Θυμᾶμαι μία ἄλλη περίπτωση πάλι, στὴν Κόνιτσα, ὅταν ἤμουν στὴν Ἱερά Μονή Στομίου. Μετά τὴν Πανήγυρη τῆς Παναγίας στὶς 8 Σεπτεμβρίου, οἱ προσκυνητές τὰ εἶχαν ἀφήσει ὅλα ἄνω‐κάτω. Ἐκεῖ ποὺ τακτοποιοῦσα κάτι, βλέπω, κάθησε ἡ ἀδελφή μου καὶ μία ἄλλη κοπέλα νὰ συμμαζέψουν. Αὐτή ἡ καημένη εἶχε ἀκόμη δύο ἀδελφές –ἡ μία μικρότερη – οἱ ὁποῖες εἶχαν παντρευτῆ, καὶ αὐτή εἶχε μείνει ἀκόμα ἀνύπανδρη. Τί φιλότιμο εἶχε!
Κάθησε καὶ τὰ τακτοποίησαν ὅλα καὶ στὸ τέλος μου λέει: «Ἄν χρειάζεται, Πάτερ, νὰ καθήσουμε νὰ κάνουμε καὶ τίποτε ἄλλες δουλειές». «Τόσο πολύ φιλότιμο!», λέω μέσα μου. Πάω στὸ Ἐκκλησάκι καὶ λέω μὲ ὅλη τὴν καρδιά μου: «Παναγία μου, οἰκονόμησε την ἐσύ. Ἐγώ δὲν ἔχω τί νὰ τῆς δώσω» –καὶ νὰ εἶχα, δὲν θὰ τὸ δεχόταν κιόλας. Ἔ, μόλις πῆγε στὸ σπίτι της, τὴν περίμενε ἕνας ποὺ ἤμασταν μαζί στρατιῶτες, ἕνα πολύ καλό παιδί, κομμάτι μάλαμα καὶ ἀπὸ καλή οἰκογένεια. Παντρεύτηκαν, μία χαρά! Πῶς τὴν πλήρωσε ἡ Παναγία!
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη»
