Ἤ Χριστός ἤ Χάος!
Η προσδοκία σαν έννοια, είναι το συνώνυμο της ελπίδος, το δε περιεχόμενό της είναι συνάρτηση της ηθικής και πνευματικής στάθμης και του αναλόγου προσανατολισμού κάθε ατόμου. Ανάλογα δηλαδή με το πιστεύω του ανθρώπου και την θέση του μέσα στη ζωή, προσδιορίζεται και το ποιοτικό περιεχόμενο της προσδοκίας, που ευθύνεται και για την συνέχεια αυτής της ζωής.
Κάπως έτσι, η φιλαργυρία μπορεί να εκφράζει τον πόθο κάποιου για μεταφυσική σιγουριά και ασφάλεια. Σε άλλο άνθρωπο, η μανία για άνεση και καλοπέραση μπορεί να προβάλλει την προσδοκία μιας ατέρμονης ευτυχίας.
Όμως ο σύγχρονος τρόπος ζωής, διεγείρει συνεχώς μέσα μας νέες προσδοκίες, που συνοδεύονται από ένα πληθωρικό άγχος. Γιατί οι προκλήσεις για εύκολο κέρδος, για πολλά χρήματα, για άνετη ζωή, για τεχνολογικές κατακτήσεις, με κορύφωση την απαίτηση της αθανασίας, προδίδουν τον ιδιάζοντα χαρακτήρα μιας αγχώδους προσδοκίας, προσηλωμένης καθαρά στο επίπεδο της γης. Την ίδια ώρα φυσικά απουσιάζει καθολικά το “ ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας”.
Κάπως έτσι όλη η ανθρώπινη δραστηριότητα και ο μόχθος της ανθρώπινης ύπαρξης, συμπυκνώνεται στην προσδοκία της ατελεύτητης συνέχισης της ζωής πάνω στη γη, χωρίς να θίγεται καθόλου η μετά θάνατο πορεία. Την απεραντοσύνη της αιωνιότητος την ποθεί ο άνθρωπος μέσα στα γήινα δεδομένα. Τα απτά! Οπότε τα πνευματικά παραμερίζονται ως ανύπαρκτα, καθότι αόρατα, για τον κοντόφθαλμο άνθρωπο της άκρως υλιστικής εποχής.
Ελάχιστοι άνθρωποι, άνω θρώσκοντες, υπερπηδούν τα όρια της χοϊκής τους ύπαρξης και απλώνονται στον απέραντο χώρο της μεταφυσικής διάστασης. Λίγοι άνθρωποι ωθούνται σε μία περιοχή που διαισθάνονται, ότι απλώνεται πάνω από το χρόνο και πέρα από το χώρο. Οι εν λόγω όμως αναζητούν τις πηγές αλλά και τα όρια του αυθεντικού πνεύματος. Την ίδια στιγμή οι έτεροι βρίσκονται φυλακισμένοι μέσα σε προσδοκίες που εγκλωβίζουν το άτομο στο φθοροποιό αγώνα για υλικές και εγκόσμιες κατακτήσεις. Έτσι όμως δεν μπορούν να δικαιώσουν λυτρωτικά τον βαθύ και ενδόμυχο πόθο για μια απεριόριστη ικανοποίηση. Στην αναζήτησή τους δεν υπάρχει τέρμα, γιατί δεν υπάρχουν όρια λόγω ακατάσχετης απληστίας. Εν αντιθέσει, ο πνευματικός άνθρωπος, ενταγμένος στο ποιοτικό περιεχόμενο της μεταφυσικής προσδοκίας, κάθε λεπτό της ζωής του, κάθε μέρα, ώσπου να την εγκαταλείψει, ομολογεί επίσημα. “Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν!”
Αυτή είναι η κορυφαία προσδοκία. Αλλά για να κατακτήσει κάθε “φιλόδοξος” ορειβάτης την εν λόγω κορυφή, πρέπει να ξεκινήσει από τους “πρόποδες”. Εκεί του δίδεται η ευκαιρία να θαυμάσει το κάλλος και την φαντασμαγορία του δυσθεώρητου ύψους, πριν ακόμη επιχειρήσει την ανάβαση. Εκεί όμως λαμβάνει και την βασική εκπαίδευση και τις ανάλογες οδηγίες, μαθητεύων στα έδρανα των θεϊκών προσταγμάτων. Γιατί η γνώση και η τήρηση του θεϊκού νόμου, αποτελούν την αφετηρία της υγιούς και δημιουργικής προσδοκίας, καθότι η εν λόγω προσδοκία αποτελεί τον διάλογο του παρόντος με το μέλλον. Το μέλλον, όπως το έχει προσχεδιάσει ο ίδιος ο Θεός. Μέσω αυτής της προσδοκίας λοιπόν, αναπνέει ελεύθερα ο πειθαρχών στο θεϊκό θέλημα άνθρωπος, προγευόμενος τον απέραντο χώρο της αιωνιότητος και δίνοντας παράλληλα δημιουργική συνέχεια στη ζωή του.
Αλλά δυστυχώς, κόντρα στα ανωτέρω θεϊκά προστάγματα, ορθώνονται τα “τυραννικά δόγματα”, αποχρωματίζοντας τις προσδοκίες των πολλών, κρατώντας τους δέσμιους στον κάμπο της χοϊκότητος. Έτσι έρχονται στις μέρες μας σύγχρονοι νομοθέτες μέσα στα πρώην χριστιανικά κοινοβούλια και αλλάζουν τα θεϊκά εντάλματα.
Εκεί καταργούν το “οὐ φονεύσης”, δίνοντας δικαίωμα σε κάθε γυναίκα να σφαγιάζει τα παιδιά της μέσω της άμβλωσης. Προχωρώντας ανερυθρίαστα οι δυσεβείς, διαγράφουν την ένωση ανδρός και γυναικός μέσω του μυστηρίου του γάμου, προβάλλοντας νέες πρωτότυπες σχέσεις ελεύθερης συμβίωσης. Μέσα δε στην μανιώδη και άκρως εμπαθή πρόκλησή τους απέναντι στον Θεό, καταργούν το “ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς” (Γεν. 1,27), εφευρίσκοντας άλλα φύλα μέσα στο ανθρώπινο γένος. Έτσι πλέον, παντρεύουν ομοφυλόφιλους μεταξύ τους, χειροτονούν γυναίκες “παπαδίνες” και επισκοπίνες!
Όμως όταν το 1960 ψηφίσθηκε η νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλίας στην Αγγλία, ο στρατηγός Μοντγκόμερι, ήρωας του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, πήγε και πέταξε τα παράσημα και τα μετάλλιά του στην Βουλή λέγοντας‧ “Δεν πολέμησα γι' αυτήν την Αγγλία”. Ο άνθρωπος είχε υψηλά οράματα και ευγενείς προσδοκίες για μια νέα φωτεινή μέρα. Δυστυχώς όμως προείδε ένα ανυπόφορο πνευματικό σκότος και απεσύρθη άμεσα, ελέγχοντας την νοσηρότητα. Τον πνευματικό σκοταδισμό.
Μέσα λοιπόν στο εν λόγω χάος που πλανάται η σύγχρονη κοινωνία, αναρωτιέται κανείς, τι είδους προσδοκία καταξιώνει την ανθρώπινη προσωπικότητα. Η απάντηση είναι μία και μοναδική. Η προσδοκία μας είναι ο Χριστός μας! Αυτός που μας εξαγόρασε, ελευθερώνοντάς μας “οὐ φθαρτοῖς, ἀργυρίω ἤ χρυσίω” αλλά “τιμίω αἴματι ὡς ἀμνοῦ ἀμώμου καί ἀσπίλου Χριστοῦ” (Α' Πετ.1,18-19).
“Οὐαί τοῖς ἀθετοῦσι” λοιπόν. Πρώτον στους νομοθέτες, αλλά δεύτερον και στον ακολουθούντα λαό. Ουαί σε αυτούς που “ἤλλαξαν τά προστάγματα, διαθήκην αἰώνιον” (Ησ. 24,5).
Γι' αυτό η γη στα χρόνια μας “πενθεί” πολυτρόπως. Γιατί εμείς οι αμαρτωλοί άνθρωποι την γεμίσαμε από ανομία, λόγω των πολλαπλών αμαρτιών μας. Γι' αυτό η κατάρα θα καταφάγει την γη και οι άνθρωποι θα καταντήσουν πάμπτωχοι, αλλά και λίγοι. Ήδη αρχίσαμε ανησυχητικά να λιγοστεύουμε...
Αυτά λέγει ο Ησαΐας! Και ο Ησαΐας μιλάει κατ' εντολή του Θεού.
Κατά τα άλλα, οι ψευδείς προφήτες, όπως τους αποκαλεί ο Ιερεμίας, τα φερέφωνα της σύγχρονης ειδωλολατρίας, έχουν το θράσος και την αναίδεια να μιλούν περί προόδου, περί παγκόσμιας ειρήνης, περί ανθρώπινης ευτυχίας. Αλλά αυτοί έχουν έτερες προσδοκίες. “Οὐαί ὑμῖν...” ξαναφωνάζει ο Κύριος στον σύγχρονο και απόλυτα επικίνδυνο φαρισαϊσμό.
