Ό Αρχάγγελος Μιχαήλ στό Κολουέζι...

 «Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»

ΜΟΝΑΧΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΟΥ

Ευρισκόμαστε στόν μήνα συγκομιδής τῶν καρπών. Ιούνιος 1996 στό χωριό Λουανκόκο. Είναι τό χωριό τού άγροκτήματος τής Ιεραποστολής Κολουέζι. Ενίοτε όλοι οί κάτοικοι τού χωριού εργάζονται στό άγρόκτημα, ενώ μόνιμοι είναι περί τά 25 άτομα.

Τήν περίοδο εκείνη είχαν έλθει γιά τήν συγκομιδή τοῦ καλαμποκιοῦ καί γυναίκες Χριστιανές μας άπό τό Κολουέζι. 'Ανάμεσά τους ήταν καί ἡ κ. Παρασκευή. Μιά ψηλή, σεμνή, ταπεινή καί εύλαβής Χριστιανή τής ένορίας τοῦ άγίου Γεωργίου Κολουέζι. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι ἡ άπλότης καί ἡ ταπείνωσις.

Εκείνες τίς ημέρες είχε κλείσει τελείως ὁ λαιμός της επί μιά εβδομάδα άπό τό κρύο καί δέν μπορούσε νά μιλήσει καθόλου. Μόνο ψιθυριστά καί σχεδόν άφωνα μπορούσε νά συνεννοηθή μέ τούς άλλους. Πονούσε φοβερά ὁ λαιμός της κι έκείνη προσευχόταν στόν Αρχάγγελο Μιχαήλ νά τήν βοηθήσει. 'Ἐν παρενθέσει σημειώνω εδώ ότι τούς μήνες Ιούνιο καί Ιούλιο στό Κολου­έζι κάνει δυνατό κρύο. Τό θερμόμετρο τά πρωϊνά κατεβαίνει μέ­χρι τούς 5 Βαθμούς.

Δευτέρα άπόγευμα τῆς 15 Ιουνίου 1996, έφθασα στό άγρό­κτημα. Ήλθαν όλες οί γυναίκες νά μέ χαιρετίσουν. Ἡ κ. Παρα­σκευή μέ χαιρέτισε χωρίς νά μού μιλήσει.

 Γιατί δέν μοῦ μιλάς, όπως οἱ άλλες γυναίκες, μάμα Παρασκευή;

Μοῦ απήντησε ψιθυριστά ότι τήν πονάει φοβερά ὁ λαιμός

Δέν τής είπα τίποτε.

Τό πρωΐ, πρίν πάνε γιά τήν δουλειά τους, ήλθε άπό τίς πρώ­τες νά μέ χαιρετίσει. Μά τώρα ή φωνή της ήταν καθαρή καί δυνατή.

Πάτερ, είμαι τελείως καλά. "Οπως βλέπεις, άνοιξε τελείως ὁ λαιμός μου κι έφυγε ἡ άρρώστεια μου.

Μά συ, χθές δέν μπορούσες καθόλου νά μου μιλήσεις καί τώρα μέσα σέ μιά νύκτα θεραπεύθηκες; Τί φάρμακα ήπιες καί ποιός σοῦ τό έδωσε; Άς σημειωθή ότι φάρμακα, ἀπό τά άπλά καί συνηθισμένα, τούς έδινε μόνο ὁ γράφων.

Όπότε ἡ εύλαβής κ. Παρασκευή μοῦ είπε τά εξής:

Τήν νύκτα ήλθε στόν ύπνο μου ένας εὐρωπαῖος Ἅγιος. Δέν μοῦ είπε τ' όνομά του. Ήταν μέ ράσα καί άσπρα γένεια. Μέ ρώτησε.

Είσαι άρρωστη;

Τοῦ άπήντησα: Ναί.

Ἡ άρρώστεια σου από σήμερα τελειώνει. Θά είσαι τελείως καλά.

Ό Ἅγιος συνέχισε νά μιλάει μαζί της εκείνη τήν νύκτα στόν ύπνο της:

Πήγαινε νά πεῖς ένα λόγο στόν π. Ιάκωβο.

Δέν έχουμε εδώ τόν π. Ιάκωβο, άλλά τόν π. Δαμασκηνό.

Έν τάξει. Πήγαινε νά τού ειπείς νά διαβάσει προσεκτικά τόν πρώτο ψαλμό τού Προφήτου Δαβίδ κι άπό τήν πρώτη πρός Κορινθίους Επιστολή τοϋ Αποστόλου Παύλου, άπό τό 15ον Κεφάλαιο, τούς στίχους ένα καί δύο.

Αύτά τής είπε καί εξαφανίσθηκε.

Ὅταν μοῦ διηγήθηκε όλα αύτά ἡ μάμα Παρασκευή, άπόρησα πώς μπορούσε νά συγκρατεί τόσα νούμερα καί λόγια πού τῆς είπε ὁ Άγιος. Ακόμη τήν ρώτησα νά μού εἰπεῖ σέ ποιόν Ἅγιο κάνει την προσευχή της και γιατί. Μου απήντησε τα εξής:

«Προσεύχομαι στόν Αρχάγγελο Μιχαήλ, διότι τό 1986 γέννησα ενα αγοράκι καί στό Βάπτισμά του πήρε τ' όνομα Παχώμιος. Τήν ίδια χρονιά πού γεννήθηκε, άρρώστησε βαρειά καί πλη­σίαζε νά πεθάνει. Μιά νύκτα τότε, είδα στόν ύπνο μου μιά ευ­ρωπαία γυναίκα ἡ οποία μού είπε:

Πήγαινε τό παιδί σου στόν Αρχάγγελο Μιχαήλ.

Δέν τόν γνωρίζω ποιός είναι αύτός, τῆς άπήντησα.

Νά, αύτός πού στέκεται εκεί πιό πέρα είναι. Πήγαινε κοντά του καί παρακάλεσέ τον.

Πήγα, γονάτισα μπροστά του καί τοῦ έδωσα τό παιδί μου στά χέρια του. Εκείνος τό εύλόγησε, τό χάιδεψε καί μοῦ τό ξανάδωσε θεραπευμένο.

Ξύπνησα σάν άπό λήθαργο. Μέ άγωνία πλησίασα νά ιδώ τό παιδί μου. Αισθανόταν καλλίτερα. Ἔγινε σέ λίγο τελείως καλά.

Σήμερα είναι 13 ετών. Ἕνα χαριτωμένο παλλικάρι πού αγα­πά πολύ τίς Ιερές Ακολουθίες τής Εκκλησίας μας».

Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου