Ήλθεν
τελευταία στο γραφείον μας μια καλή κυρία, νέα τη ηλικία, γεμάτη
δάκρυα, γεμάτη απόγνωση για τον αδελφόν της που βυθίζεται καθημερινά
όλον και περισσότερο στα ναρκωτικά. Και μου είπε, πες μου κάτι να
βοηθήσω τον αδερφό μου.
Ξέρετε, κι εμείς οι ιερείς εβρισκόμεθα σε αδιέξοδον. Τι να πεις ενός ανθρώπου. Κι έκαμα αμέσως μέσα μου προσευχή.
Παναγία μου, φώτισέ με να δώσω λίγο φως από τον αναπτήρα που μου έδωσες σ’ αυτήν την κοπέλα και τον αδερφό της.
Και
της είπα αμέσως. Να πας στα Καννάβια. Έχομεν εκεί μίαν θαυματουργήν
εικόνα που ονομάζεται «Παναγία της Απολυτρώσεως των εξηρτημένων». Και
απ’ τα ναρκωτικά, και από το αλκοόλ και ό,τι είναι εξάρτησις εις τον
άνθρωπον.
Και θα με βοηθήσει, μου λέει, μια εικόνα;
Της
λέω, θα βοηθήσει η πίστη σου δια της Θεοτόκου τον αδερφό σου να
δυναμώσει η θέλησή του. Τώρα ο αδερφός σου κόρη μου δεν έχει δυνατή
θέληση για να μπορεί να πει «σταματώ τα ναρκωτικά». Χρειάζεται μια άλλη
θέληση, αγία, και δεν υπάρχει πιο αγία θέλησις από το άγιο θέλημα της
Θεοτόκου που το εδώρησεν ολόκληρον από την ώραν του Ευαγγελισμού εις τον
Θεόν. Να πας, της λέω, στα Καννάβια. Έχομεν έναν καλόν ιερέαν εκεί, να
του πεις ότι σε στέλνω. Να γονατίσεις, να κλάψεις, να σου κάμει και
Παράκληση και κατά την πίστη σου η Παναγία θα σε βοηθήσει.
Πέρασαν οι μήνες, της έκαμε ο παπα-Γιώργης Παράκληση, μου λέει την μνημονεύει και αυτήν και τον αδερφόν της σε κάθε Λειτουργία.
Και
ήλθεν εδώ χαρούμενη μετά από μερικούς μήνες και μου λέει, Πανιερώτατε, ο
αδερφός μου είναι πάρα πολύ καλά και να σου τον φέρω να εξομολογηθεί.
Αυτή
είναι η δύναμη της συμπόνιας. Επόνεσε τον αδερφόν της. Τον εσυμπόνεσε
και πήγε σε έναν ιερωμένο, εκατάθεσε τον πόνον της και έκαμεν υπακοή
στον ιερωμένο και πρόσφερε τον πόνο της εις την Παναγία. Και η Παναγία
ως καλή Μητέρα τον ανάλαβεν και τον εμοιράστηκε με τον Υιόν Της. Και ο
Υιός Της είναι ο Ελευθερωτής, ο Λυτρωτής των ψυχών ημών εκ του θανάτου,
εκ της αμαρτίας. εκ των πειρασμών, εκ των εξαρτήσεων, εκ των παθών.
Εύχομαι
να έχομεν την συμπόνια αυτής της γυναικός. Εμείς πολλές φορές
εξαντλούμεθα να κρίνουμε και να κατακρίνομε τους νέους μας που
μπλέκονται σε αυτές όλες τις εξαρτήσεις. Και το κάνομε και αντικείμενο
συζήτησης και αποδοκιμασίας στα σπίτια μας, στα καφενεία μας και στις
εργασίες μας. Και αυτοί μπορεί να ζήσουν το θαύμα της απολυτρώσεως μέσα
από την συμπόνια και την προσευχήν ενός ανθρώπου τους και να
ελευθερωθούνε από την εξάρτηση, κι εμάς να μας μείνει η κρίσις και η
κατάκρισις. Και όταν πάμε ενώπιον του Θεού να κριθούμε, να μην δούμε το
φως της Αναστάσεως γιατί δεν εσυμπονέσαμε, γιατί δεν προσευχηθήκαμε,
γιατί δεν εγονατίσαμε, γιατί δεν εκλάψαμε για έναν πονεμένον εξηρτημένον
αδερφό μας.
Να
το έχομεν έγνοια αυτό. Μη βολευόμεθα στο ότι νηστέυουμε, το ότι
προσευχόμεθα σταις τυπικές μας προσευχές, στο ότι πηγαίνουμε κάποτε
κάποτε Λειτουργία ή και κάθε Κυριακή. Σήμερα πολλοί άνθρωποι έχουν
μεγάλο πόνο και δεν είναι την κρίση μας που θέλουν και τοσούτον μάλλον
την κατάκρισή μας. Είναι την προσευχή μας, αλλά η προσευχή για να
ακουστεί χρειάζεται συμπόνια. Όποιος δεν συμπονά δεν μπορεί να
προσευχηθεί. Καλύτερα να σιωπά και να μην κατακρίνει. Και αυτό αρετή
είναι, μικρή. Μεγάλη αρετή είναι να σιωπάς και να ακροάσαι τον πόνο και
να συμπονάς. Να γονατάς και να προσεύχεσαι στην Θεοτόκον της
Απολυτρώσεως. Στην Θεοτόκον την Μητέραν του Φωτός, την Μητέραν της
Αναστάσεως. Αυτήν που είχε και έχει πλήρην Θεογνωσίαν. Που μετέχει αυτού
του Φωτός που είναι γεμάτο πληροφορίες. Κι εμείς έχομεν τόση μυωπία που
δεν βλέπομεν πέρα από την μύτη μας.
Ο Θεός να μας δώσει ταπείνωση και συμπόνοια δια της Θεοτόκου και να μας λυτρώσει από το εγώ μας και τις κακίες μας.
