Ερανίζομαι μια διδακτική μυθιστορία από τον «εθνικό ήρωα» των Αγαρηνών, τον Νασρεντίν Χότζα.
«Ένας γείτονας του Χότζα πήγε και του ζήτησε να του δανείσει τον γάιδαρό του, επειδή ο δικός του ήταν ανήμπορος και άρρωστος.
-Ο γάιδαρός μου δεν είναι εδώ, αποκρίθηκε ο Χότζας, παρ’ όλο που είχε πολλές υποχρεώσεις και οφειλές στον γείτονά του.
Όμως για κακή του τύχη, την στιγμή εκείνη ακούστηκε το γκάρισμα του συμπαθούς τετραπόδου από τον σταύλο.
-Χότζα, φώναξε αγανακτισμένος ο γείτονας, δεν ντρέπεσαι να μου λες ψέματα; Ο γάιδαρός σου είναι εδώ, τον ακούω.
-Κι εσύ δεν ντρέπεσαι να πιστεύεις πιο πολύ τον γάιδαρο, παρά εμένα, κοτζάμ Χότζα;».
Κάθε μύθος έχει και το επιμύθιό του, το δίδαγμά του. Γείτονας είναι ο λαός. Χότζας η κυβέρνηση, η κραταιά, των αρίστων. Παρένθεση: Από την κυβέρνηση των «αριστερών» πέσαμε και ξεπέσαμε στην κυβέρνηση των «αρίστων». Ίδια, κοινή η καταγωγή των λέξεων. Είναι μάλιστα ο υπερθετικός βαθμός του «καλός» και του «αγαθός». Τώρα πώς γίνεται να μας κυβερνά τα τελευταία χρόνια ο υπερθετικός βαθμός της καλοσύνης και της αγαθοσύνης, ο… α(ιθ)έρας του τόπου, και να μετεωριζόμαστε στο φρύδι του γκρεμού και της καταστροφής, αυτό υπερβαίνει, ερμηνευτικώς, τις διανοητικές μας ικανότητες.
Για να επανέλθουμε. Γάιδαρος είναι η αλήθεια των πραγμάτων. Βοά, κραυγάζει, αποκαλύπτει το ψεύδος, την υποτίμηση της λογικής μας.
Κομπορρημονεί «ο κυβερνητικός χότζας» ότι έχουμε χαμηλό πληθωρισμό σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές, μεγάλες οικονομίες. Είμαστε όμως πρώτοι, αριστεύουμε στην ακρίβεια. Η ακριβότερη, για παράδειγμα, βενζίνη της Ευρώπης. Όπως έλεγε και ο μακαρίτης Χάρυ Κλυν, τα καταστήματα τροφίμων, θυμίζουν ναούς. Μπαίνουν οι άνθρωποι, οι καταναλωτές, όπως αρέσκεται να μας αποκαλεί, το «κεντρικό δελτίο ειδήσεων», στα κρεοπωλεία, στα σούπερ μάρκετ, και κάνουν τον σταυρό τους βλέποντας τις τιμές των προϊόντων. Αντιλέγει η κυβέρνηση πως μοιράζονται αφειδώς επιδόματα. Όταν ήθελε ο σφαγέας να οδηγήσει τα γουρούνια στο σφαγείο, κρατούσε έναν «τουρβά» με βελανίδια. Βάδιζε μπροστά, ρίχνοντας βελανίδια. Οι καημένοι οι χοίροι τον ακολουθούσαν, απολαμβάνοντας το πρόσκαιρο γεύμα. Χωρίς να το καταλάβουν κατέληγαν στο λεπίδι του σφάχτη. Την ίδια τακτική υιοθετεί και η νεοδημοκρατική αριστεία. Μέχρι τις εκλογές θα μοιράζει αφθονοπαρόχως βελανίδια…
Βαυκαλιζόταν τις προάλλες, 18 Νοεμβρίου, η κ. Κεραμέως, πηδαλιούχος της κατ’ ευφημισμόν λεγόμενης Παιδείας- το «Υπουργείο Κρατικού Παιδομαζώματος»- για τις απαράμιλλες επιδόσεις στον τομέα ευθύνης της. «Τα ψηφιακά εργαλεία, το ολοήμερο μέχρι στις 5:30, η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, τα πειραματικά σχολεία. Υλοποιήθηκαν όλοι οι στόχοι των προεκλογικών δεσμεύσεων». Όλη, δηλαδή, η τέφρα του πολιτικαντισμού…
Για την ύπουλη πανδημία των νέων, που λέγεται ψηφιακή εξάρτηση, για την παραβατικότητα, για τις συμμορίες ανηλίκων, για τα φροντιστήρια εκχυδαϊσμού και προτροπής μέσω των τρισάθλιων στίχων των τράπερ, για τα επικίνδυνα, βλάσφημα και ανθελληνικά σχολικά βιβλία, για τα πανεπιστήμια, που τα μετατρέπουν, οι «εθνικοί μπογιατζήδες», (η φράση υπάρχει σε βιβλίο Γλώσσας της Β’ Γυμνασίου και χαρακτηρίζει τους μαθητές που ετοιμάζουν και στολίζουν μια αίθουσα για εθνική εορτή), σε αχούρια , εκ του ελληνικού «αχυρών» η λέξη, ούτε λέξη η υπουργός. Ο γάιδαρος γκαρίζει την αλήθεια, αλλά δεν δαγκώνει, είναι άκακος.
Επαίρεται ο «Χότζας της Εξωτερικής Πολιτικής», καυχάται για την σκληρή και αταλάντευτη στάση μας κατά των «τουρκικών προκλήσεων», έτσι χαζοχαρούμενα ονομάζουν την πολεμική στάση του Ερντογάν. Βγαίνουν οι υπερφίαλοι όνοι της Άγκυρας και χρεμετίζουν ασυστόλως. Θα έρθουμε βράδυ, θα σας καταποντίσουμε στην «γαλάζια πατρίδα», θα επαναληφθεί η Σμύρνη του ’22, θα σας πνίξουμε στο αίμα, μας ανήκει το μισό Αιγαίο, δεν έχετε δικαίωμα να κάνετε γεωτρήσεις ούτε στην Καρδίτσα. Και τι σκληροτράχαλα απαντά ο ημέτερος γίγας της διπλωματίας; Οι διεθνείς συνθήκες μας προστατεύουν, ο ΟΗΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Γαλλία, η Αίγυπτος θα πολεμήσουν για μας. Η Αμερική του Μπάιντεν, ο οποίος κάνει χειραψίες με τους τοίχους, φωνάζει «αέρα»…
Μα, ο λαός θέλει απαντήσεις, όχι για να τους ανισόρροπους Τούρκους, αλλά για να αναθαρρήσει ο ίδιος. «Ερχόμαστε από μακριά», λέει ο ποιητής. Οι δηλώσεις των ιθυνόντων να γίνονται προς τους Έλληνες πολίτες και όχι για τους ολοζωής του έθνους μας αιμοσταγείς εχθρούς. «Ο Τούρκος γεφύρι να γίνει, μην διαβείς από πάνω του», καταθέτει η ευθύβολη λαϊκή θυμοσοφία. Ο πρόλογος ενός γράμματος του Οδυσσέα Ανδρούτσου, στην αρχή της «αγιασμένης Επανάστασης», είναι μια ωραία υπενθύμιση για το χρέος της Πονεμένης Ρωμιοσύνης. Μια μυρίπνοη απάντηση:
«Αγαπητοί Γαλαξιδιώτες. Ήτανε βέβαια από το Θεό γραμμένο να δράξουμε τα άρματα μια μέρα και να χυθούμε κατεπάνω στους τυράννους μας, που τόσα χρόνια μας τυραννεύουν. Τι την θέλουμε, βρε αδέρφια, τούτη τη πολυπικραμένη ζωή, να ζούμε από κάτω στη σκλαβιά και το σπαθί των Τούρκων ν’ ακονιέται εις τα κεφάλια μας; Δεν τηράτε που τίποτα δεν μας απόμεινε; Οι εκκλησιές μας γενήκανε τζαμιά και αχούρια των Τούρκων. Κανένας δεν μπορεί να πει πως τάχα έχει τίποτε ιδικό του, γιατί το ταχύ βρίσκεται φτωχός σαν διακονιάρης στη στράτα. Οι φαμίλιες μας και τα παιδιά μας είναι στα χέρια και στη διάκριση των Τούρκων. Τίποτα αδέρφια δεν μας έμεινε. Δεν είναι πρέπον να σταυρώσουμε τα χέρια και να τηράμε τον ουρανό». Με σταυρωμένα τα χέρια, πεθαίνεις, με τον σταυρό στο χέρι και με αγώνες εθνικούς, ανασταίνεσαι.
Όταν γίναμε κράτος, όταν η Οικονομία του Θεού το επέτρεψε – η οικονομία των σημερινών «Χαλασοχώρηδων» πάει να ακυρώσει το ’21 – οι ελευθερωτές Πατέρες μας αποφάνθηκαν, στην Γ’ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας: «Κάλλιον να μην υπάρχει Έλλην εις τον κόσμον, παρά να ατιμάζει το κατ’ εικόνα Θεού και ομοίωσιν, υπάρχων ανδράποδο του αναισθήτου Τούρκου, ενώ επλάσθη από τον Θεόν ελεύθερος». Αυτό να μην το λησμονούμε, «βρε αδέλφια»: Αναίσθητος ο Τούρκος, ελεύθερος ο Έλλην…
Δημήτρης Νατσιός
