Μαρτυρία Αγνώστου για τον π. Ιωάννη Καλαΐδη
Σαν
εφημέριος λειτουργούσε σε πολλές εκκλησίες, ο λόγος άγγιξε πολλές χορδές στις
ψυχές των ανθρώπων. Ταρακούνησε πολλά συναισθήματα. Οι πιστοί κρεμόταν από τα
λόγια του, λόγια αγάπης, πίστης, παρηγοριάς, λόγια ελπίδας! Να πιστεύετε στον
Θεό, στους Αγίους, στα Θαύματα. Ο Θεός αγαπάει τους ανθρώπους του, τους δίνει
ευκαιρίες να μετανοήσουν. Τα Θαύματα γίνονται, όταν υπάρχει πίστη στο Θεό. Να
εκκλησιάζεσθε τακτικά, όπως παίρνουμε το φως από το στύλο της κολόνας, έτσι
παίρνουμε και την χάρη από τον Ιερέα. Γιατί το φως το δίνει ο Θεός και ο Θεός
δίνει την χάρη στον Ιερέα.
Το
1970 πήγε εφημέριος στο Σιδηροχώρι εκεί πρωτοστάτησε στα Θυρανοίξια στον ναό
της Αγίας Κυριακής. Μετά για δέκα χρόνια υπηρέτησε στα κάτω - Πορόια και έκτισε
μια μεγάλη εκκλησία της Αγίας Ειρήνης και ανακαίνισε τον ναό του Αγίου Ιωάννου
του Προδρόμου. Το 1982 πήγε στην Λειβαδιά, εκεί
υπήρχε ο ναός του Αγίου Δημητρίου. Όταν μπήκε μέσα, απελπίστηκε ο π. Ιωάννης,
όλα ήταν κατεστραμμένα, το τέμπλο, οι εικόνες και τα στασίδια. Τότε είδε έναν παππούλη,
γέρο να του λέει ‘‘μην στεναχωριέσαι, όλα αυτά θα τα κάνεις’’. Χρειαζόταν πολλά
λεφτά, ήταν αδύνατον σ’ αυτό το μικρό χωριό, να ελπίσει σε κάτι τέτοιο. Αλλά
και πάλι δεν στεναχωρήθηκε γιατί μετανάστες θυμήθηκαν την ξεχασμένη πατρίδα,
έπεσαν λαχεία στο χωριό. Το τέμπλο ανακαινίσθηκε, μπήκαν καινούργιες εικόνες, ο
Άγιος Δημήτριος γέμισε και στασίδια και κόσμο. Τον γέροντα με τα άσπρα μαλλιά
δεν τον ξαναείδε όσο κι αν τον αναζήτησε στα γύρω χωριά.
Όλα αυτά
όμως του στοίχησαν την υγεία του, έμπαινε-έβγαινε, νύχτα-μέρα στα νοσοκομεία
και τις κλινικές.
