Σήμερα μιλώντας για την Παναγία να πούμε ότι η Παναγία είναι Παναγία, και θα είναι για πάντα Παναγία. Επιπλέον, θα είναι πάντοτε για όλους μας η μητέρα μας. Έγινε η μητέρα του Θεού και είναι η μητέρα των ανθρώπων, όλων των ανθρώπων, διότι η Παναγία από την ανθρώπινη πλευρά έκανε εκείνο που δεν το έκανε άλλος. Ο Θεός ως Θεός βρήκε το κατάλληλο πρόσωπο, το οποίο δεν το εξανάγκασε, δεν το πίεσε, δεν το έπιασε, αν επιτρέπεται να πούμε, στον ύπνο, δεν το εξαπάτησε το πρόσωπο αυτό που είναι η Παναγία, για να πει το ναι. Όχι. Εντελώς ελεύθερα είπε το ναι η Παναγία. «Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ. 1:38).
Ο Θεός ως Θεός ήξερε ποια είναι αυτή, γι’ αυτό έστειλε τον αρχάγγελο, ο οποίος της έφερε το μήνυμα ότι θα γεννήσει τον Υιό του Θεού. Και η Παναγία είπε το ναι. «Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Έτσι γεφυρώθηκε το χάσμα, και άνοιξε ο δρόμος της σωτηρίας.
Ο ρόλος της Παναγίας δεν είναι ένας ρόλος τυχαίος, ένας ρόλος όπως όλοι οι άλλοι, ένας ρόλος που θα μπορούσε να λείπει. Καθόλου δεν είναι έτσι. Ούτε μπορούμε να πούμε ότι ο Θεός άφησε το ανθρώπινο γένος αιώνες και αιώνες απλώς να βασανίζεται και να παιδεύεται. Είπαμε, χρειαζόταν και από την πλευρά του ανθρώπου η συγκατάθεση. Αυτή είναι έντιμη σωτηρία, αν επιτρέπεται να πούμε, αυτή είναι έντιμη θέωση, όταν ο άνθρωπος δώσει τη συγκατάθεση, όταν ο άνθρωπος πει το ναι, όταν ο άνθρωπος δώσει τις δυνάμεις του. Αυτό είναι το νόημα της ασκήσεως και του αγώνα. Για όλα αυτά εμείς ιδέα δεν έχουμε και θέλουμε με ψευτιές, ας πούμε, να σωθούμε. Γίνεται έτσι; Έτσι θα σωθείς, με καμιά ψευτοπροσευχή;
Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, τότε βρέθηκε το κατάλληλο αυτό πρόσωπο, που ο Θεός το ήξερε, το διάλεξε και του έφερε το μήνυμα· πάλι όμως ελευθέρως. Όπως είπαμε, δεν την έπιασαν την Παναγία στον ύπνο να την ξεγελάσουν για να πει το ναι, να δώσει τη συγκατάθεσή της, αλλά, αν επιτρέπεται να πούμε, έχουσα σώας τας φρένας, εν εγρηγόρσει και καταλαβαίνοντας τι λέει και τι κάνει, η Παναγία είπε το ναι, και έτσι γεφυρώθηκε το χάσμα, άνοιξε ο δρόμος της σωτηρίας και τώρα σωζόμαστε όλοι.
Η Παναγία ήταν αυτή που έκανε την αρχή. Αν δεν γινόταν αυτό που έκανε η Παναγία, με κανένα τρόπο εμείς δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτό που τώρα μπορούμε να κάνουμε. Η Παναγία ως εκπρόσωπός μας το έκανε, άνοιξε τον δρόμο, ως εκπρόσωπος γεφύρωσε το χάσμα, και τώρα μπορεί να γίνει αυτό στον καθένα, αλλά θα γίνει αυτό το ίδιο, εάν ο καθένας πει: «Ιδού ο δούλος, η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου», αν ο κάθε άνθρωπος εντελώς ελευθέρως δώσει αυτή τη συγκατάθεση. Με τα ψέματα δεν γίνεται σωτηρία.
Δεν οδηγεί στη σωτηρία αυτό το οποίο γίνεται τώρα: Με το ζόρι κανείς θα προσπαθήσει να κάνει κανένα σταυρό, με το ζόρι θα προσπαθήσει να πει καμιά λέξη προσευχής, με το σπρώξιμο θα πάει στην εκκλησία, με το ζόρι μερικές μητέρες θα πάνε το παιδί τους να εξομολογηθεί, σαν να είναι ξεγελάσματα, ή με το ζόρι, τάχα, να κάνει κανείς καμιά ψευτοαρετή. Δεν γίνεται έτσι.
Τιμούμε την Παναγία, δοξάζουμε την Παναγία, την υμνούμε, την επαινούμε, διότι γεφύρωσε το χάσμα, διότι άνοιξε τον δρόμο ή, καλύτερα, διότι ο Θεός μαζί της άνοιξε τον δρόμο. Όμως και να παρακαλέσουμε την Παναγία να βοηθήσει να μπούμε και εμείς στον ίδιο δρόμο, να βοηθήσει η Παναγία να περπατήσουμε και εμείς πάνω σ’ αυτό το γεφύρι που έφτιαξε εκείνη, να μας βοηθήσει και εμείς να ζητήσουμε τον Θεό όπως εκείνη, να ζητήσουμε τη σωτηρία, να πούμε και εμείς το ναι και να δώσουμε τη συγκατάθεση όπως εκείνη.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Συνάξεις Δεκαπενταυγούστου», τόμος Α’, Πανόραμα Θεσσαλονίκης 1998, σελ. 31.
