Tοῦ κ. Γεωργίου Κούβελα, Δικηγόρου – Ἐπιτίμου Προέδρου τῆς Ἐθνικῆς Φοιτητικῆς Ἑνώσεως Κυπρίων
1ον
Γιὰ ὅσους ἐπιχειροῦν Ἀμβλώσεις «αἱ χεῖρες των εἶναι πλήρεις αἵματος», σύμφωνα μὲ τὰ ὅσα λέγει ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς στὸ πρῶτο Ἀνάγνωσμα τῆς Σαρακοστῆς: «Ὅταν ἐκτείνητε τὰς χεῖρας ὑμῶν πρός με, ἀποστρέψω τοὺς ὀφθαλμούς μου ἀφ᾽ ὑμῶν, καὶ ἐὰν πληθύνητε τὴν δέησιν, οὐκ εἰσακούσομαι ὑμῶν· αἱ γὰρ χεῖρες ὑμῶν αἵματος πλήρεις… λούσασθε καὶ καθαροὶ γίνεσθε… καὶ δεῦτε καὶ διαλεχθῶμεν»[1]! Δὲν πρόκειται νὰ σᾶς ἀκούσω, διότι τὰ χέρια σας εἶναι βουτηγμένα στὸ αἷμα. Πηγαίνετε πρῶτα νὰ μετανοήσετε καὶ νὰ καθαρισθεῖτε, καὶ μετὰ ἐλᾶτε νὰ μοῦ προσφέρετε θυσίες καὶ νὰ μὲ λατρεύσετε!
Περίλυπος ἔστιν ἡ ψυχή μας ἕως θανάτου!
Γιατί, ὄχι μόνο δὲ μετανοοῦμε, ἀλλὰ συνεχίζουμε νὰ ἔχουμε «τὰ χέρια μας βουτηγμένα στὸ αἷμα»! Ἔτσι χανόμαστε σὰν Ἔθνος ἀφοῦ οἱ ἀμβλώσεις συντελοῦν στὴν περαιτέρω ὄξυνση τῶν δύο μείζονος σημασίας Ἐθνικῶν Προβλημάτων ποὺ ἀπειλοῦν μὲ ἀφανισμὸ τὴν ὕπαρξή μας. Αὐτὰ τὰ προβλήματα εἶναι τὸ Δημογραφικὸ καὶ ἡ Διάλυση τῆς Οἰκογένειας. Γι᾽ αὐτὰ τὰ προβλήματα ὁ πρ. Πρωθυπουργὸς κ. Κώστας Καραμανλῆς καὶ ὁ Ἐπίτιμος Πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου Δ. Ν. κ. Βασίλειος Εὐτ. Νικόπουλος ἐπισημαίνουν τὰ ἑξῆς βαρυσήμαντα:
Ὁ κ. Κώστας Καραμανλῆς[2] σὲ Ὁμιλία του στὸ Μέγαρο Μουσικῆς σὲ ἐκδήλωση τῆς Πανελλαδικῆς Ὀργανώσεως Γυναικῶν τὴν 1/6/2022 τονίζει: «Εἶναι ἐπείγουσα ἀνάγκη νὰ ἀναστραφοῦν οἱ δυσμενεῖς τὰ τελευταῖα χρόνια δημογραφικὲς τάσεις. Σὲ μεσομακροπρόθεσμο ὁρίζοντα τὸ δημογραφικό, ἂν δὲν ἀνασχεθεῖ θὰ καταστεῖ μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια τὸ μεῖζον ἐθνικὸ πρόβλημα. Εἶναι βέβαιο, ὅτι ὁ ἀγώνας αὐτὸς ἀπαιτεῖ ἐθνικὴ ἑνότητα καὶ ὁμοψυχία, ἐπιβάλλει συνεχῆ καὶ συνεπῆ ὑπεράσπιση τῆς ἐθνικῆς στρατηγικῆς ἀπ᾽ ὅλους μας. Δὲν εἶναι οὔτε εὔκολος οὔτε βραχύβιος ὁ ἀγώνας αὐτὸς καὶ εἶναι ἀνάγκη νὰ εἴμαστε προετοιμασμένοι γι᾽ αὐτό. Τὰ δύσκολα εἶναι μπροστά μας. Εἶναι ὅμως ἀγώνας, ποὺ ὀφείλουμε στὸ ἔθνος καὶ τὴν συνείδησή μας. Σὲ τελικὴ ἀνάλυση, ἀσχέτως ἐπὶ μέρους ἀπόψεων, ὅλες καὶ ὅλοι τὴν ἴδια γαλανόλευκη φανέλλα φορᾶμε»!
Ὁ κ. Καραμανλῆς μὲ τὴν πιὸ πάνω Δήλωση προσφέρει ἐξαιρετικὰ μεγάλη Ὑπηρεσία στὴ Χώρα μας. Ὅμως λέει τὴ μισὴ Ἀλήθεια. Ἀπευθύνουμε λοιπὸν δραματικὴ Ἔκκληση στὸν κ. Καραμανλῆ νὰ προχωρήσει καὶ στὴ θεραπεία τοῦ προβλήματος καὶ νὰ διακηρύξει ὅτι οἱ Ἀμβλώσεις εἶναι φόνος, καὶ ἀποτελοῦν τὴ βασικὴ αἰτία τοῦ Δημογραφικοῦ προβλήματος. Ὅλοι μας, σύσσωμος ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς εὐχόμαστε καὶ προσευχόμαστε ὁ κ. Καραμανλῆς νὰ ἀναλάβει καὶ αὐτὸν τὸν Ἀγώνα. Τότε θὰ ἔχει προσφέρει μιὰ ἀκόμη ὕψιστη Ὑπηρεσία στὴ Χώρα μας!
Ὁ Ἐπίτιμος Πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου κ. Βασίλειος Εὐτ. Νικόπουλος στὸ περισπούδαστο βιβλίο του μὲ τίτλο Ἕλληνες! Τὴν Ἑλλάδα καὶ… τὰ μάτια σας. Ὕστατη προσπάθεια κατανόησης τῆς εὐτυχίας τοῦ νὰ εἶσαι Ἕλληνας!, σελ. 149 γράφει: «Ἄλλος μεγάλος ἐπίσης στόχος τῶν ὀργάνων τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων εἶναι ἀναμφιβόλως ἡ οἰκογένεια. Ἡ οἰκογένεια ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἐμπόδια στὴν ἐπίτευξη τῶν στόχων τῆς Παγκοσμιοποίησης ὄχι διότι συνιστᾶ κατὰ βάση ἡ ἴδια ταυτοποιητικὸ παράγοντα, μιὰ ἀκόμη δηλαδὴ πηγὴ ἰδιαιτερότητας τοῦ ἀτόμου, ἀλλὰ ἐπειδὴ συμβάλλει ἀποφασιστικὰ στὴν συντήρηση καὶ προαγωγὴ τῆς ἤδη ὑπάρχουσας ἰδιαιτερότητας αὐτοῦ τοῦ δημιουργήματος τοῦ ἐξόχως ταυτοποιητικοῦ ἔθνους καὶ τῆς ἐπίσης ἐντόνως «ἰδιαιτεροτητοποιητικῆς» πατρίδας. Ἡ οἰκογένεια λειτουργεῖ ὡς κιβωτὸς διάσωσης καὶ περαιτέρω καλλιέργειας τῶν ἤδη ὑπαρχόντων ταυτοτητοποιητικῶν καὶ ἰδιαιτεροτητοποιητικῶν στοιχείων. Εἶναι ὁ χῶρος ἐκεῖνος, στὸν ὁποῖον ἡ παραγόμενη ἀπὸ τὸ ἔθνος καὶ τὴν πατρίδα ἰδιαιτερότητα συντηρεῖται ἀκμαία καὶ ἀμετάβλητη καὶ προάγεται καταλλήλως καλλιεργημένη! Ὑπ᾽ αὐτὴν τὴν ἔννοια ἀποτελεῖ μεγαλύτερο καὶ πιὸ δυσμάχητο ἐμπόδιο στὰ σχέδια τῆς Παγκοσμιοποίησης τὰ ὄργανα τῆς ὁποίας ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῆς Χώρας ἐργάζονται μεθοδικώτατα καὶ ἐπιμελῶς γιὰ τὴν ὑπερνίκησή του, ἡ ὁποία κατέστη κύριο καὶ πρωταρχικὸ μέλημά τους…
Ὅπως τὸ ἔθνος καὶ ἡ πατρίδα ἔτσι καὶ ἡ οἰκογένεια, καὶ μάλιστα αὐτὴ κατὰ μείζονα λόγο, ἔχει θεία τὴν προέλευσή της, κάτι τὸ ὁποῖο ὅμως εἶναι ἰδιαιτέρως ἐνοχλητικὸ καὶ διακωλυτικὸ τῶν νεοταξικῶν σχεδίων τῆς παγκοσμιοποιημένης ἐποχῆς μας. Ἡ κοινωνιολογικὴ διαπίστωση ὅτι ἡ βάση τῆς κοινωνικῆς ὀργάνωσης τῶν ἀνθρώπων βρίσκεται στὴν οἰκογένεια, τὸ ἀρχικὸ κύτταρο τῆς ὁποίας ἀνιχνεύεται στὶς ἀπαρχὲς τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου, τὴν σύσταση τῆς ὁποίας ἐπέβαλε στὸν ἄνθρωπο τὸ ἔνστικτό του, εἶναι πολὺ παλιὰ καὶ ἔγκυρη. Ὁ ἄνθρωπος λόγῳ τῆς ἀτέλειάς του καὶ τοῦ πεπερασμένου τῆς ὑπάρξεώς του, ρέπει ἀνέκαθεν πρὸς τὸν συντροφικὸ κοινωνικὸ βίο, ἡ δὲ διαφορὰ τῶν φύλων ἔστρεψε αὐτὴ τὴν ἐνστικτώδη ροπή του ἀμοιβαίως πρὸς τὸ ἕτερο φῦλο, καὶ ἔτσι ἐπιτεύχθηκε ἡ πρώτη ἐν ἑνώσει συνύπαρξη ἀνδρὸς καὶ γυναικός, τὴν ὁποίαν καλοῦμε οἰκογένεια! Ἡ ἀνάγκη τῆς οἰκογένειας λοιπὸν προέκυψε ἀπὸ τὴν διαφορὰ τῶν φύλων καὶ τὴν ἀμοιβαία τους φυσικὴ ἕλξη. Αὐτὸ προκύπτει ὄχι μόνο ἀπὸ τὴν κοινωνιολογικὴ προσέγγιση τοῦ θέματος, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴ θεία δημιουργία, στὴν ὁποία ὀφείλομε νὰ ἀνατρέξομε πρὸς ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας. Μελετώντας λοιπὸν τὴν θεία δημιουργία ἀπὸ τὴν “Γένεσιν” τοῦ Μωϋσέως διαβάζομε τὰ ἑξῆς: “Καὶ εἶπεν ὁ Θεός, ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾽ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾽ ὁμοίωσιν… Ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. Καὶ εὐλόγησεν ὁ Θεὸς αὐτοὺς λέγων, αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν… Καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεός, οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον, ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθὸν κατ᾽ αὐτόν… Καὶ ὠκοδόμησεν ὁ Θεὸς τὴν πλευρὰν ἣν ἔλαβεν ἀπὸ τοῦ Ἀδὰμ εἰς γυναῖκα καὶ ἤγαγεν αὐτὴν πρὸς τὸν Ἀδάμ. Καὶ εἶπεν Ἀδάμ… ἕνεκα τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν”. Ἀπὸ τὸ ἁγιογραφικὸ αὐτὸ χωρίο συνάγεται εὐθέως τὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ οἰκογένεια ἔχει θείαν τὴν προέλευσή της καὶ ὅτι ἔχει δημιουργηθεῖ ταυτόχρονα μὲ τὸν ἄνθρωπον προκειμένου νὰ ἀποτελέσει τὴν βάση τῆς κοινωνικῆς του ὀργάνωσης! Ἀκόμη δὲ συνάγεται ἀπὸ τὸ ἴδιο χωρίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς ὅτι ἡ οἰκογένεια προβάλλει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας ὡς “θεσμός”, διότι παρατηροῦμε ὅτι εἶναι ὠργανωμένη πάνω σὲ κανόνες ὄχι μόνο φυσικούς, ἀλλὰ καὶ κοινωνικοπολιτικούς, ὅπως γιὰ παράδειγμα α) ὅτι συνιστᾶται μόνο ἀπὸ ἑτερόφυλα ἄτομα, τὸν ἄνδρα καὶ τὴν γυναίκα, β) ὅτι ἐντὸς αὐτῆς πολλαπλασιάζονται οἱ ἄνθρωποι μὲ τὸ “αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε” τοῦ Θεοῦ Δημιουργοῦ, γ) ὅτι ἡ σύσταση οἰκογένειας εἶναι φυσικὴ ἀναγκαιότητα, διότι “οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον”, δ) ὅτι ἡ σύσταση τῆς οἰκογένειας ἔχει ὡς ἀναγκαίαν συνέπειαν τὴν αὐτονομία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν γονικὴ ἐξάρτηση, διότι “ἕνεκα τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα” καὶ ε) ὅτι ἡ συμβίωση καὶ συνένωση μέσα στὴν οἰκογένεια τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας εἶναι ἑνωτικοποιητικὴ μέχρι πλήρους συνταύτισης, διότι “ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν”. Αὐτὸ τὸ τελευταῖο εἶναι τὸ σπουδαιότερο, κατὰ τὴ γνώμη μας, συμπέρασμα ποὺ ἐξάγεται ἀπὸ τὴν μελέτη καὶ ἐφαρμογὴ αὐτοῦ τοῦ παλαιοδιαθηκικοῦ χωρίου, ὅτι δηλαδὴ ἡ οὐσία τῆς οἰκογένειας ἔγκειται στὴν μέχρι τελείας συνταύτισης ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴν γυναίκα. Αὐτὴ δὲ τὴν βασικὴ λειτουργία τῆς οἰκογένειας ὑπολόγισαν ἐξ ἀρχῆς ὅλοι σχεδὸν οἱ λαοὶ τῆς γῆς καὶ πάνω σ᾽ αὐτὴ οἰκοδόμησαν τὴν κοινωνική τους ὀργάνωση. Λόγῳ δὲ αὐτῆς τῆς τεράστιας σημασίας, τὴν ὁποίαν ἔχει γιὰ τὴν ὀργάνωση τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας ἡ “συγκληρωτική” αὐτὴ ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴν γυναίκα κατέστη ἀντικείμενο εἰδικῆς καὶ λεπτομεροῦς ρυθμίσεως σὲ ὅλες τὶς Πολιτεῖες, οἱ ὁποῖες τὴν ὑπέβαλαν σὲ αὐστηροὺς κανόνες, ἀνάγοντας αὐτὴν σὲ “θεσμό” τοῦ Δικαίου τους, ὁ ὁποῖος ἀκούει στὸ ὄνομα “γάμος”. Ἔτσι ὁ γάμος δὲν εἶναι παρὰ ἡ μέχρι πλήρους καὶ τελείας συνταύτισης ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴν γυναίκα! Εἶναι τὸ θεϊκὸ ἐκεῖνο: “καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν”. Ἀπὸ αὐτὴν λοιπὸν τὴν σὲ θεσμὸ ἀναγορευόμενη ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴν γυναίκα, δηλαδὴ τὸν γάμον, δημιουργεῖται ἡ οἰκογένεια. Ἑπομένως ἡ οἰκογένεια ἔχει ὡς μόνη ἄμεση πηγή της τὸν γάμον ὡς θεσμόν, δηλαδὴ τὴν ρυθμισμένη ἀπὸ τὴν Πολιτεία ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴν γυναίκα. Κάθε ἄλλη πραγματικὴ συνύπαρξη τοῦ ἄνδρα μὲ τὴ γυναίκα, ἂν δὲν εἶναι ρυθμισμένη ὡς τέτοια ἀπὸ τὸ νόμο δὲν συνιστᾶ γάμον, καὶ κατ᾽ ἐπέκταση ἡ ἀπὸ ἀρρύθμιστη συνύπαρξη τῶν δύο φύλων παραγόμενη κατάσταση δὲν ἀποτελεῖ οἰκογένεια!
Μετὰ ἀπὸ τὶς καίριες αὐτὲς ἐπισημάνσεις μποροῦμε νὰ ὁρίσουμε κοινωνιολογικῶς μόνο τὴν οἰκογένεια “ὡς τὸ σύνολον τῶν ἀτόμων τὰ ὁποῖα συνδέονται μεταξύ τους μὲ τὸν γάμο καὶ τὴν ἀπὸ αὐτὸν παραγόμενη συγγένεια”. Ὁ ὁρισμὸς αὐτὸς τονίζει ἰδιαιτέρως αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἐπισημάναμε ἤδη παραπάνω, ὅτι δηλαδὴ πηγὴ τῆς οἰκογένειας εἶναι ὁ γάμος, δηλαδὴ ἡ θεσμικὰ ἀπὸ τὴν Πολιτεία ρυθμιζόμενη ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴν γυναίκα. Χωρὶς αὐτὴ τὴν ρύθμιση δὲν νοεῖται οἰκογένεια. Στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπινου βίου δὲν θὰ συναντήσομε ὠργανωμένη κοινωνία, ἡ ὁποία νὰ μὴ ρυθμίζει τὴν οἰκογένεια ὡς θεσμό. Αὐτὸ δὲ τὸ ἐνδιαφέρον τῆς πολιτείας πρὸς ρύθμιση τῆς οἰκογένειας ἐπιβάλλεται ἀπὸ δικό της ὕψιστο καὶ ζωτικὸ συμφέρον, τὸ ὁποῖο στηρίζεται στὴν ἀκόλουθη φυσικὴ καὶ ἱστορικὴ συνάμα ἀλήθεια: Ἡ οἰκογένεια ἀποτελεῖ τὴ ζύμη, μὲ τὴν ὁποία ζυμώνεται ὅλο τὸ κοινωνικὸ φύραμα τῶν κοινωνικῶς ὀργανωμένων λαῶν. Μέσα στὴν οἰκογένεια γεννῶνται, ἀναπτύσσονται, σφυρηλατοῦνται καὶ δοκιμάζονται τὰ ὑψηλὰ αἰσθήματα τῆς στοργῆς καὶ τῆς ἀφοσίωσης, τῆς αὐτοθυσίας, τῆς αὐταπάρνησης, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀλληλεγγύης, χωρὶς τὰ ὁποῖα δὲν νοεῖται ὀργανωμένος κοινωνικὸς βίος! Ἂν δὲν ὑπῆρχαν αὐτὰ τὰ «οἰκογενειακά» αἰσθήματα, ὁ ἄνθρωπος θὰ ἐξακολουθοῦσε καὶ σήμερα ἀκόμη νὰ εἶναι «ἀ-κοινώνητος», ἀνοργάνωτος δηλαδὴ κοινωνικά, καὶ ἑπομένως δὲ θὰ μποροῦσε νά γίνεται λόγος γιὰ ὀργανωμένες κοινωνίες! Αὐτὴ εἶναι ἡ κοινωνιολογικὴ πραγματικότητα ποὺ ἀναγκάζει τὴν ὠργανωμένη πολιτεία νὰ προβεῖ σὲ λεπτομερῆ ρύθμιση τοῦ γάμου καὶ κατ᾽ ἐπέκταση τῆς οἰκογένειας. Ἔτσι μποροῦμε νὰ ὑποστηρίξομε ὅτι τό «ρυθμιστικό- κανονιστικό» στοιχεῖο εἶναι ἀπὸ τὰ οὐσιώδη στοιχεῖα τῆς ἔννοιας τῆς οἰκογένειας. Τὸ οὐσιῶδες αὐτὸ στοιχεῖο ἐντοπίζεται ἐνεργὸ καὶ στὴν ἔννοια τοῦ γάμου ποὺ εἶναι, ὅπως εἴπαμε ἡ πηγὴ τῆς οἰκογένειας. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς κοινωνικῆς ὀργάνωσης τῶν ἀνθρώπων τὸ πρῶτο καὶ κύριο μέλημά τους ὑπῆρξε ἡ ρύθμιση τοῦ γάμου ὡς βάσης τῆς σκοπούμενης κοινωνίας. Γάμος ἀρρύθμιστος δὲν ὑπῆρξε ποτέ. Ἡ ρύθμιση δὲ τοῦ γάμου ἦταν ἀνέκαθεν ὑπόθεση τῆς ὠργανωμένης πολιτείας, ἦταν πάντα κρατικὴ μὲ ἔντονη ὅμως τὴν ἐπίδραση σ᾽ αὐτὴ τοῦ θείου, διότι σὲ ὅλους τοὺς λαοὺς ἦταν κοινὴ ἡ ἀντίληψη ὅτι ὁ γάμος ἔχει θεία προέλευση! Γι᾽ αὐτὸ ἡ τέλεσή του γινόταν πάντοτε ὑπὸ τὴν αὐθεντία τοῦ θείου καὶ τῆς πολιτείας, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι μετεῖχε σ᾽ αὐτὴ πάντοτε θρησκευτικὸς καὶ κρατικὸς λειτουργός. Στὴ σύζευξη τοῦ Ρωμαϊκοῦ Δικαίου μὲ τὸ χριστιανικὸ δόγμα ὀφείλομε τὸν πληρέστερο καὶ ἀρτιώτερο ἀλλὰ καὶ ὡραιότερο ὁρισμὸ τῆς ἔννοιας τοῦ γάμου, ὁ ὁποῖος ἀποδίδεται στὸ Ρωμαῖο νομοδιδάσκαλο Ἐρρένιο Μοδεστίνο, ὁ ὁποῖος ὅπως διασώθηκε στοὺς Πανδέκτες ἔχει ὡς ἑξῆς: “Γάμος ἐστὶ ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς συνάφεια καὶ συγκλήρωσις τοῦ βίου παντὸς θείου τε καὶ ἀνθρωπίνου Δικαίου κοινωνία” καὶ στὸ λατινικὸ πρωτότυπο, ὅπως βγῆκε ἀπὸ τὸν κάλαμον τοῦ Μοδεστίνου: “Nuptiae sumt conjuctio maris et feminae, et consortium omnid vitae, divini et humani Juris communicatio”. Αὐτὸς ὁ ὁρισμὸς τοῦ γάμου εἶναι ἀναντικατάστατος ἀνεξάρτητα ἀπὸ ὁποιαδήποτε ρύθμιση τοῦ θεσμοῦ, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἐκφράζει τὴν οὐσία τοῦ γάμου. Διότι κατὰ τὸν ὁρισμὸ αὐτὸ ὁ γάμος δὲν εἶναι μόνο ἡ φυσικὴ ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴ γυναίκα, ἀλλὰ εἶναι ἐπὶ πλέον καὶ μιὰ ξεχωριστὴ ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ ἕνωση. Ὁ μοδεστίνειος αὐτὸς ὁρισμὸς ἀναδεικνύει τὴν μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι δηλαδὴ οἱ σύζυγοι μὲ τὸν γάμο τίθενται ἑκουσίως μὲν ἀναγκαίως δὲ ὑπὸ τὸν αὐτὸν ζυγόν, ὅπως ἀκριβῶς καὶ τὰ “ἁλοῶντα” ζῶα, καὶ ἀφοσιώνονται ἀμοιβαίως ὁ ἕνας στὸν ἄλλον, συμμεριζόμενοι τὶς τόσο καλὲς καὶ εὐτυχεῖς ὅσο καὶ τὶς κακὲς καὶ δυσάρεστες περιστάσεις τοῦ βίου, καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ “συγκληρώνουν” τὴ ζωή τους, ἔχοντας σὲ ὅλα κοινὸν κλῆρον, κοινὲς ἐπιδιώξεις, κοινὴ ἀποστολή. Αὐτὴ εἶναι ἡ “συγκλήρωσις τοῦ βίου παντός”, γιὰ τὴν ὁποία κάνει λόγο στὸν ὁρισμό του ὁ νομοδιδάσκαλος Ε. Μοδεστίνος.
Ὁ γάμος λοιπὸν καὶ ἡ οἰκογένεια, ὑπὸ τὴν παραπάνω διαχρονική τους ἔννοια ἀποτελοῦν ὄντως τὴν βάση τῆς κοινωνικῆς ὀργάνωσης τῶν ἀνθρώπων καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ δὲν ἀποβάλλουν ποτὲ τὴν κοινωνική τους σπουδαιότητα. Θὰ ἐξακολουθοῦν νὰ λειτουργοῦν ὡς τὰ βασικὰ κύτταρα τοῦ κοινωνικοῦ πυρήνα, χωρὶς νὰ εἶναι δυνατὴ ἡ ἀντικατάστασή τους ἀπὸ κανένα τεχνητὸ ὑποκατάστατο. Καὶ ναί μὲν ἡ κοινωνία ἐξελίσσεται καὶ ἡ πρόοδός της ἀναπτύσσεται, ὁ πυρήνας της ὅμως παραμένει πάντα ὁ ἴδιος χωρὶς καμιὰ ἀπολύτως ἀλλοίωση, καὶ καμιὰ ἀπολύτως ἐπέμβαση τοῦ ἀνθρώπου δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ἀχρηστεύει ἤ καὶ νὰ τὸν ἀλλοιώσει, χωρὶς νὰ ἐπέλθει βλάβη στὴν ἴδια τὴν ὀργάνωση τῆς κοινωνίας!…
Ἡ ἄμβλωσις συνιστᾶ ἀνθρωποκτονίαν ἐκ προθέσεως καὶ μάλιστα ἰδιαιτέρως εἰδεχθῆ, ἀπεχθῆ καὶ ἀποτρόπαιον τιμωρουμένη εἰς βαθμόν κακουργήματος!
Γι᾽ αὐτὸ μέσῳ τοῦ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ τῆς μαχητικῆς Ἑλληνορθόδοξης Ἐφημερίδας ὅλων τῶν μαχομένων γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστη τὴν Ἁγία καὶ τῆς Πατρίδος τὴν Ἐλευθερία, γνωστοποιοῦμε ὅτι προβαίνουμε ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν σὲ κάθε νόμιμη Δικαστικὴ καὶ Ἐξώδικη Ἐνέργεια, γιὰ νὰ ἀναγνωρισθεῖ ἡ ἀντισυνταγματικότητα τοῦ ἀνθρωποκτόνου ὑπ᾽ ἀριθμ. 1609/1986 Νόμου, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ ὅλως ἐνδεικτικὰ ἀποθησαυρίζουμε ὅσα ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει καὶ ὅσα διδάσκουν τὰ ἀπολύτως συμφωνοῦντα μὲ τὴ Διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας Πορίσματα τῆς σύγχρονης Ἰατρικῆς, τῆς Ἀνθρωπολογίας, τῆς Βιοχημείας καὶ τῆς Βιολογίας γιὰ τὸ ὅτι ἡ Ἄμβλωση εἶναι Κακούργημα, θανάσιμη καὶ Ἀσυγχώρητη Ἁμαρτία καὶ γιὰ τὸ ὅτι τὸ ἔμβρυο εἶναι ἀνθρώπινη ζωή:
Ὁ ἴδιος ὁ Θεός: «Καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν»[3].
Ἐπίσης ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὑπέρτατη ἀξία, γιατὶ ἔγινε κατ᾽ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ: «Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, κατ᾽ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. Καὶ ηὐλόγησεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς λέγων. Αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς».
Ἰδιαίτερα εἶναι ὑπέρτατη ἀξία ἡ ζωὴ τοῦ Βρέφους: Μὲ τὴ λέξη Βρέφος δηλώνεται ἡ ὕπαρξη ἀνθρωπίνου Ὄντος ἤδη πρὶν ἀπὸ τὴ γέννησή του: Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ἀλλὰ καὶ ἡ Ἐλισάβετ χαρακτηρίζουν ὡς ἤδη Βρέφος τὸ παιδὶ (τὸν Βαπτιστή) ποὺ εἶχε στὰ σπλάγχνα της (ἡ Ἐλισάβετ)[4] .
«…Καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας ἐσκίρτησε τὸ βρέφος, ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς· καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ εἶπε…» (στ. 41) Στὸν 44 στ. ἡ Ἐλισάβετ λέει: «ἰδοὺ γὰρ ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτα μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου».
Σημειώσεις:
[1]. Ἡσαΐας κεφ. 1ο. [2]. Γιὰ τὴν Ὁμιλία τοῦ κ. Καραμανλῆ ἴδετε στὸν Ὀρθόδοξο Τύπο τὴν 1-7-2022, ἀρ. φύλ. 2407. [3]. Γέν. 2, 7. [4]. Λκ. 1, 41.44
