Μιχάλης Μαυροφοράκης
A’
Στην προηγούμενη εκπομπή, εξετάσαμε την αιρετική διδασκαλία ορισμένων θρησκευτικών ομάδων του Χριστιανικού κόσμου με αντιπροσωπευτικό δείγμα τους αυτοαποκαλούμενους Μάρτυρες του Ιεχωβά που υποστηρίζουν ότι μία μερίδα ανθρώπων, μάλιστα αυτοί που είναι πολύ ασεβείς και άδικοι, δεν θα τύχουν καθόλου αναστάσεως, αλλά ο σωματικός τους θάνατος σήμανε γι’ αυτούς και την οριστική τους ανυπαρξία.
Καταβάλαμε ιδιαίτερα μία προσπάθεια να διερευνήσουμε τα αίτια που οδήγησαν σε μία τέτοια δοξασία, και τις συνέπειες που προκύπτουν από μία τέτοια αντίληψη. Εξετάσαμε με λεπτομέρεια την αντίθετη θέση της Αγίας Γραφής και της Εκκλησίας σε αυτό το αντιχριστιανικό δόγμα, και στα πλαίσια αυτής της αναίρεσης αναφερθήκαμε περιστασιακά και αναπόφευκτα και στους ειδικούς όρους της κρίσεως και της αιωνίου κολάσεως.
Όπως εξηγήσαμε την προηγούμενη φορά, πολλοί έχουν καταφύγει στην περί ανυπαρξίας αντίληψη, μη μπορώντας να κατανοήσουν την ύπαρξη αιωνίων βασάνων για μία κατηγορία ανθρώπων, όσο κακοί και αν είναι, με την ανοχή ενός αγαθού Θεού. Καταδείξαμε λοιπόν ότι η Αγία Γραφή είναι σαφής γύρω από αυτό το ζήτημα, ωστόσο η αναφορά μας στο περί αιωνίου κολάσεως ζήτημα έγινε μόνον στα πλαίσια της αναίρεσης της κακοδοξίας και όχι γενικότερα. Αν και η θέση τής Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι να μην ασχολείται με το ζήτημα της κολάσεως, αλλά με τις επαγγελίες της Βασιλείας του Θεού, εν τούτοις θα ήταν χρήσιμο να εξετάσουμε το ζήτημα αυτό στο μέλλον, διότι προϋποθέτει τη μελέτη άλλων θεμάτων, όπως αυτό περί Θεού και περί της ψυχής του ανθρώπου.
Επιγραμματικά όμως εδώ αναφέρουμε ότι ο Θεός είναι αγάπη Α΄ Ιωάννου δ΄ 8 και 16 και ότι δεν θέλει τον θάνατο του ασεβούς, αλλά όλοι οι άνθρωποι να έρθουν στην επίγνωση της αλήθειας και να σωθούν. Ωστόσο σέβεται την ελεύθερη επιλογή των αμετανόητων αμαρτωλών, οι οποίοι έχουν πάρει πλέον την μόνιμη και σταθερή απόφαση να αντιταχθούν στο θέλημα του Θεού. Έτσι κατά την δευτέρα παρουσία, αυτό που κρύβει μέσα του σ’ αυτή την ζωή ο καθένας από εμάς, θα εμφανισθεί και στην εξωτερική του όψη, δηλαδή οι δίκαιοι και οι αγαθοί θα λάμπουν όπως ο ήλιος. Ενώ οι άδικοι θα έχουν σκοτεινή και άσχημη όψη όπως και η ψυχή τους.
Όταν λοιπόν κατά την δευτέρα παρουσία θα εμφανιστεί ο Θεός, για μεν τους δίκαιους αυτό θα αποτελεί τη μέγιστη χαρά, αγαλλίαση και μακαριότητα, και θα είναι γι’ αυτούς παραδεισένια η ζωή, για δε τους αμετανόητους αμαρτωλούς, αυτή η ίδια η παρουσία του Θεού θα είναι ανυπόφορη τιμωρία και κόλαση.
Έτσι λοιπόν οι έννοιες “τιμωρία” και “κόλαση” δεν πρέπει να μεταφράζονται σύμφωνα με τα στενά ανθρώπινα μέτρα. Περισσότερο όμως για το ζήτημα αυτό, θα αναφέρουμε εάν επιτρέψει ο Κύριος σε μελλοντική εκπομπή.
Σήμερα θα ασχοληθούμε με μία πολύ σοβαρή κακοδοξία γύρω από τις αντιλήψεις περί αναστάσεως που οι ρίζες της είναι γνήσια ειδωλολατρικές και δεν έχουν καμία σχέση με τις Χριστιανικές διδασκαλίες. Ωστόσο ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, το ζήτημα αυτό έχει πάρει αρκετά σημαντικές διαστάσεις εξαιτίας του ζήλου και της μεθοδικότητας που διαθέτουν αυτοί που το προωθούν, ακόμα και ανάμεσα σε ανθρώπους – νέους κυρίως – με Χριστιανική παιδεία και ανατροφή.
Ο λόγος λοιπόν περί μετεμψύχωσης ή καλύτερα περί Μετενσάρκωσης των ψυχών.
Καταρχήν ίσως να διερωτηθείτε: Τι θέση έχει η Μετενσάρκωση μέσα σε μία μελέτη περί αναστάσεως των νεκρών; Όπως και σε προηγούμενες εκπομπές αναφέραμε, η Μετενσάρκωση είναι μία θεωρία που αφορά την μετά θάνατον ζωή του ανθρώπου. Είναι μία θεωρία που προσπαθεί να δώσει λύση στο πρόβλημα, τού: “Τι γίνεται ο άνθρωπος όταν πεθαίνει;”. Και σαν τέτοια, έρχεται σε άμεση σύγκρουση με τη Χριστιανική διδασκαλία της οποίας η σαφής και αναμφισβήτητη θέση είναι ότι μετά τον θάνατο θα επακολουθήσει ανάσταση και κρίση κατά την δευτέρα παρουσία.
Όπως είπαμε και στην αρχή και όπως θα δούμε αναλυτικότερα και στη συνέχεια, η Μετενσάρκωση είναι μία καθαρά ειδωλολατρική δοξασία. Αλλά στις μέρες μας πολλοί επίδοξοι αρχηγοί θρησκευτικών κινήσεων και ομάδων, προωθώντας μία πανθεϊστική αντίληψη, έχουν υιοθετήσει και αυτό το ειδωλολατρικό δόγμα, για να δώσει μία απάντηση στα υπαρξιακά και οντολογικά προβλήματα του ανθρώπου. Το χειρότερο όμως από όλα, είναι ότι προσπαθούν να υποστηρίξουν τις ειδωλολατρικές τους ιδέες περί Μετενσάρκωσης, παραποιώντας και παρερμηνεύοντας τα χωριά της Βίβλου, προκειμένου να ελκύσουν οπαδούς, και από χώρες που είναι κατά βάσιν Χριστιανικές, και στις οποίες οι άνθρωποι κατά κανόνα, τρέφουν μια βαθιά εκτίμηση στην Αγία Γραφή, έστω και αν απορρίπτουν το χώρο της Εκκλησίας στο σύνολό της.
Σήμερα λοιπόν θα προσπαθήσουμε να διερευνήσουμε σε βάθος αυτό το δόγμα περί Μετενσάρκωσης, και να δούμε ποια είναι η ιστορική του καταβολή και εξέλιξη, από ποιους χώρους προωθείται, πάνω σε ποιες βάσεις στηρίζεται και ποια είναι η Χριστιανική θέση.
Και ας δούμε πρώτα από όλα τι είναι Μετενσάρκωση:
Είναι η διδασκαλία κατά την οποία η ψυχή μετά τον θάνατο, περνάει σε διάφορα σώματα ανθρώπων ή ζώων, ή εντόμων, ή ακόμη και δένδρων ή φυτών, και κατά αυτό τον τρόπο διανύει πάρα πολλές ζωές, με σκοπό να πετύχει την ηθική κάθαρσή της, ή να τιμωρηθεί για τις αμαρτίες της.
Αυτή η ανακύκληση κατά την άποψη των οπαδών και υποστηρικτών της, μπορεί να κρατήσει και ολόκληρες χιλιετίες. Επί παραδείγματι, αναφέρουμε ότι όπως υποστηρίζουν οι μαθητές του, ο Βούδας υπέστη 550 γεννήσεις και Μετενσαρκώσεις.
Βάσει τού παραπάνω ορισμού, καθίσταται επίσης φανερό ότι πρόκειται για Μετενσάρκωση και όχι για μετεμψύχωση, δεδομένου ότι δεν έχουμε διαδοχικές εμψυχώσεις, αλλά η ψυχή μεταβαίνει από το ένα σώμα στο άλλο. Γίνεται δηλαδή Μετενσάρκωση ή μετενσωμάτωση της ψυχής.
Με άλλα λόγια λοιπόν, η Μετενσάρκωση δεν είναι παρά ένας φιλοσοφικός τρόπος αρνήσεως του θανάτου. Είναι μία διέξοδος στο αιώνιο και τεράστιο πρόβλημα του θανάτου. Το βαθύτερο περιεχόμενό της, είναι ότι τον θάνατο δεν τον διαδέχεται η πλήρης ανυπαρξία, αλλά ότι η ανθρώπινη ψυχή εξακολουθεί να υπάρχει σε άλλο σχήμα, σε άλλο σώμα. Παρουσιάζει λοιπόν τον θάνατο σαν εξαφάνιση του σώματος, αλλά όχι εκμηδένιση. Ταυτόχρονα όμως, προσπαθεί να δώσει λύση και στο πρόβλημα της δικαιοσύνης, το οποίο βάζει ως προϋπόθεση οποιουδήποτε φιλοσοφικού σχήματος, ο κάθε λογικός άνθρωπος, μη μπορώντας να εξηγήσει το γιατί άλλοι γεννιούνται και ζουν κάτω από ευνοϊκότερες συνθήκες από άλλους, και πότε και πώς θα αμοιφθούν οι καλοί όταν πεθαίνουν αδικημένοι, και οι κακοί όταν πεθαίνουν αδικώντας.
Σ’ αυτά βεβαίως τα βαθιά και πολύ ουσιαστικά υπαρξιακά ερωτήματα του ανθρώπου, μπορεί να δώσει λύση μόνον ο Δημιουργός του ανθρώπου, δηλαδή ο ίδιος ο Θεός και αυτό το έκανε πρωτίστως και κυρίως με την ενανθρώπησή του λόγου, αλλά και μέσω της θείας αποκαλύψεως.
Η απάντηση λοιπόν στα ζητήματα αυτά, δίνεται μέσω της αναστάσεως και της τελικής κρίσεως από την πλευρά της Χριστιανικής διδασκαλίας. Όμως εύλογα γεννάται το ερώτημα: Γιατί ορισμένοι προτιμούν την Μετενσάρκωση από την ανάσταση;
Μία σύντομη απάντηση, είναι ότι ιδιαίτερα ο δυτικός άνθρωπος έχει κουραστεί από την ατομοκρατία, αλλά και από τον σχολαστικισμό, και την εκλογίκευση των πάντων, και αποζητά μία πιο ήρεμη και πιο μυστηριώδη κοσμοθεωρία. Έτσι λοιπόν, απορρίπτει την Χριστιανική διδασκαλία χωρίς να την έχει καν εξετάσει, απογοητευμένος από κάποιους φορείς της και υποστηρικτές της, και έλκεται από το μυστήριο των θρησκειών της ανατολής, που στις μέρες μας κυριαρχούν στην προώθηση της Μετενσάρκωσης. Κυρίως όμως τον τρομάζει η ιδέα μιας σύντομης ζωής την οποία θα επακολουθήσει τελική κρίση διότι είναι εσωτερικά ατακτοποίητος και συνάμα ακόρεστος. Έτσι η Μετενσάρκωση είναι γι’ αυτόν η πιο βολική λύση, μια και οι αδιάκοπες εναλλαγές του αφήνουν πάντα κάποια ελπίδα προσωπικής βελτίωσης, ενώ ταυτόχρονα δίνει και κάποια πρόχειρη απάντηση για την αδικία και την ανισότητα που υπάρχει στη γη.
Είναι καιρός όμως να κάνουμε μία σύντομη ιστορική αναδρομή γύρω από την Μετενσάρκωση, ούτως ώστε να γνωρίζουμε τις ρίζες της και το φιλοσοφικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε.
Κατ’ αρχήν, ξεκίνησε από λαούς οι οποίοι δεν έκαναν καμία διάκριση ανάμεσα στα ζώα και στους ανθρώπους, και επομένως δεν τους πείραζε η ψυχή να μεταβαίνει από σώματα ανθρώπων σε σώματα ζώων και τανάπαλιν. Αντίθετα τους έδινε πολλές ανθρωπολογικές απαντήσεις που ανταποκρίνονταν στα νηπιακά τους πνεύματα. Μια τέτοια απάντηση, είναι ότι οι πίθηκοι υπήρξαν κάποτε άνθρωποι που τώρα τιμωρούνται για τις παλιές τους αμαρτίες.
Κύριοι οπαδοί της Μετενσάρκωσης στην αρχαιότητα, υπήρξαν αρχικά οι Αιγύπτιοι, έπειτα οι Πυθαγόρειοι, οι Ορφικοί, πολλοί Έλληνες φιλόσοφοι όπως ο Εμπεδοκλής ο Πλάτων, ο Πλωτίνος, γενικά οι Νεοπυθαγόριοι, οι Στωικοί, οι Γνωστικοί, οι Μανιχαίοι και άλλοι.
Από πολύ παλιά όμως, αυτή η αντίληψη είχε αναπτυχθεί και στις Ινδίες από τους Βραχμάνες. Αργότερα την ενστερνίστηκαν και οι Βουδιστές και Ινδουιστές. Ανάμεσα στους τελευταίους, αυτή η πίστη εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα και αποτελεί την κατεξοχήν αιτία της κοινωνικής τους διαίρεσης σε κάστες, δηλαδή σε κοινωνικές τάξεις, με μεγάλη διαφορά των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων της μίας από την άλλη.
Και ενώ μέχρι πρότινος η αντίληψη αυτή είχε σταθεροποιηθεί ανάμεσα σε αυτούς τους λαούς κυρίως της Ανατολής, εν τούτοις στις μέρες μας έχει λάβει τη μορφή επιδημίας και στη Δύση, εξαιτίας των αμέτρητων μικρών θρησκευτικών, φιλοσοφικών, και άλλων ομάδων, που προωθούν μηνύματα των Ανατολικών θρησκειών και του Πνευματισμού, και έχουν κατακλύσει στην κυριολεξία τον σύγχρονο Δυτικό κόσμο.
Έχουμε λοιπόν πολλές μικρές ομάδες, που εν γένει υπόσχονται μία πολύ γρήγορη ανάπτυξη του εσωτερικού εαυτού των οπαδών τους, την καλλιέργεια των ψυχικών και διανοητικών τους δυνάμεων, και την γρήγορη επίτευξη προσωπικών στόχων τους, οι οποίες χρησιμοποιούν σαν φιλοσοφικό υπόβαθρο τη Μετενσάρκωση.
Τέτοιες ομάδες ή κινήσεις, είναι αυτή των Θεοσοφιστών, τών Πνευματιστών, του Γκουρτζίεφ, του Εσωτερικού Χριστιανισμού, διαφόρων Ινδών διδασκάλων Γκουρού, και πάρα πολλές άλλες, που ο χρόνος ολόκληρης της εκπομπής δεν αρκεί ούτε απλώς για να τις κατονομάσουμε.
Ωστόσο το κοινό γνώρισμα όλων αυτών των κινήσεων, είναι ότι διαμορφώνουν έτσι το περιεχόμενο των διδασκαλιών τους, οι οποίες γενικώς κινούνται στα πλαίσια των Ανατολικών θρησκειών και του Πνευματισμού, έτσι ώστε να δελεάζουν τους οπαδούς τους, ενώ τα κίνητρα και οι στόχοι των αρχηγών και ηγετών πολλών από αυτές, έχουν ήδη αποκαλυφθεί ότι είναι πολύ ύποπτα και δόλια. Δεν είναι λίγες οι φορές που η δημοσιογραφική ή ακόμη και η δικαστική έρευνα, έχει ξεσκεπάσει τους σκοτεινούς σκοπούς τέτοιων κινήσεων, έχει αποκαλύψει τον παράνομο πλουτισμό των ηγετών, αλλά δυστυχώς και τις σχέσεις των οπαδών τους με τα ναρκωτικά, τον Σατανισμό, και πολλά άλλα που δεν θα θέλαμε να κατονομάσουμε. “Διότι τα κρυφίως γινόμενα υπ’ αυτών, “αισχρόν εστί και λέγειν”, όπως θα έλεγε και ο απόστολος Παύλος Εφεσίους 5/ε: 12.
Ας δούμε στη συνέχεια, ποια είναι τα βασικά στοιχεία της περί Μετενσάρκωσης διδασκαλίας.
Μία πρώτη παρατήρηση, είναι ότι οι λεπτομέρειες της διδασκαλίας αυτής, ποικίλουν ανάλογα με τους λαούς ή τις κινήσεις που τις υιοθετούν. Τα κύρια όμως χαρακτηριστικά της, είναι ότι η ψυχή αλλάζει σώματα και ξαναζεί, κάτω από συνθήκες ανάλογες της ηθικής της καταστάσεως, στην αμέσως προηγούμενη ενσάρκωση της, έτσι ώστε να ικανοποιείται ο νόμος του Κάρμα, δηλαδή ο νόμος της δικαιοσύνης, και ταυτόχρονα να εξασφαλίζεται κατ’ αυτό τον τρόπο μία εξελικτική πορεία βελτίωσης.
Όσες ψυχές κριθούν ότι δεν έχουν χρεωστούμενες αδικίες να ξεπληρώσουν με μία νέα επανενσάρκωση, τότε ελευθερώνονται από τον νόμο του Κάρμα, απαλλάσσονται από το σώμα, διασπούν τον κύκλο των Μετενσαρκώσεων, και εισέρχονται στο Νιρβάνα κατά τους Βουδιστές, ή ενώνονται με το Βράχμα κατά τους Γιόγκι των Ινδιών. Αυτή όμως η είσοδος στο Νιρβάνα, δεν είναι τίποτε άλλο από την οριστική απόθεση της προσωπικότητας του ανθρώπου, και η βύθισή του στο απρόσωπο απόλυτο, δηλαδή με άλλα λόγια η εκμηδένιση τού προσώπου.
Σύμφωνα λοιπόν με τους υποστηρικτές της Μετενσάρκωσης, αυτό είναι και ο πολυπόθητος στόχος του ανθρώπου, καταρχήν η απαλλαγή του από το σώμα του, και δεύτερον η πλήρης και οριστική εκμηδένιση της προσωπικότητάς του.
Οι εσωτερικές αντιφάσεις αυτής της διδασκαλίας είναι πάμπολλες. Ωσόσο εμείς θα ξεκινήσουμε από τις θέσεις της Αγίας Γραφής, την Χριστιανική ερμηνεία των χωριών της Αγίας Γραφής που οι υποστηρικτές της Μετενσάρκωσης δολίως χρησιμοποιούν, για να ισχυριστούν ότι συγκεκαλυμμένα η διδασκαλία αυτή ευρίσκεται και στη Βίβλο. Και τέλος (εάν μας μείνει χρόνος), θα αναφέρουμε εν συντομία και όσες λογικές αντιφάσεις η θεωρία αυτή παρουσιάζει.
Κατ’ αρχήν, είναι ξεκάθαρο, οι πηγές της θείας αποκαλύψεως δηλαδή η Αγία Γραφή και η λοιπή Ιερά Παράδοσις, απορρίπτουν κάθε ιδέα περί Μετενσάρκωσης και μιλούν περί Αναστάσεως.
Χαρακτηριστικό και τελεσίδικο εναντίον της Μετενσάρκωσης είναι το χωρίο στην προς Εβραίους επιστολή 9/θ: 27 και 28 διαβάζουμε:
“Και καθ’ όσον απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις, ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσενεχθείς εις το πολλών ανενεγκείν αμαρτίας, εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας οφθήσεται τοις αυτόν απεκδεχομένοις εις σωτηρίαν.”
Το χωρίο αυτό είναι σαφέστατο: “Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις”, όπως αναφέρεται στο πρωτότυπο.
Μια φορά πεθαίνει ο κάθε άνθρωπος, και τον ένα και μοναδικό θάνατο του θα ακολουθήσει η μία και τελική κρίση. Δεν χωρεί καμία άλλη ερμηνεία. Καμία άλλη εκδοχή. Δεν υπάρχουν περιθώρια για νέες ενσαρκώσεις, ή πολλές κρίσεις στην Χριστιανική πίστη.
Εάν δεχθούμε (τελείως παράλογα βέβαια), πολλές γεννήσεις και θανάτους για τον κάθε άνθρωπο, και πολλές κρίσεις, τότε το ίδιο αναγκαστικά θα πρέπει να δεχθούμε και για τον Χριστό. Όμως το χωρίο, μας λέγει ότι πέθανε “άπαξ” για τις αμαρτίες μας κατά την Πρώτη του παρουσία, και θα φανερωθεί εκ δευτέρου κατά την Δευτέρα παρουσία, οπότε θα γίνει και η κρίσις. Άλλωστε ο θάνατος κατά τη Χριστιανική αντίληψη, εισήλθε στον κόσμο εξαιτίας της παράβασης της εντολής του Θεού, και μετά τον θάνατο, η Χριστιανική ελπίδα είναι η Ανάσταση και όχι μία νέα γέννηση, ένας νέος θάνατος, και ούτω καθεξής.
Ας συνεχίσουμε με ένα δεύτερο χωρίο, που αυτή τη φορά βρίσκεται στην Β΄ προς Κορινθίους επιστολή, στίχοι 5/ε: 1,2 και 4 από που διαβάζουμε:
“Οίδαμεν γαρ ότι εάν η επίγειος ημών οικία του σκήνους καταλυθή, (δηλαδή το σώμα μας), οικοδομήν εκ Θεού έχομεν, οικίαν αχειροποίητον αιώνιον εν τοις ουρανοίς. Και γαρ εν τούτω στενάζομεν, το οικητήριον ημών το εξ ουρανού επενδύσασθαι επιποθούντες… και γαρ οι όντες εν τω σκήνει στενάζομεν, βαρούμενοι εφ’ ω ου θέλομεν εκδύσασθαι, αλλ’ επενδύσασθαι, ίνα καταποθή το θνητόν υπό της ζωής”.
Εδώ απόστολος Παύλος, περιγράφει τη Χριστιανική ελπίδα, την Ανάσταση, λέγοντας ότι οι Χριστιανοί προσδοκούν ότι μετά τον θάνατο κατά τον οποίο θα καταληθεί η επίγεια κατοικία του ανθρώπου, δηλαδή το σώμα του, ο Θεός κατά την ανάσταση, θα τους χαρίσει νέα κατοικία, δηλαδή νέο σώμα, που αυτή όμως τη φορά, θα είναι αχειροποίητη, ουράνια, αθάνατη.
Ο Χριστιανός λοιπόν, δεν προσδοκεί μετά θάνατον, ούτε μία νέα Μετενσάρκωση, ούτε να χάσει εντελώς την προσωπικότητά του μέσα στο Νιρβάνα, αλλά προσδοκεί η προσωπικότητά του να αποκτήσει νέο σώμα, άφθαρτο και αιώνιο.
Ας δούμε όμως και ένα ακόμη χωρίο, που βρίσκεται στην Πρώτη προς Κορινθίους επιστολή και στίχους 15/ιε: 51-53:
“Ιδού μυστήριον υμίν λέγω· πάντες μεν ου κοιμηθησόμεθα, πάντες δε αλλαγησόμεθα, εν ατόμω, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· σαλπίσει γαρ, και οι νεκροί εγερθήσονται άφθαρτοι, και ημείς αλλαγησόμεθα. Δει γαρ το φθαρτόν τούτο ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσασθαι αθανασίαν”.
Με τα λόγια αυτά, ο απόστολος εκφράζει την Χριστιανική πίστη, ότι υπάρχει μόνο μία επίγεια ζωή για όλους τους ανθρώπους, ενώ κατά την Δευτέρα παρουσία, οπότε θα γίνει και η γενική ανάσταση όλων των νεκρών, τα σώματά τους θα μεταβληθούν από θνητά και φθαρτά, σε άφθαρτα και αθάνατα.
Νομίζουμε όμως, ότι αυτά τα εδάφια της Αγίας Γραφής, είναι αρκετά για να πείσουν και τον πιο απαιτητικό μελετητή, ότι η Βίβλος υποστηρίζει την Ανάσταση σαν την μόνη ελπίδα του ανθρώπου, και απορρίπτει παντελώς κάθε φιλοσοφία περί διαδοχικών ζωών, και εναλλασσόμενων γεννήσεων και θανάτων του κάθε ανθρώπου. Όπως είναι φυσικό, και η Εκκλησία ως σώμα, έχει καταδικάσει πλήρως και εξαρχής την διδασκαλία περί Μετανσαρκώσεως, και οι Αποστολικοί, αλλά και οι μετέπειτα Πατέρες της Εκκλησίας, την πολέμησαν με σταθερότητα.
Ενδεικτικά αναφέρουμε τον Θεόφιλο Αντιοχείας, οποίος την θεωρεί “δεινόν και αθέμιτον δόγμα για κάθε λογικό άνθρωπο”, τον μέγα Βασίλειο ο οποίος ήλεγξε με δριμύτητα τις ιδέες του Εμπεδοκλή περί Μετενσάρκωσης, τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, και τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο.
Αφού λοιπόν η Αγία Γραφή και η λοιπή Ιερά Παράδοση είναι τόσο σαφής και κατηγορηματική εναντίον της περί Μετενσάρκωσης διδασκαλίας, ας δούμε από ποια χωρία της Βίβλου προσπαθούν οι υποστηρικτές της να πιαστούν, για να πείσουν τους οπαδούς τους περί του αντιθέτου.
Το πρώτο χωρίο αναφέρεται στην περίπτωση του εκ γενετής τυφλού, που ο Κύριος Ιησούς Χριστός θεράπευσε, και βρίσκεται στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο κεφάλαιο θ/9: και στίχους 1-3. Διαβάζουμε:
“Και παράγων είδεν άνθρωπον τυφλόν εκ γενετής. Και ηρώτησαν αυτόν οι μαθηταί αυτού λέγοντες: Ραββί, τις ήμαρτεν, ούτος ή οι γονείς αυτού, ίνα τυφλός γεννηθή; Απεκρίθη Ιησούς: ούτε ούτος ήμαρτεν ούτε οι γονείς αυτού, αλλ’ ίνα φανερωθή τα έργα του Θεού εν αυτώ”.
Λέγουν λοιπόν οι υποστηρικτές τής Μετενσαρκώσεως: “Εφ’ όσον ήταν εκ γενετής τυφλός, πώς ρωτούν οι μαθητές τον Χριστό, εάν αυτός αμάρτησε και είναι τυφλός; Η μόνη περίπτωση να αμάρτησε, είναι πριν τη γέννησή του. Είναι να κουβαλάει τις αμαρτίες της προηγούμενης ζωής του, και επομένως, (λένε), οι μαθητές πίστευαν στη Μετενσάρκωση”.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, να δούμε αν έχουν έτσι.
Κατ’ αρχήν θέλουμε να επισημάνουμε, ότι η ευαγγελική διήγηση δεν σταματά στην ερώτηση των μαθητών, αλλά περιλαμβάνει και την απάντηση του Χριστού, η οποία πρωτίστως και κυρίως μας ενδιαφέρει. Και η απάντηση αυτή, είναι απογοητευτική για όσους υποστηρίζουν τη Μετενσάρκωση. Ο Κύριος είπε: “Ούτε ούτος ήμαρτεν, ούτε οι γονείς αυτού.” Επομένως ο Κύριος απορρίπτει το ερώτημα ως εσφαλμένο, και έτσι αναιρεί κάθε επιχείρημα υπέρ της Μετενσάρκωσης.
Ας δούμε όμως και το άλλο σκέλος. Πώς οι μαθητές σκέφτηκαν να κάνουν αυτή την ερώτηση, έστω και αν αυτή αποδείχθηκε εκ των υστέρων εσφαλμένη;
Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τον προβληματισμό τους. Ακολουθούσαν από κοντά τον Ιησού, και τον έβλεπαν να κάνει θαύματα θεραπείας σε πολλούς. Είχαν συνηθίσει να συνδέουν τις ασθένειες και τα προβλήματα υγείας του καθενός, με τις προσωπικές του αμαρτίες, γιατί ο Κύριος άλλοτε μεν τους εθεράπευε λέγοντάς τους: “αφίενταί σοι οι αμαρτίες”, (Ματθαίος 9/θ: 2, Μάρκος 2/β: 5, Λουκάς 5/ε: 20, Λουκάς 7/ζ: 47 και αλλού), και άλλοτε, στο τέλος, μετά τη θεραπεία, τους έλεγε (όπως στην περίπτωση του παραλυτικού), “Ιδού! Έγινες υγιής! Μηκέτι αμάρτανε, δια να μη σοι γίνει τι χειρότερον” (Ιωάννης 5/ε: 14).
Προσπάθησαν λοιπόν αυτόν τον κανόνα της σύνδεσης της ασθένειας με την αμαρτία, να τον εφαρμόσουν και στην περίπτωση του εκ γενετής τυφλού, και επειδή συνάντησαν δυσκολία, έκαναν αυτή την εσφαλμένη ερώτηση, που τελικώς δεν είναι καν ερώτηση, αλλά απλή απορία, και η οποία έχει δύο σκέλη: Το πρώτο, είδαμε ότι αφορά τις αμαρτίες του τού ίδιου τού τυφλού, που είναι φυσικό να μην υπάρχουν πριν από τη γέννησή του. Αλλά και το δεύτερο σκέλος που είναι και αυτό, απόλυτα εσφαλμένο, αφορά τις αμαρτίες τών γονέων του. Δεν θα έπρεπε να κάνουν ούτε αυτό το ερώτημα, διότι η Παλαιά Διαθήκη το λέει ρητά, ότι “οι πατέρες δεν θέλουσι θανατώνεσθαι δια τα τέκνα, ούτε τα τέκνα θέλουσι θανατόνεσθαι δια τους πατέρας. Έκαστος θέλει θανατώνεσθαι δια το ίδιον εαυτού αμάρτημα” Δευτερονόμιον 24/κδ: 16 και Β΄ Βασιλέων 14/ιδ: 6.
Δηλαδή με άλλα λόγια, οι αμαρτίες των γονέων δεν βαρύνουν τα τέκνα, και αντίστροφα.
Το ίδιο αναφέρεται και στον Ιεζεκιήλ 18/ιη: 1-4, όπου ο Κύριος λέει ότι δεν θα ισχύσει στον Ισραήλ η παροιμία, ότι “οι πατέρες έφαγαν αγουρίδες, και μούδιασαν τα δόντια των παιδιών τους”, δηλαδή ότι οι αμαρτίες των γονέων θα ταλαιπωρούν τα παιδιά τους. Βέβαια κάτι τέτοιο ίσχυσε κατά την περίοδο της περιπλάνησης τού Ισραήλ στην Αίγυπτο, αλλά μόνο ως ειδική περίπτωση. (Δευτερόνομιον 5/ε: 9 και Έξοδος 34/λδ: 7).
Παρ’ όλο λοιπόν που η Βίβλος είναι σαφής στο ζήτημα αυτό, δηλαδή περί της μη μεταβίβασης τών αμαρτιών τών γονέων στα τέκνα, ωστόσο οι μαθητές δεν δίστασαν να εκφράσουν στον Ιησού την εσφαλμένη τους απορία, στην οποία ο Ιησούς έδωσε την κατάλληλη απάντηση. Αλλά κι αν ακόμη οι μαθητές είχαν εκφράσει αυτή την απορία επηρεασμένοι από την εσφαλμένη αντίληψη των Ελλήνων περί Μετενσαρκώσεως, ούτε και αυτό σημαίνει ότι αυτή είναι η Χριστιανική αντίληψη. Διότι η απάντηση του Χριστού είναι σαφώς αρνητική, ενώ ταυτόχρονα έχουμε πολλές περιπτώσεις όπου οι μαθητές, πριν να λάβουν “δύναμιν εξ ύψους”, δηλαδή την δωρεά του Αγίου Πνεύματος κατά την Πεντηκοστή, (η οποία θα τους οδηγούσε εις πάσαν την αλήθεια), κουβαλούσαν πολλές εσφαλμένες αντιλήψεις, και κατά τις οποίες χρειάστηκε να τους διορθώσει ο Κύριος. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε την περίπτωση όπου όταν είδαν τον Χριστό να περπατάει πάνω στη θάλασσα, νόμιζαν ότι είναι φάντασμα. (Ματθαίος 14/ιδ: 26).
Άλλοτε πάλι, οι γιοι τού Ζεβεδαίου, έβαλαν τη μητέρα τους να ζητήσει από τον Χριστό, να καθίσουν δεξιά του και αριστερά του στη Βασιλεία του, εκείνος όμως τους απάντησε ότι “δεν ξέρουν τι ζητάνε”. (Ματθαίος 20/κ: 20-24).
Σε μία άλλη περίπτωση ο πρωτο-κορυφαίος του χορού των αποστόλων, ο Πέτρος, είχε πάρει κατ’ ιδίαν τον Ιησού, και τον προέτρεπε να ματαιώσει το έργο του, εξαιτίας του φόβου των Ιουδαίων, ο δε Ιησούς τον ήλεγξε δημοσίως, λέγοντάς του: “Ύπαγε οπίσω μου σατανά, δεν φρονείς τα του Θεού, αλλά των ανθρώπων”. (Ματθαίος 16/ιστ: 22, 23).
Παρατηρούμε λοιπόν σαφώς, ότι οι μαθητές, πριν να λάβουν την επαγγελία του Αγίου Πνεύματος, εξέφραζαν μερικές φορές κρίσεις, σκέψεις και ερωτήσεις, τελείως εσφαλμένες, για τις οποίες ο Κύριος τους ήλεγχε και τους διόρθωνε. Έτσι λοιπόν και σε αυτή την περίπτωση, δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει η γνώμη των μαθητών, ή των υπολοίπων ανθρώπων, αλλά του ιδίου τού Ιησού Χριστού. Και αυτή βεβαίως δεν έχει καμία σχέση με τη Μετενσάρκωση, στο χωρίο που εξετάσαμε, αλλά και πουθενά αλλού.
Ας προχωρήσουμε όμως το δεύτερο χωρίο της Βίβλου που εσφαλμένα χρησιμοποιούν οι υποστηρικτές της Μετενσάρκωσης για να αποδείξουν ότι η δοξασία τους είναι κρυμμένη και στα λόγια τού Κυρίου:
Στο χωρίο αυτό που βρίσκεται στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο κεφάλαιο 11/ια 7-15, ο Χριστός κάνει λόγο για τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Απομονώνουν λοιπόν τον στίχο 14 από ολόκληρη την υπόλοιπη Βίβλο, και ισχυρίζονται την ταυτότητα του Ιωάννου του Βαπτιστή με τον προφήτη Ηλία. Θεωρούν δηλαδή τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο σαν μία Μετενσάρκωση του προφήτη Ηλία. Ας διαβάσουμε (λόγω έλλειψης χρόνου) μόνο το επίμαχο εδάφιο 14:
“Και αν θέλετε να δεχθείτε τούτο, αυτός είναι ο Ηλίας όστις έμελλε να έρθει”.
Ποια όμως είναι η γνώμη του ίδιου του Ιωάννου; Ας ακούσουμε την απάντηση που έδωσε ο ίδιος στους απεσταλμένους των Ιουδαίων, όταν τον ρώτησαν ποιος είναι. Διαβάζουμε από το κατά Ιωάννην ευαγγέλιο, στίχους 1/α: 19-21:
“Και αύτη εστίν η μαρτυρία του Ιωάννου, ότε απέστειλαν οι Ιουδαίοι εξ Ιεροσολύμων ιερείς και Λευΐτας ίνα ερωτήσωσιν αυτόν: Συ τις ει; Και ωμολόγησε, και ουκ ηρνήσατο· και ωμολόγησεν ότι ουκ ειμί εγώ ο Χριστός. Και ηρώτησαν αυτόν: Τι ουν; Ηλίας ει συ; Και λέγει: Ουκ ειμί (Δεν ειμαι). Ο προφήτης ει συ; Και απεκρίθη: Ου (όχι).”
Πόσο πιο σαφής θα μπορούσε άραγε να γίνει ο Ιωάννης; Ομολογεί ρητά ότι δεν είναι ο Ηλίας. Γιατί λοιπόν, ενώ ψάχνουν τόσο επίμονα, και βρίσκουν αμφιλεγόμενα και δυσνόητα εδάφια οι υποστηρικτές της Μετενσάρκωσης, αποσιωπούν αυτή τη δήλωση του Ιωάννη;
Αλλά ας επανέλθουμε στον λόγο του Κυρίου, για να κατανοήσουμε γιατί ο Χριστός αποκάλεσε τον Ιωάννη τον Βαπτιστή ως Ηλία. Ένα αρκετά διαφωτιστικό χωρίο, είναι το Λούκας 1/α 17, όπου διαβάζουμε τα λόγια του αγγέλου του Θεού προς τον Ζαχαρία, τον πατέρα του Ιωάννη του Προδρόμου, σε σχέση με την αποστολή του γιού του.
“Και αυτός προελεύσεται ενώπιον αυτού εν πνεύματι και δυνάμει Ηλιού, επιστρέψαι καρδίας πατέρων επί τέκνα και απειθείς εν φρονήσει δικαίων, ετοιμάσαι Κυρίω λαόν κατεσκευασμένον”.
Εδώ περιέχεται η φράση κλειδί για την κατανόηση των λόγων του Κυρίου. “Θέλει ελθεί, εν πνεύματι και δυνάμει Ηλίου”. Δεν θα είναι ο ίδιος ο Ηλίας, αλλά θα έχει το ίδιο φρόνημα, τον ίδιο στόχο και τα ίδια πνευματικά χαρίσματα. Δεν λέει ο άγγελος “εν ψυχή Ηλίου”, ώστε να είναι Μετενσάρκωση τού Ηλία, αλλά λέει: “εν πνεύματι και δυνάμει Ηλίου”.
Έτσι, όπως ο Ηλίας φορούσε τρίχινο ένδυμα και δερμάτινη ζώνη, και ζούσε ασκητικά μακριά από τον κόσμο, με τον ίδιο τρόπο έζησε και ο Ιωάννης. Και όπως ο πρώτος κήρυξε τη μετάνοια σε μία γενεά εξόχως διεφθαρμένη και αποστατημένη από τον Θεό, έτσι και ο δεύτερος. Όπως ο πρώτος ήταν θαρραλέος και ζηλωτής εις τον έλεγχο της αμαρτίας, και δεν δίστασε να το κάνει ακόμη και έναντι των ισχυρότερων της γης, όμοια και ο δεύτερος. Και όπως ο Ηλίας μισήθηκε και διώχθηκε επειδή ήλεγξε τον βασιλιά Αχαάβ και τη βασίλισσα Ιεζάβελ, έτσι και ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, μισήθηκε, διώχθηκε και τελικά αποκεφαλίσθηκε από το βασιλικό ζεύγος, τον Ηρώδη και την Ηρωδιάδα, επειδή τους ήλεγξε δημοσίως για την παράνομη συμβίωσή τους.
Παράλληλα όμως, ο Ιωάννης γίνεται Πρόδρομος της Παρουσίας του Κυρίου, που εμφανίζεται μέσω του δευτέρου προσώπου της θεότητας, του Υιού και Λόγου, όπως μας αναφέρει το χωρίο. “Και αυτός, θέλει ελθεί προ προσώπου αυτού”, δηλαδή του Κυρίου τού Θεού, όπως διαβάζουμε στον αμέσως προηγούμενο στίχο.
Αυτό βεβαίως είχε προφητευθεί για αρκετές εκατονταετίες νωρίτερα, από τον προφήτη Μαλαχία από το βιβλίο του οποίου διαβάζουμε τον στίχο γ: 1.
“Ιδού, εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου και θέλει κατασκευάσει την οδόν έμπροσθέν μου· και ο Κύριος, τον οποίον σεις ζητείτε, εξαίφνης θέλει ελθεί εις τον ναόν αυτού, ναι, ο άγγελος της διαθήκης, τον οποίον σεις θέλετε· ιδού, έρχεται, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων”.
Ο Ιωάννης λοιπόν, είναι ο Πρόδρομος της Πρώτης παρουσίας τού Κυρίου.
Και σ’ αυτό όμως το σημείο, μοιάζει με τον προφήτη Ηλία, διότι όπως είναι δύο οι Παρουσίες, έτσι είναι δύο και οι Πρόδρομοι. Ο Ηλίας λοιπόν, θα είναι ο Πρόδρομος της Δευτέρας παρουσίας. Αυτό το γεγονός, μας το αποκαλύπτει ο ίδιος προφήτης, ο Μαλαχίας στον στίχο 4/δ: 5:
“Ιδού, εγώ θέλω αποστείλει προς εσάς Ηλίαν τον προφήτην, πριν έρθει η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής”.
Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό, ότι η μετάφραση των Εβδομήκοντα, αναφέρει ότι “εγώ θέλω αποστείλει προς εσάς, Ηλίαν τον Θεσβίτην”, ώστε προσδιορίζοντας τον τόπο της καταγωγής του, να τον διαχωρίσει από τον άλλο Ηλία, της Πρώτης παρουσίας, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή.
Βέβαια, όπως έχουμε εξηγήσει και άλλοτε με λεπτομέρεια, οι Ιουδαίοι είχαν μπλέξει τις παρουσίες, και ταύτιζαν την πρώτη με την Δεύτερη. Και φυσικά ήταν επόμενο να ταυτίζουν και τους Προδρόμους τους. Έτσι περίμεναν στις μέρες τους, όχι τον Πρόδρομο της Πρώτης παρουσίας, δηλαδή τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, αλλά τον Πρόδρομο της Δεύτερης, δηλαδή τον Ηλία τον Θεσβίτη. Γι’ αυτό λοιπόν αναγκάσθηκε και ο Ιησούς, να τους μιλήσει στη γλώσσα που καταλάβαιναν, λέγοντάς τους ότι “ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είναι ο Ηλίας που περιμένετε, και επομένως εγώ είμαι ο Χριστός, ο Κύριος που επισκέφτηκε το ναό του, ο Άγγελος της Διαθήκης, και αν θέλετε καταλάβετέ το”.
Έτσι λοιπόν, ο προφήτης Ηλίας ο Θεσβίτης, και ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και Βαπτιστής, έχουν κοινή την πνευματική χάρη και την δύναμη, επειδή έχουν και κοινή αποστολή, αλλά δεν έχουν κοινή ψυχή, όπως θα ήθελαν αυτοί που υποστηρίζουν την Μετενσάρκωση.
Ας εξαντλήσουμε όμως το ζήτημα, εξετάζοντας και μία άλλη όψη του. Ίσως πολλοί να αναρωτηθούν και να πουν: Γιατί ο Κύριος μπερδεύει τα ονόματα, και τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο τον αποκαλεί Ηλία;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό, είναι πολύ απλή, και βεβαίως έχει εν πολλοίς δοθεί ήδη. Ωστόσο ένα πρόσθετο στοιχείο, είναι ότι συνηθιζόταν να ονομάζονται άνθρωποι με ονόματα ομοίων τους, στον τρόπο ζωής και τη διαγωγή. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα στην Αγία Γραφή, όμως εμείς θα αναφέρουμε ένα που ευρίσκεται στο βιβλίο του Ησαΐα, στίχο 1/α: 10. Εκεί ο προφήτης ονομάζει τους Εβραίους, με το όνομα δύο λαών, που είχαν προ πολλού εξαφανισθεί. Η αιτία; Προφανώς η όμοια και απαράλλακτη διαγωγή και συμπεριφορά τους. Ας το διαβάσουμε:
“Ακούσατε τον λόγον του Κυρίου άρχοντες Σοδόμων. Ακροάσθητε τον νόμον τού Θεού ημών, λαέ Γομόρρων.”
Αν λοιπόν ο Ησαΐας ονομάζει τους συγχρόνους του Εβραίους, άρχοντες Σοδόμων και λαό Γομόρρων, λόγω της κοινής τους συμπεριφοράς, γιατί να μας φαίνεται παράξενο, όταν ο Χριστός ονομάζει τον Ιωάννη ως Ηλία, τη στιγμή που τόσο μοιάζουν οι ζωές τους και το έργο τους, και μάλιστα όταν έχει γίνει τόσο σαφής διάκριση, ακόμα και από τον ίδιο τον Ιωάννη, ότι δεν πρόκειται για ταυτοπροσωπία;
Ούτε λοιπόν και από αυτό το χωρίο της Βίβλου δίδεται κάποια ευκαιρία στην ειδωλολατρική θεωρία περί Μετενσάρκωσης ψυχών.
Δυστυχώς όμως ο χρόνος και της σημερινής εκπομπής έφτασε στο τέλος του, και δεν προλάβαμε να ολοκληρώσουμε το θέμα περί Μετενσάρκωσης. Ευελπιστούμε πως με τη Χάρη του Θεού θα επανέλθουμε στο ζήτημα αυτό στην επόμενη εκπομπή.
Στο μεταξύ θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε που μας παρακολουθήσατε, και να εκφράσουμε τις θερμές μας ευχαριστίες στον Γιάννη Οδαμπάσογλου που φρόντισε τον ήχο.
Χαίρετε, και ο Θεός μαζί μας.
Β’
Ίσως να διερωτηθείτε για τον λόγο που εξετάζουμε την Μετενσάρκωση σε αυτή την εκπομπή, της οποίας το περιεχόμενο αφορά κυρίως την Ορθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία, και τις κακοδοξίες των διαφόρων αιρετικών ομάδων, που ωστόσο ανήκουν στον Χριστιανικό χώρο. Πράγματι, αν και η Μετενσάρκωση ως διδασκαλία, προήλθε από καθαρά ειδωλολατρικούς λαούς, οι οποίοι δεν ισχυρίζονταν καν Θεία Αποκάλυψη, και υιοθετείται από θρησκείες άσχετες με το Χριστιανισμό, με κύριους εκπροσώπους τον Ινδουισμό τον Βουδισμό και άλλες Ανατολικές θρησκείες, εν τούτοις στις μέρες μας, η διδασκαλία αυτή έχει εισβάλει και στη Χριστιανική Δύση, πλαισιωμένη από ένα κράμα φιλοσοφικών και θρησκευτικών ιδεών, Ανατολικής κυρίως προέλευσης.
Τα τελευταία χρόνια έχουν εμφανιστεί πάμπολλες πολυμελείς ή ολιγομελείς, τοπικές ή παγκόσμιες κινήσεις και ομάδες, με σχετικά μικρές διαφορές μεταξύ τους, οι οποίες προωθούν πανθεϊστικές αντιλήψεις και διδασκαλίες, και έχουν σαν στόχο (όπως τουλάχιστον φανερά διαδίδουν), την εσωτερική ανάπτυξη των μελών τους, και την προετοιμασία τους για την Νέα Εποχή, ή την Εποχή του Υδροχόου, στην οποία κατά τον ισχυρισμό τους έχουμε ήδη εισέλθει.
Ένα κύριο χαρακτηριστικό αυτών των ομάδων, είναι και η προώθηση από μέρους τους της θεωρίας περί Μετενσάρκωσης των ψυχών. Ένα δεύτερο βασικό χαρακτηριστικό τους, είναι η πανθεϊστική αντίληψη που κηρύττουν. Εξομοιώνουν δηλαδή όλες τις θρησκείες, όσο πολύ κι αν αυτές απέχουν μεταξύ τους, με άμεσο αποτέλεσμα βέβαια, την προσέλκυση οπαδών από όλους τους χώρους. Η συνένωση όλων των διαφορετικών θρησκευτικών αντιλήψεων, γίνεται κάτω από ένα φιλοσοφικό πλαίσιο, και αυτό δεν είναι άλλο από την θεωρία της Μετενσάρκωσης.
Ας δούμε όμως αναλυτικότερα, με ποιο τρόπο το επιτυγχάνουν.
Όπως αναφέραμε και την προηγούμενη φορά, η Μετενσάρκωση των ψυχών, μπορεί να οριστεί γενικά σαν η συνεχής μετάβαση της ψυχής μετά τον θάνατο, σε νέα σώματα. Ανθρώπων, ζώων, εντόμων, ή και φυτών ακόμα, έτσι ώστε να ικανοποιείται ο νόμος του Κάρμα, δηλαδή ο νόμος της ανταποδοτικής δικαιοσύνης, όπως την αντιλαμβάνονται οι οπαδοί της θεωρίας αυτής. Από αυτές τις συνεχείς μεταβάσεις της ψυχής από σώμα σε σώμα, η ψυχή εξελίσσεται, βελτιώνεται, και τελικά απαλλάσσεται από αυτές τις αδιάκοπες μετενσωματώσεις, και εισέρχεται στο Νιρβάνα. Στην κατάσταση αυτή τού Νιρβάνα, η ψυχή έχει πλέον σταματήσει τις περαιτέρω περιπλανήσεις, και της Μετενσωματώσεις. Έχει οδηγηθεί στην τέλεια απάθεια, με την τελεσίδικη απόθεση της σάρκας και των πόνων της. Έχει αποδεσμευτεί από το σώμα, το οποίο οι οπαδοί της Μετενσάρκωσης, το θεωρούν ως κατώτερο συστατικό του ανθρώπου, και δεσμωτήριο της ψυχής, και έτσι βυθίζεται η προσωπικότητα στο απρόσωπο και απόλυτο.
Κάτω από αυτήν λοιπόν τη φιλοσοφική θεώρηση, όλοι οι μεγάλοι άντρες και γυναίκες που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην ανθρώπινη ιστορία, και βεβαίως μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και οι αρχηγοί των μεγάλων θρησκειών, είναι Μετενσαρκώσεις πολύ εξελιγμένων ψυχών, που έχουν σχεδόν τελείως απαλλαγεί από τον νόμο του Κάρμα. Κατά τη θεωρία λοιπόν αυτή, Μετενσαρκώνονται και εμφανίζονται στο προσκήνιο της ιστορίας σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές, για να δώσουν μία νέα ώθηση στην ανθρωπότητα, και να αντιστρέψουν κατά κάποιο τρόπο, το πολύ βεβαρημένο παγκόσμιο Κάρμα.
Λέγουν λοιπόν, ότι τέτοιες Μετενσαρκώσεις, είναι όλοι οι μεγάλοι διδάσκαλοι και αρχηγοί θρησκειών. Είναι αξιοσημείωτο, ότι όλοι οι ιδρυτές και ηγέτες αυτών των ομάδων και κινήσεων, ισχυρίζονται αυθαίρετα για τους εαυτούς τους, ότι ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, και ότι έχουν Μετενσωματωθεί για να μεταφέρουν την γνώση τους υπόλοιπους, και να τους βοηθήσουν γρηγορότερα και ευκολότερα, να ανέβουν τις εξελικτικές βαθμίδες. Σε ορισμένες εξαιρετικές περιπτώσεις, μετενσαρκώνονται προσωπικότητες τελείως απαλλαγμένες από προσωπικό φορτίο αμαρτιών, και έχοντας ικανοποιήσει πλήρως το νόμο του Κάρμα, με σκοπό να δώσουν νέα ώθηση στην εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας. Αυτούς τους ονομάζουν Αβατάρ, και μεταξύ τους συναριθμούν και τον Χριστό.
Με αυτό τον έξυπνο τρόπο, συγχωνεύουν όλους τους αρχηγούς των διαφορετικών θρησκειών, και κατά συνέπεια συνενώνουν όλες τις διαφορετικές θρησκείες κάτω από την δική τους θεωρία.
Ύστερα όμως από μία τέτοια θεώρηση για τις διαφορετικές θρησκείες, γεννάται αυτομάτως και αναπόφευκτα το ακόλουθο ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν αυτές οι ενσαρκώσεις των ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων, στα σώματα των αρχηγών θρησκειών, να δίδαξαν για τις αλήθειες περί Θεού, περί ανθρώπου, περί κόσμου και περί σωτηρίας, τόσο ριζικά διαφοροποιημένες και αντιδιαμετρικές μεταξύ τους διδασκαλίες; Πώς είναι δυνατόν για παράδειγμα, ο Βούδας να κηρύττει την θεωρία της Μετενσάρκωσης και των διαδοχικών ενσωματώσεων της ψυχής, ενώ ο Κύριος Ιησούς Χριστός να διδάσκει ότι ο κάθε άνθρωπος θα πεθάνει μία φορά τον σωματικό θάνατο, και μετά θα αναστηθεί πάλι με το σώμα του, για να κριθεί άπαξ, και να ζήσει ζωή ατελεύτητη, με αυτό το άφθαρτο σώμα, και εν τούτοις να έχουν και οι δύο δίκιο; Η ανθρώπινη λογική δεν μπορεί να τα συμβιβάσει και αποφαίνεται ότι ή ο ένας λέει την αλήθεια, ή ο άλλος. Αλλά σίγουρα όχι και οι δύο μαζί.
Στο καυτό αυτό ερώτημα οι υποστηρικτές της Μετενσάρκωσης, απαντούν ότι οι μεγάλοι αυτοί διδάσκαλοι, προσπάθησαν να κρύψουν τις πραγματικές οι απόλυτες αλήθειες από τον κόσμο, διότι δήθεν βρισκόταν σε πολύ χαμηλό επίπεδο, και επομένως οι άνθρωποι δεν ήσαν έτοιμοι να δεχθούν κάτι υψηλότερο. Με άλλα λόγια, με τέτοιου είδους απαντήσεις προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, και να γεφυρώσουν το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, ανάμεσα στην ειλικρίνεια και την απάτη. Διότι σιωπηρά, δέχονται πως όλοι, ή κάποιοι απ’ αυτούς, εξαπάτησαν τους ανθρώπους.
Αυτό άραγε είναι το σημείο στο οποίο θα πρέπει να φτάσει μία προσωπικότητα; Αυτό άραγε είναι το πρότυπό του Αβατάρ; Να μπορεί να εξαπατά με τέχνη τους υπολοίπους, να τους διδάσκει ψεύδη για τον Θεό, να τους δίνει ψεύτικες ελπίδες, να τους τροφοδοτεί με παραπλανητικούς άμεσους, αλλά και μεταφυσικούς στόχους, και να τους προσφέρει για κοσμοθεωρία, αποκυήματα φαντασίας;
Όπως αντιλαμβάνεστε αγαπητοί ακροατές, μία τέτοια θεώρηση είναι πάρα πολύ επικίνδυνη για την ηθική υπόσταση του ανθρώπου, για την σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει τον εαυτό του, τον Θεό, τους συνανθρώπους του και τον κόσμο γύρω του. Είναι ίσως περιττό να πούμε στο σημείο αυτό, ότι όλοι όσοι διδάσκουν αυτές τις ιδέες και απόψεις, όταν αναφέρονται στις ασάφειες και στις αντιφάσεις και σφάλματα των υπολοίπων θρησκευτικών συστημάτων που ίδρυσαν άλλοι Αβατάρ, μιλούν πάντοτε σε τρίτο πρόσωπο. Για παράδειγμα, λένε ότι ο τάδε, ή ο τάδε Αβατάρ ή διδάσκαλος, τα είπε κατ’ αυτόν τον εσφαλμένο ή παραπλανητικό τρόπο, για να καλύψει την αλήθεια που δεν ήταν έτοιμοι οι οπαδοί του να ακούσουν. Όταν όμως φτάσουν να μιλήσουν για τους εαυτούς τους, τότε ισχυρίζονται ότι οι ίδιοι αποκαλύπτουν την αλήθεια πλήρη, σαφή και ανόθευτη. Λένε για παράδειγμα, (όπως είδαμε στην προηγούμενη εκπομπή) ότι η αλήθεια δεν είναι η Ανάσταση, όπως δίδαξε ο Χριστός, αλλά η Μετενσάρκωση που διδάσκουν οι ίδιοι. Και αν εξαιρέσει βεβαίως κανείς, τα δυσθεώρητα ύψη τού εγωισμού και τής υψηλοφροσύνης που διαθέτουν οι ηγέτες αυτών των κινημάτων, μπορεί εύκολα να διακρίνει και τον δόλο που χρησιμοποιούν, προκειμένου να εξασφαλίσουν την αποκλειστική και τυφλή προσκόλληση των οπαδών της στους ίδιους, λέγοντάς τους, ότι ενώ οι υπόλοιποι διδάσκαλοι δεν έλεγαν την αλήθεια ξεκάθαρη, εμείς τη λέμε σε σας χωρίς περικοπές επειδή αξίζετε, και δεν σας κρύβουμε τίποτα. Με αυτό τον τρόπο, τροφοδοτούν και τον εγωισμό και τις φιλοδοξίες των οπαδών τους, λέγοντάς τους ότι αυτοί αποτελούν τους εκλεκτούς, που μπορούν να γνωρίσουν ολόκληρη και ανόθευτη την αλήθεια.
Συμπληρωματικά αναφέρουμε, ότι για τους λόγους που προηγουμένως αναλύσαμε, όσοι πιστεύουν στην θεωρία της Μετενσάρκωσης και βεβαίως και οι πρωτοστατούντες στην προώθησή της Ινδουιστές, θεωρούν εμάς τους Χριστιανούς ως υποδεέστερους και καθυστερημένους, ως προς την εσωτερική καλλιέργεια, δεδομένου ότι ο αρχηγός της πίστεώς μας Κύριος Ιησούς Χριστός, κήρυξε τον Χριστιανισμό πριν 2000 χρόνια περίπου, στον τότε κόσμο που ήταν πολύ πιο πίσω από τον σημερινό στην εξελικτική κλίμακα. Έτσι, ο Χριστιανισμός κατά αυτούς, είναι μία θρησκεία πολύ πρωτόγονη, με στοιχεία αλήθειας μόνο σε εμβρυική μορφή και σημαντικές απλουστεύσεις, που ταίριαζαν στον υπανάπτυκτο κόσμο της εποχής εκείνης.
Σε αντίθεση, οι ίδιοι θεωρούν τους εαυτούς τους πολύ ανώτερους, και έτσι δεν βρίσκουν (ούτε και υπάρχει κατά τις αντιλήψεις τους), κανένα ενδιαφέρον σε μία συζήτηση με ένα Χριστιανό. Επομένως, όταν βλέπετε να συζητάει ένας Ινδουϊστής με ένα Χριστιανό, που εκ πεποιθήσεως τον θεωρεί κατώτερο, τότε είναι πολύ λογικό να υποθέσετε, ότι η συζήτηση αυτή δεν έχει σαν στόχο την ειλικρινή και επί ίσοις όροις ανταλλαγή απόψεων, αλλά κρύβει κάποιες άλλες σκοπιμότητες.
Ας κλείσουμε όμως στο σημείο αυτό την σύντομη, και περιστασιακή μόνον αναφορά μας, στα αίτια της εξάπλωσης θεωρία της Μετενσάρκωσης στις μέρες μας, και ας επανέλθουμε εκεί όπου είχαμε σταματήσει την προηγούμενη φορά.
Όπως είχαμε αναφέρει στην προηγούμενη εκπομπή, η Αγία Γραφή διδάσκει σαφώς και σε όλη της την έκταση, συνηγορούσης βεβαίως και της Ιεράς Παραδόσεως, κατά την διάρκεια όλων των αιώνων της Χριστιανικής Εκκλησίας, ότι δεν υπάρχει Μετενσάρκωση ή Μετενσωμάτωση των ψυχών, αλλά ότι ο κάθε άνθρωπος που ζει τη γη, θα πεθάνει μία φορά, και στη συνέχεια θα αναστηθεί με το σώμα του, για να ζήσει αιωνίως, σύμφωνα με τον τρόπο που έχει ελεύθερα επιλέξει κατά τη διάρκεια της σύντομης επίγειας ζωής του. Είτε στην αιώνια μακαριότητα του παραδείσου, απολαμβάνοντας την παρουσία του Θεού, είτε αιωνίως τιμωρούμενος, διαστρέφοντας την παρουσία του Θεού από φωτεινή σε σκοτεινή, από γαλήνια σε γεμάτη ταραχή. Από δροσιστική σε καυστική, από γεμάτη ελευθερία της αγάπης, σε γεμάτη δεσμά τού φόβου, επειδή ο ίδιος προηγουμένως, έχει διαστρέψει ολόκληρη την ύπαρξή του.
Σαν χαρακτηριστικά χωρία εναντίον της Μετενσάρκωσης, είχαμε αναφέρει το Εβραίους 9/θ: 27 που λέγει: “απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις”. Δηλαδή, ότι οι άνθρωποι πρόκειται να πεθάνουν μία φορά, και μετά τους περιμένει κρίση.
Η κρίση, είναι σε Ενικό αριθμό, που σημαίνει μία κρίση, όπως και ένας θάνατος, και όχι πολλοί θάνατοι, πολλές κρίσεις και πολλές Μετενσαρκώσεις.
Ένα άλλο καθοριστικό εδάφιο είναι το Β’ Κορίνθιους 5/ε: 4. Διαβάζουμε: “και γαρ οι όντες εν τω σκήνει (δηλαδή στο σώμα ετούτο), στενάζομεν, βαρούμενοι εφ’ ω ου θέλομεν εκδύσασθαι, (δηλαδή όχι να μείνει τελικά η ψυχή χωρίς το σώμα, να αποδεσμευτεί από αυτό, όπως επιδιώκουν όσοι υποστηρίζουν την Μετενσάρκωση), αλλ’ επενδύσασθαι, ίνα καταποθή το θνητόν υπό της ζωής”. Ή μ’ άλλα λόγια, να ντυθούμε με νέο, άφθαρτο, και αθάνατο πλέον σώμα, και μ’ αυτό να ζούμε αιωνίως.
Αυτή είναι η Χριστιανική διδασκαλία, που μπορεί να αποδειχθεί με μία πληθώρα αναλόγων εδαφίων, και βεβαίως είναι αντιδιαμετρικά αντίθετη με την περί Μετενσαρκώσεως δοξασία.
Ωστόσο, για τους λόγους που προηγουμένως αναπτύξαμε, και προκειμένου οι ηγέτες των σκοτεινών αυτών κινήσεων, να ελκύσουν, και να προσεταιριστούν οπαδούς από τον Χριστιανικό κόσμο, καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να ανακαλύψουν έστω και αμυδρά στοιχεία, μέσα από την Αγία Γραφή, που με την κατάλληλη διαστρέβλωση και παρερμηνεία, να τα παρουσιάσουν σαν υποστηρίζοντα, την περί Μετενσάρκωσης θεωρία. Από όσα γνωρίζουμε, από ολόκληρο τον όγκο της Αγίας Γραφής, μόνο τρία χωρία κατάφεραν να παραποιήσουν και να προσαρμόσουν στις αντιλήψεις τους, και αυτό κατόπιν σοβαρής αλλοίωσης του περιεχομένου τους. Στην προηγούμενη εκπομπή ασχοληθήκαμε αναλυτικά με τα δύο από αυτά, και πιστεύουμε ότι μέσα από τη μελέτη μας, όχι μόνο αποδείχτηκε ότι είναι παντελώς εσφαλμένη η ερμηνεία που δίδουν, και η εφαρμογή που τους κάνουν, αλλά αποκαλύφθηκε και η κακή τους προαίρεση την ερμηνεία της βίβλου.
Σήμερα θα ασχοληθούμε με το τρίτο χωρίο, που βρίσκεται στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, κεφάλαιο ιστ/16, και στίχους 13 έως 17, το οποίο και διαβάζουμε:
“Ελθών δε ο Ιησούς εις τα μέρη Καισαρείας της Φιλίππου ηρώτα τους μαθητάς αυτού λέγων· τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι τον υιόν του ανθρώπου; 14 οι δε είπον· οι μεν Ιωάννην τον βαπτιστήν, άλλοι δε Ηλίαν, έτεροι δε Ιερεμίαν ή ένα των προφητών. 15 λέγει αυτοίς· υμείς δε τίνα με λέγεται είναι; 16 αποκριθείς δε Σίμων Πέτρος είπε· συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος. 17 και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτώ· μακάριος ει, Σίμων Βαριωνά, ότι σαρξ και αίμα ουκ απεκάλυψέ σοι, αλλ’ ο πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς”.
Παραποιώντας τελείως το νόημα τού χωρίου αυτού, και απομονώνοντας μόνο τον 14ο στίχο, οι υποστηρικτές της Μετενσάρκωσης, ισχυρίζονται ότι η γνώμη των μαθητών για τον Χριστό, είναι πως ήταν η ενσάρκωση ή τού Ηλία, ή του Ιερεμία, όπως για παράδειγμα αναφέρει ο Κούπε. Εδώ όμως γίνεται φανερή η πονηριά και ο δόλος με τον οποίο αντιμετωπίζουν την Αγία Γραφή και τους οπαδούς τους. Ενώ το εδάφιο αναφέρει ρητά, ότι αυτή δεν είναι η γνώμη των μαθητών, αλλά τού πλήθους, γιατί αυτοί την παρουσιάζουν σαν την γνώμη των μαθητών, και στη συνέχεια αφήνουν έντεχνα και δολίως, να εννοηθεί, ότι είναι και η γνώμη του ίδιου τού Χριστού;
Επιπλέον, ενώ το εδάφιο στην αρχή, αναφέρει ότι οι όχλοι νόμιζαν πως ο Χριστός είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ή ο Ηλίας, ή ο Ιερεμίας, ή κάποιος από τους προφήτες, γιατί αυτοί παραλείπουν χωρίς σχόλια τον πρώτο, δηλαδή τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, και προχωρούν να υποθέσουν ότι ήταν ενσάρκωση ενός από τους υπόλοιπους; Η απάντηση είναι προφανής: Για να υποστηρίξουν την εσφαλμένη υπόθεσή τους, ότι οι όχλοι, (ούτε καν οι μαθητές, ή ο Χριστός, όπως είδαμε προηγουμένως), επίστευαν στη Μετενσάρκωση, δεν συμφέρει καθόλου να αναφέρουν τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, διότι κάτι τέτοιο, τους ανατρέπει τελείως τα σχέδια. Δεν είναι δυνατόν να είναι ο Χριστός ενσάρκωση τού Ιωάννη τού Βαπτιστή, γιατί απλούστατα ήταν σύγχρονός του, και μάλιστα μόλις έξι μήνες μικρότερός του. Λουκάς 1/α: 26 και 36. Και όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, η θεωρία της Μετενσάρκωσης υποστηρίζει, ότι η ψυχή ενός ανθρώπου μπορεί να πάει σε κάποιον άλλο, να γίνει δηλαδή νέα ενσάρκωση, μόνο μετά τον σωματικό θάνατο τού πρώτου. Δεν μπορεί η ψυχή να συνυπάρχει σε δύο σώματα. Επειδή λοιπόν αυτός ο συλλογισμός, σε σχέση με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, καταρρίπτει πλήρως την υπόθεσή τους περί Μετενσαρκώσεως, αποφασίζουν να μην αναφέρουν καθόλου τον Ιωάννη, και να προχωρήσουν στους υπολοίπους, δηλαδή τον Ηλία, τον Ιερεμία και τους προφήτες.
Άραγε σας φαίνεται έντιμη και ειλικρινής μια τέτοια αντιμετώπιση; Σας φαίνεται ορθή και αντικειμενική αυτή η ερμηνεία των Γραφών; Όχι μόνο σεβασμό στο Ιερό Κείμενο δεν φανερώνει, αλλά αντίθετα, διαστρέβλωση της Γραφής και απόκρυψη της αλήθειας, με σκοπό την προώθηση της πλάνης, και την δόλια και ύπουλη παραπλάνηση και παροδήγηση, όσων τρέφουν κάποια, έστω και στοιχειώδη εκτίμηση στην Βίβλο.
Ας προσπαθήσουμε όμως να διακρίνουμε, ποιο είναι το πραγματικό νόημα του χωρίου αυτού, και θα διαπιστώσουμε ότι αυτό το ίδιο που διάλεξαν για να υποστηρίξουν την θεωρία της Μετενσάρκωσης, θα καταφέρει πολλά πλήγματα εναντίον τους.
Ήδη το πρώτο το διαπιστώσαμε προηγουμένως, με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, που δεν θα μπορούσε να είναι προηγούμενη ενσάρκωση του Χριστού, ως σύγχρονός του. Μας λέγει λοιπόν ο ευαγγελιστής στο εδάφιο 13, ότι: “Ελθών δε ο Ιησούς εις τα μέρη Καισαρείας της Φιλίππου ηρώτα τους μαθητάς αυτού λέγων· τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι τον υιόν του ανθρώπου;” Αφού λοιπόν ο Κύριος, είχε κάνει πολλά σημεία και θαύματα, ήλθε στην ειδωλολολατρική πόλη της Καισάρειας τού Φιλίππου, όχι για να κάνει κήρυγμα, αλλά περισσότερο για να βρει ένα ήσυχο περιβάλλον, για να διδάξει τους μαθητάς του. Και τους θέτει το ερώτημα: “Ποια είναι η γνώμη των ανθρώπων για μένα; Ποιος νομίζουν ότι είμαι;”
Διερωτόμαστε και εμείς με τη σειρά μας: Γιατί έκανε αυτή την ερώτηση; Άραγε δεν ήξερε ποια ήταν η γνώμη τού πλήθους, και ήθελε να μάθει από περιέργεια;
Αυτό όμως αποκλείεται τελείως, διότι ως Θεός, γνώριζε και τις πιο κρυφές σκέψεις όλων των ανθρώπων, γεγονός που αναφέρεται σε πολλές περιπτώσεις, όπως: “αυτός όμως εγνώριζε τους διαλογισμούς αυτών”. (Λουκάς 6/στ: 8). “Νοήσας δε ο Ιησούς τους διαλογισμούς αυτών, απεκρίθη και είπε προς αυτούς…” (Λουκάς 5/ε: 22). “Ο δε Ιησούς, ειδόν τον διαλογισμόν της καρδίας αυτών…”, (Λουκάς 9/θ: 47) και αλλού. Γιατί λοιπόν τότε ρώτησε; Για να κάνει την ίδια ερώτηση και στους ίδιους τους μαθητές, αμέσως μετά. Για να εκμαιεύσει την απάντηση του Πέτρου αργότερα, ότι: “Συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος”. Και ενώ ξεκινά με την ερώτηση για την ανθρώπινη φύση του, ρωτώντας: “ποιος νομίζουν ότι είναι ο Υιός τού ανθρώπου”, στη συνέχεια τους οδηγεί υψηλότερα, και τους προετοιμάζει για την απάντηση περί τής Θείας Του φύσεως: “Συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού”. Από τον Υιό του ανθρώπου, τους οδηγεί στον Υιό του Θεού. Και αφού τους ζητά την απάντηση τού πλήθους περί του εαυτού Του, τους οδηγεί σιγά-σιγά στην απάντησή του Πνεύματος: “Σαρξ και αίμα δεν σοι απεκάλυψε τούτο, αλλά ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς”.
Ας δούμε όμως την απάντηση τών μαθητών, που αφορούσε τη γνώμη τών όχλων για τον Χριστό. Νόμιζαν λοιπόν, ότι είναι: “άλλοι μεν Ιωάννην τον Βαπτιστήν, άλλοι δε Ηλίαν, και άλλοι Ιερεμίαν, ή έναν τών προφητών”. Άραγε ήταν κάποια αντίληψη περί Μετενσαρκώσεως, που έκανε τον όχλο να πιστεύει σε κάτι τέτοιο; Αλλά και έτσι να είναι, αυτό δεν σημαίνει ότι είχαν δίκιο, διότι ο Κύριος τούς αποκαλύπτει δια τού Ουρανίου Πατρός Του, ποιος πραγματικά είναι, διορθώνοντας την εσφαλμένη γνώμη τού πλήθους. Όμως ο όχλος, είχε άλλα ερείσματα, άλλη αφετηρία, και έκανε αυτές τις κρίσεις. Όχι τη Μετενσάρκωση, αλλά την Ανάσταση.
Ας το δούμε όμως αναλυτικά:
Κατ’ αρχήν, νόμιζαν μερικοί, ότι είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Είδαμε ότι κάτι τέτοιο δεν δικαιολογείται με κανέναν τρόπο, βάσει τής θεωρίας περί Μετενσαρκώσεως. Τότε με ποιο σκεπτικό το έλεγαν;
Ας διαβάσουμε το πολύ αποκαλυπτικό Λουκάς 9/θ: 7-9: “Ήκουσε δε Ηρώδης ο τετράρχης τα γινόμενα υπ’ αυτού πάντα, (δηλαδή υπό τού Χριστού), και διηπόρει δια το λέγεσθαι υπό τινων ότι Ιωάννης εγήγερται εκ των νεκρών, υπό τινων δε ότι Ηλίας εφάνη, άλλων δε ότι προφήτης τις των αρχαίων ανέστη. Και είπεν ο Ηρώδης: Ιωάννην εγώ απεκεφάλισα· τις δε εστιν ούτος περί ου εγώ ακούω τοιαύτα; και εζήτει ιδείν αυτόν”.
Εδώ δίδεται πλήρης αιτιολόγηση τής γνώμης τού πλήθους. Μερικοί πίστευαν ότι ο Ιωάννης ανεστήθη. Άλλοι πίστευαν ότι ανεστήθη κάποιος αρχαίος προφήτης. Άρα λοιπόν πίστευαν στην ανάσταση και όχι στη Μετεμψύχωση. Η ανάσταση ήταν το υπόβαθρο αυτών τους των σκέψεων, και όχι η Μετενσάρκωση. Για τον Ηλία όμως, χρησιμοποιεί τη λέξη: “εφάνη” και όχι: “ανέστη”. Διότι ο Ηλίας δεν γνώρισε σωματικό θάνατο, αλλά θα φανεί στις ημέρες του Αντίχριστου, ως ο πρόδρομος της Δευτέρας παρουσίας του Χριστού, και θα θανατωθεί από το Θηρίον όπως και ο Ιωάννης από τον Ηρώδη.
Διαπιστώνουμε λοιπόν τελεσιδίκως και αναμφισβήτητα, ότι ακόμα και η πολύ νηπιακή και υπεραπλουστευμένη γνώμη τού πλήθους, δεν στηριζόταν στη Μετενσάρκωση, όπως κακόδοξα προωθούν οι εχθροί του ευαγγελίου, αλλά στην Ανάσταση, η οποία είναι και η μόνη Χριστιανική ελπίδα.
Μέχρι τώρα εξετάσαμε όλα τα σημεία της Αγίας Γραφής, που χρησιμοποιούν οι διάφοροι υποστηρικτές της Μετενσάρκωσης, για να πείσουν όσους εκτιμούν την Βίβλο, να ακολουθήσουν και να ενστερνισθούν τη διδασκαλία τους, ως μυστική δήθεν διδασκαλία, και των ευαγγελίων.
Μέσα από τη σύντομη ανάλυση που κάναμε, έγινε φανερή η πρόθεση αυτών των ανθρώπων, όχι να μελετήσουν με ειλικρίνεια και με πνεύμα μαθητείας τη Βίβλο, αλλά να την χρησιμοποιήσουν, κακοποιώντας και διαστρέφοντας τα νοήματά της, και απομονώνοντας όσα τους βολεύουν, ώστε δολίως και με τέχνη, να πλανήσουν τα μέλη του Χριστιανικού κόσμου, και να τα κάνουν οπαδούς τους, οδηγώντας τα στις σκολιές και επικίνδυνες ατραπούς των Ανατολικών θρησκειών και του Πνευματισμού, όπου και τα βάθη τού Σατανά.
Είναι καιρός όμως, εκμεταλλευόμενοι τον σύντομο χρόνο που μας απομένει, να εξετάσουμε μερικές από τις πολυάριθμες εσωτερικές αντιφάσεις και ασυνέπειες, που χαρακτηρίζουν την θεωρία της Μετενσάρκωσης, και τα πάμπολα λογικά αδιέξοδα και άτοπα, που δημιουργούνται.
Όμως, πριν απ’ όλα, ας δούμε μία βασική και άμεση συνέπεια της θεωρίας της Μετενσάρκωσης. Όπως ήδη αναφέραμε πολλές φορές μέχρι τώρα, η Μετενσάρκωση προσφέρεται σαν φιλοσοφικοθρησκευτική λύση για την κάθαρση της ψυχής, από τις Ανατολικές θρησκείες, τους Θεοσοφιστές, διάφορες Πνευματιστικές ομάδες, και άλλες Εσωτεριστικές κινήσεις. Αυτή η κάθαρση της ψυχής, επιτυγχάνεται με τις διαδοχικές ενσαρκώσεις, οπότε και ο άνθρωπος σε κάθε νέα ενσάρκωση, πληρώνει μέρος τού Καρμικού του χρέους, και εξελίσσεται, βελτιώνεται, καθαίρεται, μέχρι να φτάσει στο σημείο να ικανοποιήσει πλήρως τον νόμο τού Κάρμα για τον εαυτό του, και να απαλλαγεί πλέον από νέες μετενσαρκώσεις και το βάρος τού υλικού του σώματος, το οποίο και θεωρεί δεσμωτήριο της προσωπικότητας, και πρόξενο θλίψης.
Όταν κάνεις αντιμετωπίσει επιφανειακά και πρόχειρα αυτή την εκδοχή περί κάθαρσης της ψυχής, που προσφέρει η θεωρία της Μετενσάρκωσης, την βρίσκει αρκετά λογική και όμορφη συνάμα. Παρουσιάζει μια ατέλειωτη και απεριόριστη δυνατότητα στον άνθρωπο να αμαρτάνει, και ωστόσο του εξασφαλίζει, να μη του κλείνεται ποτέ οριστικά η πόρτα της αιώνιας μακαριότητας, εφ’ όσον ό,τι και να κάνει στην παρούσα ζωή του, μπορεί να το ξεπληρώσει στην επόμενη. Η πορεία είναι εξασφαλισμένα ανοδική, και μάλιστα με αίσιο τέλος: Την ένωσή του με το Θείο, και την είσοδό του στην κατάσταση τού Νιρβάνα.
Όμως, ακριβώς σε αυτό το σημείο, κρύβονται δύο θανάσιμες πλάνες, δύο πολύ επικίνδυνες διδασκαλίες. Ας τις δούμε αναλυτικά:
Η πρώτη είναι η κατάργηση της ελευθερίας του προσώπου, η κατάργηση της ελεύθερης προσωπικής επιλογής, η κατάργηση του αυτεξούσιου. Ο νόμος του Κάρμα, δεν είναι τίποτε άλλο, από το νόμο τής κατ’ ανάγκης ηθικής τελειώσεως, δηλαδή απλούστερα, είναι ο νόμος της προσωπικής μοίρας.
Με άλλα λόγια, θα μπορούσαμε να εκφράσουμε αυτή την κεντρική διδασκαλία της Μετενσάρκωσης ως εξής: “Άνθρωποι, ό,τι και να κάνετε, όσο και να θέλετε, τελικά μετά από πολλές ζωές θα καταντήσετε καλοί. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή για σας. Δεν υπάρχει δυνατότητα εκλογής”. Αλλά μία τέτοια διδασκαλία, είναι τελείως απαράδεκτη και τελείως αντίθετη με τη διδασκαλία της Χριστιανικής Εκκλησίας. Η Αγία Γραφή αναφέρει ρητά, την δυνατότητα ελεύθερης επιλογής για τον άνθρωπο, και μάλιστα η θέληση του ανθρώπου στην περίπτωση αυτή, υπερισχύει τής θελήσεως του Θεού, “όστις θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι, και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αλήθειας”. (Α΄ Τιμόθεον 2/β: 4). Ενώ για τους Ιουδαίους που ζητούσαν να τον θανατώσουν, ο Κύριος είπε: “Δεν θέλετε να έλθετε προς εμέ, δια να έχετε ζωήν”. (Ιωάννης 5/ε: 40).
Παρ’ όλο λοιπόν που ο Θεός θέλει όλοι να γνωρίσουν την αλήθεια και να σωθούν, ωστόσο δεν εξαναγκάζει κανέναν, αλλά σέβεται την ελεύθερη επιλογή του καθενός. Αντίθετα στην περίπτωση της Μετενσάρκωσης, όλοι κατ’ ανάγκην θα γίνουν καλοί κάποτε. Μόνο το “πότε” διαφέρει.
Ας δούμε όμως και το δεύτερο σκέλος τής πλάνης, που είναι συγκαλυμμένη, κάτω από τη βασική αρχή της Μετενσάρκωσης που εξετάσαμε.
Δίνοντας υπόσχεση για εξασφαλισμένη δυνατότητα μελλοντικής μετανοίας, οδηγεί τους οπαδούς της στην ανευθυνότητα για το σήμερα, και στην δοκιμή της αμαρτίας με σκεπτικό ότι θα δοθεί η δυνατότητα επανόρθωσης, σε μία μελλοντική ζωή. Είναι μία διδασκαλία που δρα ύπουλα και υποσεινείδητα στον άνθρωπο, και τον ωθεί στο να χάσει το σήμερα, επιλέγοντας την αμαρτία, και αναβάλλοντας τα έργα μετανοίας για αργότερα, ή ακόμα χειρότερα, για μία μελλοντική ενσάρκωση. Και στο σημείο αυτό η Αγία Γραφή είναι αντίθετη, τονίζοντας ότι μόνο το σήμερα έχουμε, και μάλιστα το “τώρα”. Το “μετά”, δεν μας ανήκει. Ανήκει μόνο στον Θεό.
“Διο, καθώς λέγει το Πνεύμα το Άγιον· σήμερον εάν της φωνής αυτού ακούσητε, μη σκληρύνητε τας καρδίας υμών ως εν τω παραπικρασμώ, κατά την ημέραν του πειρασμού εν τη ερήμω, … βλέπετε, αδελφοί, μη ποτε έσται εν τινι υμών καρδία πονηρά απιστίας εν τω αποστήναι από Θεού ζώντος, αλλά παρακαλείτε εαυτούς καθ’ εκάστην ημέραν άχρις ου το σήμερον καλείται, ίνα μη σκληρυνθή εξ υμών τις απάτη της αμαρτίας” (Εβραίους 3/γ: 7, 8, 12 και 13).
Αλλά είναι γνωστή η μεθοδεία του διαβόλου να προσπαθεί να κλέψει το παρόν από τον άνθρωπο, τάζοντάς του το αβέβαιο μέλλον, και πείθοντάς τον να αναβάλλει τα έργα της μετανοίας. Ωστόσο οι Χριστιανοί “δεν αγνοούμε τα διανοήματα αυτού”, δηλαδή του Σατανά. (Β΄ Κορινθίους 2/β: 11).
Ας προχωρήσουμε όμως σιγά – σιγά, στις αντιφάσεις τής θεωρίας τής Μετενσάρκωσης.
Λένε, ότι κατά την απαρχή τής ανθρώπινης εξελίξεώς μας ήμασταν άγριοι, διότι τόσο οι ηθικές, όσο και οι διανοητικές μας ικανότητες, ήταν ελάχιστα αφυπνυσμένες. Σύμφωνα όμως με τη θεωρία, η αθλιότητα της ζωής, οφείλεται σε κακές πράξεις του παρελθόντος. Επομένως η πρώτη εμφάνιση της ύπαρξης που δεν ήταν βεβαρυμμένη, έπρεπε να είναι άριστη. Όμως αυτό έρχεται σε αντίθεση με το προηγούμενο. Φανερή λοιπόν η πρώτη αντίφαση.
Μια άλλη αντίφαση, αφορά τη συχνότητα και την συνολική διάρκεια των μετενσαρκώσεων. Λέγουν, ότι κατά την Μετενσάρκωση, το διάστημα από το θάνατο ως την επαναγέννηση, ποικίλει από 5 – 2.500 χρόνια, και συνήθως είναι γύρω στα 500 χρόνια περίπου. Ταυτόχρονα όμως λένε, ότι η μέση περίοδος που διαρκεί συνολικά η ανάπτυξη του ανθρώπου από το πρωτόγονο στάδιο , μέχρι την τελείωση του, διαρκεί περίπου 10.000 χρόνια. Αν όμως κρίνουμε από τον Βούδα, που όπως λένε οι οπαδοί του, μετενσαρκώθηκε 550 φορές, φθάνουμε με απλούς υπολογισμούς, σε μία συνολική περίοδο μεγαλύτερη των τριακοσίων χιλιάδων ετών.
Πάλι στο ίδιο θέμα της διάρκειας ανάμεσα στο θάνατο και την επαναγέννηση, ισχυρίζονται ότι ποικίλλει ανάλογα με το βαθμό εξελικτικής αναπτύξεως, και για μεν τους ανεξέλικτους είναι λίγα χρόνια, περίπου 5, ενώ για τους πολύ εξελιγμένους, μπορεί να είναι δύο, ή δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Αλλού όμως λένε, ότι ενώ η κατώτερες συνειδήσεις δεν επιθυμούν να ξαναγεννηθούν, οι ανώτερες το περιμένουν με ανυπομονησία. Άραγε, δεν αποτελεί και αυτό μία αντίφαση;
Ένα άλλο όμως βασικό πρόβλημα της θεωρίας της Μετενσάρκωσης, είναι το ακόλουθο: Όπως είπαμε, βασική αρχή της θεωρίας αυτής, είναι ότι οι μετενσαρκώσεις συμβαίνουν τελικά για την ηθική πρόοδο και βελτίωση του ανθρώπου. Είναι φανερό ότι η ηθική πρόοδος για να επιτευχθεί, προϋποθέτει συνείδηση και ηθική κρίση, με ότι δηλαδή είναι προικισμένος ο λογικός άνθρωπος, και στερείται το ζώο ή το φυτό. Τότε, γιατί να μετενσαρκωθεί κάποιος σε ζώο ή σε φυτό; Ποιο σκοπό να επιτελέσει; Ποια πνευματική και ηθική πρόοδος μπορεί να υπάρξει; Αυτό το τεράστιο αδιέξοδο της θεωρίας της Μετενσάρκωσης, έχει οδηγήσει πολλούς σήμερα να απορρίπτουν τελείως αυτού τού είδους τις Μετενσαρκώσεις, δηλαδή από ανθρώπους σε φυτά ή ζώα. Ωστόσο εξακολουθούν και παραδέχονται το αντίθετο, ότι δηλαδή είναι δυνατή η Μετενσάρκωση ενός ζώου σε άνθρωπο, και γενικότερα μιας κατώτερης μορφής ζωής σε ανώτερη.
Ένα από τα μεγαλύτερα και βαθύτερα κενά που παρουσιάζει η θεωρία της Μετενσάρκωσης, είναι το ότι υπάρχει παντελής έλλειψη συνειδήσεως των προηγούμενων ζωών, ακόμα και της πλέον πρόσφατης. Γεννάται εύλογα η απορία, πώς, ενώ θυμόμαστε και λεπτομέρειες της παιδικής μας ζωής, εντούτοις δεν θυμόμαστε τίποτα από όλα όσα υποτίθεται ότι ζήσαμε στις προηγούμενες ζωές μας. Και η απορία γίνεται μυστήριο, αν σκεφθεί κανείς ότι το Πνεύμα, προτού μετενσαρκωθεί, θυμάται με λεπτομέρειες όλο το παρελθόν του, και αντιλαμβάνεται τα σφάλματά του, τα οποία είναι και η αιτία της νέας του ταλαιπωρίας και Μετενσαρκώσεως. Και ξαφνικά όλα αυτά τα λησμονεί. Αλλά αν τα λησμονεί, τότε ποιος ο λόγος τής επαναφοράς του στην επίγεια ζωή; Διότι είναι στοιχειώδης αρχή, για κάτι που δεν γνωρίζουμε, να μη φέρουμε και ευθύνη. Χωρίς τη γνώση τής προηγούμενης ζωής, και χωρίς την διατήρηση της ενότητας της συνειδήσεως, δεν μπορεί να γίνει καμία αναθεώρηση, καμία αλλαγή, καμία βελτίωση. Αν η ψυχή λησμονεί το παρελθόν της, δεν έχει καμία αξία η ανταμοιβή της ή η τιμωρία της. Κανείς δεν αμοίβει ή τιμωρεί τον ακαταλόγιστο. Διαφορετικά θα ήταν ο ίδιος ακαταλόγιστος.
Αυτό είναι ακριβώς ανάλογο με το να τιμωρήσουμε κάποιον ηλικιωμένο, για παραπτώματα που διέπραξε στην παιδική του ηλικία, για τα οποία δεν θυμάται τίποτε απολύτως, ενώ ταυτόχρονα να αρνούμαστε να του δώσουμε οποιαδήποτε εξήγηση και διαφώτιση. Σας φαίνεται λογικό και δίκαιο; Αν κάποιος δεν γνωρίζει την αιτία της τιμωρίας του, δεν γίνεται ούτε καλύτερος ούτε σοφότερος με το να έχει τιμωρηθεί.
Το ίδιο απαράδεκτο, είναι να τιμωρείται ένα κακό, με ένα άλλο όμοιό του. Διότι όταν ένας είναι αιμοβόρος και γίνεται λύκος ή ύαινα, τίποτα περισσότερο δεν θα καταφέρει, παρά να κορέσει τα αρπακτικά και αιμοδιψή ένστικτά του. Έτσι η τιμωρία δεν γίνεται αφορμή διορθώσεως, αλλά επαυξήσεως τής κακίας.
Όσο για τις εντυπώσεις μερικών ελάχιστων, ότι έζησαν και μία προηγούμενη ζωή, είναι σίγουρα νοσηρές καταστάσεις, μια και αν ίσχυε η Μετενσάρκωση, δεν θα έπρεπε να αποτελούν αμελιταίες εξαιρέσεις, αλλά συντριπτικό κανόνα.
Καταβάλλουν αγωνιώδεις προσπάθειες οι υποστηρικτές της Μετενσάρκωσης, να βρουν έναν τρόπο να αποδείξουν, ότι αυτές οι εμπειρίες των προηγούμενων ζωών είναι συνήθεις. Μια τέτοια προσπάθεια είναι να αποδώσουν τα ένστικτα, και ειδικότερα το μητρικό φίλτρο, στη Μετενσάρκωση. Αποδίδουν τα ένστικτα σε εμπειρίες προηγούμενων ζωών. Έτσι, λένε ότι, όταν για παράδειγμα ένα κλωσόπουλο, μόλις βγει από το αυγό, δει τη σκιά του γερακιού, τρέχει να κρυφτεί, διότι έχει την τραγική εμπειρία ότι είχε καταβροχθισθεί στο παρελθόν, σε παρόμοιες περιπτώσεις Αλλά τι λένε για εκείνα που δεν είχαν τέτοιες τραγικές εμπειρίες; Απολύτως τίποτα!
Είναι περιττό όμως να ασχοληθούμε άλλο με τις λιγότερο ή περισσότερο παράλογες πτυχές της θεωρίας της Μετεμψύχωσης, διότι αφενός αυτά που εν συντομία είπαμε, καταδεικνύουν το πόσο φτωχή και λογικά ασυνεπής είναι η δοξασία αυτή, και αφετέρου, διότι ο κατάλογος των σφαλμάτων και των αντιφάσεων είναι πολύ μακρύς, ενώ εμείς φτάσαμε ήδη στο τέλος της σημερινής εκπομπής.
Συνοψίζοντας, διαπιστώσαμε ότι είναι μία διδασκαλία καθαρά ειδωλολατρική, που παρ’ όλες τις προσπάθειες των υποστηρικτών της να αποδείξουν το αντίθετο, όχι μόνο δεν έχει καμία σχέση, ή συγγένεια με την Αγία Γραφή, αλλά έρχεται και σε τελεία σύγκρουση μαζί της, σε όλα τα επίπεδα, σε όλα τα ζητήματα, και ειδικότερα και στο ζήτημα της Αναστάσεως των νεκρών με τα σώματά τους.
Ευχόμαστε η Χάρις τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να διαφυλάττει όλους τους Χριστιανούς που κινδυνεύουν λόγω άγνοιας, να πέσουν θύματα στα δίχτυα αυτών των κινήσεων που υιοθετούν την Μετενσάρκωση σαν μεταφυσική διδασκαλία, και που προσπαθούν με δόλο να τους προσελκύσουν, ντύνοντας τη σατανική αυτή πλάνη, με το ένδυμα των ευαγγελικών χωριών, που παραποιούν φρικτά.
Σας ευχαριστούμε που διαθέσατε τον πολύτιμο χρόνο σας, παρακολουθώντας τη σημερινή εκπομπή, ευχαριστούμε και τον Βασίλη Κατσουρό, που είχε την επιμέλεια του ήχου. Χαίρετε, και ο Θεός μαζί μας!
Απομαγνητοφώνηση: Ν. Μ. από
εκπομπή της Πειραϊκής Εκκλησίας, της σειράς εκπομπών: “Ορθοδοξία και
Αίρεση”, του Β΄ Βιβλικού και των συνεργατών του. (Εκφωνήθηκε για πρώτη
φορά: 22-11-1991). Από την ΟΟΔΕ Ακούστε την από την ΟΟΔΕ και σε ηχητικό αρχείο ΜΡ3
