Στην αρχαιότητα, όταν υποδεχόταν μία πόλη τον ολυμπιονίκη που καταγόταν απ' αυτήν, ανάμεσα στις άλλες τιμητικές εκδηλώσεις που έκαναν, γκρέμιζαν και ένα μέρος των τειχών της πόλης. Τα τείχη, που χρειάστηκαν χρόνια για να γίνουν και τεράστια έξοδα για να αποπερατωθούν, γκρεμιζόταν αλύπητα και με χαρά, διότι ήθελαν να δείξουν ότι η πόλη που έχει ολυμπιονίκες πολίτες δεν χρειάζεται τείχη. Δεν χρειάζεται αμυντική οχύρωση.
Στην Παλαιά Διαθήκη ο προφήτης Ελισαίος, όταν είδε τον προφήτη Ηλία να ανεβαίνει πάνω σε πύρινο άρμα προς τον ουρανό αναφώνησε· «Πατέρα μου, πατέρα μου· εσύ ήσουν τα άρματα και το ιππικό του Ισραήλ».
Δηλαδή εσύ ήσουν ο πραγματικός στρατός και η αμυντική δύναμη του Ισραήλ. Δεν φαινόσουν ότι ήσουν ο στρατιωτικός ηγέτης της χώρας και ο ουσιαστικός βασιλιάς της ούτε είχες παρουσιαστικό και μεγαλείο εξωτερικό. Αλλά εσύ ήσουν ο αθόρυβος και μυστικός φορεύς του Θεού πάνω στην γη της Παλαιστίνης και γι' αυτό ο μόνος δυνατός να την διοικήσει και να την προστατεύσει. Ήταν προτιμότερο να χάσει ο λαός του Θεού όλους τους πολεμιστές του παρά τον μεγάλο προφήτη Ηλία.
Μέσα στην αγία Γραφή φαίνεται από πολλά γεγονότα
η αλήθεια που διατυπώνει ο Ελισαίος για τον Ηλία.
Ο Αβραάμ και ο Γεδεών με 318 άνδρες ο πρώτος και με 300 ο δεύτερος νίκησαν πολυάριθμα, γυμνασμένα και τέλεια συγκροτημένα στρατεύματα.
Ο Μωυσής με την προσευχή του χάριζε την νίκη στους Ισραηλίτες, όταν πολεμούσαν στην έρημο.
Και ο Δαυίδ θα πει· «εάν ο Κύριος δεν φυλάξει μια πόλη, μάταια αγρυπνούν οι φρουροί της (Ψαλ. 126,1).
Στην εποχή της Καινής Διαθήκης, από το Βυζάντιο μέχρι σήμερα, η Παναγία είναι στην συνείδηση της Εκκλησίας και του έθνους μας η υπέρμαχος στρατηγός των Ρωμιών και σε θεομητορική γιορτή γιορτάζει μέχρι σήμερα ο στρατός μας. Ο ύμνος «Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια» είναι ουσιαστικά ο εθνικός μας ύμνος που ηλεκτρίζει τις ψυχές των στρατιωτών μας όσο τίποτε άλλο.
Αυτό που είπε ο Ελισαίος για τον Ηλία ισχύει και για κάθε άγιο της Εκκλησίας μας.
Ο άγιος είναι η μεγάλη ευλογία όχι μόνο για τη χώρα του αλλά και για την Εκκλησία.
Ο άγιος είναι ο φορεύς του Θεού και εφόσον ζει και μετά την κοίμησή του.
Η αγία Τριάδα που κατοικούσε μέσα του, λόγω της ζωής του και της ουσιαστικής σχέσεως με την Εκκλησία, συνεχίζει και παραμένει στα οστά του, στα άγια λείψανά του. Έτσι η Εκκλησία και όταν ζει ο άγιος απολαμβάνει την σωματική του παρουσία, αλλά και μετά την κοίμησή του, εφόσον έχει τα άγια λείψανά του. Έτσι πολλές φορές ενορίες και μονές φιλοτιμούνται να προσκαλούν τα υπάρχοντα άγια λείψανα των αγίων μας και να τα φιλοξενούν για κάποιες μέρες, ώστε να απολαμβάνουν οι πιστοί και την σωματική παρουσία των αγίων.
Οι τιμές που αποδίδουν εκείνες τις ημέρες οι πιστοί
είναι σαν να δέχονται ζώντα άγιο και όχι κεκοιμημένο.
Μόνο εδώ χρειάζεται προσοχή και εγρήγορση.
Όλοι πρέπει να αναρωτιόμαστε
ποια είναι η κατάσταση μας η πνευματική και ψυχική.
Αν η σύνδεση μας με την Εκκλησία είναι ουσιαστική και όχι τυπική.
Πολλές φορές σε υποδοχές αγίων ή σε λιτανείες προς τιμή αγίων κάποιοι καπνίζουν, μιλούν μεταξύ τους ή με τα κινητά τηλέφωνά τους ή ενδιαφέρονται για εξωτερικά γεγονότα της γιορτής, τα οποία τα βλέπουν με κοσμικό τρόπο.
Πολλοί ιερείς αλλά και χριστιανοί προσέχουν ποια ενορία θα έχει τον καλύτερο εξωτερικό στολισμό, μουσικές, εκδηλώσεις, πλήθος ψαλτών και ιερέων, πλήθος κόσμου. Πολλοί αποσκοπούν στο θεαθήναι και όχι στην εσωτερική αναγέννηση και ανακαίνιση. Ή στοχεύουν απλώς σε οικονομική ενίσχυση των ναών και σε αύξηση των εσόδων.
Λίγοι είναι εκείνοι που θα προσπαθήσουν να μάθουν για την ζωή του αγίου, να ακούσουν με προσοχή το κήρυγμα που γίνεται, να προσευχηθούν με ποιότητα και ποσότητα και όχι απλώς να πάνε και να ασπασθούν τα άγια λείψανα ή τις άγιες εικόνες και αφού παραμείνουν λίγα λεπτά να φύγουν.
Ο Θεός και οι άγιοι ζητούν από εμάς όχι μια στιγμή της ζωής μας, αλλά ολόκληρη την ζωή μας. Ολόκληρο τον εαυτό μας και όχι κάποιες εκδηλώσεις του εαυτού μας. Βεβαίως δεν θα παραμείνουμε μόνο στην Εκκλησία και στην προσευχή. Δεν θα γίνουμε μοναχοί, εφόσον δεν έχουμε αυτό το χάρισμα. Θα τελέσουμε όλα τα υλικά καθήκοντά μας, θα ασχοληθούμε με τις βιοτικές μας ασχολίες, αλλά όχι με μέριμνα, με αγωνία, με περισπασμούς, η εντελώς απορροφημένοι με τα του κόσμου. Θα χρησιμοποιούμε τον κόσμο και όλα τα υλικά αγαθά, αλλά δεν θα τα απολυτοποιούμε.
Σπουδαίο βιβλικό παράδειγμα, για το ότι αν δεν έχουμε ευσέβεια και πίστη ουσιαστική δεν μας ωφελεί τίποτα το ιερό και άγιο μέσα στην Εκκλησία, είναι η εξής ιστορία από την Παλαιά Διαθήκη (Α´Βασ. 3,21- 4,11).
Όταν αρχιερεύς στο Ισραήλ ήταν ο Ηλί, οι δύο υιοί του Οφνί και Φινεές ήταν ασεβείς και άπιστοι. Δεν τιμούσαν ούτε ευλαβούντο τις θυσίες στο ναό του Σολομώντος. Έπαιρναν για τον εαυτό τους τα καλύτερα κομμάτια από το κρέας των θυσιών, προτού αυτά προσφερθούν στον Θεό και καεί το λίπος τους πάνω στον βωμό. Ο πατέρας τους Ηλί τους μάλωνε με πολύ ήπιο τρόπο, χωρίς να προχωρεί σε κυρώσεις ουσιαστικές και χωρίς να τους καθαιρεί από την αρχιερωσύνη που κληρονομικά την δικαιούνταν.
Την εποχή εκείνη οι αλλόφυλοι και αλλόθρησκοι κάτοικοι της Παλαιστίνης επιτέθηκαν εναντίον του Ισραήλ. Στρατοπαίδευσαν στην πόλη Αφέκ και οι Ισραηλίτες που πήγαν να τους αντιμετωπίσουν στρατοπαίδευσαν στην πόλη Αβενέζερ. Όταν συγκρούστηκαν τις επόμενες μέρες στην ενδιάμεση πεδιάδα, ηττήθηκαν οι Ισραηλίτες και φονεύθηκαν από αυτούς 4.000 άνδρες.
Μετά την ήττα αυτή συμπτύχθησαν στο στρατόπεδό τους και σκέφθηκαν ότι για να αντιμετωπίσουν νικηφόρα τους εχθρούς τους πρέπει να φέρουν από την Σκηνή του Μαρτυρίου, που τότε ήταν στην Σηλώμ, την Κιβωτό της Διαθήκης, για να τους σώσει ο Κύριος στην επόμενη σύγκρουση με τους εχθρούς τους. Αλλά την Κιβωτό όμως δεν έπρεπε να τη βγάζουν από τα Άγια των Αγίων της Σκηνής του Μαρτυρίου, που επείχε θέση ναού τότε, ούτε και να την αντικρίζουν με τα μάτια τους. Ήταν μεγάλη ασέβεια και ιεροσυλία αυτό. Και σε αυτήν την ασέβεια πρωτοστάτησαν οι διάδοχοι αρχιερείς Οφνί και Φινεές, πειθαρχώντας στην ανόητη και ασεβή θρησκοληψία του λαού.
Το αποτέλεσμα αυτού του εγχειρήματος ήταν στην μετέπειτα σύγκρουση να ηττηθούν οι Ισραηλίτες, να χάσουν 30.000 άνδρες, να σκοτωθούν ο Οφνί και ο Φινεές, και να πάρουν οι αλλόφυλοι σαν λάφυρο την Κιβωτό της Διαθήκης. Πλήρης καταστροφή δηλαδή αλλά και πλήρης αποδοκιμασία του Θεού προς τον λαό του, που άφησε να νικηθεί κατά τρόπο εξευτελιστικό και επονείδιστο και να χάσει για αρκετό καιρό ό,τι πολυτιμώτερο είχε στην πίστη του.
Συνεπώς η τυπική επαφή με τα ιερά και όσια της πίστεώς μας, η χρησιμοποίησή τους με τρόπο όχι σωστό, και η έλλειψη ουσιαστικής ευσέβειας μας βλάπτουν και δεν μας ωφελούν. Μας καταστρέφουν και δεν μας σώζουν. Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου....
