ΜΙΑ ΑΣΧΗΜΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΙΨΗ
Δὲν ξέρω ἐὰν ὑπάρχῃ ἄλλο ἔθνος εἰς τὸν κόσμο, ποὺ οἱ ἄνθρωποι νὰ βλασφημοῦν τὸν Θεὸ τον ὅσο έμεῖς. Δὲν ὑπάρχει πόλις, χωριό, συνοικισμός ποὺ νὰ μὴ ἀκούεται καθημερινῶς ἡ βλασφημία κατὰ τῶν θείων. Τί τρομερὸ ἁμάρτημα! Ὁ ἄνθρωπος ῟σκώληξ νὰ ὑβρίζῃ τὸν Δημιουργό Του. Τόσον τρομερό ποὺ καὶ ποὺ ἕνας μόνο βλάσφημος ἑὰν ὑπῆρχε εἰς τὴν πατρίδα μας, θὰ ἔπρεπε νὰ ἀνησυχίσουμε ὅλοι τουλάχιστον τόσον, ὅσον θ᾽ἀνησυχοὐσαμε ἑὰν πληροφορούμεθα ὅτι κάποιοAς εἰς τὴν γειτονιά μας προσεβλήθη ἀπὸ τὴν φοβερὴ ἐπιδημία.
Ἀσφαλῶς ἀπὸ τας βλασφημίας δὲν
ἔχει νὰ ζημιωθῇ ὁ Θεός, Τὸ ὕψιστο καὶ Παντοδύναμο Ὅν, ποὺ κυβερνᾷ τὸν
κόσμο. Ἀπὸ τῆς ἀπόψεως αὐτὴς ὁ βλάσφημος ὁμοιάζει μὲ τὸν ἀσεβῃ ἐκεῖνον
ὅστις θέλων νὰ ἐκδικηθῃ (!) τὸν Θεόν, ἐγονάτισε καὶ μὲ τὸ τόξον ἔριπτε
συνεχῶς τὰ φαρμακερά του βέλη εἰς τὸν Οὐρανό. Ὁ ἀνόητος! Ἐφαντάζετο, ὅτι
θὰ πλήξῃ τὴν Θεότητα, ἀλλὰ τὰ βέλη του ἀνίσχυρα νὰ φτάσουν τὸν Θεό,
ἐπεφταν ὅλα ἐπάνω εἰς τὴν μωράν του κεφαλή. Ἔτσι καὶ ὁ βλάσφημος ποὺ
ἐκτοξεύει κατὰ τοῦ Θεοῦ τὰς χυδαίας του ὕβρεις δὲν κατορθώνει τίποτε
ἄλλο παρὰ μόνον νὰ ἑλκύσῃ ἐπάνω του τοὺς κεραυνοὺς τοῦ Οὐρανοῦ. Διότι ἂς
μὴ φαντάζεται ὅτι θὰ μείνῃ ἀτιμώρητος! Θὰ τιμωρηθῇ. Ὅπως φωνάζουν μύρια
παραδείγματα. Τὸ ἁμάρτημά του εἶναι μέγα, θανάσιμο. Ὁ βλάσφημος
ἀποδεικνύεται ἀχάριστος, ἀσεβής, ἀγενής, ἀπολίτιστος.
Ἀχάριστος, διότι σὰν λυσσασμένο σκυλὶ θέλει νὰ δαγκώσῃ τὸ χέρι Ἐκείνου ποὺ καθημερινῶς σκορπάει εἰς αὐτὸν καὶ τὸν κόσμο μύρια ἀγαθά.
Ἀσεβής, διότι δὲν εὐλαβεῖται τὸ ὄνομα Ἐκείνου, τὸν Ὁποῖον τρέμουν οἱ Οὐρανοί.
Ἀγενὴς τέλος, διότι κανεὶς ἀληθινὰ πολιτισμένος δὲν προσβάλλει δημόσιᾳ ὅ,τι σέβονται οἱ ἄλλοι, τὰ ἑκατομμύρια τῶν πιστῶν.
-Χριστιανοὶ Ἕλληνες! Εἰς τὴν ὡραία μας πατρίδα ἡ βλασφημία
εἶναι ἀσχήμια, κηλίδα τοῦ Πολιτισμοῦ της, ἕνα ἀγκάθι ποῦ πρέπει νὰ
ξερριζώσωμε τελείως. Ἐμπρὸς ὅλοι ἂς ἀναλάβωμε τὸν πόλεμο κατὰ τῆς
βλασφημίας. Ἂς τὴν κτυπήσουμε ὅπου καὶ ἂν τὴν βροῦμε. Ἂς συμβουλεύωμε,
ἂς ἐλέγχουμε τον βλάσφημο. Ἂς διαμαρτυρώμεθα κάθε φορὰ ποὺ ἀκοῦμε τὴν
βλασφημία, καὶ ἂς μὴ ἡσυχάσουμε, ἕως ὅτου καὶ ὁ τελευταῖοε βλάσφημος
μεταννοήσῃ διὰ τὸ θανάσιμο του ἁμάρτημα καὶ γονατιστὸς ἐνώπιον τοῦ
Ἐσταυρωμένου μὲ τὴν ἴδια γλῶσσα μὲ τὴν ὁποία μέχρι χθὲς βλασφημοῦσε τὸν
Θεό, μὲ αὐτὴ τὴν γλῶσσα ἂς ζητήσῃ συγνώμη λέγων: Θεέ μου! «Ἱλάσθητί μοι
τῷ ἁμαρτωλῷ». Ἀπ᾽ ἐδῶ καὶ ἐμπρὸς οὐδέποτε θὰ βλασφημήσω τὸ Ἅγιό Σου
Ὄνομα.
