Συχνά
οι προσκυνητές ζητούσαν από το Γέροντα Πορφύριο να προσευχηθεί για
εκείνους και για αγαπημένα τους πρόσωπα και πάντοτε ο Γέροντας υποσχόταν
πως θα το πράξει. Μου γεννήθηκε η απορία:
Πώς μπορεί ο Γέροντας να θυμάται εκατοντάδες ονόματα;
Μιά μέρα που μιλούσαμε για την προσευχή, στρέφεται ξαφνικά και μου λέει:
«Θα με ρωτήσεις ίσως, πώς θυμάμαι στην προσευχή μου τόσα ονόματα. Εγώ είμαι άνθρωπος αμαρτωλός και αδύνατος. Λέω, Κύριε, ελέησον το Γιώργο, το Νίκο, τη Μαρία, την Κατερίνα– όσα ονόματα θυμάμαι –και όλους όσους μου παρήγγειλαν να προσεύχομαι γι’ αυτούςκαι ξέχασα τα ονόματά τους.
Κι ο Θεός, επειδή δεν είναι πατήρ Πορφύριος να ξεχνά, αλλά θυμάται όλα τα ονόματα, αμέσως έρχεται και ελεεί όλους«.
Θαύμασα τη θεία φώτισή του και ρώτησα:
«Και τί λέτε, Γέροντα, για όλους αυτούς τους ανθρώπους στην προσευχή σας;»
Κι ο Γέροντας με τον φυσικό τρόπο: «Ε, να! Λέω πρώτα, Κύριε Ιησού, Χριστέ, ελέησόν με».
«Ελέησόν με, λέτε; Μα αυτοί σας ζήτησαν να προσευχηθείτε για κείνους, όχι για τον εαυτό σας», αντέτεινα με απορία.
Κι ο Γέροντας, για άλλη μιά φορά, με κατάλαβε εξ απροόπτου, λέγοντας:
«Καλά, εσύ δεν ξέρεις ότι, αν ο Θεός δεν ελεήσει εμένα, δεν ελεεί ούτε εσένα; Δεν ξέρεις ότι εσύ και εγώ είμαστε ένα;»
Απλά λόγια, αλλά με πολύ, πάρα πολύ μεγάλο βάθος. Τόσο βάθος, ώστε ο Γέροντας σε άλλη συζήτηση να πεί, ότι σ’ αυτό το αίσθημα της ενότητάς μας με τον άλλο κρύβεται το μυστικό της πνευματικής εν Χριστώ ζωής.
Αργότερα, διαβάζοντας φιλοπατερικά βιβλία, έβλεπα εκεί, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελεημοσύνη προς τους άλλους από τον προσωπικό μας αγιασμό.
Θυμήθηκα τα λόγια του π. Πορφυρίου, όταν διάβαζα τη βιογραφία του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, που έλεγε:
«Απόκτησε την ειρήνη του Θεού μέσα σου και χιλιάδες άνθρωποι θα σωθούν γύρω σου».
Και μήπως αυτό δε συνέβαινε και με τον π.Πορφύριο;
Όσο για κείνο το εκπληκτικό «εγώ κι εσύ είμαστε ένα», πιστεύω ότι ισχύει, δυνάμει και ενεργεία, για το Γέροντα, ο οποίος με τη ζωή του πραγματοποίησε την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου «ίνα πάντες εν ώσι».
Μιά μέρα που μιλούσαμε για την προσευχή, στρέφεται ξαφνικά και μου λέει:
«Θα με ρωτήσεις ίσως, πώς θυμάμαι στην προσευχή μου τόσα ονόματα. Εγώ είμαι άνθρωπος αμαρτωλός και αδύνατος. Λέω, Κύριε, ελέησον το Γιώργο, το Νίκο, τη Μαρία, την Κατερίνα– όσα ονόματα θυμάμαι –και όλους όσους μου παρήγγειλαν να προσεύχομαι γι’ αυτούςκαι ξέχασα τα ονόματά τους.
Κι ο Θεός, επειδή δεν είναι πατήρ Πορφύριος να ξεχνά, αλλά θυμάται όλα τα ονόματα, αμέσως έρχεται και ελεεί όλους«.
Θαύμασα τη θεία φώτισή του και ρώτησα:
«Και τί λέτε, Γέροντα, για όλους αυτούς τους ανθρώπους στην προσευχή σας;»
Κι ο Γέροντας με τον φυσικό τρόπο: «Ε, να! Λέω πρώτα, Κύριε Ιησού, Χριστέ, ελέησόν με».
«Ελέησόν με, λέτε; Μα αυτοί σας ζήτησαν να προσευχηθείτε για κείνους, όχι για τον εαυτό σας», αντέτεινα με απορία.
Κι ο Γέροντας, για άλλη μιά φορά, με κατάλαβε εξ απροόπτου, λέγοντας:
«Καλά, εσύ δεν ξέρεις ότι, αν ο Θεός δεν ελεήσει εμένα, δεν ελεεί ούτε εσένα; Δεν ξέρεις ότι εσύ και εγώ είμαστε ένα;»
Απλά λόγια, αλλά με πολύ, πάρα πολύ μεγάλο βάθος. Τόσο βάθος, ώστε ο Γέροντας σε άλλη συζήτηση να πεί, ότι σ’ αυτό το αίσθημα της ενότητάς μας με τον άλλο κρύβεται το μυστικό της πνευματικής εν Χριστώ ζωής.
Αργότερα, διαβάζοντας φιλοπατερικά βιβλία, έβλεπα εκεί, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελεημοσύνη προς τους άλλους από τον προσωπικό μας αγιασμό.
Θυμήθηκα τα λόγια του π. Πορφυρίου, όταν διάβαζα τη βιογραφία του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, που έλεγε:
«Απόκτησε την ειρήνη του Θεού μέσα σου και χιλιάδες άνθρωποι θα σωθούν γύρω σου».
Και μήπως αυτό δε συνέβαινε και με τον π.Πορφύριο;
Όσο για κείνο το εκπληκτικό «εγώ κι εσύ είμαστε ένα», πιστεύω ότι ισχύει, δυνάμει και ενεργεία, για το Γέροντα, ο οποίος με τη ζωή του πραγματοποίησε την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου «ίνα πάντες εν ώσι».
