«Ἀνέστη Ἠλίας προφήτης ὡς πῦρ,
καί ὁ λόγος αὐτοῦ ὡς λαμπάς ἐκαίετο».
Σοφ. Σειράχ 48,1
Μέσα στις μέρες που ζούμε εμείς οι έσχατοι χριστιανοί· μέρες των χλιαροτήτων, των σκοπιμοτήτων και των πολλαπλών συμβιβασμών· μέρες προπάντων των αισχρών προδοσιών της φιλτάτης πίστεώς μας· μέρες γενικής αποστασίας από τον Θεό· μέσα στην εποχή των προσώπων και των πραγμάτων της αισχύνης· μέσα λοιπόν στις μέρες αυτές, έχουμε ανάγκη μιας θεϊκής ηλεκτροπληξίας, όσοι από εμάς διατηρούμε ακόμη στα βάθη των ψυχών μας τον σπινθήρα της ευσεβείας. Έχουμε ανάγκη να στραφούμε στο στερέωμα των αθανάτων. Αυτών που δεν πέθαναν ποτέ, αλλά κάπου βρίσκονται κρυμμένοι «ἐν ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς», αναπαυόμενοι πρόσκαιρα προκειμένου να δώσουν την τελική αιματηρή μάχη. Μάχη ζωής και θανάτου. Ζωής του πνεύματος και θανάτου της αμαρτίας.
Καθότι λοιπόν άπαντα τριγύρω μας, πνέουν τα λοίσθια, καθότι όλοι οι περιώνυμοι ταγοί τίναξαν τα πέταλα ξάφνου, ας παρηγορηθούμε και ας λάβουμε θεϊκό αζιμούθιο προς συνέχιση της ευλαβούς πορείας μας, ενθυμούμενοι τον θρύλο των αιώνων. Τον πύρινο Ηλία! Το γεγονός ότι διέσχισε την ουρανό μέσα σε πύρινο άρμα, δεν είναι καθόλου τυχαίο, αλλά συμβολίζει το πυρ το δικό του, το ιερό, που τον κατέκαιγε και κατέτρωγε κυριολεκτικά. Συμβολίζει ακόμη ότι κάθε ψυχή που στερείται το πυρ και το πάθος για τον Θεό και το δίκαιον, δεν έχει το δικαίωμα να ονομάζεται θρησκευτική ύπαρξη. Προπάντων καθαρόαιμος απόγονος των αθανάτων. Αυτών των ημιθέων! Ας ενθυμηθούμε όμως άκρως περιληπτικώς, μία μόνο πλευρά της ζωής του, που χαράσσεται όμως βαθειά και ανεξίτηλα από την σμίλη του ασυμβίβαστου.
Ο προφήτης έδρασε κατά τον 9οπ.χ. αι. στο βόρειο εβραϊκό βασίλειο επί βασιλείας Αχαάβ και Οχοζία. Όταν ο περιούσιος λαός του Θεού βρισκόταν σε πλήρη αποσύνθεση, σε φοβερή αποστασία, ξέμακρα από την αληθινή θρησκεία. Όταν με λίγα λόγια είχαν πάντες ξεχάσει τον Θεό. Όπως δηλαδή… στις μέρες μας.
Ο Αχαάβ τότε, τελών υπό την επήρεια του αλλοφύλου γυναίου της Ιεζάβελ, της κατά τα άλλα συζύγου του, κατέστησε την θρησκεία του Βάαλ θρησκεία του κράτους. Όπως δηλαδή και σήμερα, που επιβάλλουν τον σοδομισμό ως μόνο τρόπο ζωής, θυσιάζοντας τους ανθρώπους στον εν λόγω βωμό του Σατανά. Ποιοι; Οι συμβιβασμένοι. Οι λακέδες. Οι δωσίλογοι. Οι καταδικασμένοι όμως πάραυτα σε «θάνατο» από το θεϊκό δικαστήριο.
Η Ιεζάβελ, λοιπόν τότε, οργίαζε εις βάρος της λατρείας του αληθινού Θεού. Κατεδίωκε τους πιστούς, γκρέμιζε τα θυσιαστήρια, φόνευε τους προφήτες και συντηρούσε εκατοντάδες ψευδοπροφητών των φοινικικών θεοτήτων. Το μείζον μέρος του λαού είχε παρασυρθεί στην ειδωλολατρία και η θρησκεία των πατέρων έδειχνε εκλείπουσα.
Αυτό δεν γίνεται στις βλάσφημες μέρες μας στην πατρίδα μας, από τον περιούσιο λαό τον ελληνικό και τους περιώνυμους υλιστές άρχοντες; Δεν βλέπουμε ξεκάθαρα, σύγχρονα γύναια, καβάλα στο καλάμι της εξουσίας, να γκρεμίζουν απαθώς, μάλλον εμπαθέστατα, τα θυσιαστήρια εκλεκτών ψυχών και ειδικά νεανικών υπάρξεων; Να απαγορεύουν τα παιδιά παντί τρόπω να προσεγγίσουν τον Χριστό, την ώρα που προφέρει και πάλι λυπημένος εκείνος «ἄφετε τά παιδία ἐλθεῖν πρός με» (Ματ. 19,14); Κι όμως τελούν εν προθυμία οι νυν Ιεζάβελ, να «καθοδηγήσουν» ανίερα τα εν λόγω νιάτα, σε ό,τι δυσώδες ξεβράζει ο βόθρος της διχασμένης προσωπικότητάς τους. Αν έχουν τελικά προσωπικότητα… Παράλληλα «σκάζουν μύτη» και τα αχρεία ανδρείκελα, που καταχρηστικά φορούν παντελόνια, τα αγόμενα και φερόμενα από τη δόξα, το χρήμα, την άρνηση του Θεού και εν τέλει την προδοσία.
Όμως αυτή η συμπεριφορά και η εν λόγω στάση χαράσσουν την λεωφόρο την άγουσα στα σύμφωνα συμβίωσης. Στους ανίερους συμβιβασμούς των ασυμβιβάστων. Στην αφύσικη έλξη προς κάθε τι ανώμαλο. Στον καρναβαλισμό και κάθε είδους υποκρισία. Ποιών; Των φτηνών παλιάτσων των φτωχογειτονιών του αρρωστημένου πνεύματος, που προσπαθούν να υποδυθούν τον κάθε καραγκιόζη, πάντοτε ανεπιτυχώς. Αλλά πέρα απ’ όλα αυτά τα τραγικά, τι άλλο μπορεί κανείς να περιμένει θετικό από αρχηγούς κρατών και μάλιστα χριστιανικών, που εκπροσωπούν κιόλας την χώρα στην διεθνή κοινότητα, όταν κάθονται αναιδώς σταυροπόδι μες την εκκλησία και με τα χέρια στις τσέπες εν μέσω ιεραρχών, ενώ στην έδρα της νέας τάξης στην Αμερική στέκουν προσοχή ως νεοσύλλεκτοι, μη παίρνοντας ανάσα, έμπροσθεν των ψευδοπροφητών της νέας Ιεζάβελ, που ακούει στο όνομα νέα τάξη πραγμάτων; Τι μπορεί να ελπίζει κανείς από υποταγμένους ηγετίσκους, που κήρυξαν ως επίσημη λατρεία του σατανικού κράτους τους, τον σοδομισμό και επιβάλλουν κατά τον πιο απεχθή τρόπο την πρωτάκουστη «κατήχηση» μέσα στα ίδια τα σχολεία; Την στιγμή που απαγορεύεται από το σύνταγμα ο οποιοσδήποτε «προσηλυτισμός»; Τι να πει κανείς όταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδος πρώτος, προστρέχει να υπεραμυνθεί το δικαίωμα των αμβλώσεων, «σπάζοντας» την εντολή «οὐ φονεύσεις», για τις σύγχρονες γυναίκες (;) που τραβούν «μπροστά»;
Τότε λοιπόν ο προφήτης, μη υποφέρων την εξουθένωση της πατρώας πίστεως, ανεβαίνει στα ανάκτορα και πλήρης οργής δίδει ένα παράξενο τελεσίγραφο στον Αχαάβ. Αλήθεια τι ανέγραφε; Προμήνυε πολυχρόνια ανομβρία. Άμεσα ο προφήτης, πάνοπλος με το όπλο της προσευχής, σφραγίζει τον ουρανό. Ένας άλλος Ιορδάνης στρέφεται προς τα πίσω, στεγνώνοντας την κοίτη του. Τώρα όμως, όχι ευεργετικά, αλλά τιμωρητικά. Στέγνωσαν τα πάντα και άρχισαν να πεθαίνουν όλα τα ζωντανά. Μετά τρία χρόνια ο προφήτης, εμφανίζεται έμπροσθεν του βασιλιά δεχόμενος βάναυση επίθεση, ότι αποτελεί τον διαστροφέα του Ισραήλ. Πάντοτε εύκολη η κατηγορία ενάντια στους ανθρώπους του Θεού, προκειμένου να καλύψουν κάποιοι απατεώνες τις δικές τους ανομίες, τα άπλυτά τους. Τα δικά τους σκοτεινά συμφέροντα. «Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν τήν πόλιν ἡμῶν». (Πραξ. 16,20). Όμως ο προφήτης δεν πτοείται και χτυπάει στο ψαχνό, κατηγορώντας τον Αχαάβ σαν «τσιράκι» των Βααλίμ. Εμφανέστατα και στις μέρες μας τα εν λόγω τσιράκια. Ο προφήτης συνεχίζει επιθετικά, προκαλώντας την συνάθροιση των ιερέων του Βάαλ πάνω στο όρος Κάρμηλο, όπου θέτει ενώπιόν τους το ζήτημα. Ή ο Γιαχβέ ή ο Βάαλ. Ή ο Θεός ή ο Σατανάς. Εκεί νικά αυτούς εν μέσω θεϊκής κρίσεως και δια της προσευχής κατεβάζει πυρ εξ’ ουρανού, σφάζει 450 ιερείς της αισχύνης και ενισχύει την κλονισθείσα πίστη. Η Ιεζάβελ, το γύναιο, πληροφορηθείσα την σφαγή μαίνεται. Πάντοτε τα γύναια μαίνονται… Πότε; Όταν μένουν «περιφρονημένα» με το ρούχο του θύματός των στα χέρια τους, ενώ εκείνο απαξιοί τα «κάλλη» τους και δεν ενδίδει στις πρόστυχες προτάσεις τους. Τότε η γυναίκα του Πετεφρή μαίνεται, η Ηρωδιάς μαίνεται και μέσα στην λύσσα τους καταστρώνουν σατανικά σχέδια. Διώξεις, καταδιώξεις, φυλακίσεις. Κάπως έτσι λοιπόν ο προφήτης φεύγει στην έρημο και μετά μακρά πορεία, φθάνει στο όρος Χωρήβ πλήρης σωματικού και ψυχικού καμάτου. Εκεί αισθάνεται ότι έχει μείνει μόνος του. Ξεσπάει στον Θεό λέγοντας· «ὑπολέλειμμαι ἐγώ μονώτατος». Εδώ διαφαίνεται η ύπουλη νίκη του Σατανά· την ώρα που μας οδηγεί σε κατάσταση απομόνωσης, μοναξιάς και μας πολιορκεί άγρια μέσω της απογοήτευσης.
Αυτό κάνουν και στις μέρες μας οι λοξοί, οι σκολιοί, οι διεστραμμένοι, οι βαδίζοντες τον δρόμο της ανομίας. Προσπαθούν να επηρεάσουν τους ίσιους, τους ομαλούς, τους φυσιολογικούς, πολεμώντας τους παντοιοτρόπως, ειδικά ψυχολογικά, προκειμένου να εκτραπούν της ευθείας οδού και να γίνουν όμοιοί τους. Επειδή οι ανωτέρω είναι αυτοί που βρίσκονται μέσα στο σκοτεινό κάτεργο της αμαρτίας τους, στη «στενή» της ανωμαλίας τους, ποθούν συντροφιά αφύσικη, γιατί τέτοιοι είναι και γιατί, «ὅμοιος ὁμοίω ἀεί πελάζει».
Έτσι λοιπόν ο προφήτης νόμιζε ότι είχε μείνει μόνος του. Αγνοούσε τους 7.000 που δεν είχαν κλίνει γόνυ στον Βάαλ. Πέρα από την μοναξιά του, όλα τα παραδείγματα της εποχής του τον καλούσαν σε διαφορετική κατάσταση. Σε οδό που ήταν κρυμμένες παγίδες, σύμφωνα με τον ψαλμωδό. Είναι δε γνωστό ότι τα καθολικά παραδείγματα, επηρεάζουν το άβουλο ανθρώπινο πνεύμα, οπότε και οι εκλεκτοί κλονίζονται.
Όμως ο Ηλίας είχε και επιπρόσθετη καταπόνηση και δοκιμασία από την λυσσαλέα αντίδραση και πολεμική ασεβών βασιλέων και διεστραμμένων βασιλισσών, πονηρών γυναίων, τύπου Μεσσαλίνας Βαλερίας, ιερέων ανίερων και προφητών της αισχύνης που διέστρεφαν τον λαό. Τον λαό που κολακεύεται εύκολα, σύρεται από την μύτη και παρασύρεται, καταντώντας όχλος. Ένας όχλος ενάντιος στους απεσταλμένους του Θεού. Στον ίδιο τον Θεό. Κάπως έτσι το ωσσανά, άμεσα, μετατρέπεται σε άρον, άρον. Έτσι λοιπόν η πίεση πάνω στην ψυχή του προφήτου αφόρητη.
Ο ψυχικός κάματος από τους σκληρούς αγώνες και τις ανείπωτες περιπέτειες αφάνταστος. Όμως ο Ηλίας δεν παρεσύρθη. Δεν εξετράπη της ευθείας οδού. Δεν πήγε ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Μέχρι τέλους περπατούσε στην ευθεία οδό με πυξίδα τον ίδιο τον Θεό και δροσιζόταν από την λεπτή αύρα του αγίου πνεύματος. Ειδικά δεν υπεχώρησε ποτέ σε ζητήματα ηθικών αρχών. Δεν μετήλθε ποτέ σκοπιμότητος. Δεν προήλθε ποτέ σε συμβιβασμούς. Ήλεγξε τους πάντες όσο ψηλά και αν «στέκονταν». Τους δοκούντας εστάναι. Επίσης αυτούς που έπαιζαν διπλό παιχνίδι και φορούσαν σαν υποδήματα θεατρικούς κοθόρνους. Αυτούς που κούτσαιναν και με τα δύο τους τα πόδια. Τους κοινούς κουτσαβάκηδες, που συνθέτουν την σύγχρονη «κουνιστή» εξουσία.
Όπως φαίνεται λοιπόν καθαρότατα και εν μέσω γενικής αποστασίας, θα υπάρχει πάντοτε ο ασυμβίβαστος. Έστω και ένας. Αλλά φανερός. Όμως παράλληλα θα υπάρχουν και οι 7.000, οι κρυπτοχριστιανοί. Όλοι αυτοί που αντιστέκονται πολεμούν με τον τρόπο τους το αμαρτωλό κατεστημένο αιώνες τώρα. Αυτοί αποτελούν τους ασάλευτους φάρους που φώτισαν και φωτίζουν την οικουμένη με το παράδειγμά τους μέχρι σήμερα. Αυτοί που δεν πέθαναν, αλλά διέσχισαν τους ουρανούς κυριαρχικά και δικαιωματικά. Πάντοτε δε, θα ηχούν εκείνα τα ελεγκτικά, «οὐκ ἔξεστί σοι…» του Προδρόμου, ενάντια στην πόρνη εξουσία, άσχετα αν ακολουθεί ο αποκεφαλισμός. Πάντοτε θα ανακόπτονται οι αλαζόνες Μόδεστοι από τους γίγαντες τύπου Μ. Βασιλείου και θα μένουν άλαλα τα ασεβή χείλη τους, μπροστά στον ένα, τον ασυμβίβαστο, που ποθεί να φύγει από την ζωή μια ώρα αρχύτερα, προκειμένου να συναντηθεί με τον νυμφίο Χριστό και ας μην έχει πατήσει ούτε τα πενήντα του χρόνια. Πάντοτε θα υπάρχει ο ένας ο Μάρκος ο Ευγενικός, που θα ωθεί «ευγενικά» τον κάθε ποντίφικα να σχίζει τα ιμάτιά του και να πετάει τα οφίκιά του κάτω, λέγοντας, «οὐδέν ἐποιήσαμεν».
Αυτά τα «ΟΧΙ» όμως, δεν σταμάτησαν και στα κοντινά μας χρόνια, τα ηρωικά, που ορθώθηκαν ενάντια σε γήινους γίγαντες και τους γονάτισαν. Μικροί και άσημοι Δαυΐδ συνέτριψαν σιδερόφρακτους Γολιάθ. Αυτοί όμως έμειναν στην ιστορία, ενώ όλοι οι άλλοι, οι συμβιβασμένοι, οι αλωμένοι, οι φυγόδικοι, οι εξωμότες, οι ανυπότακτοι, οι λιποτάκτες, οι δειλοί, οι αργυρώνητοι, ξεχάστηκαν άμεσα. Έσβησαν σαν κάρβουνο και δεν άφησαν ούτε στάχτη. Ποιος τους θυμάται;
Κι όμως έμειναν στην μνήμη όλων ο Καποδίστριας, έστω και αν φονεύθηκε· οι ήρωες του ΄21, έστω και αν φυλακίσθηκαν· και οι μετέπειτα Μελάδες, οι Δραγούμηδες και οι Μεταξάδες. Αυτούς για να τους κηλιδώσουν οι σύγχρονοι χαμάληδες της ξευτίλας, οι λεκέδες και οι ποταποί λακέδες, τους κατηγόρησαν για σωβινισμό και δικτατορικό πνεύμα. Κι όμως εξ’ αιτίας αυτού του «σωβινισμού» έχουν τα βρωμοστόματά τους ανοιχτά τώρα και ξερνούν, γλύφοντας όμως στη συνέχεια τα ξεράματά τους. Ένα πράγμα όμως τους διαφεύγει. Οι ασυμβίβαστοι πάντοτε θα υπάρχουν και τελικά είναι πάμπολλοι. Είναι 7.000! Χάριν αυτών οι θερισμοί της ιστορίας έχουν καρποφορήσει, άσχετα αν επιδιώκουν να υποκλέψουν την δόξα οι σύγχρονοι συμβιβασμένοι «αδιάφθοροι…».
