Το μάθημα της έκφρασης γραπτού λόγου πρέπει να σταματήσει να αφορά την επικαιρότητα.
Πρωτίστως διότι χρησιμοποιούνται ιδεολογικοπολιτικά κείμενα που δεν
έχουν τεθεί υπό την βάσανο του χρόνου στην τεκμηρίωση και επαλήθευσή
τους, δευτερευόντως διότι στα πλαίσια ενός "φερομενου" ως δημοκρατικού
πολιτεύματος, δεν μπορεί να τίθενται ερωτήσεις και θέσεις κρίσεως, με
προκαθορισμένες οδούς απαντήσεων.
Στο δια ταύτα, το να μην θεωρώ ιδεολογικά πως η γυναίκα είναι ΙΔΙΑ με τον άνδρα αλλά να έχω μια δίκη μου άποψη περί αυτού, ή το να μην θεωρώ πως τα λεγόμενα "εμφυλα δικαιωματα" είναι δίκαια και αποδεκτά, δεν συνεπάγεται την διαπράξη κάποιας εκνομης και κολάσιμης πράξης και ΔΕΝ θα πρέπει να συνεπάγεται μηδενισμό γραπτής εξέτασης, όταν δεν συμφωνώ πως είναι βία το να θες να μεταχειρίζεσαι τον Μήτσο που ονομάζεται πλεον Αννουλα, ως άνδρα.
Η έκθεση δολίως πλεον έχει μεταβληθεί σε μία δοκιμασία, κατά την οποία πρέπει να παρουσιάσεις απέναντι στο υπάρχον σύστημα, επιχειρήματα, πως δήθεν πιστεύεις όσα σου λένε και να τους πείσεις μάλιστα πως τα πιστεύεις.
Η εξέταση της έκφρασης γραπτού λόγου δεν είναι πλέον μια εξέταση γλωσσικών γνώσεων και έκφρασης, αλλά μια δοκιμασία ελέγχου σκέψης, όπου τα παιδιά από πολύ νωρίς εισάγονται και εκπαιδεύονται τόσο σε εκφυλισμενες απόψεις όσο και στην λογική πως για να επιβραβευτείς πρέπει να υποκύψεις στο κυρίαρχο αφήγημα.
Σε κάθε περίπτωση, ο Όργουελ είναι πιο επίκαιρος από ποτέ, σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Και αυτό συμβαίνει στον Δυτικό κόσμο που αντλεί το "ηθικό του πλεονέκτημα" εδω και 80 χρόνια από το βασικό επιχείρημα της "Ελευθερίας της Σκέψης".
