Ἀριστείδης Π. Δασκαλάκης: «Οἱ ἐπίγονοι τοῦ Σούτσου, τοῦ Βούλγαρη καὶ τοῦ Φραγκούλη καταδικάζουν τὸν π. Ἀναστάσιο Γκοτσόπουλο»

«Εἶναι ἐντολὴ Κυρίου νὰ μὴ σιωπᾷ κάποιος σὲ περίσταση ποὺ κινδυνεύει ἡ Πίστη. Διότι λέγει "Λάλει καὶ μὴ σιωπήσῃς" [Πράξ. 18, 9], Ὥστε ὅταν πρόκειται περὶ πίστεως, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ πῇ κανεὶς "Ἐγὼ ποιός εἶμαι΄;" (Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης)»

Γράφει ὁ Ἀριστείδης Δασκαλάκης

Ἦταν 16 Ἀπριλίου τοῦ 1834, ὅταν οἱ βαυαρόδουλοι κρατοῦντες Δ. Σοῦτσος, Α. Βούλγαρης, Φ. Φραγκούλης καὶ Μάσσον (εἰσαγγελέας), ἀποφασίζουν νὰ βγάλουν ἀπ᾿ τὴ μέση δύο σύμβολα τοῦ ἀγῶνα. Τὸν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη καὶ τὸν Δημήτριο Πλαπούτα. Ἠθικὸς αὐτουργὸς ὁ Ι. Κωλέττης. Σίγουρα τὴ λαιμητόμο θὰ δοκίμαζαν καὶ οἱ Τζαβέλας καὶ Νικηταρᾶς ἀλλὰ καὶ ἄλλοι ἥρωες τοῦ  '21. 

Βρέθηκαν δυὸ δικαστὲς ἀδέκαστοι, ὁ Τερτσέτης καὶ ὁ Πολυζωίδης ποὺ δὲν ἔβαλαν τὴν ὑπογραφή τους, ἀψηφῶντας ἀπειλὲς καὶ συνέπειες.  Δὲν δίκασαν τό '21, δὲν καταδίκασαν τὴν Ἑλλάδα, δὲν ὑπέκυψαν στὶς πιέσεις τοῦ ὑπουργοῦ δικαιοσύνης τοῦ Σχινᾶ καὶ τοῦ ἀντιβασιλέα Μάουερ.
 

Καὶ ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται, σὲ διάφορες ἐκδοχὲς καὶ παραλλαγές.
Ὑπουργοὶ ὑποταγμένοι στὰ κελεύσματα ξένων δυνάμεων καὶ σφαιρῶν ἐπιρροῆς, πρωθυπουργοὶ  ποὺ θέτουν ξένους ὀργανισμοὺς πάνω ἀπ᾿ τὸ ἐθνικὸ συμφέρον, ὅπως τότε, μὲ ἀντάλλαγμα τὴ διατήρηση ἢ ἐπαύξηση τῆς ἐξουσίας, τῆς περιουσίας ....τῆς ἀναλγησίας. Προδότες γραικύλοι ἢ κατ᾿ ἐπίφασιν  Ἕλληνες δικτατορίσκοι, ἀλλόκοτοι κι ἐπικίνδυνοι.
 

Αὐτοὶ οἱ θιασῶτες της κάθε ἀθλιότητας, στὸ ὄνομα τοῦ κοινοῦ καλοῦ, βλάπτουν ἐνσυνείδητα τὴν κοινωνία, τὸν λαό, τὸν Ἑλληνισμό.
 

Ὑπόδουλοι ἠγετορίσκοι, ἀρλεκίνοι τῆς πολιτικῆς.  Ἰδιοτελεῖς ἐντεταλμένοι ὑπαλληλίσκοι ξένων συμφερόντων, διεκπεραιωτὲς τελευταίας βαθμίδας, ἀλλότριων σχεδίων. Στὸ ὄνομα τοῦ προσωπικοῦ συμφέροντος ποὺ τὸ βαφτίζουν κοινὸ καλό, χωρὶς ἠθικὲς ἀναστολὲς καταπατοῦν Σύνταγμα, διεθνεῖς Συνθῆκες, κάθε ἀνθρωπισμὸ καὶ ἔννοια δημοκρατίας, προκειμένου νὰ ἐκτελέσουν κατὰ γράμμα αὐτὸ ποὺ ἐντέλλονται. Ἡ λεγόμενη νομοθετικὴ καὶ ἐκτελεστικὴ ἐξουσία, μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ὑγείας, ὑποχρεώνει σὲ ἐμβολιασμό, ὁ ὁποῖος εἶναι ὅμως «προαιρετικός», καὶ   ποὺ  ἂν δὲν προχωρήσεις στὴν προαιρετικὴ αὐτὴ πράξη, χάνεις τὴ δουλειά σου καὶ τὴ δυνατότητα ἐπιβίωσης ἢ στὴν καλύτερη περίπτωση περιορίζεσαι στὴν καθημερινότητά σου, μιᾶς καὶ δὲν ἔκανες αὐτὸ ποὺ θὰ σὲ φέρει σὲ δυσμενέστερη  θέση ὡς πρὸς τὴν ὑγεία, ἀπ᾿ τὸν ἀρνητὴ «ψεκασμένο».
 

Αὐτοὶ λοιπὸν οἱ φωστῆρες, ἐπειδὴ ὅλοι ξέρουμε πλέον πὼς δὲν ἀγωνιοῦν γιὰ τὸ καλό μας, ἀποφάσισαν πὼς δὲν ἀρκεῖ νὰ βλάψουν τὴν ὑγεία μας. Γιατί  «κάποιος»  τοὺς ψιθύρισε στὸ αὐτὶ πὼς στόχος τελικὸς εἶναι ἡ ψυχή μας.
Ἔτσι οἱ νομοθέτες τῆς κακιᾶς ὥρας κατέληξαν, πὼς καλὸ θὰ εἶναι νὰ ἀποκλείσουν τὸν ἄνθρωπο ἀπ᾿ τὸν Θεό. Νὰ τοῦ στερήσουν τὰ ζωογόνα Ἱερὰ Μυστήρια, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ μεγάλου Νομοθέτη, τὴν ἐλπίδα, τὴ σωτηρία.
 

Σφράγισαν  Ἱεροὺς Ναοὺς καὶ κυνήγησαν τοὺς κληρικοὺς τῆς ἀπείθειας.
Τὸ «δούλειον ἦμαρ»,  τὸ καθεστὼς δουλείας κάτω ἀπ᾿ τὸ ὁποῖο  ζεῖ ἐδῶ καὶ χρόνια ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀφήνει καὶ πολλὲς ἐπιλογές.
Ἡ ἱεραρχία εἴτε διὰ τῆς σιωπῆς, εἴτε μέσῳ γραφικῶν καὶ κατευναστικῶν δηλώσεων, λιβάνισαν καὶ ἐπικρότησαν ὑπουργικὲς ἀποφάσεις. Προσκύνησε κι αὐτὴ  τὸ εἴδωλο τῆς ἐπιστήμης. Τῆς ψευδο-ἐπιστήμης ποὺ ἔκρυψε τὸ Θεὸ ἀπ᾿ τοὺς τυφλοὺς ὀφθαλμούς των. Δὲν λογάριασαν πολιτικοὶ καὶ δεσποτᾶδες οὔτε  τίς μεγάλες δεσποτικὲς καὶ θεομητορικὲς ἑορτές. Οὔτε οἱ καμπάνες ἤχησαν ἕνα φεγγάρι.
 

Καὶ τὸ Ἰσλὰμ στὴν Ἑλλάδα ἔτυχε προστασίας καὶ ἀμνηστίας. Ἀρχιερεῖς τὴν ὥρα ποὺ  σιωποῦσαν στὴν ἀπαγόρευση τῆς τέλεσης τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων,  ὑπερθεμάτιζαν ὑπὲρ τοῦ Κορανίου, τῶν σχισματικῶν καὶ ἀχειροτόνητων ψευδοπροκαθημένων, καὶ τῶν παπικῶν ἀντιπροσώπων καὶ νούντσιων.
Τραπέζια πολυτελῆ σὲ ἐξοχικὰ τῶν προκαθημένων, στοὺς πολιτικοὺς ἠγετίσκους, γιὰ τίς εὐχαριστίες.
Αὐτοὶ κυβερνοῦν. Καὶ οἱ ἄλλοι ποιμαίνουν.
 

Καὶ τί γίνεται τελικὰ μὲ τὸν στίχο ἀπ' το κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο: "ἐγὼ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός. ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων·" (Ἰω. 10,11).
Πάει περίπατο. Ἢ μᾶλλον τηρεῖται μὲ μιὰ μικρὴ παραλλαγή. Πολὺ μικρή. Μιὰ λέξη μόνο κι ἀντιστρέφεται τὸ νόημα. Γιατί οἱ ποιμένες πλέον θέτουν τὴν ψυχή τους ὑπὲρ τῶν «λύκων».
 

Ἡ ἐπέμβαση τῆς πολιτείας στὰ τῆς λατρείας καὶ ἡ ἀπαγόρευση τέλεσης Θ. Λειτουργίας ἀποτελεῖ κατάλυση τῶν  θεμελιωδῶν ἄρθρων 3 (σχέσεις Ἐκκλησίας-Πολιτείας) καὶ 13 (θρησκευτικῆς ἐλευθερίας) τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος καθὼς καὶ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Σύμβασης Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου (ἄρθρο 9 τοῦ Πρόσθετου Πρωτοκόλλου).
Κι ἐδῶ δὲν μπορεῖς νὰ ἐπικαλεστεῖς τὸ ἀπόφθεγμα «ἀπόδοτε τα Καίσαρος Καίσαρι καί τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» ποὺ εἶπε ὁ Κύριος. Ἀλλὰ «ἀπόδοτε τα Καίσαρος Καίσαρι καί τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Καίσαρι», σὲ αὐτὸ τὸν ἀνάποδο κόσμο ποὺ οἱ λέξεις χάνουν τὸ νόημά τους καὶ τὰ «δυὸ μέτρα καὶ δυὸ σταθμὰ» εἶναι  κανόνας.
 

Καὶ ἔρχεται  τελευταῖα καὶ καταϊδρωμένη ἡ δικαστικὴ  ἐξουσία, νὰ ἀποδώσει δικαιοσύνη. Ποιά δικαιοσύνη; Τοῦ ἰσχυροῦ. Αὐτοῦ ποὺ τὴν διορίζει. Ποὺ τὴν ντύνει, τὴν θρέφει  καὶ ποὺ στὸ τέλος μπορεῖ νὰ τῆς δωρίσει καὶ κάποιο ὑψηλὸ πολιτειακὸ ἀξίωμα.

Θέτοντας ἀνώτερους θεσμοὺς καὶ ἀξίες (Πίστη, Σύνταγμα, διεθνεῖς συμβάσεις) στὴ σκιὰ τῶν ΚΥΑ καὶ τῶν εὐτελῶν νομοθετικῶν διατάξεων, γίνεται τιμωρὸς τοῦ ἀνυπότακτου λαοῦ.
 

Ἡ στέρηση τῆς προσωπικῆς ἐλευθερίας εἶναι πλέον γεγονός. Ὅμως ἡ στέρηση τῆς μετοχῆς τοῦ Ἕλληνα στὰ Ἱερὰ Μυστήρια  ἀποτελεῖ βεβήλωση τῆς πίστεως. Ἀποτελεῖ διωγμὸ Διοκλητιανοῦ ἢ Ὀκτωβριανῶν τῆς πάλαι ποτὲ Σοβιετίας.
Κι ἂν κάποιος εὐλαβὴς κληρικὸς δὲν ὑπακούσει τότε ἡ δαμόκλειος σπάθη τίθεται ἐπὶ τὸν τράχηλο  αὐτοῦ.
 

Αὐτὸ τὸ «λάθος» ἔκανε καὶ ὁ π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος ποὺ σκέφτηκε νὰ τελέσει Θεία Λειτουργία τὴν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, στὶς 25 Μαρτίου.
Καὶ καταδικάστηκε ἀπ᾿ τοὺς «ἄξιους» ἐπιγόνους τῶν δικαστῶν τῶν ἡρώων τοῦ '21. Τῶν φραγκολεβαντίνων δικαστικῶν ὑπαλληλίσκων της Βαυαροκρατούμενης Ἑλλάδος. Ὅπως τότε, ἔτσι καὶ σήμερα. Βαυαροκρατούμενοι  καὶ Ἀμερινοκρατούμενοι οἱ κυβερνῆτες τῆς πατρίδας, ἐκτελοῦν κατὰ γράμμα ἕνα ἐγχειρίδιο ποὺ ἔχει μεταφραστεῖ σὲ πολλὲς γλῶσσες καὶ ἔχει μοιραστεῖ σὲ πολλὲς κυβερνήσεις.
Οἱ προσχηματισμένοι δικαστές, ποὺ καταδίκασαν τὸν π. Ἀναστάσιο  μιὰ τέτοια ἅγια καὶ μεγάλη ἡμέρα, καταδίκασαν τὴν Θεοτόκο, τὴν Πατρίδα καὶ τοὺς ἐλευθερωτές της. Τὸν ἴδιο τὸ Χριστό.
 

Γιατί ὁ στόχος δὲν εἶναι τελικὰ ὁ π. Ἀναστάσιος, ἀλλὰ ἡ Πατρίδα, ἡ  πίστη, οἱ ρίζες, ἡ ἱστορία μας. Καὶ ὁ κληρικὸς ἢ λαϊκὸς ποὺ τὰ τιμᾷ ὅλα αὐτά, παρὰ τίς ἀπαγορεύσεις, γίνεται πρόξενος ὅλων αὐτῶν στὴν ψυχὴ τοῦ Ὀρθόδοξου Ἕλληνα.
Ἡ τιμωρία, αὐτὴ ὄντως ἀποτελεῖ τιμὴ γιὰ τὸν πατέρα. Διότι μαρτυρεῖ καὶ ὁμολογεῖ Χριστὸ καὶ Πατρίδα. Ἡ τιμὴ εἶναι κυρίως οἱ συνέπειες.
 

Κάποτε,  ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς ἀπαγόρευαν τὴν εἴσοδο σὲ ναοὺς μόνο σὲ βέβηλους, ἄνομους  καὶ αἱμοσταγεῖς βασιλεῖς καὶ κρατοῦντες. Ὅπως ὁ ἐπίσκοπος Μεδιολάνων ἅγιος Ἀμβρόσιος ποὺ τὸ 390 μ.Χ. ἐμπόδισε τὸν αὐτοκράτορα Θεοδόσιο νὰ εἰσέλθει στὸν μητροπολιτικὸ ναό, γιατί ἦταν ἔνοχος γιὰ τὴ σφαγὴ 7000 κατοίκων τῆς Θεσσαλονίκης. Καὶ ὅμως ὁ Θεοδόσιος ὑπάκουσε, ὑπέκυψε στὸν ἀφορισμὸ καὶ δέχτηκε τὸ ἐπιτίμιο τῆς Ἐκκλησίας μετανοῶν. Ὅταν ἔγινε πάλι δεκτὸς στὴν κοινωνία τῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὴν ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων, ἀφοῦ προηγουμένως δημοσίως ὁμολόγησε μέσα στὸν Ἱερὸ Ναὸ τὴν ἁμαρτία, πέφτοντας μπρούμητα, ἐκφώνησε ἐκεῖνο τὸ λόγο τοῦ Δαυίδ: 

«Ἐκολλήθη τῷ ἐδάφει ἡ ψυχή μου· ζῆσὸν με κατὰ τὸν λόγον σου» (Ψαλμ. 118,25).
 

Ἅγιες ἐποχές. Ἡ Ἐκκλησία, ἀκούγοντας τὴ μεγαλειώδη φωνὴ τοῦ προφήτου Ἠσαΐα «δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς.» (26,9) πρώτη αὐτὴ ἐφάρμοζε τὴ δικαιοσύνη. Τὰ ὅπλα ἦταν ἕτοιμα γιὰ ἄμυνα καὶ ἐπίθεση. Οἱ μάχες δίνονταν κάτω ἀπ᾿ τίς πιὸ δύσκολες συνθῆκες. Καὶ σὲ ἐποχὲς ἀκόμη βαρβαρότητας καὶ δεσποτισμοῦ, τότε ποὺ δὲν ἀκουγόταν καμιὰ φωνὴ διαμαρτυρίας καὶ ἐλέγχου, ἀλλὰ ὅλοι μεταβάλλονταν σὲ εὐτελεῖς κόλακες τῆς ἐξουσίας. Μόνο ἡ Ἐκκλησία μὲ τὸ στόμα τῶν  θαρραλέων διακόνων της ἀσκοῦσε δημόσιο ἔλεγχο, ἐπιτιμοῦσε καὶ ἀφόριζε βασιλεῖς καὶ αὐτοκράτορες. Καὶ κάποτε κάποτε αὐτοὶ μετανοοῦσαν. Καὶ σώζονταν  καὶ λαὸς ἀλλὰ καὶ βασιλεῖς (ὅπως τότε στὴ Νινευή).
 

Σήμερα ἡ διοικοῦσα ἐκκλησία δὲν ἐλέγχει, ἀλλὰ λιβανίζει τὴν ἐξουσία, ὑπό το φόβο κυρώσεων καὶ διωγμῶν.
Ἔνοχοι σιωποῦν ἀπέναντι σὲ κάθε βεβήλωση ἱερῶν καὶ ὁσίων.
Καὶ ἀντὶ νὰ κλείσουν τοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς γιὰ κάθε πολιτικὸ ὑβριστὴ τῆς πίστεως, νὰ ἀφορίσουν, νὰ ἐλέγξουν δημόσια ὅπως τὰ παλιὰ καλὰ χρόνια, συνεργάζονται μὲ τὴν ἑκάστοτε ἐξουσία. Ἄν τὰ βρίσκουν στὰ οἰκονομικά, τότε ὅλα  τὰ ἄλλα εἶναι λεπτομέρειες.
Ἡ κρατικὴ ἐξουσία (μὲ τὴ σιωπή, τὴ συνέργεια καὶ τίς εὐλογίες της διοικούσας Ἐκκλησίας ἀπ᾿ ὅτι φαίνεται, ἀπαλλάσσοντάς την ἀπ᾿ τὴν ἄχαρη θέση νὰ τιμωρήσει ἡ ἴδια των κληρικό), διώκει, δικάζει καὶ καταδικάζει αὐτὸν ποὺ ἔχει τὴν ἀνώτερη ἐξουσία ἐπὶ τῆς γῆς.
 

Αὐτὸν ποὺ κληρονόμησε ἀπ᾿ τὸν Χριστὸ καὶ μέσῳ τῶν Ἀποστόλων,  τὴ δύναμη τοῦ «δεσμεῖν καὶ λύειν» τίς ἁμαρτίες ὅσων μετανοοῦν καὶ ἐξομολογοῦνται.
Ὑπόλογοι στὸν Κύριο πολλοὶ ἀρχιερεῖς. Φαρισαῖοι ποὺ τήρησαν σιγὴ ἰχθύος ὅταν οἱ βέβηλοι κυβερνῆτες, νομοθετοῦσαν ἐναντίον τῆς ἐκκλησίας.
Ἐνάντια στὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα, ἐνάντια  στὰ Θεῖα Μυστήρια, ἐνάντια στὸ Χριστὸ μὲ τὰ τριάντα ἀργύρια στὴν τσέπη.
«Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν.»
 

Μιλοῦσε μεταφορικὰ ὁ Κύριος. Μὰ σήμερα οἱ θιασῶτες τῆς πλάνης, οἱ κατ᾿ ἐπίφαση ἐπίσκοποι τῆς ὀρθοδόξου Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας (εὐτυχῶς ὑπάρχουν ἐξαιρέσεις), δὲν ἀρκέστηκαν στὴ μεταφορά, ποὺ ἔτσι κι ἀλλιῶς τὴν τιμοῦν ἐδῶ καὶ χρόνια, μὲ τὸν οἰκουμενισμό, τὴν πανθρησκεία, τὰ συλλείτουργα καὶ τίς συμπροσευχές, τώρα καὶ μὲ τὴν ἀπόδοση τοῦ ἁμαρτήματος τῆς ὁμοφυλοφιλίας στὴν θέληση τοῦ Θεοῦ, ἐπαίσχυντοι ρασοφόροι  ποὺ λιβανίζουν τὰ κοράνι, ποὺ συμπροσεύχονται μὲ ἰμάμηδες, ποὺ συνεύχονται καὶ μνημονεύουν πᾶπες καὶ καρδιναλίους, ποὺ συναγελάζονται μὲ μασόνους, μεταβλήθηκαν ἀπὸ ποιμένες σὲ αἱμοβόρους λύκους  καὶ φοβισμένοι  ὑπόδουλοι   τῶν «ἀόρατων» δυνάμεων  τῆς ἑσπερίας, ἔκλεισαν κυριολεκτικὰ τίς πόρτες σὲ καιροὺς πανδημίας. Μετροῦσαν πιστοὺς καὶ ἔλεγχαν γιὰ μάσκες.
 

Ὁ π. Ἀναστάσιος λοιδορεῖται ἀπὸ μέσα ἐνημέρωσης καὶ ἀπὸ ἀκατήχητους πολῖτες. Ἡ δυσφήμιση μπορεῖ μὲν νὰ ἀμαυρώσει τὴν προσωπικὴ ὑπόληψη, δὲν μπορεῖ ὅμως νὰ σπιλώσει το χαρακτῆρα, ἐπειδὴ αὐτὸς φρουρεῖται ἀπό τὸ Θεό. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος δὲ συγκατατίθεται στὴν ἁμαρτία, δὲν ὑπάρχει καμιὰ δύναμη, οὔτε ἀνθρώπινη οὔτε σατανική, ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ κηλιδώσει τὴν ψυχή.
«Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρόν ῥῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθός ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. ε΄, 11-12)
(Ὅποιος διώκεται γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ γιὰ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, αὐτὸς δὲν πρέπει νὰ λυπᾷται, νὰ στενοχωρῆται, νὰ πικραίνεται, ἀλλὰ νὰ χαίρεται καὶ νὰ σκιρτᾷ ἀπὸ ἀγαλλίαση, γιατί θὰ λάβει μεγάλο μισθὸ στοὺς οὐρανούς. Πρόκειται γιὰ τὴν δόξα μὲ τὴν ὁποία θὰ περιβληθοῦν οἱ Μάρτυρες καὶ οἱ διωκόμενοι.)
 

Σὲ κάθε γενεὰ οἱ ἐκλεκτοὶ ἀπεσταλμένοι τοῦ Θεοῦ ὀνειδίσθηκαν καὶ καταδιώχθηκαν.
Ὁ Νῶε χλευάσθηκε ὡς φανατικὸς καὶ διαδοσίας ἀνησυχαστικῶν εἰδήσεων. Ἄλλοι   δοκίμασαν ἐμπαιγμοὺς καὶ μάστιγες καὶ δεσμὰ καὶ φυλακή. Ἄλλοι βασανίσθηκαν. Ὁ Ἄβελ, ὁ πρῶτος Χριστιανὸς γιὸς ἀνάμεσα στὰ τέκνα τοῦ Ἀδάμ, εἶχε μαρτυρικὸ θάνατο. Ὁ Ἐνώχ, ἐνῶ περπατοῦσε μέ το Θεό, ἦταν ἀγνοημένος ἀπὸ τὸν κόσμο.
Πόσες φορὲς λοιπὸν αὐτὸ τὸ γεγονὸς δὲ βεβαιώθηκε στὴν ἱστορία τῶν ἀπεσταλμένων τοῦ Θεοῦ!
 

Καὶ ὅταν ὁ ὑπέροχος, ὁ εὔγλωττος ἐκεῖνος Στέφανος ὑπέστῃ τὴ θανατικὴ ποινὴ ποὺ τοῦ ἐπέβαλε τὸ ἰουδαϊκὸ Συνέδριο, τὸ ἔργο τοῦ εὐαγγελίου δὲ ζημιώθηκε.
Γιατί τὸ μαρτύριο καὶ ὁ διωγμὸς εἶναι τὸ ἰσχυρότερο μέσο διάδοσης τοῦ Εὐαγγελίου. Δίνει θάρρος στοὺς ἀδύναμους τὴ πίστη νὰ  ἀνανήψουν.
Τὸ οὐράνιο φῶς ποὺ ἔλαμψε στὸ πρόσωπό του, ἡ θεϊκὴ εὐσπλαχνία ποὺ ἐκδηλώθηκε μὲ τὴν ἐπιθανάτια προσευχή του, ἀπέβησαν τὰ αἰχμηρά, μεταπειστικὰ βέλη γιὰ τὸ νεαρό, ἀδιάλλακτο μέλος τοῦ Συνεδρίου ποὺ παρευρισκόταν στὴν ἐκτέλεση, καὶ ἔτσι ὁ διώκτης Φαρισαῖος Σαῦλος μεταβλήθηκε σὲ σκεῦος ἐκλογῆς γιὰ νὰ γνωστοποιήσει τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ σὲ ἐθνικούς, σὲ βασιλεῖς καὶ σὲ παιδιὰ τοῦ Ἰσραήλ.
 

Χρόνια πολλὰ ἀργότερα ὁ γηραιὸς πιὰ Παῦλος ἔγραφε ἀπὸ τὸ κελλὶ τῆς φυλακῆς του στὴ Ρώμη:
«καὶ τοὺς πλείονας τῶν ἀδελφῶν ἐν Κυρίῳ πεποιθότας τοῖς δεσμοῖς μου περισσοτέρως τολμᾶν ἀφόβως τὸν λόγον λαλεῖν.»( Φιλιπ. 1,14)
(Καὶ ἔτσι οἱ πλεῖστοι ἀπὸ τοὺς ἐν Κυρίῳ ἀδελφοὺς ἐνισχύθησαν εἰς τὴν πίστιν καὶ ἀπέκτησαν θάρρος ἀπὸ τὰ δεσμὰ καὶ τὴν φυλακήν μου, ὥστε νὰ ἔχουν τώρα μεγαλυτέραν τόλμην, διὰ νὰ κηρύττουν χωρὶς φόβον τὸν λόγον τοῦ Εὐαγγελίου.)
Αὐτοὶ εἶναι τὸ παράδειγμα κάθε Ἕλληνα στὶς πονηρὲς ἐποχὲς ποὺ διάγουμε.
Οἱ δεδιωγμένοι καὶ λοιδορούμενοι ἐν ὑπομονῇ.
 

Βοᾷ ἡ Γραφή:
«ὑπόδειγμα λάβετε, ἀδελφοί μου, τῆς κακοπαθείας καὶ τῆς μακροθυμίας τοὺς προφήτας, οἵ ἐλάλησαν τῷ ὀνόματι Κυρίου.»( Ἰακ. 5,10)
(Πάρετε, ἀδελφοί μου, ὡς παράδειγμα κακοπαθείας, ὑπομονῆς καὶ μεγαλοκαρδίας τοὺς προφήτας, οἱ ὁποῖοι σὰν ἀπεσταλμένοι καὶ πρεσβευταὶ τοῦ Θεοῦ ἐλάλησαν πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ἐξ ὀνόματος τοῦ Κυρίου.)
 

«ἰδοὺ μακαρίζομεν τοὺς ὑπομένοντας· τὴν ὑπομονὴν Ἰὼβ ἠκούσατε, καὶ τὸ τέλος Κυρίου εἴδετε, ὅτι πολύσπλαγχνός ἐστιν ὁ Κύριος καὶ οἰκτίρμων.» (Ἰακ. 5,11) (Ἰδού, μακαρίζομεν καὶ καλοτυχίζομεν ἐκείνους, ποὺ δεικνύουν ὑπομονήν. Ἀπὸ τὴν Ἁγ. Γραφὴν ἔχετε ἀκούσει καὶ μάθει τὴν ὑπομονὴν τοῦ Ἰὼβ καὶ εἴδατε τὸ χαρούμενον καὶ εὐτυχισμένον τέλος, ποὺ ἔδωσεν εἰς τὴν δοκιμασίαν του ὁ Κύριος. Διότι ὁ Κύριος εἶναι πολυεύσπλαγχνος καὶ γεμᾶτος συμπάθειαν καὶ στοργήν.)
 

«ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς·» (Ἐβρ. 11,36)  (Ἄλλοι δὲ ἐδοκίμασαν ἐμπαιγμοὺς καὶ μαστιγώσεις, ἀκόμη δὲ δεσμὰ καὶ φυλακήν.)
 

Ὁ καιρὸς τοῦ ἀκίνδυνου χριστιανισμοῦ πέρασε. Τώρα εἶναι καιρὸς ὁμολογίας.
Τώρα δοκιμάζεται ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ πίστη την Ὀρθοδόξων.
«Ὧδε ἡ ὑπομονὴ τῶν ἁγίων ἐστίν, οἱ τηροῦντες τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν πίστιν Ἰησοῦ» (Ἀποκ. 14,12)

___________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»