Ἡ βασκανία
Ἡ ζήλεια, ὅταν ἔχη κακότητα, μπορεῖ νὰ κάνη ζημιά. Αὐτή εἶναι ἡ βασκανία, εἶναι μία δαιμονική ἐνέργεια.
– Γέροντα, τὴν βασκανία τὴν παραδέχεται ἡ Ἐκκλησία;
– Ναί, ὑπάρχει καὶ εἰδική εὐχή. Ὅταν κανεὶς λέη κάτι μὲ φθόνο, τότε πιάνει τὸ «μάτι».
– Ὄχι, δὲν κάνει. Νὰ λέτε στὶς μητέρες σταυρό νὰ τὰ φοροῦν.
– Γέροντα, ἄν κανεὶς ἐπαινέση ἕνα ὡραῖο ἔργο, καὶ αὐτοί ποὺ τὸ ἔφτιαξαν δεχθοῦν τὸν ἔπαινο μὲ ὑπερήφανο λογισμό καὶ γίνη ζημιά, αὐτὸ εἶναι βασκανία;
– Αὐτὸ δὲν εἶναι βασκανία. Σʹ αὐτήν τὴν περίπτωση λειτουργοῦν οἱ πνευματικοί νόμοι. Παίρνει τὴν Χάρη Του ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, καὶ τότε γίνεται ζημιά. Βασκανία ὑπάρχει σὲ σπάνιες περιπτώσεις. Ἰδίως οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν ζήλεια καὶ κακότητα –λίγοι εἶναι τέτοιοι – αὐτοί εἶναι ποὺ ματιάζουν. Μία γυναίκα λ.χ. βλέπει ἕνα παιδάκι χαριτωμένο μὲ τὴν μάνα του καὶ λέει μὲ κακότητα: «Γιατί νὰ μήν τὸ εἶχα ἐγώ αὐτὸ τὸ παιδί; Γιατί νὰ τὸ δώση ὁ Θεὸς σʹ αὐτή;». Τότε τὸ παιδάκι ἐκεῖνο μπορεῖ νὰ πάθη ζημιά, νὰ μήν κοιμᾶται, νὰ κλαίη, νὰ ταλαιπωρῆται, γιατί ἐκείνη τὸ εἶπε μὲ μία κακότητα. Καὶ ἄν ἀρρώσταινε καὶ πέθαινε τὸ παιδί, θὰ ἔννιωθε χαρὰ μέσα της. Ἄλλος βλέπει ἕνα μοσχαράκι, τὸ λαχταρά, καὶ ἀμέσως ἐκεῖνο ψοφάει.
Πολλές φορές ὅμως μπορεῖ νὰ ταλαιπωρῆται τὸ παιδί καὶ νὰ φταίη ἡ ἴδια ἡ μάνα. Μπορεῖ δηλαδή ἡ μάνα νὰ εἶδε καμμιά φορὰ κανένα ἀδύνατο παιδάκι καὶ νὰ εἶπε: «Τί εἶναι αὐτό; Τί σκελετωμένο παιδί!». Νὰ καμάρωνε τὸ δικό της καὶ νὰ κατηγόρησε τὸ ξένο. Καὶ αὐτὸ ποὺ εἶπε μὲ κακία γιὰ τὸ ξένο παιδί, πιάνει στὸ παιδί της. Μετά τὸ παιδί ταλαιπωρεῖται ἐξ αἰτίας τῆς μάνας, χωρίς νὰ φταίη. Λειώνει‐λειώνει τὸ καημένο, γιὰ νὰ τιμωρηθῆ ἡ μάνα καὶ νὰ καταλάβη τὸ σφάλμα της. Τότε φυσικά τὸ παιδί θὰ πάη μάρτυρας! Τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄβυσσος.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη»
