Λουκάς Αθανασιάδης
Πάπας και Ορθοδοξία
Με αφορμή την επίσκεψη του ποντίφηκος Ρώμης
στη Νήσο των Αγίων και την Ελλάδα.
Δεν γνωρίζω τι σημασία μπορεί να έχει το κείμενό μου αυτό, ενόψει της μετάβασης του ποντίφηκα Ρώμης στην Κύπρο και την Ελλάδα μας —για λόγους καθαρά πολιτικούς και propaganda fidei—, μέσα σε μιά κοινωνία εκκοσμικευμένη, δογματικά αποχρωματισμένη και, τα τελευταία δύο χρόνια, ιδιαίτερα ταλαιπωρημένη, απογοητευμένη και συγχυσμένη… Θεώρησα όμως καλό, με αφορμή το γεγονός αυτό, που κινητοποίησε Κυβερνήσεις, αστυνομίες, κόσμο, να χαράξω τις γραμμές αυτές, μάλλον να πω δυο λόγια προοιμιάζοντας ένα ωραιότατο, τεκμηριωμένο και θεολογικώτατο κείμενο της σοφής και σεβαστής Γερόντισσας μοναχής Ευθυμίας, Ηγουμένης της Ιεράς Μονής Αγίου Κοσμά Θέρμου Αιτωλοακαρνανίας. Κι αυτά πάλιν τα προοιμιακά μου είναι… κλεψιμέϊκα —η μόνη κλοπή που, όχι μονάχα επιτρέπεται, αλλ᾽ είναι και ευλογημένη!— δηλαδή παραθέματα αγίων Πατέρων σχετικά με τους Δυτικούς χριστιανούς, τις πλάνες και αιρέσεις τους.
Ίσως τα παρόντα θεωρηθούν υπερβολής φθόγγοι, κακίας τόνοι και ψεκασμένου ψεκάδες… Όμως, μιλώντας όχι συναισθηματικά αλλά θεολογικά, πατερικά και ιστορικά, η αλήθεια είναι πικρή, πικρότατη: Οι Δυτικοί ή, ορθότερα, παπικοί —που κάκιστα και αυτόβουλα οικειοποιήθηκαν το όνομα «Καθολικοί» ή «Ρωμαιοκαθολικοί», καθώς καθολικοί είναι πράγματοι οι Ορθόδοξοι χριστιανοί και μόνον, ως μέλη της μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας— έχουν περιπέσει διαχρονικά σε πλείστες όσες αιρέσεις, κακοδοξίες, αλλοδοξίες και έχουν διαπράξει πλείστα όσα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εξαιρέτως κατά των Ορθοδόξων χριστιανών, για τα οποία «επιλείψει με ο χρόνος διηγούμενον». Στα πάμπολλα όσα της σχετικής βιβλιογραφίας παραπέμπω τον φιλομαθή αναγνώστη στα εξής τρία σημαντικά, αποκαλυπτικά και συνοπτικά νεώτερα βιβλία, όπου θα πιστωθεί αναμφιβόλως του λόγου το ασφαλές: α. Ἀρχιμ. Σπυρίδωνος Μπιλάλη, Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός, Ἀθῆναι 1988· β. Σ. Νόσωφ, Ὁ Παπισμὸς καὶ οἱ ἀγῶνες του κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, μετάφρ. Χαρ. Ἰ. Ἀσιώτη 1997· γ. Πρωτ. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, Πῶς ἔγινε ὁ Πάπας ἀλάθητος, Ἀθῆναι-Τρίκαλα 2002.
Μόνο επιγραμματικώτατα, για να μην ξεφύγω από το θέμα μου, να σημειώσω τις παπικές αιρέσεις και πλάνες: Του Filioque (δηλ. της εκπόρευσης του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού, δόγμα που εισάγει δυαρχία στην Αγία Τριάδα), του πλαστού «Πρωτείου» και του «αλαθήτου» του εκάστοτε πάπα, με την κατάργηση έτσι του Ορθοδόξου Συνοδικού θεσμού, του «καθαρτηρίου πυρός», της «άσπιλης σύλληψης» της Θεοτόκου και της Μαριολατρείας ευρύτερα, που όχι μόνον δεν τιμά τη Θεοτόκο αλλά τη βλασφημεί, την τέλεση της Θ. Λειτουργίας με άζυμο άρτο αντί με ένζυμο όπως την τέλεσε και παρέδωσε ο ίδιος ο Χριστός κατά το Μυστικό Δείπνο, την υποχρεωτική αγαμία του κλήρου, την κατάργηση και αλλοίωση των νηστειών, την κατά το δοκούν απόρριψη αγίων η ένταξη οικειοβούλως αγίων στο αγιολόγιο κ.λπ., κ.λπ. κ.λπ. Και ο κατήφορος δεν έχει, αλίμονο, τελειωμό…
Αλλά, ας δανεισθούμε μικρά αποσπάσματα από τον θεοφόρο κάλαμο των αγίων της Εκκλησίας μας Πατέρων, σχετικά με το θέμα μας:
α. Μέγας Βασίλειος (ο άγιος αναφέρεται στην πολεμική κατά των Ορθοδόξων και την εις μάτην —ως αείποτε— αναμενόμενη εκ Δύσεως βοήθεια): «Εάν συνεχισθή η εναντίον μας οργή του Θεού, ποια βοήθεια μπορεί να μας προσφέρη η Δυτική αλαζονεία και υπεροψία; Αυτοί ούτε την αλήθειαν γνωρίζουν, ούτε θέλουν και ανέχονται να την μάθουν, αλλά καθώς είναι προκατειλημμένοι από αστηρίκτους υποψίας… εμάχοντο εκείνους που τους έλεγαν την αλήθειαν και εστήριζαν την αίρεσιν με την στάσιν τους. Εγώ μάλιστα σκέπτομαι να γράψω προς τον πρώτον (τον τότε πάπα Ρώμης Δάμασον) και κορυφαίον από αυτούς… ότι ούτε την αλήθειαν γνωρίζουν, ούτε καταδέχονται να ακολουθήσουν την οδόν δια της οποίας θα ηδύναντο να την μάθουν… και να μην θεωρούν ως αρετήν την υπερηφάνειαν, η οποία είναι αμάρτημα αρκετόν να δημιουργήση, από μόνον του αυτό, έχθραν προς τον Θεόν» (Μεγάλου Βασιλείου, Έργα, Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, 1, σ. 304).
Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός: «Εμείς δι’ ουδέν άλλο απεσχίσθημεν των Λατίνων, αλλά διότι είναι όχι μόνον Σχισματικοί, αλλά και Αιρετικοί. Δια τούτο σας παρακαλώ· αποφεύγετε τους Παπικούς όπως φεύγει κάποιος από φίδι και από προσώπου πυρός, αλλά και τους ‘‘Ορθοδόξους’’ που σχετίζονται με παπικούς. Όσο πιο μακρυά φεύγει κανείς απ’ αυτούς τους ‘‘Ορθοδόξους’’, τόσο πιο κοντά έρχεται εις τους Αγίους Πατέρες. Ενώ όσο πιο κοντά τους έρχεται, τόσο πιο πολύ απομακρύνεται από τους Αγίους μας. Δεν χωρεί καμμία συγκατάβασις σε ό,τι έχει σχέση με την Ορθόδοξη Πίστη μας.»
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Ο ένας αντίχριστος είναι ο Πάπας, και ο άλλος είναι αυτός που είναι στο κεφάλι μας, χωρίς να ειπώ το όνομά του (εννοούσε ο άγιος τον Μωάμεθ και τους Οθωμανούς κατακτητές)· το καταλαβαίνετε, μα λυπηρόν είναι να σας το ειπώ, διότι αυτοί οι αντίχριστοι είναι εις την απώλειαν, καθώς το έχουν» (Διδαχή 8η). «Τον Πάπα να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία του κακού» (90ή Προφητεία).
Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς: «Εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: Του Αδάμ, του Ιούδα και του Πάπα» (Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, Άνθρωπος και Θεάνθρωπος).
Πριν παραθέσουμε το προαναφερθέν άρθρο της Γερόντισσας Ευθυμίας, πρέπει να τονίσουμε πως δυστυχώς ορισμένοι νεοέλληνες θεολόγοι και διαβασμένοι θέλησαν κατά το πρόσφατο παρελθόν να αμφισβητήσουν την αυθεντικότητα της ανωτέρω προφητείας του αγίου Κοσμᾶ του Αιτωλού («Τον Πάπα να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία του κακού»), πιθανώτατα από δογματικές προϋποθέσεις, ή και άλλες. Όμως εν προκειμένω η ζώσα μας παράδοση, προφορική και γραπτή, μέσω δηλαδή της ευλογημένης χειρόγραφης παράδοσης, διακηρύττει στεντορίᾳ τη φωνή την αυθεντικότητα της αληθέστατης τούτης προφητικής ρήσης του θεόπτου και θεοφόρου Πατροκοσμά.
Όμως οι συκοφάντες ξεσκεπάζονται και γελοιοποιούνται και από ένα αγνό ήρωα της πίστης και της πατρίδας, τον ευλογημένο Μακρυγιάννη, σχεδόν σύγχρονο με τον άγιο Κοσμά, που και επαναλαμβάνει την προφητική του ρήση, «τον πάπα να καταράσθε». Παραθέτουμε αμέσως στη συνέχεια το σχετικό απόσπασμα των λόγων του Μακρυγιάννη:
«…Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον. Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν αγιορείτικον.
Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα: «Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν έχομεν. Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα. Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας».
Ένας δικός μου αγωνιστής μου έφερε και μου διάβασεν ένα παλαιόν χαρτί, που έγραψεν ο κοντομερίτης μου Άγιος παπάς, ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Τον εκρέμασαν εις ένα δέντρον Τούρκοι και Εβραίοι, διότι έτρεχεν ο ευλογημένος παντού και εδίδασκεν Ελλάδα, Ορθοδοξία και Γράμματα.
Έγραφεν ο μακάριος εκείνος ότι: «Ένας άνθρωπος να με υβρίσει, να φονεύσει τον πατέρα μου, την μητέρα μου, τον αδελφόν μου και ύστερα το μάτι να μου βγάλει, έχω χρέος σαν χριστιανός να τον συγχωρήσω. Το να υβρίσει τον Χριστόν μου και την Παναγία μου, δεν θέλω να τον βλέπω».
Το χαρτί του πατέρα Κοσμά έβαλα και μου το εκαθαρόγραψαν. Και το εκράτησα ως Άγιον Φυλαχτόν, που λέγει μεγάλην αλήθειαν. Θα πω να μου γράψουν καλλιγραφικά και τον άλλον αθάνατον λόγον του.
«τον Πάπαν να καταράσθε ως αίτιον».
Θέλω να το βλέπω κοντά στα’ κονίσματά μου, διότι τελευταίως κάποιοι δικοί μας ανάξιοι λέγουν ότι αν τα φτιάξουμε με τον δικέρατον Πάπαν, θα ολιγοστέψουν οι κίντυνοι, τα βάσανα και η φτώχεια μας. Τρομάρα τους!!!
Και είπαν οι άθρησκοι που εβάλαμεν εις τον σβέρκο μας να μη μανθάνουν τα παιδιά μας Χριστόν και Παναγίαν, διότι θα μας παρεξηγήσουν οι ισχυροί.
Και βγήκαν ακόμη να’ ποτάξουν την Εκκλησίαν, διότι έχει πολλήν δύναμη και την φοβούνται. Και είπαν λόγια άπρεπα δια τους παπάδες…».
Μήπως κι ο Μακρυγιάννης λέει ψέματα;
Μοναχής Ευθυμίας, Ηγουμένης της Ιεράς Μονής Αγίου Κοσμά Θέρμου Αιτωλοακαρνανίας
Η διδαχή του αγίου Κοσμά «τον Πάπα να καταράσθε»
(Πηγή: Εφημερ. Ορθόδοξος Τύπος, έτος Ν´, αρ. Φύλ. 1842, 30.07.2010, σ. 7)
Ἂν ἀπὸ ὁποιοδήποτε ὑμνολόγημα πρὸς τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ ἀφαιρεθῆ ἡ δύναμις τῆς ὀρθοδόξου βιωτῆς καὶ ὁμολογίας του, τὸ ὑμνολόγημα τοῦτο καὶ ὁ ἔπαινος πρὸς αὐτὸν καταντᾶ ἕνας ἀνάλατος ἄρτος ἢ ὅπως λέγει τὸ Εὐαγγέλιο “ἄναλον ἅλας” (Μᾶρκ. θ´ 50). Πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ἔλαβα γνῶσι γιὰ δύο ἐπιστολές, ποὺ εἶναι καταχωρημένες στὸ περιοδικὸ “Τὰ Νιάτα” ποὺ ἐκδίδεται στὴν Ἀθήνα (φ. Σεπτ. – Ὀκτ. 2009, σελ. 168) καὶ διαλέγονται διὰ τὴν μὴ ἐγκυρότητα τῆς προφητείας τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ “τὸν Πάπαν νὰ καταρᾶσθε, διότι αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ αἰτία” (Συλλογὴ Καντ. 90). Τὶς ἐπιστολὲς αὐτὲς ἀναδημοσίευσε τὸ περιοδικὸ “Σπίθα” (φ. 683/Ἀπρίλιος 2010). Κάποιος γνωστός μου μοῦ ἔδωσε τὸ φύλλο τοῦτο καὶ μὲ ὤθησε νὰ γράψω ἕνα ἄρθρο σχετικὰ μὲ αὐτὸ τὸ θέμα, διότι γνωρίζει ὅτι ἔχω ἀσχοληθῆ ἰδιαίτερα μὲ τὶς Προφητεῖες τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ στὴ μελέτη μου “Οἱ Προφητεῖες τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ μέσα στὴν Ἱστορία” (2004, ἐκδ. “Τῆνος”).
Σκέφθηκα μάλιστα νὰ στείλω τὸ παρὸν ἄρθρο νὰ δημοσιευθῆ στὸ περ. “Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία” (ἕνεκα τῆς συνεργασίας μου διὰ τὶς ἐκδόσεις τῶν βιβλίων μου μὲ τὸν ἐκδ. οἶκο “Τῆνος”) ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες χριστιανικὲς ἐφημερίδες καὶ περιοδικά• καὶ τοῦτο, διότι αἰσθάνομαι τὸν ἑαυτό μου ὑποχρεωμένο ἀπέναντι τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τοῦ Ἰσαποστόλου καὶ Διδάχου.
Κατ᾽ ἀρχὴν ὁ π. Εἰρηναῖος, προκειμένου νὰ ἀμφισβήτηση τὴν ἐγκυρότητα τῆς προφητείας αὐτῆς τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, κάνει μιὰ ἀναφορὰ στοὺς λόγους τοῦ Κυρίου, ὅταν συμπλήρωνε τὸν παλαιὸ νόμο: “Ἠκούσατε τί ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου καὶ μισήσεις τὸν ἐχθρόν σου. Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς…” (Ματθ. ε´ 4)• καὶ στοῦ Ἀποστόλου Παύλου τὴν διδαχὴ πρὸς Ρωμαίους (ιβ´ 14): “εὐλογεῖτε τοὺς διώκοντας ὑμᾶς, εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε”. Ὅμως ξεχνᾶ ὁ π. Εἰρηναῖος ὅτι καὶ στὶς δύο αὐτὲς περιπτώσεις θίγονται οἱ διαπροσωπικὲς σχέσεις τῶν χριστιανῶν μετὰ τῶν συνανθρώπων τους. Ἀφοροῦν ἀκόμα καὶ στὴ στάσι τῶν χριστιανῶν κατὰ τοὺς διωγμοὺς ἐναντίον τους, ὅταν θὰ ἄγωνται μπρός σὲ βασιλεῖς καὶ ἡγεμόνες, γιὰ νὰ ὁμολογήσουν Χριστόν. Τὰ ἴδια λέγει στὴν διδαχή του καὶ ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς. Τονίζει τὴν ὀφειλομένη ἀγάπη πρὸς ὅλους, Ἕλληνες, Τούρκους, πρὸς κάθε ἄνθρωπο, ἄλλα καὶ τὴν ὑποχρέωση τῆς τηρήσεως τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἔστω κι ἂν ὁδηγηθοῦν στὸ μαρτύριο οἱ χριστιανοὶ γιὰ τὴν πίστι τους.
Ὅταν ὅμως πρόκειται καθ᾽ οἱονδήποτε τρόπο νὰ βλαβῆ, νὰ ἀλλοιωθῆ, νὰ δεχθῆ παραφθορά, νὰ νοθευθῆ τὸ ἀποστολικὸ κήρυγμα, τὸ Εὐαγγέλιο δηλ. τῆς Ἀληθείας, τὰ πράγματα ἀλλάζουν. Μήπως δὲν γνωρίζη ὁ ἐπιστολογράφος τί ἔκανε ὁ ὑμνογράφος τῆς ἀγάπης (Α´ Κορ. ιβ´ 1 κ.ἑ.) Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν εἶδε ὅτι κάποιοι ἐπεδίωκαν “μεταστρέψαι τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ”; Ἔγραψε στοὺς Γαλάτες (Γαλ. Α´ 7–10): “εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾽ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω”. Ἀναθεμάτισε.Τὴν ἀγάπη ἔλυσε ἢ μήπως διεφύλαξε τὴν ἀκεραιότητα τῆς πίστεως δι᾽ ἀναθέματος; Μόνο κατάρα εἶναι τὸ ἀνάθεμα; Καὶ τοῦτο διότι τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων ἦταν Πνευματέμφορον “…ἡ δὲ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις” (Ματθ. ιβ´ 31). “Οὐκ ἀφεθήσεται” ἡ διαστροφὴ τῆς Ἀληθείας.
Ὁ ἴδιος πάλι Ἀπόστολος δίδει ἐντολὴ στὸν μαθητή του Ἀπόστολο Τίτο: “αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος” (Τίτ. ι´ 10). “Οὐκ ἀνέγνωτε τί ἐποίησε” ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν Ἐλύμας ὁ Μάγος ἐμπόδιζε τοὺς Ἀποστόλους Βαρνάβα καὶ Παῦλον νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιο στὸν ἀνθύπατο Σέργιο Παῦλο, ποὺ ἐζήτησε νὰ ἀκούση τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος; Ἀφοῦ τὸν ἤλεγξε πρῶτα ὅτι “διαστρέφει τὰς ὁδοὺς τοῦ Κυρίου τὰς εὐθείας” προσέθεσε: “καὶ νῦν ἰδοὺ χεὶρ τοῦ Κυρίου ἐπί σε καὶ ἔσῃ τυφλός, μὴ βλέπων τὸν ἥλιον… καὶ ἔπεσεν ἐπ᾽ αὐτὸν ἀχλὺς καὶ σκότος…” (Πρ. ιγ´ 4–13).
Καὶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, ὅταν κατεδίκασε εἰς ἀπώλειαν τὸν Σίμωνα τὸν μάγο, διότι τὴν δωρεὰν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐθεώρησε “διὰ χρημάτων κτᾶσθαι” (Πρ. η´ 20 κ.ἑ.), ἀγάπη δὲν εἶχε ἢ ὤφειλε νὰ διαφύλαξη ἀλώβητη τὴν Κυριακὴ ἐντολὴ πρὸς τοὺς Ἀποστόλους; (Ματθ. ι´ 9κ.ἑ.).
Προηγεῖται πάντα ἡ ἀκεραιότης τῶν δογμάτων τῆς Πίστεως.
Ἢ, ὅταν ὁ ἴδιος ἐτιμώρησε διὰ θανάτου τὸ ζεῦγος Ἀνανία καὶ Σαπφείρας,
ἐπειδὴ ἐψεύσθησαν εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, (Πρ. ε´ 1–12) τὸ ἔκανε ἀπὸ
ἔλλειψι ἀγάπης;
Διὰ τὴ διαφύλαξι τῆς Ἀλήθειας οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι κατεδίκασαν τοὺς
αἱρετικοὺς τῆς ἐποχῆς τους. Διὰ τὴν διαφύλαξι τῆς Ἀληθείας (Ὀρθοδόξου
Πίστεως) κατεδίκασαν οἱ Ἱ.Σύνοδοι ὅλους τοὺς Αἱρετικοὺς (Διόσκουρο,
Σαβέλλιο, Σεβῆρο, Νεστόριο, Ἄρειο καὶ λοιπούς). Ἀκόμα καὶ συγγραφὲς
ἀποκλίνουσες ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξο Ἀλήθεια, διάφορες διδασκαλίες, ποὺ νόθευαν
τὴν παραδοθεῖσα διὰ τῶν Ἁγίων Ἀπόστολων πίστι, κατεδίκασαν οἱ
Οἰκουμενικὲς ἢ καὶ οἱ τοπικὲς Σύνοδοι.
Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ Ἅγιος Νικόλαος κατὰ τὴν Α´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἐρράπισε τὸν Ἄρειο. Τὸ μεγαλύτερο ράπισμα ὅμως τοῦ τὸ ἔδωσε ὁ Θεὸς μὲ τὸν τρόπο, ποὺ ἐτελείωσε τὴ ζωή του. Ἡ “κατάρα” λοιπὸν διὰ τὸν Πάπα, ποὺ δίδαξε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, δὲν εἶναι ἔλλειψι ἀγάπης ἀλλὰ ὤθησι διαφυλάξεως ἀλωβήτου τοῦ Ἀποστολικοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος τῆς Ὀρθόδοξου Πίστεως τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας. Αὐτὲς οἱ ἐνστάσεις δείχνουν μόνο φιλοπαπικίζοντα φρονήματα, τὰ ὁποῖα ἐξ ἄλλου τὰ γνωρίσαμε σὲ διάφορες καταστάσεις, τῶν προμηνυμάτων “τοῦ χαλασμοῦ”…
Ἄλλο ἕνα σημεῖο, ποὺ ἐνόχλησε τὸν πρῶτο ἐπιστολογράφο, εἶναι ἡ καταγραφὴ τοῦ χειρογράφου τῆς Διδαχῆς τοῦ Κώδικος 29 τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης, στὸ ὁποῖον ἀναφέρεται ὅτι ὁ ἕνας Ἀντίχριστος εἶναι ὁ Πάπας καὶ ὁ ἄλλος “αὐτὸς ποὺ εἶναι πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι μας”, δηλ. ὁ Μωάμεθ– Τοῦρκος. Καὶ δὲν ἀποδέχεται τὸ πρῶτο μέρος τῆς προτάσεως, διότι δῆθεν ἔχει προστεθῆ ἐκ τῶν ὑστέρων, διότι ὅπως σημειώνει, ἡ διδαχὴ ἔχει ἀπὸ μνήμης γραφῆ μετὰ 30–40 χρόνια. Δὲν μοῦ λέτε, τὰ ἱστορικὰ γεγονότα, ποὺ κατεγράφησαν στὴν ὁποιαδήποτε ἱστορία, κατεγράφησαν τὴν ὥρα τῆς ἐξελίξεως τῶν διαφόρων γεγονότων (πολέμων κ.λπ.) ἢ ἐκ τῶν ὑστέρων; Ἡ Ἱστορία λοιπὸν βασίζεται στὴ μνήμη καὶ στὴν παράδοσι τῶν γεγονότων, ποὺ γράφτηκαν λίγο ἢ πολὺ μεταγενέστερα ἀπὸ μνήμης ἢ ἀπὸ παράδοσι ἢ ἀπὸ κάποια στοιχεῖα ποὺ διαφυλάχτηκαν σὲ ἀρχεῖα κ.λπ.. Ἔτσι γράφτηκε ἡ Ἱστορία ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων. Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τὴν συγγραφὴ τῶν τεσσάρων Ἱερῶν Εὐαγγελίων.
Σαράντα χρόνια μετὰ τὴν Ἀνάστασι τοῦ Κυρίου ἐγράφη ἕνα ἐξ αὐτῶν καὶ ἀκολούθησε ἡ συγγραφὴ καὶ τῶν λοιπῶν Εὐαγγελίων, διὰ τῆς Πνευματοκίνητης γραφίδος τῶν Ἁγίων Εὐαγγελιστῶν, αὐτοπτῶν μαρτύρων τῆς Ἀλήθειας. Σχετικὰ πρὸς τὴν συγγραφὴ ἢ, καλύτερα, καταγραφὴ τῶν διδαχῶν τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ θέλω νὰ σημειώσω ὅτι αὐτὴ ἔγινε ἀπὸ τοὺς ἄμεσους μαθητὲς τοῦ Μεγάλου Διδάχου, ἐνόσω αὐτὸς δίδασκε. Εἶναι γνωστὸ δὲ ὅτι τὸ ἱεραποστολικὸ “καραβάνι” τῆς ὀργανωμένης ἱεραποστολῆς τοῦ Ἰσαποστόλου, μαζὶ μὲ ὅσα ἄλλα πράγματα μετέφερε, χρήσιμα γιὰ τὴν ἀποστολικὴ ἐργασία τοῦ Πατροκοσμᾶ, μετέφερε καὶ χαρτιὰ καὶ μολύβια, ποὺ ὁ Ἅγιος τὰ ἔδινε σὲ μαθητές του γιὰ τὴν καταγραφή. Ζηλευτὴ ὀργάνωσι ἱεραποστολικοῦ σταθμοῦ! Πρέπει δὲ ὁ ἴδιος νὰ ἔλεγχε τὶς ἄμεσες αὐτὲς καταγραφές, οἱ ὅποιες στέλνονταν γιὰ νὰ διαβαστοῦν σὲ διάφορους Ἱ. Ναοὺς τῆς Στερεᾶς καὶ τῆς Πελοποννήσου, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Σάθας.
Μάλιστα ἀπὸ τὰ Γενικὰ Ἀρχεῖα τοῦ Βενετικοῦ Κράτους μαθαίνομε πὼς ἕνα τέτοιο γραπτὸ κήρυγμα τοῦ Διδάχου κάποιας καταγραφῆς κατόρθωσε ὁ Προβλεπτὴς τῶν Ἰονίων νήσων νὰ μὴ διαβαστῆ σὲ Ἱ. Ναὸ τῆς Πρέβεζας. Οἱ Βενετοὶ δὲν ἐπέτρεπαν στὸν Διδάχο νὰ πλησίαση στὶς κτήσεις τους, εἶχαν μάλιστα βάλει κατάσκοπο, τὸν Ἀνδρέα Μαμωνᾶ τὸν Κερκυραῖο, νὰ τὸν δολοφονήση. Προσπάθησε ἐπὶ διετία, ἄλλα δὲν τὸ κατάφερε, μόνο βρῆκε καὶ παρέδωσε μιὰ καταγεγραμμένη διδαχὴ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ στοὺς Βενετούς, ποὺ εἶναι καταχωρημένη στὸ ἐν λόγῳ Ἀρχεῖο. Μᾶλλον τοὺς ἐνοχλοῦσε ἡ περὶ Πάπα προφητεία–διδαχὴ τοῦ Ἰσαποστόλου.
Ἀπὸ τὰ ἴδια Ἀρχεῖα ἀντλοῦμε πληροφορίες διὰ τὴν ἐξαιρετικῆς τέχνης διδαχικὴ ἱκανότητα τοῦ Ἁγίου, γιὰ τὸν μεγάλο ἀριθμὸ ἀκροατῶν τοῦ (6.000, 10.000, 11.000, 15.000 ἄνθρωποι) καὶ γιὰ τὴν ἐπίδραση ποὺ εἶχε στὰ πλήθη. Τὰ σαγήνευε. Ὅ,τι τοὺς ζητοῦσε τὸ ἔκαναν παρευθύς. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς συντηροῦσε πάντα κοντά του μιὰ ἄτυπη Σχολὴ Ἱεροκηρύκων, τὰ μέλη τῆς ὁποίας μόνιμα τὸν ἀκολουθοῦσαν, γιὰ νὰ μαθαίνουν νὰ κηρύττουν. Αὐτοὺς τοὺς ἔστελνε νὰ κηρύττουν ἢ νὰ διαβάζουν στοὺς Ἱ. Ναοὺς τὶς διάφορες καταγραφόμενες διδαχές. Αὐτὰ ποὺ σημειώνω εἶναι τεκμηριωμένα1.
Ἐπανέρχομαι στὴ διδαχὴ τοῦ Κώδικα 29 τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης. Πιστεύω πὼς ὁ πάπα–Στάμος ἐκ Κλαποῦς Καλαμπάκας διάβασε, μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Ἁγίου, κήρυγμα–διδαχὴ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ ἀπὸ καταγραφή, ποὺ εἶχε γίνει κατὰ τὴν διάρκεια τῆς διδαχῆς, ποὺ ἔκανε ὁ Διδάχος, ὅταν πέρασε ἀπὸ κεῖνα τὰ μέρη. Ἡ καταγραφὴ ἔγινε εἴτε ἀπὸ τὸν πάπα-Στάμο εἴτε ἀπὸ καταγραφέα μαθητὴ τοῦ Ἁγίου. Τὰ δύο σημειώματα ἀνήκουν στὸν πάπα–Στάμο2.
Ἀπὸ τὴν ὡραία φιλολογικὴ ἐργασία τοῦ κ. Ἰωάννου Μενούνου βλέπομε πὼς ἡ διδαχὴ αὐτὴ συγγενεύει μὲ τὴν δ´ διδαχὴ ἐκδόσεως Ἀποστολιᾶ, μὲ τὸ χειρόγρ. 12 Λευκοπηγῆς καὶ ἄλλους κώδικες. Τὴν φιλολογικὴ ἐργασία τοῦ Ἰω. Μενούνου “Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχὲς καὶ βιογραφία” (2002 Ἀθήνα, ἐκδ. “Ἀκρίτας”) χρησιμοποιήσαμε καὶ ἐμεῖς στὴ βιβλιογραφία μας γιὰ τὶς ἐργασίες, ποὺ κάναμε γιὰ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό. Ὅμως ξαφνικὰ ὁ β´ ἐπιστολογράφος, ὁ κ. Ἰωάννης Μενοῦνος μᾶς ἐκπλήττει, διότι μᾶς λέγει ὅτι σχετικὰ μὲ τὴ διδαχὴ τοῦ Ἁγίου περὶ Πάπα [δηλ. ὅτι ὁ ἕνας ἀντίχριστος εἶναι ὁ Πάπας καὶ περὶ τῆς Προφητείας “τὸν Πάπα νὰ καταριέστε” κ.λπ.] ὑποψιάζεται ὅτι φέρει ἐπιπρόσθετα μεταγενέστερα στοιχεῖα καὶ μάλιστα πιθανολογεῖ παρέμβασι στὸ κείμενο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη (τότε) πατρὸς Αὐγουστίνου Καντιώτη, τοῦ μετέπειτα Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φλωρίνης. Καὶ ὅμως δὲν εἶναι ἔτσι.
Ἡ προφητεία αὐτὴ ὑπάρχει σὲ πολὺ παλαιὰ συλλογὴ προφητειῶν τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ. Εἶναι καταχωρημένη καὶ μάλιστα περισσότερο ὁλοκληρωμένη ἀπὸ τὴν ἐν λόγῳ προφητεία τῆς συλλογῆς 90 Καντ. Βρίσκεται στὴ συλλογὴ τοῦ Ἀλβανικοῦ χειρογράφου 6(δ) Ἀλβ: “Τὸν Πάπα νὰ τὸν καταριέστε, γιατί αὐτὸς θὰ εἶναι αἴτιος τοῦ χαλασμοῦ τοῦ τόπου”.
Τὶς προφητεῖες τοῦ Ἀλβανικοῦ χειρογράφου τὶς ἀνακάλυψαν σ᾽ ἕνα Ἀλβανικὸ σπίτι στὸ Προγονάτι τοῦ Κουρβελεσίου τῆς Β. Ἠπείρου, τὸ 1941 δύο ἀξιωματικοὶ ἔφεδροι, δάσκαλοι (Ἰω. Τσακαλῶζος ἐκ Μεσολογγίου καὶ Θ. Ἀναστασίου βορειοηπειρωτικῆς καταγωγῆς), ὅταν εἶχαν ἐγκαταστήσει στὸ σπίτι αὐτὸ τὸ τηλεγραφικὸ συνεργεῖο τοῦ Ἑλληνικοῦ στρατοῦ. Ἦταν χειρογράφως καταχωρημένες στὰ ὀπισθόφυλλα ἑνὸς βιβλιοδετημένου παλαιοῦ τόμου Κορανίου, ποὺ ἀνῆκε στὴ μουσουλμανική, Ἀλβανικὴ οἰκογένεια τοῦ Φερὰτ Ζώλη. Τὸ κείμενο τοῦ Κορανίου ἦταν χωρισμένο σὲ δύο στῆλες: ἡ μία εἶχε τὸ κείμενο σὲ παλιὰ τουρκικὴ γλῶσσα καὶ ἡ ἄλλη εἶχε τὴ μετάφρασί του στὴν ἀλβανικὴ γλῶσσα.
Οἱ δύο ἀξιωματικοὶ ρώτησαν τὸν Ζώλη γιὰ τὸ χειρόγραφο τῶν ὀπισθόφυλλων καὶ τοὺς εἶπε πὼς εἶναι προφητεῖες τοῦ Τζιομπὰν–Μπαμπὰ Κοσμᾶ (=τοῦ Μεγάλου Ἀφέντη Κοσμᾶ). Ἀμέσως οἱ δύο ἀξιωματικοὶ ἔκαναν τὴν μετάφρασι τῶν προφητειῶν αὐτῶν ἀπὸ τὴν ἀλβανικὴ στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα (ὁ Θ. Ἀναστασίου γνώριζε τέλεια τὴν ἀλβανικὴ) καὶ τὶς πῆραν μαζί τους ὡς πολύτιμο θησαυρό. Παρέδωσαν τὴ μετάφρασι τῶν χειρογράφων τους στὸν καθηγητὴ Κ. Κώνστα, ὁ ὅποιος τὰ δημοσίευσε στὸ περιοδικὸ τῶν Ἰωαννίνων “Ἠπειρωτικὴ Ἑστία” τὸ 1956 (τεῦχος 51–53, σελ. 678–682)3. Ἡ καταγραφὴ τοῦ Ἀλβανικοῦ τούτου χειρογράφου πρέπει νὰ ἔγινε στὶς μέρες, ποὺ δίδασκε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς. Ἕλληνες, Τοῦρκοι, Ἀλβανοὶ χριστιανοὶ καὶ μουσουλμάνοι σέβονταν πολὺ τὸν “Τζιομπὰν– Μπαμπὰ Κοσμᾶ” τὸν πίστευαν, τὸν θαύμαζαν. Ποιὸς μεταγενέστερος μουσουλμάνος θὰ κατέγραφε στὸ ἱερὸ βιβλίο του, τὸ Κοράνιο, τὶς προφητεῖες ἑνὸς χριστιανοῦ δασκάλου–προφήτη, ὁ ὁποῖος μάλιστα εἶχε προφητέψει καὶ καταστάσεις ἐναντίον τῶν μουσουλμάνων Τούρκων, ποὺ εἶναι καταχωρημένες στὸ Ἀλβανικὸ χειρόγραφο; Ἰδοὺ πόσο παλιότερα ἔχει καταγραφεῖ ἡ προφητεία αὐτὴ [6(δ) Ἄλβ.] ἀπὸ τὴν 90 Κάντ., ἡ ὁποία βέβαια καὶ αὐτὴ βασίζεται σὲ κώδικες κ.λπ. Ἀκόμη, πῶς λέγει ὁ κ. Μενοῦνος πὼς στὶς Διδαχὲς τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, τὶς ὁποῖες ἔχει καταχωρήσει στὸ βιβλίο του, δὲν βρῆκε τίποτε περὶ Πάπα;
Ὅταν ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς δίδασκε ὅτι γιὰ τὶς ἁμαρτίες τῶν χριστιανῶν τοῦ Βυζαντινοῦ κράτους, ὁ Θεὸς ἀφαίρεσε τὸ βασίλειο ἀπὸ αὐτοὺς καὶ τὸ ἔδωσε στὸν Τοῦρκο, συμπληρώνει τὸ ἑξῆς στὴν Ε´ διδαχή του (Ἰω. Μενοῦνος, ἐ.ἀ., σελ. 186): ≪…Καὶ τί; Ἄξιος ἦτον ὁ Τοῦρκος νὰ ἔχη βασίλειον; Ἀλλὰ ὁ Θεὸς τοῦ τὸ ἔδωκε διὰ τὸ καλό μας. Καὶ διατὶ δὲν ἤφερεν ὁ Θεὸς ἄλλον βασιλέα, ποὺ ἦτον τόσα ρηγᾶτα ἐδῶ κοντὰ νὰ τοὺς τὸ δώση, μόνον ἤφερε τὸν Τοῦρκον μέσαθε ἀπὸ τὴν Κόκκινην Μηλιὰ4 καὶ τοῦ τὸ ἐχάρισε; Διατὶ ἤξευρεν ὁ Θεὸς πὼς τὰ ἄλλα ρηγᾶτα μᾶς βλάπτουν εἰς τὴν πίστιν καὶ ὁ Τοῦρκοςδὲν μᾶς βλάπτει, ἄσπρα (= χρήματα) δῶσ᾽ του καὶ καβαλίκευσέ τον ἀπὸ τὸ κεφάλι. Καὶ διὰ νὰ μὴ κολασθοῦμεν, τὸ ἔδωκε τοῦ Τούρκου καὶ τὸν ἔχει ὁ Θεὸς ὡσὰν σκύλον νὰ μᾶς φυλάη”. Δηλαδή, φυλάγοντας τὶς κτήσεις του, προστατεύει τὴν πίστι μας, ὅσο κι ἂν αὐτὸ φαίνεται παράξενο. Τὸν Τοῦρκο τὸν ἐνδιέφερε ἡ φορολογία. Ἂν ἐξισλαμίζονταν καὶ τούρκευαν οἱ ὑπόδουλοι, μὲ τί χρήματα θὰ ζοῦσαν οἱ κατακτητές; Παρὰ ταῦτα ὑπῆρξε μεγάλος ἐξισλαμισμός. Κυρίως ἦταν ὑποχώρησι τῶν χριστιανῶν ἕνεκα τῶν φόρων. Βεβαίως ὑπῆρξε καὶ ἡ πίεσι ἡ φανατικὴ πρὸς ἀσπασμὸν τοῦ Μωαμεθανισμοῦ. Ἕνεκα τούτου ἔχομε καὶ τόσους Νεομάρτυρες. Ἀλλὰ μεγάλο πλῆθος ἐξ αὐτῶν εἶχαν ἐξωμόσει γενόμενοι μωαμεθανοὶ οἰκειοθε λῶς, ἀλλά, ἐπειδὴ μετενόησαν καὶ ἐπανῆλθαν στὴν ὀρθόδοξη χριστιανική τους πίστι, τὸ ἐδήλωσαν μάλιστα στοὺς Τούρκους, διὰ τοῦτο ὡδηγήθηκαν στὸ μαρτύριο.
Ἦταν ἕνα θαῦμα τῆς Θείας Χάριτος πῶς κρατήθηκε ἡ Ὀρθόδοξη Πίστι κατὰ τὰ 400 χρόνια δουλείας στὸν Τοῦρκο. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς σαφῶς λέγει πώς τὰ ἄλλα ρηγᾶτα, τὰ κοντινά μας, θὰ μᾶς ἔβλαπταν στὴν πίστι. Ποιὰ ὅμως ἦταν αὐτὰ τὰ κοντινὰ “ρηγᾶτα”;Ἦταν τὰ Ρωμαιοκαθολικὰ ἔθνη, τὰ ὑπὸ τὴν θρησκευτικὴ ἐξουσία τοῦ Πάπα, ποὺ θὰ ἀλλοίωναν τὴν Ὀρθόδοξη πίστι τῶν Ὀρθοδόξων, ποὺ θὰ ἦταν κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία τους.
Ἡ Ἱστορία ἔχει καταγράψει σὲ τί ἀπέβλεπαν οἱ Σταυροφορίες καὶ τὰ ἐγκλήματά τους. Στὴ συνέχεια βλέπομε πώς, ὅταν ἀπέτυχε ἡ βία, ὁ Πάπας ἐξαπέστειλε τὰ ρωμαιοκαθολικὰ μοναχικὰ τάγματα νὰ ἱδρύουν σχολεῖα, νοσοκομεῖα, ἱδρύματα διάφορα στὶς Ὀρθόδοξες χῶρες. Π.χ. στὶς Κυκλάδες διὰ τῆς Παιδείας ἔγινε μεγάλη διάβρωσι τῶν Ὀρθοδόξων πληθυσμῶν, χωρὶς νὰ γίνεται ὁ κίνδυνος ἄμεσα ἀντιληπτός. Σὲ μιὰ τέτοια κατάστασι ἦρθε ἀντιμέτωπος πρὸς τοὺς “πτωχοὺς Λατίνους”, ὁ Ἅγιος Χρύσανθος ὁ Αἰτωλός, ὁ ἀδελφὸς τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, στὴ Νάξο ἱδρύοντας ὀρθόδοξα Σχολεῖα καὶ προστατεύοντας δι᾽ αὐτῶν τὶς Κυκλάδες. Μάλιστα οἱ “πτωχοὶ Λατῖνοι” ἀντέδρασαν ἐναντίον του5.
Ἀλλοῦ κόλλαγαν τὸ δικό τους ναὸ πλάϊ στὸν Ὀρθόδοξο (“Δίδυμοι ναοί”), ὥστε νὰ μπερδεύωνται οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ νὰ νομίζουν πὼς ἦταν ὀρθόδοξη ἡ λατρεία. Παράδειγμα διδύμων ναῶν ἔχομε στὴν Παλιὰ Χώρα Αἰγίνης. Ἐξ ἄλλου οἱ Οὑνίτες ἱερεῖς φοροῦν ἄμφια, ὅπως οἱ Ὀρθόδοξοι, γιὰ νὰ παραπλανοῦν ὅσους δὲν τὸ γνωρίζουν. Τὸ πόσο μᾶς βλάπτουν τὴν πίστι τὰ δυτικὰ ρωμαιοκαθολικὰ “ρηγᾶτα” φαίνεται ἔντονα στὴν ἑξῆς ἐνέργεια τῶν Βενετῶν, ποὺ ἔλαβε χώρα στὴ Λευκάδα (Βενετικὴ κτῆσι): Ὁ κατακτητὴς ἐπέβαλε τὸν γάμο ὀρθοδόξου ἀνδρὸς μετὰ καθολικῆς γυναικὸς καὶ ὤφειλε ὁ ἄνδρας νὰ γίνη καθολικός• καὶ τὸν γάμο ὀρθοδόξου γυναικὸς μετὰ καθολικοῦ ἀνδρὸς καὶ ὤφειλε ἡ γυναίκα νὰ γίνη καθολική. Καὶ τὰ παιδιὰ ὁπωσδήποτε καθολικά. Ἀκόμα, ἐὰν ἕνας νέος ὀρθόδοξος ἤθελε νὰ γίνη ἱερεύς, ἔπρεπε πρῶτα νὰ ἀναγνωρίση τὸν Πάπα ὡς ἀρχηγὸ τῆς Ἐκκλησίας6.
Δηλαδὴ γιὰ ὅλα τοῦτα δὲν εὐθύνεται ὁ Πάπας; Τίνος ἐργασία εἶναι αὐτὰ ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Ἤξερε τὶ ἔλεγε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς καὶ ἡ ἀναφορά του αὐτή, γιὰ τὴ βλάβη τῆς Ὀρθόδοξου Πίστεως ἀπὸ τὰ ρηγᾶτα, ποὺ κατευθύνει ὁ Πάπας, εἶναι βέβαια καταχωρημένη μέσα στὴν Ε´ διδαχὴ τοῦ βιβλίου τοῦ κ. Μενούνου.
Ὁ κ. Μενοῦνος ἀκόμα ἀναφέρεται στὴ διδαχὴ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ: “…τώρα δὲν καρτεροῦμε μήτε προφήτην Ἠλίαν μήτε ἀντίχριστον. Ὁ ἀντίχριστος εἶναι(τος)• ὁ ἕνας εἶναι ὁ Πάπας καὶ ὁ ἕτερος εἶναι αὐτὸς ὁπού εἶναι εἰς τὸ κεφάλι μας”. Ναὶ βέβαια, ἔτσι εἶναι. Ὁ Ἅγιος τοὺς διδάσκει ὅτι στὴν ἐποχὴ τὴ δική τους (ΙΗ´ αἰῶνα) δὲν περιμένουν τὸν ἐσχατολογικὸ Ἠλία οὔτε τὸν ἐσχατολογικὸ Ἀντίχριστο. Ἦταν πολὺ φυσικό, ἕνεκα καταστάσεων, νὰ ἐφοβοῦντο οἱ ραγιάδες πὼς ἦρθε τὸ τέλος τοῦ κόσμου καὶ νὰ περίμεναν τὰ δυὸ αὐτὰ ἐσχατολογικὰ πρόσωπα.
–Ὄχι, λέγει ὁ Διδάχος. Μὴ τοὺς περιμένετε τώρα. Τώρα ὁ ἀντίχριστος εἶναι ἄλλος: ὁ ἕνας εἶναι ὁ Πάπας• ὁ ἄλλος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχομε πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι μας. Τοὺς ἐξηγεῖ πὼς κατὰ τὴν ἐσχατολογικὴ ἐποχὴ καὶ ὁ προφήτης Ἠλίας τὰ ἴδια θὰ διδάσκη ὅπως τώρα αὐτός• δηλ. νὰ μὴ ἀρνηθοῦν τὴν ὀρθόδοξη πίστι τους. Καὶ τοὺς ὑπογραμμίζει νὰ τηροῦν αὐτά, ποὺ τώρα αὐτὸς τοὺς διδάσκει. Γιατί νὰ περιμένωμε νὰ διαβάσωμε τὸ ὄνομα ΕΝΟΣ ἀντίχριστου; Καὶ πόσο ἀσύνταχτος εἶναι πιὰ αὐτὸς ὁ προφορικὸς λόγος, ὥστε νὰ χρειαζόμαστε συντακτικὸ γιὰ νὰ τὸν ἐννοήσωμε; Συχνὰ σὲ προφητικὰ βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς παρατηροῦμε ἀσυνταξίες, ὅπως π.χ. στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου.
Ὅσον ἀφορᾶ γιὰ τὸ θέμα περισσότερων ἀντιχρίστων τοῦ ΕΝΟΣ, μήπως ὁ κ. Μενοῦνος δὲν διάβασε στὴν Α´ Ἐπιστολὴ τοῦ Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου ὅτι “ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται (= θὰ ἔρθη – ἐνεστὼς μὲ σημασία μέλλοντος• – γίνεται ἐδῶ ἀναφορὰ στὸν ἐσχατολογικὸ Ἀντίχριστο) καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ” (Α´, β´, 18)7. Ἑπομένως ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς μιλάει γιὰ τὴν ἐσχατολογικὴ ἐποχὴ τῆς Τουρκοκρατίας (ἔβλεπε ὅτι αὐτὴ τελειώνει), μέσα στὴν ὁποία δροῦν ὁ Πάπας καὶ τὸ Ἰσλάμ.
Γιατί κακοφαίνεται σὲ κάποιους, ὅταν ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὀνοματίζη τὸν Πάπα ἀντίχριστο; Κανεὶς αἱρετικὸς δὲν τόλμησε νὰ θεσπίση διὰ τὸν ἑαυτό του, ὅσα ἐθέσπισε ὁ Πάπας δι᾽ ἑαυτόν. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς τὸν ὠνομάτισε ἀντίχριστο 200 χρόνια, πρὶν ὁ ἴδιος ὁ Πάπας διὰ τῶν δύο Βατικανίων Συνόδων καθιερώση τὸν ἑαυτό του ὡς τὸ μοναδικὸ πρόσωπο, τὸ ὅποιο φέρει τὰ χαρακτηριστικὰ καὶ τὸ ἔργο τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἄρα ὁ ἴδιος ὁ Πάπας ἐπικύρωσε στὴν πρᾶξι τὴν περὶ τοῦ ἑαυτοῦ του προφητεία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ.
Ἰδοὺ ἡ ἀπόδειξι διὰ τῶν ἄρθρων τῶν Βατικανίων δογματικῶν Συνοδικῶν ἀποφάσεων:
“Ὁ Πάπας… εἶναι ἄνθρωπος Θεός… ἡ δὲ ἐξουσία του εἶναι ἀπεριόριστη… (ἡ ὁποία) ἐκτείνεται στὰ οὐράνια, τὰ γήϊνα καὶ τὰ καταχθόνια…”.
“Ὁ Πάπας… εἶναι ἀλάθητος ὅπως ὁ Θεός… ἔχει τὴ δύναμη νὰ κάνει καθετί, ποὺ ὁ Θεὸς κάνει… Τοποτηρητὴς τοῦ Θεοῦ”.
“Ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ διορθώνει καθετί, τὸ ὁποῖον θεωρεῖ ἀναγκαῖο μέσα στὴν Καινὴ Διαθήκη. Δύναται νὰ μεταβάλλει καὶ τὰ ἴδια τὰ Μυστήρια, ποὺ ἔχουν ὁριστεῖ ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό”.
“ Ὁ Πάπας εἶναι πιὸ ψηλὰ ἀπ’ ὅλους τοὺς νόμους”.
“Ἂν ὁ Πάπας ἀποφασίσει ἐνάντια στὴν κρίση τοῦ Θεοῦ, τότε ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ διορθωθεῖ, νὰ μεταβληθεῖ”.
“Ὁ Πάπας εἶναι τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας καὶ ἀνταύγειά της. Ὁ Πάπας εἶναι τὸ πᾶν ἐπὶ πάντων καὶ πάντα δύναται”8. (!)
Μήπως εἴπατε τίποτα;»
Ἐπισημειώσεις:
1. Οἱ πηγὲς καταχωροῦνται στὸ βιβλίο μου «Τῶν Πανελλήνων ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς» (2009), Κεφ. Ἀπόπειρα δολοφονίας, σελ. 176. Στὸ κεφ. «Κινητὴ Σχολὴ Ἱεροκηρύκων», σελ. 59 βλ. μερικὰ ὀνόματα μαθητῶν ἱεροκηρύκων, σελ. 64. Διεσώθησαν καὶ κάποια ὀνόματα τέτοιων ἱεροκηρύκων.
2. Βλ. λεπτομέρειες καὶ πηγές, ἐ.ἀ., σελ. 63.
3. Εὐθυμίας Μοναχῆς «Οἱ Προφητεῖες τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ μέσα στὴν Ἱστορία» (2004 Ἀθῆναι), σελ 25 κ.ἑ.
4. Δηλ. ἀπὸ τὴν κοιτίδα του στὰ βάθη τῆς Ἀσίας.
5. Εὐθυμίας Μοναχῆς, «Ἱερὸς Χρύσανθος ὁ Αἰτωλός, ὁ Διδάσκαλος τοῦ Γένους» (2002 Ἀθῆναι).
6. Περιοδ. «Ἐφημέριος», 1–15 Σεπτεμβρίου 1997, σελ. 251. –βλ. σχετικὰ καὶ στὸ βιβλίο τοῦ Νικολάου Παραλίκα «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ ἀδικημένος τῆς Ἱστορίας καὶ ὁ περιφρονημένος τῆς Πολιτείας», Ἀθήνα 2005, σελ. 130.
7. Ἐπὶ αὐτοῦ τοῦ θέματος ἀσχολοῦμαι ἀρκετὰ στὸ ὑπὸ ἔκδοσι βιβλίο μου «Ὁ Ἀποστολικὸς Ἄμβωνας τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ», στὸ κεφ.: «Ἡ ἐσχατολογία τοῦ νῦν» καὶ σὲ ἄλλα κεφάλαια.
8. –Σ. Νόσωφ, «Ὁ Παπισμὸς καὶ οἱ ἀγῶνες του κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας». Μετάφρ. Χαρ. Ἰ. Ἀσιώτη 1997, σελ. 23, 24, 25, 27. –Ἀρχιμ. Σπυρίδωνος Μπιλάλη, «Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός», Ἀθῆναι 1988, βλ. τὰ κεφάλαια περὶ τῶν δύο Βατικανίων Συνόδων – Πρωτ. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, «Πῶς ἔγινε ὁ Πάπας ἀλάθητος», Ἀθῆναι–Τρίκαλα 2002. Εἶναι λάθος μας ποὺ δὲν μεταφράστηκαν στὰ Ἑλληνικὰ ὅλα τὰ ἄρθρα τῶν δύο Βατικανίων Συνόδων, ὥστε νὰ ἀντικρουστοῦν ὅλες οἱ αἱρετικὲς πλάνες περὶ Πρωτείου καὶ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα, περὶ καταργήσεως τοῦ Συνοδικοῦ πολιτεύματος τῆς Ἐκκλησίας, περὶ καταργήσεως βασικὰ τῆς Ἐκκλησίας.
