Πάει καὶ νηστεύει κάποιος καὶ ἔρχεται ὁ Διάβολος καὶ τοῦ βάζει λίγη ζάλη καὶ λέγει...

- Ἄχ, δὲν μπορῶ νὰ νηστέψω, ζαλίστηκα. Μιὰ μέρα νήστεψα καὶ δὲν μπορῶ περισσότερο...
Εἶναι τοῦ Διαβόλου τούτο, δὲν εἶναι τίποτε, δὲν ἔχεις τίποτε! Τίποτε δὲν ἔχεις... Συνέχισε τὴ νηστεία καὶ θὰ δεῖς, ὅτι ἀμέσως θὰ φύγουν καὶ οἱ ζαλάδες καὶ θὰ φύγουν ὅλα...
Μὲ τὴν πρώτη ἐπίθεση τοῦ Διαβόλου, ψηλώνουμε τὰ χέρια, παραδίδουμε τὰ πάντα εἰς τὸν Διάβολο καὶ μᾶς γίνεται ἐκεῖνος κατακτητὴς τῆς ψυχῆς μας.
✞ Μακαριστός Γέροντας Σάββας (Αχιλλέως)