Κοίμηση της Θεοτόκου, εορτή χαράς και πένθους. Ζωηφόρου θανάτου. Συντριβής και απολύτρωσης. Αποχωρισμού και ενώσεως. Παράδοξη ημέρα – παράδοξη γιορτή, που έκανε τις πανάγιες Δυνάμεις των αγγέλων να σαστίζουν βλέποντας τις πύλες του ουρανού να υποδέχονται εκείνη που γέννησε τον δημιουργό του σύμπαντος.
«Στη Γέννηση του Χριστού η σύλληψη ήταν χωρίς σπέρμα, στην Κοίμησή σου, η νέκρωση ήταν χωρίς φθορά. Θαύμα μέσα σε θαύμα, θαύμα διπλό, συνέπεσε, Θεοτόκε», λέει ένας υπέροχος ύμνος από την ευωδιαστή υμνολογία της ημέρας, που μοσχοβολά από τέρψη πνευματική.
Σήμερα κάθε γωνιά της Ελλάδας μυρίζει λιβάνι και θυμάρι και γιασεμί. Κάθε νησί και κάθε βουνό, κάθε πλατανοσκέπαστο εκκλησάκι, κάθε αετοφωλιά καλογερική, γιορτάζει τη Μητέρα της Αυτοζωής κάτω από τη λαμπρότητα του Αυγουστιάτικου ήλιου. Όλα τα φανταχτερά χρώματα της ελληνικής εξοχής: τα λουλούδια, τα δέντρα και τα παστρεμένα σπίτια και οι αυλές γεμάτες ζωή, μοιάζουν να κατοπτρίζουν έναν μυστικό παράδεισο που αναμένει τούτη τη μέρα τη Θεομητορική, για να πληρωθεί.
Ο τάφος της Παναγίας γίνεται σκάλα για τον Ουρανό για την ένδοξη μετάστασή της. Και κάθε σκαλοπάτι είναι καταστόλιστο από τις αρετές της Θεοτόκου. Της πιο ευλογημένης γυναίκας από όλες τις γυναίκες που γνώρισε και θα γνωρίσει ποτέ η πλάση. Η κλίμακα που την οδήγησε στην αγκάλη του Υιού της, έγινε αταλάντευτη γέφυρα σωτηρίας για εμάς, γιατί έχουμε μια Μάνα πανίσχυρη, να μας φυλάει από τις πτώσεις μας και τα σκοτάδια μας.
«Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν».
Στη Γέννηση (του Χριστού) φύλαξες την παρθενία, στην Κοίμησή δεν εγκατέλειψες τον κόσμο Θεοτόκε. Μεταφέρθηκες προς τη ζωή, εσύ που είσαι μητέρα της ζωής και με τις πρεσβείες τις δικές σου γλυτώνεις τις ψυχές μας από τον θάνατο.
Η Παναγία μας κοιμήθηκε, άλλα παρέμεινε ακοίμητη στις πρεσβείες της για εμάς. Σαν το θερινό ηλιοβασίλεμα, κρύφτηκε για λίγο στην αγκαλιά του ορίζοντα και ανέτειλε και πάλι, για να ζεστάνει την ανθρωπότητα με τις ακτίνες της υπέρμετρης αγάπης της.
Και πόσο αληθινό είναι αυτό το «τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε»! Γενιές και γενιές το επαληθεύουν, από τα βάθη του χρόνου ως τα σήμερα. Η Παναγία έγινε κυρά όλων των αιώνων που διαφεντεύει την ανθρωπότητα και συντροφεύει τους ταξιδευτές τούτης της σύντομης ζωής.
Όλοι οι τρανοί της ιστορίας, αργά ή γρήγορα μας εγκατέλειψαν για να λογαριαστούν με τον δίκαιο Κριτή. Η Παναγία συνέτριψε την άβυσσο της λήθης μια για πάντα, πολύ πριν λάβει τον επουράνιο θρόνο της. Έβαλε ανεξίτηλη σφραγίδα στο ανθρώπινο γένος, ήδη από εκείνη τη στιγμή που ανέκραξε προφητικώς ότι «από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί» (Λουκ. α΄48).
Κάθε άνθρωπος ζει τις ευεργεσίες της Θεοτόκου
Πόσο σοφά κεντάει τις ζωές μας η Παναγία, και με τις παρεμβάσεις της φιλοτεχνεί το έργο της σωτηρίας μας! Παίρνει τη χρυσή κλωστή της και υφαίνει ορατές και αόρατες ευλογίες στο κέντημα του βίου μας. Οι φωτισμένοι βλέπουν ξεκάθαρα το έργο της, οι απλοί πιστοί το διαισθάνονται, οι αντίμαχοι το εποφθαλμιούν και το ζηλεύουν.
Δεν υπάρχει ψυχή που να μην συναπαντήθηκε με τα αγιασμένα χνάρια της Παναγίας, έστω και μια φορά στη ζωή της. Άλλος τα ακολούθησε, άλλος ξεμάκρυνε μέχρι να τα αναζητήσει και πάλι, άλλος τα αγνόησε και τράβηξε τον δικό του δρόμο. Και οι άγιοι μας μπήκαν στον ολάνθιστο κήπο των ευλογιών της Δέσποινας του κόσμου, και «μέθυσαν» με την ευωδία της.
Σε ολόκληρο τον κόσμο, και πολύ περισσότερο στην Ελλάδα που η Βασίλισσα των Ουρανών τιμάται από άκρη σε άκρη, η παρουσία της είναι ολοζώντανη. Λίγη καλή προαίρεση θέλει, για να ανοίξουν τα μάτια της ψυχής και να διακρίνουμε την περπατησιά της στον κόσμο.
Την είδαμε να μας κοιτά με τρυφερότητα από την παλιά εικόνα ενός Τέμπλου. Ακούσαμε το ανέμισμα του χιτώνα της, σε μια στιγμή μεγάλου κινδύνου. Νοιώσαμε το χάδι της, πάνω από το κρεβάτι του πόνου. Νοιώσαμε τον «ίσκιο» της κάποια ώρα, σαν δροσερή παρηγοριά στην ταραγμένη ζωή μας. Είδαμε να σκεπάζει με τη Χάρη της, σπίτια και χωριά, πρόσφυγες και κατατρεγμένους, κράτη και πολιτείες.
«Για τους αποκαμωμένους είσαι ανάσα, για τους πενθούντες παρηγοριά, για τους αρρώστους γιατρειά, για τους θαλασσοδαρμένους λιμάνι, για τους αμαρτωλούς συγχώρεση, για τους θλιμμένους καλοσυνάτο στήριγμα, για όσους σε αναζητούν η πρόθυμη βοήθεια», γράφει σε ένα άφταστο εγκώμιό του ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.
Με τις αισθήσεις της καρδιάς, όλοι την έχουμε δει, όλοι έχουμε ακούσει τη γλυκύτατη φωνή της, όλοι έχουμε συναντήσει τα θαύματά της στον κύκλο μας ή και σε εμάς τους ίδιους. Είμαστε «όμηροι» της απέραντης αγάπης της Υψηλοτέρας των Ουρανών. Ακόμα και αυτοί που αρνούνται να την γνωρίσουν, «κολυμπούν» μέσα στο έλεός της, δίχως να το ξέρουν. Τέτοια είναι η Βασίλισσα του πνευματικού μας στερεώματος…
