Ο ΘΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ Γέροντας καὶ ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ὅρισε μὲ ἀκρίβεια, ὡς οὐδείς ἄλλος, τὴν φύση καὶ τὶς σατανικὲς ἐπιδιώξεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τονίζοντας, «Στὸν σύγχρονο Οἰκουμενισμό, ὅλα βασίζονται στὴν ἀκόλουθη θέση, στὸ οὑμανιστικὸ ἀξίωμα: ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι μία ἀλλὰ πολλές. Εἶναι σὰν ἡ Ἐκκλησία νὰ κομματιάστηκε. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ διαιρεθεῖ. Ἀπὸ αὐτὴν μπορεῖ κανεὶς μονάχα νὰ ἐκπέσει καὶ ὄχι νὰ ἀποκοπεῖ.
Στὴν οὐσία της ἡ Ἐκκλησία εἶναι Θεανθρώπινος ὀργανισμός, Θεανθρώπινο σῶμα, τὸ Πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου καὶ γιὰ αὐτὸ εἶναι πάντοτε μία, σὲ ὅλους τοὺς κόσμους μία. Σὲ αὐτὸ ἔγκειται ἡ οἰκουμενικότητά της, ἡ καθολικότητα. Ὁ σύγχρονος Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπὸ ψεύτικους χριστούς, ψεύτικους μεσσίες, ψεύτικους προφῆτες, γεμᾶτος ἀπὸ ποικιλότητα πίστεων, ὀλιγοπιστίας καὶ τέλος παντελοῦς ἀπουσίας. Ἡ προβληματικὴ τοῦ συγχρόνου Οἰκουμενισμοῦ εἶναι καθαρὰ κοσμική, πολιτικάντικη καὶ στὴν οὐσία της κομμουνιστικὴ – παπιστική. Τὰ πάντα ἀνάγονται σὲ «κοινωνικὲς» ἀξίες καὶ μάλιστα γήινες καὶ παροδικές. Δὲν ὑπάρχει τὸ Θεανθρώπινο ἐπίκεντρο, ἡ προβληματικὴ τοῦ Εὐαγγελίου: δὲν ἐπιζητεῖται «πρῶτον ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ» καὶ ἡ δικαιοσύνη Του, ἀλλὰ τὸ βασίλειο τοῦ κόσμου αὐτοῦ καὶ ὅλα ὅσα εἶναι ἐξ αὐτοῦ»! Μελετώντας τὶς «πολυπράγμονες» θέσεις τῶν θιασωτῶν τῆς λεγομένης Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, διαπιστώνουμε ἀβίαστα ὅσα προεῖπε ὁ ἁγιασμένος Γέροντας! Ναί, δὲν ὑπάρχει πιὸ δαιμονικὴ πλάνη, ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό, ὁ ὁποῖος «λειτουργεῖ» ὡς ὁ «πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου»!
