πήγαμε μέ τήν γυναῖκα μου στό κοντινό ἰατρεῖο. Ἡ θερμοκρασία του ἦταν φυσιολογική. Γυρίσαμε στό σπίτι μας. Τό παιδί ἄρχισε νά παίζει καί νά περπατᾶ χαρούμενο. Η Παναγία μας τό θεράπευσε.
Ὁ ἴδιος πατέρας διηγεῖται τά ἑξῆς γιά ἕνα ἄλλο παιδί του πού κάποτε εῖχε ἀρρωστήσει:
Τό παιδί μου ὁ Πέτρος προσβλήθηκε ἀπό ἑλονοσία. Τό πήγαμε ἐκείνη τήν νύκτα ἀμέσως στό νοσοκομεῖο. 'Εγώ ἔμεινα στό σπίτι,ἐνῶ ἡ σύζυγός μου παρέμεινε κοντά στό παιδί μας στό νοσοκομεῖο. Στάθηκα μπροστά στίς εἰκόνες τῶν Ἁγίων μας. Ἔστρεψα τά μάτια μου στήν Θεοτόκο καί τῆς εῖπα: "Οἱ αἱρετικοί, Παναγία μου, μέρα νύκτα σέ κακολογοῦν, ἐγώ ὅμως σέ πιστεύω, σέ προσκυνῶ καί σέ δοξολογῶ. Θέλω αὔριο νά εὐδοκήσεις νά δοξασθῆ τό ὄνομά σου καί ἐγώ νά διηγοῦμαι τά θαυμάσιά σου. Πήγαινε νά ἐπισκεφθῆς τό παιδί μου στό νοσοκομεῖο. Κουράσθηκα νά πηγαίνω ἐκεῖ καί νά γυρίζω πάντα πικραμένος..." Τό πρωϊ ἐπῆγα τσάι στό νοσοκομεῖο γιά τό παιδί μου. Μετά ἔφυγα ἀμέσως γιά τήν δουλειά μου. Τό ἀπόγευμα ὁ γιατρός εῖχε ὑπογράψει τό ἐξιτήριο τοῦ παιδιοῦ μου. Ἐπῆγα, τό πῆρα καί μέ τήν γυναῖκα μου ἐδοξάσαμε τήν ἄμεση ἐπέμβασι τῆς Παναγίας μας.
Στά ἰδιωτικά σχολεῖα τοῦ ἱεραποστολικοῦ Κλιμακίου Κολουέζι ἐργάζεται σάν καθηγητής μαθηματικός ὁ χριστιανός μας Ματθαῖος. ἱδού τί μᾶς διηγεῖται ὀ ἴδιος μέ τήν "'αρρώστεια του:
Ηταν ἡ 21η Ἰουλίου τοῦ 2002, ἡμέρα Κυριακή. Μ' ἔπιασαν ἰσχυροί πόνοι στό στομάχι. 'Εξ αἰτίας τους ἔπεσα κάτω στό πάτωμα. Ἡ σύζυγός μου εἰδοποίησε τόν νοσοκόμο τῆς Ἱεραποστολῆς Θαλλέλαιο. Ἐκεῖνος μέ μιά πρόχειρη ἐξέτασι πού μοῦ ἔκανε εῖπε ὅτι θά εἶναι σκωληκωδίτης. Μέ τήν βοήθεια τοῦ αὐτοκινήτου τῆς Ἱεραποστολῆς μέ μετέφρεραν στήν ἰδιωτική κλινική τοῦ Mulolo. Ἐκεῖ μοῦ ἔδωσαν φάρμακα, ἀλλά οἱ πόνοι ἐσυνεχίζοντο δριμύτατα. Ἄρχισα νά κλαίω μέ τόσα δάκρυα πού καί τά σεντόνια μου ἀκόμη ἐβρέχοντο. Σκέφθηκα ὅτι ἦλθε ἡ ὥρα νά πεθάνω. Ἄρχισα τότε νά παρακαλῶ Θερμά τήν Κυρία Θεοτόκο νά συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες μου καί νά μέ βοηθήσει κατά τήν ἔξοδο τῆς ψυχῆς μου. Καί τήν νύκτα ἔκανα πολλή προσευχή. Ἀσπάσθηκα τήν Εἰκόνα της τῆς Παναγίας καί τήν παρακαλοῦσα νά μέ βοηθήσει. Ὅταν κοιμήθηκα λίγο, τήν εἶδα στόν ὕπνο μου καί μοῦ εῖπε: "Παρακάλεσε τόν Υἱό μου καί θά σέ βοηθήσει..." 'Ενῶ ἐκοιμώμουν, εἶδα ὅτι παρεκάλεσα τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Υἱό Της. Μετά ἀπ'ὅλα αὐτά τά θαυμαστά, ξαφνιάστηκα καί ξύπνησα. Τό ἀπόγευμα τῆς ἄλλης ἡμέρας ῆλθαν νά μέ ἐπισκεφθοῦν ἀπό τήν Ἱεραποστολή ὁ π. Δαμασκηνός μαζί μέ ἄλλους δύο ἱερεῖς, τόν π. Νεκτάριο καί τόν π. Σίλβεστρο. Ἤλθαν νά προσευχηθοῦν γιά μένα. Ἔκαναν δέησι στούς Ἁγίους Νεκτάριο, Ἀρσένιο Καππαδόκη καί Ἰωάννη τόν Ρῶσσο. Κατόπιν ἔψαλλαν τά ἀπολυτίκιά τους καί "τράβηξαν" καί κομποσχοίνι στόν κάθε Ἅγιο ξεχωριστά. Μέ εὐχήθηκαν καί ἐπέστρεψαν στήν Ἱεραποστολή. Τήν νύκτα, ἐνῶ ἐκοιμώμουν, ἔνοιωσα νά διέρχεται στό σῶμα μου, ἀπό τά πόδια πρός τά ἐπάνω μία δύναμις, σάν ἠλεκτρικό ρεῦμα. Αὐτό συνέβη τρεῖς φορές. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν ὅτι ἐξαφανίσθηκαν ὅλοι οἱ πόνοι. Τό ἄλλο πρωί ἦλθε ὁ γιατρός καί μέ ρώτησε γιά τήν ὑγεία μου. Τοῦ εἶπα ὅτι ἤμουν τελείως καλά. Χωρίς νά μοῦ κάνει ἄλλες ἐρωτήσεις, οὔτε νά ΄εξακριβώσει, ἐάν πράγματι ἤμουν καλά, μοῦ ἐπέτρεψε νά γυρίσω στό σπίτι μου. 'Από τήν ἴδια ἡμέρα ἐπῆγα καί στό γυμνάσιο ἀκολουθώντας τό πρόγραμμα τῶν μαθημάτων μου.
Ἀπό π. Δαμασκηνό Γρηγοριάτη.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
