“Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ' οὐ πάντα συμφέρει”
Κορ. Α' 6,12
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, τρεις είναι οι λόγοι που μας παρακινούν στις πράξεις μας: Το ωραίον, το συμφέρον, η ηδονή. Επίσης τρεις είναι οι λόγοι οι οποίοι μας αποτρέπουν να κάνουμε κάτι: Το άσχημον, το βλαβερόν, το λυπηρόν.
Κάτι ανάλογο υποστηρίζει και ο Ισοκράτης: Όλοι οι άνθρωποι ενεργούν υποκινούμενοι από την ηδονή ή από το κέρδος ή για λόγους τιμής.
Ο Παύλος, αναφερόμενος σε αυτά τα αίτια των πράξεων, τονίζει ότι τα εν λόγω ανοίγουν τον δρόμο προς την ανηθικότητα. Η ανηθικότητα όμως δεν συμβιβάζεται με την χριστιανική ζωή. Μπορεί λοιπόν σύμφωνα με τον ίδιο όλα να μας επιτρέπονται, αλλά επ' ουδενί λόγω συμφέρουν όλα. Ειδικεύοντας το θέμα στην πτώση της πορνείας, τονίζει ότι το σώμα ανήκει στον Κύριο. Το σώμα μας είναι μέλος από τα μέλη του Χριστού. Το σώμα μας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. Κατ' αυτό τον λόγο δεν έχουμε το δικαίωμα να το μετατρέψουμε σε οίκο ανοχής. Πολύ δε περαιτέρω την ψυχή μας δεν έχουμε δικαίωμα να την εκδίδουμε ποταπώς, ένεκα ταπεινών συμφερόντων.
Τελικά όμως, τι είναι συμφέρον, σύμφωνα με την τρέχουσα θεώρηση; Είναι το κέρδος και δη το αθέμιτο, η συνάθροιση, η συλλογή χρημάτων και παντοειδούς ακινήτου περιουσίας. Είναι το γκρέμισμα των αποθηκών με απώτερο σκοπό να κτισθούν νεώτερες, μεγαλύτερες και πιο σύγχρονες, ώστε να καταλήξουμε στο “φάε, πίε, ευφραίνου”. Κτηνωδίας το κεφάλαιο. Ποτέ ο ταλαίπωρος άνθρωπος όμως δεν επεχείρησε να γκρεμίσει το ετοιμόρροπο κτίσμα του παλαιού και αμαρτωλού εαυτού του, με ιερή φιλοδοξία να αναβαθμίσει στο γενικό σύνολο της, την ψυχοσωματική ύπαρξή του.
Γιατί; Γιατί υποτάσσεται πάντοτε στον νόμο της σάρκας, ο οποίος αντιστρατεύεται τον νόμο του λογικού. Αυτός ο νόμος όμως επιβάλλει την αιχμαλωσία στην αμαρτία η οποία υπάρχει μέσα μας από την ώρα που μας γέννησε η μάνα μας, “ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου” (Ψαλ.50).
Ποιοί όμως είναι αυτοί που υποθάλπουν
τα προαναφερθέντα ταπεινά συμφέροντα;
Σύμφωνα με τον Παπαδιαμάντη είναι η πλουτοκρατία.
“Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργίαν, αύτη φθείρει σώματα και ψυχάς. Αύτη παράγει την κοινωνικήν σηπεδόνα (=σαπίλα). Αύτη καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγείς (=νεόκτιστες).
Αυτή η πλουτοκρατία λοιπόν πουλάει και αγοράζει τα πάντα. Προπάντων συνειδήσεις. Αυτή κατάντησε την “ηθική”, επάγγελμα. Παλιότερα η ηθική υπήρχε έστω και στο άκρον της γλώσσας, τώρα εξαλείφθηκε από παντού. Τα πάντα λοιπόν ανεμπόδιστα αγοράζονται.
Συνεχίζει ο ίδιος: “Ανέκαθεν τα αξιώματα ήσαν αγοραστά. Και αφού η επάρατος πλουτοκρατία είναι άφευκτον κακόν, κατά ποίον άλλον τρόπον θ' αποκτώνται τ' αξιώματα; Πράγμα, το οποίον έχασε προ πολλού πάσαν ηθικήν αξίαν, μόνον δια χρημάτων είναι κτητόν. Και ούτως επόμενον ήτο να καταντήσουν τα πράγματα.”
Αφού λοιπόν τα αξιώματα αγοράζονται και σήμερον, όταν οι πλουτοκράτες δεν τα καταλαμβάνουν οι ίδιοι για κάποιο λόγο δικό τους, τα πουλούν στους εντολοδόχους τους. Τους πολιτικούς. Τους τοκογλύφους του πνεύματος.
Τι έκαναν εκείνα τα χρόνια οι φαρισαίοι, οι πλουτοκράτες του πνεύματος; Ανέθεσαν στον Ιούδα, το ευτελές κλεφτρόνι, τον δούλο του μαμωνά, να προδώσει τον Κύριο. Μετά από λίγο επίσης, τι άλλο έκαναν όταν ο τελευταίος πέταξε τα αργύρια; “Ἔνιψαν τάς χεῖρας των”.
Κάπως έτσι κατέληξαν οι πολιτικοί να ασχολούνται με την πολιτική. Επειδή ένιψαν τα χείρας των οι πλουτοκράτες. Σύμφωνα όμως με τον Ambrose Bierce: Η πολιτική είναι ένας αγώνας συμφερόντων, μεταμφιεσμένος σε διαγωνισμό αρχών”.
Ένας χορός μεταμφιεσμένων, είναι και η πολιτική ζωή. Όλοι φορούν τις μάσκες τους για να εκδίδουν τα όσια και ιερά της φυλής μας ανεμπόδιστα. Επειδή δε δεν αρέσκονταν να φορούν μόνο αυτοί μάσκες και να ξεχωρίζουν προκλητικά, ανάγκασαν και τον λαό ένεκα... πανδημίας.
Να επανέλθουμε όμως στα πρότερα. Διαγωνισμός αρχών! Κάποτε λοιπόν θυμούμαστε και τις αρχές. Τους κανόνες δηλαδή συμπεριφοράς, που υπαγορεύονται από την ηθική. Τις αξίες με άλλα λόγια. Αλλά και κάποια άλλη “ἀρχή τόν ἄνδρα δείκνυσιν” σε τελική φάση.
Βάσει λοιπόν των προτέρων οι σύγχρονοι πολιτικοί, κυβερνώνται και διακατέχονται από άπειρα συμφέροντα, τα οποία έρχονται σε ρήξη και αντιδικία με τα συμφέροντα τα πραγματικά του λαού και της πατρίδος. Κάπως έτσι αγωνιούν παράφορα για το μέλλον τους παλεύοντας αιματηρά για την τελική τους επιβίωση. Μοναδικό τους σύνθημα “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Κατά τα άλλα, υπάλληλοι των ποικίλων συμφερόντων, κατευθυνόμενοι, εντολοδόχοι, απλοί εκτελεστές. Δύστυχες υπάρξεις που αλλάζουν την έκφραση του προσώπου τους ανάλογα με την περίσταση. Έτσι χαίρονται μετά χαιρόντων, προσποιητά και συντρίβονται μπρος στον ανθρώπινο πόνο κροκοδειλίως. Τους είδαμε στο πρόσφατο δυστύχημα, στην τραγωδία νέων ψυχών, πόσο πολύ εθλίβησαν. Επειδή αναμένουν τιμωρία μέσω της ψήφου από τους νέους, μετέθεσαν τις εκλογές όσο γίνεται αργότερα μέχρι να κοπάσει ο κουρνιαχτός. Ώσπου να “ξεχασθεί” το θέμα και προπάντων να φύγει το νέο αίμα για τα νησιά, μετανάστες ένεκα εργασίας, οπότε δεν θα δυνηθούν να ψηφίσουν, ούτε να τιμωρήσουν.
Επίσης γνωρίζουν καλά οι ανωτέρω τυχοδιώκτες να υπόσχονται τα πάντα προεκλογικά, προκειμένου να καβαλήσουν το καλάμι, αλλά μόλις εκείνο αρχίζει να κουνιέται λόγω ανέμου ή σπάσει χάνοντας παντελώς την αξιοπρέπειά τους, προστρέχουν άκρως ερασιτεχνικά να διορθώσουν τα αδιόρθωτα. Που είναι η ευθιξία τους; Η ανάληψη της ευθύνης και η παραίτηση; Μάλλον παραίτηση σημειούται, εκ προσποιητής ανάγκης όμως. Πριν οκτώ μέρες στην βουλή ο εν λόγω υπουργός ωρυόταν για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων και άμεσα τα γεγονότα τον διέψευσαν. Μάλλον δεν γνώριζε την αλήθεια των πραγμάτων ή την απέκρυπτε ένεκα συμφερόντων. Γνώριζε όμως πολύ καλά να γκρεμίζει τις αφίσες στο κέντρο των Αθηνών, που προασπίζονταν την ζωή του αγέννητου παιδιού. Τις γκρέμισε, αλλά και ο Θεός τον “γκρέμισε”. Κάπως έτσι λοιπόν οι σύγχρονες πολιτικές ασημαντότητες, καταντούν ανήμπορες να εμπνεύσουν τον λαό, αφού δεν διακατέχονται από κάτι υψηλό. Διαφυγή μέσα στην απελπισία τους, η θέαση παρελάσεων και λοιπών κοινωνικών εκδηλώσεων. Παρίστανται πληθωρικά σε γάμους και βαπτίσεις, άσχετα αν δεν ενστερνίζονται τους εν λόγω θεσμούς και σε κηδείες–μνημόσυνα χτυπώντας ξύλο να μην έλθει η ώρα τους. Κι' όμως είναι νεκροί, αλλά δεν το κατάλαβαν. Ο ιεραρχημένος λαός τους έβγαλε έξω από την καρδιά του. Τους θανάτωσε οικτρά μέσω της περιφρόνησης. Η περιφρόνηση όμως προαναγγέλλει ένα τέλος δυσοίωνο.
Παρ' όλα αυτά εμφορούνται από ένα ύπουλο θράσος να εξαπατούν την κοινή γνώμη, επιδιδόμενοι στην αλίευση ψήφων. Στην υποκλοπή καλύτερα. Με την άδεια δε του ψηφοφόρου την επομένη των εκλογών θα τον καταδικάσουν για μία πολλοστή φορά. Όμως ο επανειλημμένα καταδικασμένος, πνέει τα λοίσθια πλέον. Κι όμως οι λόγοι τους πλέον προκαλούν ανείπωτη ανία, διασκορπίζοντας παράλληλα μία θανάσιμη μελαγχολία με τα επαναλαμβανόμενα τετριμμένα ολόκληρων δεκαετιών. Δεν έχουν το σθένος να ασχοληθούν με το παρόν, με τον βίο τους και τα έργα τους και μονίμως παραπέμπουν στο παρελθόν. Αυτοί όμως του παρελθόντος άφησαν έργα. Με τα έργα αυτά πορεύονται οι παρόντες και με την δόξα εκείνων. Εκείνοι όμως ήταν κτιστάδες ενώ οι τωρινοί είναι χαλασοχώρηδες. Γκρέμισαν τα πάντα.
Μέσα στα εν λόγω ερείπια, αιχμάλωτοι των αισχρών και άκρως προδοτικών συμφερόντων τους, δέσμιοι της ψευτιάς και της απάτης τους, υποκείμενοι έναντι των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων τους, σέρνονται, προσπαθώντας με ψεύδη να καλύψουν τα ψεύδη τους.
Φτηνοί υποκριτές, θεατρίνοι ερασιτέχνες, ηθοποιοί της κακιάς ώρας. Το μόνο που τους ενδιαφέρει, η επανεκλογή τους. Μόλις δε ενσκήψει η πανδημία της επανεκλογής τους, αποκτούν δύναμη και το παίζουν άθεοι και κουλτουριάρηδες.
Τι λέει ο Παπαδιαμάντης γι' αυτούς;
“Ὀστις θέλει να κάμη δημοσία τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην, ομοιάζει με νάνον ανορθούμενον επ΄ άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάση εις ύψος και φανή και αυτός γίγας. Όμως το ελληνικόν έθνος έχει και θα έχη δια παντός ανάγκη της θρησκείας του”.
Για τοιούτους νάνους μιλούσε με τον τρόπο του ο Μακρυγιάννης:
“... Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργίας, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον. Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν, αγιορείτικον. Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα: “Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιοψάθα; Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν έχομεν. Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα. Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά που καταδέχθηκε ο Τούρκος, ως τίμιος εχθρός μας”.
Αυτά είπε ο Μακρυγιάννης στους αγίους και ένας σύγχρονος τραγουδιστής είπε κάτι παρόμοιο στον ίδιο τον Θεό: “Θεέ μου μεγαλοδύναμε που είσαι ψηλά 'κει πάνω. Δώσε κουράγιο στο λαό και στους τυραννοκτόνους. Ν' απαλλαγούμ' απ' τους βαλτούς Θεούλη μου και τους ευρωμασόνους”.
ΤΕΛΟΣ! Ένα μόνο συμφέρον θα μας σώσει.
“Τά καλά καί συμφέροντα ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν”.
