«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Ὄλβιος Τάφος! Εὐτυχισμένος καί μακάριος εἶναι ὁ τάφος πού ὑποδέχθηκε τόν πανάγιον καί πανακήρατον Σῶμα τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ. Ὄλβιος τάφος ὁμοιάζει νά γίνεται καί ἡ ψυχή τοῦ ἀγωνιστοῦ, μετά ἀπό κοπιώδη νυκτερινή ἐργασία τῆς προσευχῆς. Καταξιώνεται νά ὑποδέχεται στά βαθύτερά της ἀόρατα διαμερίσματα τόν Ἴδιον τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος ἀπό ἄπειρον φιλανθρωπίαν συγκαταβαίνει νά φιλοξενεῖται στόν ταπεινόν οἶκον της.
Ὁ Χριστός μας σφικταγκαλίζεται μέ τήν ψυχή μας. Τῆς περνάει χειροπέδες καί δέν τήν ἀφήνει νά ζήσει τήν δική της ἀνθρώπινη καί ἁμαρτωλή ἐλευθερία. Καί νά θέλει ἡ ψυχή δέν ἠμπορεῖ νά ἀποχωρισθῆ τόν Νυμφίον της Χριστόν. Μά καί ὁ Χριστός τήν κρατεῖ πολύ δυνατά στήν ἀγκαλιά Του καί τήν θωπεύει μέ τήν ἀγάπη Του. Τήν ἀγαπᾶ μέ μία ὑπέρτατη καί ἀνεκδιήγητη πνευματική ἐρωτική ἀγάπη. Καί δέν ὑπάρχει στόν κόσμο πουθενά μία τέτοια ἕνωσις Θεοῦ καί ψυχῆς.
Τί Μέγα Μυστήριον ἐπιτελεῖται στά ἐνδότερα τῆς ψυχῆς μας! Ἐκεῖ δέν ἠμποροῦν νά εἰσβάλουν ἄλλες ἀντίθετες καί ἀκάθαρτες δυνάμεις. Αὐτό εἶναι τό ἱερόν Θυσιαστήριον τοῦ Θεοῦ, ὅπου πραγματοποιεῖται ἡ πνευματική Λειτουργία, δηλαδή ἡ κοινωνία μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου, κατά τήν ἄφατον Αὐτοῦ συγκατάβασιν. Ἐκεῖ εἰς τό βάθος τῆς ψυχῆς μας, συγκεντρώνεται ὅλος ὁ κόσμος. Γίνεται μία παγκόσμια λειτουργία, ὅπου ἐν τρόπῳ μυστικῶ κατέρχεται ὁ Χριστός καί ἀγκαλιάζει τόν ἄνθρωπο. Ποιόν ἄνθρωπον; Αὐτόν πού μέχρι χθές ἦταν ὁ ἐπαναστάτης τοῦ Θεοῦ. Ἦταν ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας καί τῆς παρανομίας. Ἀλλά αὐτή τοῦ Θεοῦ ἡ φιλανθρωπία, ἑνώνει τά διεστῶτα. Χωρίζει ἡ θεία Χάρις μέ τά δικά της μεταμορφωτκά καί θεωτικά Μυστήρια τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἀπάτη τοῦ βίου καί τήν ἀξιώνει νά δέχεται τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος.
Σ᾿ αὐτή τήν ἐσωτερική πνευματική Λειτουργία τό βασικό γνώρισμά της εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ! Ὁ Χριστός μας δέν εἶναι ὁ θεός Ἀλλάχ τοῦ Μωάμεθ, πού ἐγκληματεῖ κατά τῶν ἀνθρώπων, τιμωρεῖ τούς μή μουσουλμάνους ὡς ἀπίστους καί εὐλογεῖ τούς πολέμους, τίς κλοπές καί κάθε κακία. Ἔτσι ὁ Μωάμεθ φαντάσθηκε τόν θεόν του καί τόν ἔφτιαξε σύμφωνα μέ τήν δική του διδασκαλία, νά «εὐλογεῖ» μόνο τούς δικούς του ὁπαδούς, νά τιμωρεῖ τούς «ἀπίστους», ὅσοι δηλαδή δέν ἀσπάζονται τόν ἰσλαμισμό, νά σκοτώνει τούς ἁμαρτωλούς καί νά λεηλατεῖ τούς πλουσίους.
Ὁ Χριστός μας εἶναι ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί τῆς θυσίας. Ἀναπαύεται νά κατοικεῖ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι μέσα στήν καρδιά τοῦ ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ, ἀρκεῖ νά εἶναι καθαρισμένη ἀπό τήν δυσώδη ἁμαρτία.
Ἐκεῖ πού κατοικεῖ ὁ Χριστός μας, στό βάθος τῆς ὑπάρξεώς μας, δέν ὑπάρχει τόπος διά ἄλλον οἰκοδεσπότην. Ἐκεῖ δέν ἠμπορεῖ νά ἁρπάξει αὐτό τό κατοικητήριο οὔτε ἡ Κυρία Θεοτόκος, οὔτε κάποιος Ἅγιος, οὔτε πολύ περισσότερο κάποιο ἀγαπητό πρόσωπο τοῦ παρόντος βίου μας. Μάλιστα δέν δέχονται οἱ Ἅγιοί μας αὐτή τήν πρόσκλησι διά νά κατοικήσουν ἐντός μας, διότι γνωρίζουν ὅτι ἀνήκει στόν Χριστόν μας, πού εἶναι ὅλων μας Θεός καί Δεσπότης.
Στό κέντρο λοιπόν τῆς ὑπάρξεώς μας δεσπόζει ἡ φωτεινή Μορφή τοῦ Ἰησοῦ μας, ὁ Ὁποῖος ἁπαλά καί πατρικά ἐξαπλώνει τήν γλυκειά του Χάρι σέ ὅλο μας τό σῶμα. Καί ἐνῶ τό σῶμα μας εἶναι θνητό καί ἁμαρτωλό, χαριτώνεται καί γίνεται δοχεῖο τῶν τοῦ Θεοῦ χαρίτων. Δι’αὐτό καί ἐνίοτε ἐξέρχεται καί εὐωδία, κατά τήν ὥρα τῆς προσευχῆς, ἡ ὁποία εἶναι ἐκδήλωσις τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὅσο ἡ ψυχή δέχεται αὐτά τά ποικίλα χαρίσματα τοῦ Πνεύματος εὑρίσκεται σέ ἔκστασι καί μεγάλη ἀπορία. Ἀπορεῖ καί ἀναρρωτιέται διατί τοιαῦτα τοῦ Κυρίου μεγαλεῖα σέ μένα τήν ἀθλία καί ἁμαρτωλή; Διατί τόση συγκατάβασις καί καλωσύνη τοῦ Ἰησοῦ μου σέ μένα; Ποῖον καλόν ἔργον, ὦ Ἰησοῦ, ἐπετέλεσα ἐγώ ὁ πανάθλιος καί ἄξιος αἰωνίου κολάσεως διά νά τύχω μιᾶς τοιαύτης θείας δωρεᾶς τῆς ἀγάπης Σου; Θά ἔπρεπε ἀπό καιροῦ νά μέ εἶχες καταδικάσει εἰς τήν αἰωνίαν κόλασιν καί ὄχι νά καταδέχεσαι νά μέ πλησιάζεις καί νά μέ ἀγκαλιάζεις.
Στήν Λειτουργία αὐτή τῆς καρδίας, παρίστανται ἀοράτως καί πᾶσαι αἱ ἀόρατοι ἀγγελικές Δυνάμεις. Δέν εἶναι δυνατόν νά εἶναι παρών ὁ Χριστός καί νά ἀπουσιάζουν αὐτοί πού Τόν δορυφοροῦν καί Τόν ὑπηρετοῦν! Εἶναι ἕτοιμοι, ἤ μᾶλλον εἰπεῖν, πανέτοιμοι διά νά ἀκούσουν καί νά ἐφαρμόσουν τά τοῦ Θεοῦ προστάγματα. Δι᾿ αὐτό, ὁσάκις ἄνθρωποι ζητοῦν τήν ταπεινή μας προσευχή, ἐμεῖς δέν κάνουμε προσευχή, ἀλλά ἀγωνιζόμεθα νά ὁδηγήσουμε τήν Ψυχή μας σ’αὐτή τήν ἱεροτελεστία. Καί μετά ὁ Χριστός διατάζει τούς ἀγγέλους Του νά διοχευτεύσουν τήν Χάριν καί εὐλογίαν Του στόν κόσμο.
Τό πλέον θαυμαστόν καί πρωτοφανές στήν ἱστορία τοῦ κόσμου εἶναι ὅτι ὁ Χριστός, εἶναι φίλος ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί μάλιστα τῶν ἁμαρτωλῶν, τῶν πορνῶν, τῶν ναρκομανῶν, τῶν καπνιστῶν, τῶν ἀλκοολικῶν καί ὅλων τῶν κατηγοριῶν. Καί αὐτό ἀποδεικνύεται ὅχι μόνον ἀπό τήν συμπεριφορά καί συναναστροφή τοῦ Χριστοῦ μέ τούς ἁμαρτωλούς, ὅταν ἦλθεν ἐπί τῆς γῆς, ἀλλά καί στήν καθημερινή μας ζωή.
Ἄνθρωποι θαλασσοδαρμένοι ἀπό τά ὁρμητικά κύματα τοῦ βίου, μᾶς ζητοῦν τήν βοήθειά μας. Ἐμεῖς εἴμεθα ἐκ γενετῆς ταλαίπωροι. Τί νά τούς προσφέρωμεν, ἀφοῦ μόνοι μας ἔχουμε «κάψει τήν γούνα μας» μέ τίς ἁμαρτίες μας. Δέν τολμῶμεν τόν Ἰησοῦν νά ἴδωμεν κατά πρόσωπον διά τήν προσβολήν τήν ὁποίαν τοῦ ἐπροξενήσαμεν μέ τό ἀναρίθμητον πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ὁπότε, ἄς μήν ἐλπίζουν οἱ Χριστιανοί μας κάτι ὠφέλιμο καί θεραπευτικό ἀπό ἐμᾶς. Διότι ἔχουμε καταντήσει κι ἐμεῖς χειρότεροι ἀπό τούς ἐν κόσμῳ Ἀδελφούς μας, λόγῳ τῶν πολλῶν μας ἁμαρτιῶν. Εἴμεθα, κατά τόν λόγον τοῦ «καραγκιόζη» «πατσιαβοῦρες τηγανητές»!
Καί ὅμως δέν ἀπελπιζόμεθα. Μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Ἰησοῦς μας, ὅπως ἀγαπᾶ ὅλον τόν κόσμον. Καί ὅταν τοῦ εἴπωμεν κάτι, αἰσθανόμεθα ὅτι ἔχει ἀνοίξει διάπλατα τό οὖς τῆς ἀγάπης Του διά νά μᾶς ἀκούσει. Ὄχι ὅτι εἴμεθα ἄξιοι νά τόν παρακαλέσωμεν, ἀλλά διότι Αὐτός εἶναι ὁ πρύταννις τῆς καλωσύνης, ἡ πηγή τῆς ἀγάπης καί τοῦ φωτός, ἡ ἐλπίς καί ἡ καταφυγή τῶν κατατρεγμένων καί πεφορτισμένων ἀπό τό βάρος τῶν ἁμαρτιῶν τους.
Τοῦ ζητοῦμε κάτι καί Ἐκεῖνος ἀνταποκρίνεται καί μάλιστα ἀστραπιαίως. Ἀρκεῖ νά μή τοῦ ζητοῦμε παράλογα καί ἁμαρτωλά πράγματα. Ὅπως κάποια φορά ἔλαβα ἀπό μία κυρία σημείωμα μέ ὀνόματα καί τήν παράκλησίν της νά ἐπιστρέψη ὁ γυιός της κοντά στήν φιλενάδα του πού ἐκείνη τόν ἐγκατέλειψε. Μοῦ ζητοῦσε ὁ Χριστός νά εὐλογήσει τήν συμβίωσι τῶν ζευγῶν καί τήν πορνεία! Κύριε ἐλέησον, εἶπον κατάπληκτος.
Μένομεν ἔκθαμβοι, διότι ὁ Θεός, ἕνεκα τῆς ἀπείρου ἀγάπης του, χωρίς νά ἐπηρεάζεται ἀπό τήν ἐμπάθεια τοῦ βίου ἑνός ἀνθρώπου, νά τρέχει μέσῳ τῶν Ἀγγέλων του νά τόν βοηθάει καί νά τόν θεραπεύει. Δηλαδή, ὁ Χριστός θεραπεύει τούς ἁμαρτωλούς, αὐτούς πού καταπατοῦν τίς ἐντολές του καθημερινά. Αὐτούς πού τόν πληγώνουν μέ τήν ἀχαριστία τους, τόν περιφρονοῦν, τόν ἐκδιώκουν ποικιλοτρόπως ἀπό τήν ζωήν καί τήν καρδιά τους. Τί θαυμαστός Θεός εἶναι Αὐτός; Ἐσεῖς πού μέ διαβάζετε τώρα ἤ μέ ἀκοῦτε ἔχετε γνωρίσει ἕτερον Θεόν, τόσον Φιλάνθρωπον, Συγκαταβατικόν, Ὑπάκουον, Φίλον τῶν ἀνθρώπων Ἀδελφόν, Πατέρα, Σωτῆρα καί Δημιουργόν; Ἕνα «συγχώρησόν με Κύριε», εἶναι ἱκανόν νά κατεβάση τόν Θεό στήν καρδιά τοῦ πιό ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου!
Οἱ πάντες μένομεν ἐκστατικοί καί ἀναβοῶμεν καθημερινῶς: Μέγας εἶ Κύριε καί θαυμαστά τά ἔργα σου καί οὐδείς λόγος ἐξαρκέσει προς ὕμνον τῶν θαυμασίων σου». Καί μία ἄλλη τοῦ προφητάνακτος Δαβίδ ἀπορία καί ἐρώτησις: «Τί ἀνταποδώσωμεν τῶ Κυρίῳ περί πάντων ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν;»
Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης 15-1-2019.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
