«Το πρόβλημα τους είναι η γυναίκα, διότι την θεωρούν μιαρή, βρώμικη και κατώτερη του άνδρα. Αυτή είναι όλη η αλήθεια. Όλα τα αλλά περί κανόνων είναι ένα ωραίο άλλοθι του μισογυνισμού και της ψυχοπαθολογίας τους».
Το ελεεινό και τρισάθλιο αυτό απόσπασμα είναι ειλημμένο από ένα επιεικώς κατάπτυστο κείμενο-παρέμβαση του π.Λίβυου, αναφορικά με το προσφάτως εκραγέν εκκλησιαστικό σκάνδαλο με πρωταγωνιστή τον εφημέριο του ιερού ναού του αγίου Νικολάου Ραγκαβά.
Το παρέθεσα για να δουν οι αναγνώστες του ιστολογίου την «ποιότητα» του σκεπτικού του συγκεκριμένου υποστηρικτή του ενόχου ιερέα (παρόμοιο σκεπτικό συναντούμε και σε πολλούς από τους επώνυμους υποστηρικτές του ιερέα π.Αλεξάνδρου Καριώτογλου) και να φρίξουν.
Με βάση,
λοιπόν, το νοσηρό σκεπτικό του συγκεκριμένου «αγαπολόγου» ιερέα (π.Λίβυου), οι εχόμενοι στερρώς της
εκκλησιαστικής τάξεως την οποία αυθαιρέτως και αυτοβούλως κατέλυσε ο
π.Αλέξανδρος Καριώτογλου, θεωρούμε τη γυναίκα «μιαρή, βρώμικη και κατώτερη του
άνδρα. Και πάσχουμε από μισογυνισμό»…
Απεφάνθη ο μέγας ψυχοανατόμος π.Λίβυος, προσθέτοντας, εμφατικώ τω τρόπω, ότι
«αυτή είναι όλη η αλήθεια».
Επειδή, προφανώς, δεν συμφωνούμε με τη μετατροπή των ναών σε ξέφραγα αμπέλια και πεδία πειραματισμών νεωτεριστών κληρικών που σκέπτονται και δρουν με όρους και κατηγορίες «πολιτικής ορθότητας» και τείνουν να ισοπεδώσουν τα πάντα εν ονόματι και με απατηλό πρόσχημα την ισοτιμία ανδρών και γυναικών εξυπηρετώντας, κατά βάθος, τη φεμινιστική στοχοθεσία.
Όποιος, δηλαδή, δεν συντονίζει το σκεπτικό του με τις ιδεοληψίες των πασχόντων από ένα άκρως νοσηρό, εμμονικό μεταρρυθμιστικό σύνδρομο του εκκλησιαστικού βίου είναι…μισογύνης!!!
«Θαυμάσια», τω όντι, «λογική».
Όλοι, δηλαδή, όσοι θέσπισαν κανόνες εκκλησιαστικής τάξεως με σκοπό την ευρυθμία της εκκλησιαστικής ζωής μισούσαν το γυναικείο φύλο και υπήρξαν ψυχοπαθολογικές προσωπικότητες….
Όχι απλά αδικεί πρόσωπα και καταστάσεις, εν τη αμετροεπεία του, ο π.Λίβυος αλλά και ασεβεί στη μνήμη μεγάλων πατέρων και διδασκάλων της Εκκλησίας.
Εννοείται ότι τα όσα προσάπτει σε βάρος των μεγίστων εκείνων προσωπικοτήτων καθώς και σε όσους, παρά την αμαρτωλότητά τους, υπερμαχούν της εκκλησιαστικής τάξεως, την οποία κάποιοι παράγοντες του εκκλησιαστικού βίου επιχειρούν να ανατρέψουν και καταλύσουν, καταφεύγοντας σε ευτελείς σοφιστείες και εν αμαρτίαις προφάσεις, με «εκκλησιαστικό» και «θεολογικό» επικάλυμμα, αναγράφονται αυτομάτως, φυσικώς και αυθορμήτως στα καττύματα των υποδημάτων μας...
