Παιδαγωγεί ο Θεός;

(σχ. ΙΧΘΥΣ: Θα αρχίσουμε να πιστεύουμε ότι κάποιοι επίσκοποι δεν έχουν ανοίξει ποτέ την Αγία Γραφή)

Λέγει ο Απόστολος Παύλος στους Εβραίους: ... Δια να αντλούμε θάρρος και δύναμη, ας έχουμε προσηλωμένα με πίστη τα βλέμματά μας στον Χριστό, τον αρχηγό και ιδρυτή της πίστεώς μας, ο οποίος με τη χάρη του μας χειραγωγεί στον δρόμο της τελειότητος. Αυτός αντί της μακαριότητος, την οποία είχε πάντοτε εμπρός του ως Θεός και αντί της χαράς την οποία δικαιούνταν να απολαμβάνει και ως άνθρωπος αναμάρτητος που ευαρέστησε κατά πάντα στον Πατέρα, προτίμησε και υπέμεινε τον σταυρικό θάνατο και καταφρόνησε τη ντροπή και τον εξευτελισμό για χάρη μας. Και γι' αυτό έχει καθίσει τώρα στα δεξιά του θρόνου του Θεού.
Σκεφθείτε, λοιπόν, εκείνον, ο οποίος από τους αμαρτωλούς και μοχθηρούς βασανιστές και σταυρωτές του υπέμεινε τόσο μεγάλη μαρτυρική οδύνη και εξουθένωση, για να μην αποκάμετε και λιποψυχήσετε και παραλύσουν αποθαρρυμένες οι ψυχές σας.
Δεν αντισταθήκατε ακόμη αγωνιζόμενοι σκληρά εναντίον της αμαρτίας, ώστε να χύσετε και αυτό το αίμα σας. Και εν τούτοις ξεχάσατε την παρηγοριά και προτροπή, την οποία μας κάνει ο Θεός, όταν συνομιλεί μαζί μας σαν προς παιδιά του· “παιδί μου, μην αμελείς και μην αδιαφορείς για την παιδαγωγία, που έστω και δια μέσω θλίψεων, σου κάνει ο Κύριος και μην παραλύεις και αποθαρρύνεσαι, όταν ελέγχεσαι από αυτόν. Διότι εκείνον που αγαπά ο Κυριος, τον παιδαγωγεί και τον μορφώνει δια μέσω των θλίψεων· μαστιγώνει δε με ταλαιπωρίες κάθε υιό, τον οποίο δέχεται κοντά του ως δικό του”.
Εάν δείχνετε υπομονή και δέχεσθε την παιδαγωγία αυτή του Κυρίου, ας έχετε υπ' όψιν σας, ότι ο Θεός συμπεριφέρεται προς σας, σαν προς παιδιά του. Διότι, υπάρχει κανένας υιός, τον οποίο δεν παιδαγωγεί με πολλούς τρόπους ο πατέρας; Εάν όμως μένετε χωρίς αυτή την παιδαγωγία, στην οποία έλαβαν μέρος και την γεύθηκαν όλα τα αληθινά παιδιά του Θεού, τότε δεν είστε γνήσια παιδιά του Θεού, αλλά νόθα.

Έπειτα, ας σκεφθούμε και τούτο· όταν ήμασταν μικροί είχαμεν τους σαρκικούς πατέρες μας ως παιδαγωγούς, οι οποίοι και μας επέπλητταν και μας τιμωρούσαν και δοκιμάζαμε ντροπή και συστολή απέναντί τους. Δεν πρέπει, λοιπόν, ακόμη περισσότερο, να υποταχθούμε στον Θεό, τον δημιουργό και πατέρα όλων των πνευματικών υπάρξεων, και να κερδίσουμε έτσι την αιώνια ζωή;

Διότι οι μεν σαρκικοί γονείς μας παιδαγωγούσαν, όπως νόμιζαν καλό, για να επιτύχουμε κατά το ολιγοχρόνιο αυτό διάστημα της επιγείου ζωής μας. Ο Θεός όμως μας παιδαγωγεί προς το συμφέρον μας, δια να γίνουμε μέτοχοι της αγιότητος και της δόξας αυτού.

Καθε παιδαγωγία, όσο χρόνο διαρκεί, δεν φαίνεται να φέρει χαρά, αλλά λύπη, ύστερα όμως, σε εκείνους, που ασκήθηκαν και παιδαγωγήθηκαν δι' αυτής, αποδίδει και φέρει ειρηνικό και ευχάριστο καρπό δικαιοσύνης και αγιότητος.

Ακριβώς, διότι τόσο μεγάλη ωφέλεια φέρει η παιδαγωγία του Θεού “σηκώσατε και χαλυβδώσατε τα πεσμένα κάτω χέρια και τα παραλυμένα γόνατα” και “κάνετε ευθείς τους δρόμους, για να βαδίζουν με ασφάλεια τα πόδια σας”, δια να μη παρεκκλίνει και ξεκόψει από τον ορθό δρόμο ο χωλός, αλλά μάλλον να ιατρευθεί...

... Προσέχετε, λοιπόν, μήπως τυχόν και απαρνηθείτε τον πανάγαθο Θεό, που σας ομιλεί· διότι εάν οι Εβραίοι της παλαιάς εποχής, που αρνήθηκαν να υπακούσουν στον Μωϋσή, τον ομιλούντα εκ μέρους του Θεού, δεν ξέφυγαν την τιμωρία, πολύ περισσότερο δεν θα ξεφύγουμε εμείς, που απαρνούμαστε τον Θεό και αποστρέφουμε τον εαυτό μας από εκείνον (τον Ιησού), που μας ομιλεί από τους ουρανούς...

...Γι' αυτό, αφού πήραμε ως ανεκτίμητη κληρονομιά μας βασιλεία ακλόνητη και αιώνια, τη βασιλεία που μας προσφέρει ο Χριστός, ας αισθανόμαστε συνεχώς και ας εκφράζουμε προς τον Θεό ευχαριστία. Και με την ευχαριστία αυτή, ας λατρεύουμε τον Θεό κατά τρόπο ευάρεστο σε αυτόν, με σεμνότητα και ευλάβεια· Διότι ο Θεός μας είναι φωτιά, που κατακαίει και εξολοθρεύει κάθε αναιδή και ασεβή.

(αποσπάσματα από το 12ο κεφάλαιο) 

(Παρακάτω ολόκληρο το κεφάλαιο της Προς Εβραίους Επιστολής)

ΤΟΙΓΑΡΟΥΝ καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι' ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, 2 ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν, ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας, ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν. 3 ἀναλογίσασθε γὰρ τὸν τοιαύτην ὑπομεμενηκότα ὑπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν εἰς αὐτὸν ἀντιλογίαν, ἵνα μὴ κάμητε ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν ἐκλυόμενοι. 4 Οὔπω μέχρις αἵματος ἀντικατέστητε πρὸς τὴν ἁμαρτίαν ἀνταγωνιζόμενοι, 5 καὶ ἐκλέλησθε τῆς παρακλήσεως, ἥτις ὑμῖν ὡς υἱοῖς διαλέγεται· υἱέ μου, μὴ ὀλιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδὲ ἐκλύου ὑπ' αὐτοῦ ἐλεγχόμενος. 6 ὃν γὰρ ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει, μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν ὃν παραδέχεται. 7 εἰ παιδείαν ὑπομένετε, ὡς υἱοῖς ὑμῖν προσφέρεται ὁ Θεός· τίς γάρ ἐστιν υἱὸς ὃν οὐ παιδεύει πατήρ; 8 εἰ δὲ χωρίς ἐστε παιδείας, ἧς μέτοχοι γεγόνασι πάντες, ἄρα νόθοι ἐστὲ καὶ οὐχ υἱοί. 9 εἶτα τοὺς μὲν τῆς σαρκὸς ἡμῶν πατέρας εἴχομεν παιδευτὰς καὶ ἐνετρεπόμεθα· οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑποταγησόμεθα τῷ πατρὶ τῶν πνευμάτων καὶ ζήσομεν; 10 οἱ μὲν γὰρ πρὸς ὀλίγας ἡμέρας κατὰ τὸ δοκοῦν αὐτοῖς ἐπαίδευον, ὁ δὲ ἐπὶ τὸ συμφέρον, εἰς τὸ μεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ. 11 πᾶσα δὲ παιδεία πρὸς μὲν τὸ παρὸν οὐ δοκεῖ χαρᾶς εἶναι, ἀλλὰ λύπης, ὕστερον δὲ καρπὸν εἰρηνικὸν τοῖς δι' αὐτῆς γεγυμνασμένοις ἀποδίδωσι δικαιοσύνης. 12 Διὸ τὰς παρειμένας χεῖρας καὶ τὰ παραλελυμένα γόνατα ἀνορθώσατε, 13 καὶ τροχιὰς ὀρθὰς ποιήσατε τοῖς ποσὶν ὑμῶν, ἵνα μὴ τὸ χωλὸν ἐκτραπῇ, ἰαθῇ δὲ μᾶλλον. 14 Εἰρήνην διώκετε μετὰ πάντων, καὶ τὸν ἁγιασμόν, οὗ χωρὶς οὐδεὶς ὄψεται τὸν Κύριον, 15 ἐπισκοποῦντες μή τις ὑστερῶν ἀπὸ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, μή τις ρίζα πικρίας ἄνω φύουσα ἐνοχλῇ καὶ διὰ ταύτης μιανθῶσι πολλοί, 16 μή τις πόρνος ἢ βέβηλος ὡς ᾿Ησαῦ, ὃς ἀντὶ βρώσεως μιᾶς ἀπέδοτο τὰ πρωτοτόκια αὐτοῦ. 17 ἴστε γὰρ ὅτι καὶ μετέπειτα, θέλων κληρονομῆσαι τὴν εὐλογίαν, ἀπεδοκιμάσθη· μετανοίας γὰρ τόπον οὐχ εὗρε, καίπερ μετὰ δακρύων ἐκζητήσας αὐτήν. 18 Οὐ γὰρ προσεληλύθατε ψηλαφωμένῳ ὄρει καὶ κεκαυμένῳ πυρὶ καὶ γνόφῳ καὶ σκότῳ καὶ θυέλλῃ 19 καὶ σάλπιγγος ἤχῳ καὶ φωνῇ ρημάτων, ἧς οἱ ἀκούσαντες παρῃτήσαντο μὴ προστεθῆναι αὐτοῖς λόγον· 20 οὐκ ἔφερον γὰρ τὸ διαστελλόμενον· κἂν θηρίον θίγῃ τοῦ ὄρους, λιθοβοληθήσεται· 21 καί· οὕτω φοβερὸν ἦν τὸ φανταζόμενον! Μωϋσῆς εἶπεν· ἔκφοβός εἰμι καὶ ἔντρομος· 22 ἀλλὰ προσεληλύθατε Σιὼν ὄρει καὶ πόλει Θεοῦ ζῶντος, ῾Ιερουσαλὴμ ἐπουρανίῳ, καὶ μυριάσιν ἀγγέλων, 23 πανηγύρει καὶ ἐκκλησίᾳ πρωτοτόκων ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων, καὶ κριτῇ Θεῷ πάντων, καὶ πνεύμασι δικαίων τετελειωμένων, 24 καὶ διαθήκης νέας μεσίτῃ ᾿Ιησοῦ, καὶ αἵματι ραντισμοῦ κρεῖττον λαλοῦντι παρὰ τὸν ῎Αβελ. 25 Βλέπετε μὴ παραιτήσησθε τὸν λαλοῦντα. εἰ γὰρ ἐκεῖνοι οὐκ ἔφυγον τὸν ἐπὶ τῆς γῆς παραιτησάμενοι χρηματίζοντα, πολλῷ μᾶλλον ἡμεῖς οἱ τὸν ἀπ' οὐρανῶν ἀποστρεφόμενοι· 26 οὗ ἡ φωνὴ τὴν γῆν ἐσάλευσε τότε, νῦν δὲ ἐπήγγελται λέγων· ἔτι ἅπαξ ἐγὼ σείω οὐ μόνον τὴν γῆν, ἀλλὰ καὶ τὸν οὐρανόν. 27 τὸ δὲ ἔτι ἅπαξ δηλοῖ τῶν σαλευομένων τὴν μετάθεσιν ὡς πεποιημένων, ἵνα μείνῃ τὰ μὴ σαλευόμενα. 28 Διὸ βασιλείαν ἀσάλευτον παραλαμβάνοντες ἔχωμεν χάριν, δι' ἧς λατρεύωμεν εὐαρέστως τῷ Θεῷ μετὰ αἰδοῦς καὶ εὐλαβείας· 29 καὶ γὰρ ὁ Θεὸς ἡμῶν πῦρ καταναλίσκον.

ΙΧΘΥΣ