Τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος: O θάνατος του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου στάθηκε αφορμή για να ξεσκεπαστεί (για ακόμη μια φορά) όλη η υποκρισία και η νοσηρή πολιτική σκέψη που κυριαρχεί στην Ελλάδα του σήμερα.
Πριν καν αφήσει την τελευταία του πνοή ο τελευταίος βασιλιάς της Ελλάδας, άλλα και αμέσως μετά την είδηση του θανάτου του, ξεδιπλώθηκε ένα όργιο ανθρωποφαγίας από διαφόρων ειδών ιδεολογικά «κοράκια» που βγήκαν να κανιβαλίσουν την μνήμη ενός κεκοιμημένου ανθρώπου. Κανένας σεβασμός στην ιερότητα του θανάτου. Κανένας ηθικός φραγμός για το πένθος των οικείων του. Μονάχα καθαρό μίσος και λεκτική τυμβωρυχία, για να συσπειρώσει ο καθένας την ιδεολογική στάνη με τα πρόβατα του.
Στην προκειμένη περίπτωση, δεν εξετάζουμε καθόλου αν ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος B’ ήταν «καλός» ή «κακός», αν αγαπούσε την Ελλάδα ή δεν την αγαπούσε, αν τον δικαιώνει η ιστορία ή δεν τον δικαιώνει. Εξετάζουμε το έλλειμμα ανθρωπιάς, την μικροψυχία και τον πόλεμο εντυπώσεων που έχει ξεσπάσει πάνω από την σωρό ενός ανθρώπου, οποιουδήποτε ανθρώπου!
Είδαμε να στήνεται ολόκληρος μηχανισμός για να μην κηδευτεί δημοσία δαπάνη και με τιμές αρχηγού κράτους ο τέως βασιλιάς, λες και αν γινόταν κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως το κράτος επαινεί την μοναρχία! «Δημοκρατία» που φοβάται και τον ίσκιο της! Στην Ελλάδα δεν είχαμε κομμουνισμό όταν πχ. ο Χαρίλαος Φλωράκης κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη, με απόφαση πρωθυπουργού. Έτσι και τώρα, μπορεί να μην έχουμε μοναρχία άλλα η κηδεία θα έπρεπε να γίνει δημοσία δαπάνη και με τιμές αρχηγού κράτους, αφού υπήρξε τέτοιος για πολλά χρόνια ο Κωνσταντίνος, είτε μας αρέσει αυτό – είτε όχι. Το κεφάλαιο «βασιλεία» μπορεί να άλλαξε, άλλα δεν έσβησε από το βιβλίο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Υποτίθεται πως η Δημοκρατία είναι το κατ’ εξοχήν πολίτευμα της μακροθυμίας και της ανεκτικότητας, που δεν παγιδεύεται σε ιδεολογικά στεγανά. Υποτίθεται! Τέτοια «Δημοκρατία» έχουμε που δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της ευθύνης για την πρέπουσα μεταχείριση ενός τεθνεώτος. Με την είδηση πως ο τέως βασιλιάς διένυε τις τελευταίες του ώρες, η κυβέρνηση άρχισε τους μακάβριους υπολογισμούς για το πως θα χειριστεί το θέμα με το μικρότερο επικοινωνιακό κόστος: να επιτραπεί λαϊκό προσκύνημα ή όχι; Να κηδευτεί στο Τατόι ή όχι; Να πληρώσει το κράτος την κηδεία ή όχι;
Πριν καν τελεστεί η νεκρώσιμος ακολουθία του Κωνσταντίνου, βγήκαν όλοι οι «επαΐοντες» ιδεολόγοι και όλοι οι μαντροφύλακες και γιδοβοσκοί των social media, για να δώσουν στην κοινή γνώμη διαπιστευτήρια «αριστεροσύνης» ή «δεξιοσύνης», γαβγίζοντας πάνω από έναν νεκρό. Τέτοια κατάντια.
Κάποιοι συμπεριφέρονται προς τη μνήμη του Κωνσταντίνου, σα να συγκεντρώνονταν αποκλειστικά στο πρόσωπο του όλες οι απειλές κατά της Δημοκρατίας! Ποια Δημοκρατία πρόσβαλε ο μακαρίτης ακριβώς;
Αυτήν την «Δημοκρατία» που ο ένας θεσμός τρέχει να φιμώσει τον άλλον, για να μην βγουν οι συνταγματικές εκτροπές των κυβερνώντων στην φόρα; Αυτήν την «Δημοκρατία» που δεν έχει αφήσει ούτε ένα άρθρο του Συντάγματος απαραβίαστο; Αυτήν την «Δημοκρατία» που λειτούργησε ως «πλυντήριο» για την υγειονομική δικτατορία που ζήσαμε για 3 χρόνια; Την «Δημοκρατία» που επιτρέπει να παρακολουθείται με υποκλοπές ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο και οι Αρχηγοί των Ενόπλων δυνάμεων και να μην κουνιέται ούτε «φύλλο»;
Μας μάρανε ο αφορισμός της ήδη καταργημένης Βασιλείας, και δεν κοιτάμε ότι από την αρχή της μεταπολίτευσης καταδυναστεύουν την χώρα τα πολιτικά «τζάκια». Επικρατούν ακόμα οι «γραμμές αίματος» και τα δαχτυλίδια εξουσίας σε μια χώρα που ακόμα «σόι πάει το βασίλειο». Την βασιλεία μπορεί να την ξεφορτωθήκαμε, άλλα την οικογενειοκρατία δεν την ξεφορτωθήκαμε ποτέ. Την έχουμε ακόμα κορώνα στο κεφάλι μας.
Για αυτά θα μιλήσει κανείς ή θα ασχολούμαστε εμμονικά με έναν θεσμό που σταμάτησε να υφίσταται εδώ και σχεδόν μισό αιώνα; Τελικά μας ενοχλούν οι λέξεις και όχι η ουσία των πραγμάτων.
Τελικά πόσο έντιμη είναι η στάση πολλών Ελλήνων απέναντι στην βασιλεία; Στα πλαίσια της ξενομανίας που διακατέχει τον λαό μας, είναι θεμιτό για τον μέσο Έλληνα (και τον μέσο δημοσιογράφο) να ασχολείται ολημερίς με την «κλειδαρότρυπα» του πρίγκιπα Χάρι, τις αποκαλύψεις της Μέγκαν, τις ίντριγκες της Βρετανικής βασιλικής οικογένειας, το πώς υπογράφει ο Κάρολος, το πόσες περιφορές έκανε το φέρετρο της Ελισάβετ μέχρι να καταλήξει στον τάφο, τις τάσεις μόδας που φέρνουν στο «royal look» τους, οι «γαλαζοαίματες» κυρίες.
Όταν ο βασιλικός βίος αφορά μια οικογένεια άλλης χώρας, τότε χαρακτηρίζεται ως «παραμυθένιος». Τότε οι εμφανίσεις των «αριστοκρατών» είναι «η επιτομή του σικ» και της «κομψότητας». Τα έθιμα των βασιλικών οικογενειών αντιμετωπίζονται ως «μεγαλοπρεπή» και «εντυπωσιακά», και οι πολιτικοί στριμώχνονται για το ποιος θα πρωτομπεί στην λίστα καλεσμένων τους.
Όταν καλούμαστε να σεβαστούμε για λίγα 24ωρα τον θάνατο του τέως βασιλιά της Ελλάδας, που στο κάτω – κάτω είναι και κομμάτι της ιστορίας μας, τότε βγαίνουν από τη φαρέτρα όλα τα αναθέματα και όλοι οι αφορισμοί γιατί «εδώ είναι Ελλάδα και τον βασιλιά τον διώξαμε». Νοοτροπία ψωροκώσταινας που αλληθωρίζει. Το ένα μάτι φυλάει το εγχώριο μαντρί και το άλλο λιμπίζεται το βασιλικό «life style». Άλλωστε στις μέρες μας δεν χρειάζεται να είσαι βασιλιάς για να ζεις σαν βασιλιάς. Ακόμα και ένα βουλευτικό έδρανο αρκεί για να αρχίζει να μεταβάλλεται σε «γαλαζωπό» το αίμα μερικών.
Όσοι μιλούν για «μαύρες σελίδες» που γράφτηκαν επί των ημερών βασιλείας του Κωνσταντίνου, καλό θα ήταν να επικεντρωθούν και στις κατάμαυρες σελίδες που γράφονται για την Δημοκρατία στο σήμερα, και να αναλογιστούν τις ευθύνες που τους αναλογούν, μιας και τώρα πρωταγωνιστούν οι ίδιοι στα μελανά χρώματα που γράφεται η ιστορία της εποχής μας…
Πηγή:https://www.sportime.gr/
