Στις μέρες μας ποιό περιβάλλον θα μπορούσαμε να πούμε ότι αναπαύει τον εκούσια θυσιαζόμενο Λυτρωτή μας; Πού θα φαινόταν ότι αναγνωρίζουμε την ανεκτίμητη προσφορά του προς τον καθένα από εμάς;
Μήπως στα καταστήματα με τον “εορταστικό” διάκοσμο και τους πελάτες που σπεύδουν να ολοκληρώσουν τις “πασχαλινές” προμήθειές τους ή να προσαρμοστούν με τις τελευταίες επιταγές της ανοιξιάτικης μόδας;
Μήπως στα πούλμαν που μεταφέρουν ξένοιαστους εκδρομείς που βιάζονται ν' απομακρυνθούν από τον τόπο κατοικίας τους για διάφορους άλλους ευχάριστους προορισμούς, με μόνο μέλημα το “να περάσουμε καλά;”
Μήπως στα πολυτελή κρουαζιερόπλοια που, ταξιδεύοντας, πριν σταματήσουν σε κάθε λιμάνι, προσφέρουν στους εύπορους επιβάτες τους κάθε είδους διασκέδαση και αναψυχή, τη στιγμή που οι πιστοί στις εκκλησίες συμμετέχουν στη σοβαρότητα του Θείου δράματος;
Μήπως στις προετοιμασίες για πλούσια τραπέζια με πλήθος ορεκτικών εδεσμάτων και ποτών που θα προσφερθούν στους συνδαιτημόνες και θα τους χαρίσουν τις μεγαλύτερες γευστικές απολαύσεις;
Μάλλον δεν υπάρχει η παραμικρή ανάπαυσή του σε όλα αυτά. Ξέρουμε όμως ότι από το ύψος του σταυρού έχει την εποπτεία και εξακολουθεί να βρίσκεται ανάμεσά μας, στους δρόμους μας, στα σπίτια μας, στους πόνους μας, πίσω από το πρόσωπό μας, στο βάθος της ψυχής μας, στους στεναγμούς μας. Ίσως στέκεται περισσότερο σ' όσους σηκώνουν κι αυτοί το δικό τους σταυρό και συγχρόνως η παρουσία του τούς αναπαύει.
Σ' αυτούς που νιώθουν μόνοι, γιατί η ρομφαία του πόνου σχίζει τα σπλάχνα τους. Σ' αυτούς που βρίσκονται στο σκοτάδι, γιατί έχουν κλείσει όλες οι πόρτες και έσβησαν όλα τα φώτα.
Βρίσκεται δίπλα σε κάποιους άλλους απελπισμένους, που οι πάντες έχουν υπογράψει την καταδίκη τους. Και συγχρόνως, με το δικό του εκούσιο μαρτύριο, συμπαραστέκεται σ' αυτούς που η επώδυνη αρρώστια τους οδηγεί στη φθορά με κατάληξη το θάνατο.
Ο Χριστός μας, από το ύψος του θρόνου της δόξας του, το σταυρό, δεν αφήνει κανένα να νιώθει μόνος, γιατί είναι δίπλα μας. Δεν αφήνει κανένα να βρίσκεται στο σκοτάδι, γιατί το δικό του φως δεν χαμηλώνει και η πόρτα του δεν κλείνει ποτέ. Δεν αφήνει κανένα καταδικασμένο, γιατί υποστηρίζει μέχρι τέλους την ψυχή μας. Και κανένα απελπισμένο να καταλήγει στο θάνατο γιατί, εκτός από τη δική Του, περιμένει και τη δική μας Ανάσταση.
Αλλά ποιό είναι το περιβάλλον και ποιοί έχουν την τιμή να αναπαύουν πραγματικά κι αυτοί με τη σειρά τους τον Κύριό μας, επιβεβαιώνοντας την αποτελεσματικότητα και την αξία της θυσίας του;
Είναι όλοι αυτοί που επέλεξαν τον τρόπο ζωής που Εκείνος υπέδειξε. Αυτοί που προτίμησαν να μην κατέβουν απ' το σταυρό ακόμα κι αν μπορούν να το κάνουν. Ακόμα όσοι συγχωρούν αυτούς που τους εμπαίζουν και αντί για νερό τους δίνουν όξος. Και αυτοί που προσεύχονται με αγάπη για όσους τους έθλιψαν μέχρι θανάτου.
Κοιτάζοντας λοιπόν τον Εσταυρωμένο, τα μόνα γνήσια δάκρυα που έχουν αξία είναι τα δάκρυα μετανοίας, ταπείνωσης και παραδοχής ότι σφάλαμε και αμαρτήσαμε ενώπιον Αυτού που μας αγάπησε έως θανάτου. Και τότε θα νιώσουμε ότι του κάνουμε κι εμείς χώρο ν' αναπαυθεί μέσα μας, ενώ συγχρόνως μας αναπαύει ο ίδιος και, όπως γράφει ο ποιητής, “τα πικρά νάματα θα τα μετατρέψει σε ιάματα”.
Καλή Ανάσταση!
