Ἐπί τῷ νέῳ ἔτει
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:
εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 1-1-2001]
Και πάλι πρώτη του έτους, αγαπητοί μου. Ήδη ευρισκόμεθα στο πρώτο σκαλοπάτι του ετησίου ημερολογιακού οικοδομήματος. Την ίδια ημέρα γιορτάζομε και την οκταήμερο Περιτομή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Γιορτάζουμε ακόμη και τη σεπτή μνήμη του μεγάλου πατρός της Εκκλησίας μας, Βασιλείου του Ουρανοφάντορος· που σημαίνει «οὗ (:του οποίου) ἡ λαμπρότης εἰς ὕψος φαίνεται», όπως λέγει ο Σουήδας· ή: «αυτός που λάμπει μέχρι τον ουρανό· αυτός που αποκαλύπτει τα ουράνια μυστήρια».
Σήμερα όμως θα μας απασχολήσει η έννοια του χρόνου που πρέπει πάντοτε να αποτελεί στίγμα πλεύσεως για τον κάθε πιστό. Ο χρόνος είναι βασικό στοιχείο, όχι μόνο γιατί συνδέεται με τον χώρο και αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του –δεν νοείται το ένα χωρίς το άλλο, ούτε ο χώρος χωρίς τον χρόνο, ούτε ο χρόνος χωρίς τον χώρο- αλλά και γιατί αποτελεί στοιχείο της ανθρωπίνης παρουσίας του Θεού στη γη και συνεπώς και της δικής μας σωτηρίας.
Μόνος ο άνθρωπος από όλα τα ζωντανά δημιουργήματα της κτίσεως έχει την έννοια του χρόνου. Κι όταν λέμε έννοια του χρόνου, εννοούμε του παρόντος, του παρελθόντος, και προπαντός του μέλλοντος χρόνου. Ο χρόνος συνδέεται άμεσα με τη σωτηρία μας. Εξάλλου, μόνος ο άνθρωπος γνωρίζει ότι πεθαίνει. Κι ο θάνατος τον προβληματίζει. Η έννοια του χρόνου καθορίζει το μήκος της ζωής· το τέρμα της, αλλά και την αιωνιότητα. Γι' αυτό η έννοια του χρόνου αποτελεί στίγμα πλεύσεως, όλως ιδιαίτερα για τον πιστόν. Ο χρόνος εκφράζεται με τα συμβεβηκότα, δηλαδή αυτά που συμβαίνουν, τα γεγονότα, όπως θα λέγαμε. Όπως εκφράζεται οτιδήποτε με την κίνηση ή την ακινησία όλων των σωμάτων, που μελετά η Φυσική. Πρέπει να πούμε όταν λέμε «ακινησία», δεν υπάρχει. Θα βάζαμε τη λέξη «ακινησία» εντός εισαγωγικών, διότι ούτε σε ένα άτομο της ύλης δεν υπάρχει, μέσα στο άτομο της ύλης, δεν υπάρχει η έννοια της ακινησίας. Όλα είναι σε μία φοβερή κίνηση.
Έτσι μπορεί να γράφει ο απόστολος Παύλος: «Ὅτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου –όταν ήλθε ο καιρός· που γνώστης μόνο ο Θεός είναι-, «ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός», ως προς το πλήρωμα, «ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον», γράφει ο Απόστολος εις την προς Γαλάτας επιστολή του· ή «προεγνωσμένου μέν πρό καταβολῆς κόσμου –δηλαδή του Χριστού- φανερωθέντος δέ ἐπ' ἐσχάτων τῶν χρόνων δι' ἡμᾶς». Προεγνωσμένου από καταβολής κόσμου, αλλά τώρα σε μας φανερώθηκε. Ή: «Καθώς δέ ἤγγιζεν ὁ χρόνος τῆς ἐπαγγελίας», λέγει εις τας Πράξεις ο απόστολος Παύλος, «ἥν ὤμοσε ὁ Θεός τῷ Ἀβραάμ, ηὔξησεν ὁ λαός καί ἐπληθύνθη ἐν Αἰγύπτῳ».
Ο χρόνος συνεπώς είναι στα χέρια του Θεού. Συνιστά ξετύλιγμα των βουλών Του εις αυτόν τον κόσμο. Τι θέλει ο Θεός από τους ανθρώπους. Εάν δια τον Θεόν ο χρόνος είναι σημαντικότατον στοιχείον για τη φανέρωση των βουλών Του, ομοίως και δια τον άνθρωπον, ο χρόνος είναι σπουδαιότατον στοιχείον για να κατανοήσει και αποδεχθεί ο άνθρωπος ό,τι ο Θεός τού προσφέρει. Μέσα εις αυτόν μπορούμε, πολλά πράγματα –όχι όλα- να κατανοήσουμε. Κι όταν λέμε χρόνο, εννοούμε ιστορία· διότι μέσα στον χρόνο έχομε τα συμβεβηκότα, δηλαδή τα γεγονότα. Τα γεγονότα συνιστούν την ιστορία, είναι γνωστό, τα συμβεβηκότα. Συνεπώς ιστορία σημαίνει γεγονότα. Τα γεγονότα που ο Θεός δημιουργεί, όπως είναι η Ενανθρώπησις, με ό,τι τη συνιστά, και η αποδοχή ή η απόρριψις αυτών των γεγονότων εκ μέρους του ανθρώπου. Ο άνθρωπος έχει, τρόπον τινά, τον τρόπο, την ελευθερία να αποδεχθεί ή να απορρίψει. Η Ιστορία συνεπώς πρέπει να ερμηνεύεται θεολογικά. Θα το ξαναπώ: Η Ιστορία πρέπει να ερμηνεύεται θεολογικά· για την αποκρυπτογράφηση των βουλών του Θεού και τη σωστή στάση του ανθρώπου.
Ο κόσμος μιλά για τη φιλοσοφία της Ιστορίας. Ίσως λίγοι μορφωμένοι άνθρωποι μπορούν να γνωρίζουν και να μιλούν, πολύ παραπάνω να πραγματεύονται φιλοσοφικά την Ιστορία. Εδώ μια παρένθεση, επιτρέψατέ μου, ο Πλάτων δεν ησχολήθη με την φιλοσοφία της Ιστορίας. Για τον απλούν λόγον ότι επειδή είναι συμβεβηκότα και συνεπώς ρέοντα, άρα μη έχοντα αξία, ο Πλάτων ησχολήθη με ό,τι θα μπορούσε να μένει. Για να καταλάβετε ότι πράγματι λίγοι άνθρωποι μπορούν να ασχοληθούν με τη φιλοσοφία της Ιστορίας· δηλαδή τη θεώρηση της Ιστορίας και την ερμηνεία της από φιλοσοφικής σκοπιάς, από πλευράς ανθρωπίνης διανοήσεως: «Γιατί αυτό έγινε; Από πού εξαρτάται; Ποία η σημασία αυτού του πράγματος;». Αυτή είναι η φιλοσοφία της Ιστορίας.
Αντίθετα, η θεολογική θεώρηση της Ιστορίας είναι η ερμηνεία της Ιστορίας με θεολογικά κριτήρια. Και εις αυτήν θα μείνομε. Δεν μας ενδιαφέρει η φιλοσοφία της Ιστορίας. Πολλές φορές πέφτει έξω· γιατί είναι προσπάθεια της ανθρωπίνης διανοίας. Αλλά θα μείνομε στα θεολογικά κριτήρια της Ιστορίας. Κι αυτά είναι σταθερά. Εξάγονται δε από την αποκάλυψη των όσων λέγει ο Θεός. Από κει βγάζομε, εξάγομε, τη θεολογία της Ιστορίας.
Έτσι, η Παλαιά Διαθήκη, αγαπητοί μου, είναι ένα εγχειρίδιον, από μιαν άποψη. Είναι ένα εγχειρίδιον της θεολογίας της Ιστορίας. Προσέξατέ το. Αυτοί που τόσο με ευκολία και ελαφρά συνείδηση απορρίπτουν –πολλοί εκ των Χριστιανών μας…- θα το ξαναπώ ότι είναι ένα εγχειρίδιον της θεολογίας της Ιστορίας η Παλαιά Διαθήκη. Εκεί αποκαλύπτεται ο Θεός· αποκαλύπτονται οι βουλές Του· αλλά και οι επιπτώσεις αποδοχής ή μη αποδοχής εκ μέρους των ανθρώπων. Ο Θεός λέγει κάτι και βλέπουμε τον λαό Του άλλοτε να δέχεται και άλλοτε να μη δέχεται εκείνα τα οποία ο Θεός αποκαλύπτει.
Πάντως, σε κάθε της βήμα η Παλαιά Διαθήκη αυτό το δείχνει. Ένα παράδειγμα θα σας πω. Μόνο ένα. Ελλείψει χρόνου. Λέγει ο Θεός: «Καί ἐάν θέλητε καί εἰσακούσητέ μου· «εάν θέλετε και με ακούσετε», λέει δια του προφήτου Ησαΐου- «τά ἀγαθά τῆς γῆς φάγεσθε(:θα φάτε τα αγαθά της γης. Ό,τι μπορεί να δώσει η γη θα είναι δικό σας». Ἐὰν δὲ μὴ θέλητε(:εάν δεν θέλετε), μηδὲ εἰσακούσητέ μου(:ούτε με ακούσετε), μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται(:θα σας φάει μαχαίρι)· τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα». Τι σημαίνει αυτό; Γίνεται μια σφαγή ανθρώπων. Ας πούμε, μπήκαν οι Βαβυλώνιοι μέσα στην Παλαιστίνη, κατέσφαξαν, κατέκαψαν, αιχμαλώτισαν, έσυραν εις την Βαβυλώνα τους Εβραίους… Τι θα έλεγε εδώ η φιλοσοφία της Ιστορίας; Τι μπορεί να πει; Α! Θα μπορούσε να πει: «Στάθηκε πλεονέκτης ο Ναβουχοδονόσωρ, ήθελε να απλώσει τα σύνορά του…». Όχι! Λέει η θεολογία της Ιστορίας. Είναι για όλους αυτά που λέγω, προσέξατέ το. Όχι! Γιατί δεν έμειναν εις το θέλημα του Θεού. Αν το πείτε αυτό σε κοσμικούς ανθρώπους, αμέσως θα απορρίψουν αυτό που λέτε, κι εσάς τον ίδιο θα απορρίψουν. Γι΄αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικά πράγματα αυτά. Γιατί μας επετέθησαν, γιατί μπήκαμε στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο; Γιατί νικήσαμε, νικηθήκαμε, τούτο, κείνο…; Γιατί; Γιατί χάσαμε την Μικράν Ασίαν, για ποιο λόγο;
«Τάδε λέγει Κύριος», λέει ο προφήτης Ιερεμίας, «Ἐρωτήσατε δή ἕν ἔθνεσιν τίς ἤκουσε τοιαῦτα φρικτά ἅ ἐποίησε σφόδρα παρθένος Ἰσραήλ;». Τον λέει «παρθένο» γιατί δεν είχε μιγεί με την ειδωλολατρία· αλλά αλίμονο: «ὅτι ἐπελάθοντό μου ὁ λαός μου(:με ξέχασε ο λαός μου), εἰς κενόν ἐθυμίασαν(:στα κούφια θυμίασαν -δηλαδή στα είδωλα) ὡς ἄνεμον καύσωνα διασπερῶ αὐτοὺς κατὰ πρόσωπον ἐχθρῶν αὐτῶν, δείξω αὐτοῖς ἡμέραν ἀπωλείας αὐτῶν», λέει στο 18ο κεφάλαιο ο Ιερεμίας. Εκεί παίρνομε λοιπόν την απάντηση. Αυτή είναι η θεολογία της Ιστορίας. Δεν ευηρέστησαν εις τον Θεόν. Όχι γιατί ήτανε μικρός λαός, ούτε για τίποτα απ΄όλα αυτά.
Έτσι ακολουθείται το εξής σχήμα: Υποσχέσεις Θεού - επ’ αγαθοίς-, αποστασία, τιμωρία, μετάνοια, και πάλι υποσχέσεις του Θεού αγαθές. Αυτό το σχήμα διαρκώς το μετέρχεται ο Θεός μέσα στην Παλαιά Διαθήκη. Θέλετε; Και μέσα στην Εκκλησία… Αμαρτάνει ο λαός, τιμωρεί ο Θεός, μετανοεί ο λαός, πάλι ο Θεός σαν Αγαθός δίνει τα αγαθά Του- αυτό το σχήμα, διαρκώς μέσα στην Ιστορία. Έτσι, αγαπητοί μου, μπορούμε να θεολογήσουμε επί της Ιστορίας, με βοηθό την αποκάλυψη του Θεού στην Ιστορία.
Η κατεξοχήν όμως θεολογική θεώρηση της Ιστορίας μάς δίδεται στην Καινή Διαθήκη. Το κέντρον όλων των αποκαλύψεων της Παλαιάς Διαθήκης είναι το θεανθρώπινον πρόσωπον του Ιησού Χριστού- που αποτελεί και κριτήριον το θεανθρώπινο πρόσωπον του Χριστού. Με αυτό μπορούμε πλέον να βλέπομε και να ερμηνεύομε τα πάντα.
Αυτές τις ημέρες, αυτόν τον καιρό, βλέπετε, περνούμε ποικίλες αναστατώσεις σε μια παγκοσμία κλίμακα. Στο πλαίσιο που μιλάμε για την παγκοσμιοποίηση των πάντων. Άλλοι θέλουν, άλλοι δεν θέλουν, άλλοι ανησυχούν, άλλοι λέγουν ό,τι αγαθόν ότι είναι… Πάντως υπάρχουν αναστατώσεις. Με τι μάτια θα ερμηνεύσομε τα γεγονότα; Αν δούμε φιλοσοφικά –για τρίτη φορά επανέρχομαι- δεν θα εκτιμήσομε σωστά. Μόνο θεολογικά αν δούμε, τότε θα ερμηνεύσομε σωστά. Λαοί που απετίναξαν την ορθόδοξον πίστιν και οικοδόμησαν πύργους Βαβέλ, γκρέμισαν τα κτίσματά των- δηλαδή, τα σχέδιά των- σαν χάρτινους πύργους. Σημειώσατε, αν είχαμε περισσότερο χρόνο, θα σας μιλούσα πού στηρίζεται ότι ο Θεός δεν θέλει την παγκοσμιοποίηση. Δεν τη θέλει. Θα αναφερόμεθα εις την οικοδομήν του πύργου της Βαβέλ. Και Βαβέλ θα πει σύγχυσις. Έτσι το βλέπει ο κόσμος, η φιλοσοφία του κόσμου, έτσι μας αποκαλύπτει ο λόγος του Θεού.
Έτσι διαβάζουμε στον 2ο Ψαλμό: «Ἱνατί ἐφρύαξαν ἔθνη, καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά;- ἐφρύαξαν-φρυάττω· ἐφρύαξαν, λέει, ἔθνη. Γιατί; Ερωτάει ο Ψαλμωδός. «Και λαοί κάθισαν και σχεδίασαν κούφια πράγματα;». «Παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ τοῦ χριστοῦ αὐτοῦ». Κατά του Θεού και κατά του Μεσσίου. Είναι η προσπάθεια να, τρόπον τινά, αποθρησκευτικοποιήσομε, όλους τους λαούς της γης. Μην νομίσετε, προσέξτε, όταν έρθει ο Αντίχριστος, δεν θα καταργήσει – ως Αντίχριστος, το λέει το όνομά του-τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, του Χριστού, αλλά θα καταργήσει όλες τις θρησκείες του κόσμου· και τον Βουδισμό, και τον Μωαμεθανισμό, όλες τις θρησκείες του κόσμου… Γιατί; Θέλει να επιτύχει μέσα σε εκείνα τα τρία χρόνια που θα βασιλέψει, θέλει να επιτύχει τη λατρεία τη δική του- δηλαδή ο διάβολος διά του προσώπου του Αντιχρίστου. Όλες τις θρησκείες – το λέει ο απόστολος Παύλος· ότι δεν θα δεχθεί «οὐδέν σέβασμα». Δεν θα δεχθεί οὐδέν σέβασμα ο Αντίχριστος. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, θέλει δηλαδή τον άνθρωπο άνευ θρησκείας. Όπως το βλέπομε. Σήμερα, λέμε, για να φτάσομε στην παγκοσμιοποίηση, πρέπει πια ή να τα ενώσομε όλα ή να τα απορρίψομε όλα. Παν ό,τι είναι θρησκευτικόν. Παν ό,τι είναι σέβασμα. Γιατί αλλιώτικα δεν θα ευοδωθεί αυτή η παγκοσμιοποίησις.
Βλέπομε λοιπόν τη στάση, ιδία χριστιανικών λαών, που ήδη εστράφησαν κατά του Θεού και κατά του Ιησού Χριστού· ο λεγόμενος δυτικός κόσμος, δυτικός Χριστιανισμός. Και βγάζουν αποφάσεις. Τι λέει; Κατά τον Ψαλμό; «Διαῤῥήξωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν καὶ ἀποῤῥίψωμεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὸν ζυγὸν αὐτῶν». Δηλαδή «να πάψομε να έχουμε σχέσεις με τον Χριστιανισμόν, να απορρίψουμε τη ευαγγελική ηθική -ω πωπω…- ως άχρηστη ή δύσχρηστη». Δηλαδή κάποτε «φρυάττει» ο Θεός, όταν λέει ανεβαίνει «φάσις», δηλαδή είδησις στον ουρανό, ότι στα Σόδομα οι άνθρωποι μετέρχονται τέτοια ήθη. Και λέει στον Αβραάμ, που εμφανίζεται «παρά τήν δρῦν Μαμβρῆ»: «Πάω να δω, έτσι είναι;». Ακούστε: Λέει ο Θεός: «Πάω να δω, έτσι είναι; Μήπως, μήπως… Δεν ήρθε καλή είδησις». Δείχνει με ένα ανθρώπινο σχήμα- ανθρώπινο σχήμα είναι αυτό. Ο Θεός δεν ξέρει;- ότι καλλιεργούν οι άνθρωποι τέτοιες θέσεις.
Λοιπόν. Καταλαβαίνετε, για να μπορέσομε να κάνομε αυτό που εμείς θέλομε, - η ομοφυλοφιλία πρώτα πρώτα, γιατί αυτό υπήρχε στα Σόδομα- πρέπει να απορρίψομε το Ευαγγέλιο. «Ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς» ,όμως, λέει στη συνέχεια, «ἐκγελάσεται αὐτούς (:θα τους κοροϊδέψει)», «ἐκγελάσεται αὐτούς· καὶ ὁ Κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς». «Μυκτηρίζω» είναι όταν με τα δυο μου δάχτυλα πιάνω τη μύτη μου. Ήταν ένας τρόπος κοροϊδίας στους Εβραίους. Όπως σε μας, και ποιος δεν έβγαλε τη γλώσσα του, είναι η γλώσσα στα μικρά παιδιά, όταν λέμε σε ένα μικρό παιδί κάτι και δεν το θέλει, το κοροϊδεύει, βγάζει τη γλώσσα του και μας κοροϊδεύει. Τότε στους Εβραίους ήτανε το εκμυκτηρίζω, πιάνω τα ρουθούνια μου και μιλάω όπως θα μπορούσε να μιλήσει κανείς κρατώντας τη μύτη του κ.ο.κ.
«Τότε λαλήσει πρὸς αὐτοὺς (:Θα λαλήσει ο Κύριος)». Με τι θα λαλήσει; Με τα γεγονότα, αγαπητοί μου, απαντάει ο Θεός με τα γεγονότα- ἐν ὀργῇ αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ θυμῷ αὐτοῦ ταράξει αὐτούς». Και αυτό το «ταράξει αὐτούς» είναι όλες οι ταραχές που ζούμε σε όλες τις εποχές και ιδίως στην εποχή μας και ο Θεός ποιος ξέρει τι θα δώσει ακόμα- ούτε ξέρομε… Αυτό σημαίνει βλέπω την Ιστορία με θεολογικά κριτήρια. Γι΄αυτό κι ο Ψαλμωδός βγάζει τα συμπεράσματά του και λέει, στον ίδιο Ψαλμό, τον δεύτερο: γιατί μιλάει ο Θεός, αλλά μιλάει και ο Ψαλμωδός, παρεμβαίνει τρόπον τινά: «Καὶ νῦν»- λέει, γιατί φοβάται, γιατί λυπάται, σου λέει: «Πού θα πάμε;». «Καὶ νῦν, βασιλεῖς, σύνετε, παιδεύθητε, πάντες οἱ κρίνοντες τὴν γῆν. Δράξασθε παιδείας- δράττομαι παιδείας. Ξέρετε ένα από τα ονόματα του Ιησού Χριστού, δεν ξέρω αν το ξέρετε, είναι το όνομα Παιδεία, είναι ένα από τα ονόματα του Ιησού Χριστού. Το Π με μεγάλο, κεφαλαίο. Δηλαδή «αρπάξτε τον Χριστό, ζήσετε χριστιανικά», αυτό θέλει να πει-, μήποτε ὀργισθῇ Κύριος καὶ ἀπολεῖσθε ἐξ ὁδοῦ δικαίας. ὅταν ἐκκαυθῇ(:πάρει φωτιά) ἐν τάχει ὁ θυμὸς αὐτοῦ, μακάριοι πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ αὐτῷ». Είμεθα μακάριοι εάν πιστεύομε σε εκείνα που λέει ο Θεός και βέβαια φυλλάττομε τον εαυτό μας.
Το μέλλον που είναι μέρος του χρόνου, αγαπητοί, είναι πάντοτε μια ελπίδα του παρόντος για τη διόρθωση του παρελθόντος. Μην απογοητευόμεθα. Στο χέρι μας είναι. Όταν ο Κάιν αντελήφθη ότι δεν έγινε δεκτή η θυσία του, σκυθρώπασε, σκοτείνιασε, λέει, το πρόσωπό του και του λέει ο Θεός: «Ἳνα τί περίλυπος ἐγένου-γιατί λέει πέσανε τα μούτρα σου; Μάλιστα του λέει: ‘’συνέπεσε το πρόσωπό σου;’’. «Πέσανε τα μούτρα σου» που το λέμε εμείς. «Ησύχασε· δηλαδή: μη φοβάσαι»,» πρὸς σὲ ἡ ἀποστροφὴ αὐτοῦ-δηλαδή, δικό σου είναι το θέμα-, καὶ σὺ ἄρξεις αὐτοῦ(:κι εσύ θα γίνεις κύριος του εαυτού σου για να διορθώσεις κάτι)». Και ο Κάιν νικήθηκε από το κακό και εφόνευσε τον Άβελ, τον οποίο τόσο πολύ είχε ζηλοτυπήσει.
Μια Πρωτοχρονιά είναι μία χρονική αφετηρία. Λέμε πολλές ευχές. Ας βάλομε αρχή να πραγματοποιήσομε την επιστροφή μας στον Θεό. Στο χέρι μας είναι. Τα παιδιά τραγουδούν: «Πάει ο παλιός ο χρόνος…». Τον διώχνουμε γιατί ουσιαστικά μας βαραίνουν τα λάθη μας και οι αμαρτίες μας. Κυνηγάμε τον καινούριο χρόνο, γιατί μέσα μας έχομε ελπίδες βελτιώσεώς μας. Και η ελπίδα είναι δεμένη πάντοτε με τον χρόνο. Ας επιστρέψομε πίσω εις τον Κύριο και ο Κύριος γνωρίζει να περιφρουρεί τον λαό Του. Αγαπητοί μου. Ας αρχίσουμε να αποκτούμε θεολογικό μάτι· θεολογικά κριτήρια. Πάντοτε υπό την καθοδήγηση της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Πρέπει να θεολογούμε την Ιστορία και να διακρίνομε τη ζωντανή παρουσία του Χριστού μέσα στην Ιστορία. Πρέπει έτσι να διακρίνουμε και τις βουλές του Θεού, την αγάπη Του, τη σοφία Του και τη δικαιοσύνη Του. Να βρούμε το μέτρον που θα κρίνομε την Ιστορία. Και το μέτρο είναι ο Χριστός. Ας πάψομε να λέμε εκείνο που έλεγε ο Πρωταγόρας ο σοφιστής, θα το θυμόσαστε από το σχολείο, «Πάντων χρημάτων μέτρον ἄνθρωπος»- δηλαδή όλων των πραγμάτων το μέτρο είναι ο άνθρωπος. Όχι... «Πάντων χρημάτων(:πραγμάτων) μέτρον Χριστός». Αυτός είναι το μέτρον που θα μετράμε τα πάντα. Ο Χριστός λοιπόν είναι ο Κριτής της Ιστορίας. Ο Χριστός είναι και το κριτήριο της Ιστορίας.
Όπως βλέπει ο ευαγγελιστής Ιωάννης και ακούει στην Αποκάλυψη: «Καὶ ἤκουσα ἑνὸς ἐκ τῶν τεσσάρων ζῴων λέγοντος, ὡς φωνὴ βροντῆς· ἔρχου(:Έλα)». Αποτείνεται προς τον Κύριον, τον Ιησούν Χριστόν. Πού έλα; Πού; Εις την Ιστορίαν. Εις την Ιστορίαν. Έρχου! «Καὶ εἶδον, καὶ ἰδοὺ, ἵππος λευκός, καὶ ὁ καθήμενος ἐπ᾿ αὐτὸν ἔχων τόξον· καὶ ἐδόθη αὐτῷ στέφανος, καὶ ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ». Ο Χριστός θα νικήσει. Είναι γραμμένο. Δεν θα νικήσουν οι δυνάμεις του κόσμου τούτου. Ο Χριστός θα νικήσει.
Αγαπητοί μου, αυτή είναι η μεγάλη ελπίδα του Χριστού. Όταν χρησιμοποιεί τον Χριστόν ως κριτήριον των πάντων και όταν έχει την ελπίδα ότι ο Χριστός θα νικήσει και οι αγώνες του δεν πηγαίνουν χαμένοι, τότε ευελπιστεί, χαίρεται, σε ένα κόσμο με τόσα συμβεβηκότα, ως επί το πλείστον δυσάρεστα. Γι΄αυτό, μην αφήσομε ποτέ τον Χριστόν να φύγει από τη ζωή μας.
Αγαπητοί μου. Καλή χρονιά, ευλογημένη από τον Κύριον.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας και ψηφιοποίηση κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΗ:
http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/mnhmh_agivn/mnhmh_agivn_023.mp3
