Σείστηκε τὸ Πανελλήνιο. Τὰ νέα δὲν εἶναι ἁπλὰ συγκλονιστικά. Εἶναι ἀνατριχιαστικά. Συνελήφθη μιά ὁμάδα νεαρῶν, ποὺ ἔκαναν ὁμαδικὰ ὄργια καὶ ἀνθρωποθυσίες στὸ ὄνομα τοῦ Σατανᾶ! Πῶς νὰ τὸ πιστέψει κανείς; Πῶς νὰ διανοηθεῖ τέτοια φοβερὰ καὶ ἀποτρόπαια ἐγκλήματα στὴν Ἑλλάδα; Γιατί στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες αὐτὴ ἡ φριχτὴ «μόδα» ἦταν ἤδη γνωστὴ ἀπὸ τὸ τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ ἑξήντα μὲ τὴ δολοφονία τῆς Σάρον Τέιτ ἀπὸ σατανιστές. Στερημένη ἡ Δύση ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη πνευματικότητα, στείρα ἀπὸ καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καταφεύγει σὲ πνευματικὰ κακέκτυπα, γιὰ νὰ ἀντικαταστήσει μάταια τὴ χαμένη γι’ αὐτοὺς πατερικὴ ἁγιοπνευματικὴ παράδοση. Ἐγκατέλειψαν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, πηγὴ ζωῆς, καὶ στράφηκαν στὸ σκοτεινὸ πνεῦμα τοῦ θανάτου. Κι ἐμεῖς ποὺ κρατήσαμε τὴν Ὀρθοδοξία, τὶς παραδόσεις, τὸ ἀνόθευτο φρόνημα τῶν Πατέρων, σπεύδουμε νὰ μιμηθοῦμε τὶς πλάνες τους, γιατί δῆθεν αὐτοὶ εἶναι οἱ πολιτισμένοι! Αὐτοὶ λανσάρουν τὴ μόδα. Καὶ ὅλες οἱ «μόδες» ἔρχονται «ἐκ δυσμῶν» μὲ μιά μικρὴ ἢ μεγάλη καθυστέρηση.
Καὶ βρέθηκαν Ἕλληνες Πεντηκοστιανοί! Καὶ βρέθηκαν Ἕλληνες χιλιαστές! Καὶ βρέθηκαν Ἕλληνες Ἰνδουιστές! Καὶ – τὸ χειρότερο - βρέθηκαν Ἕλληνες σατανιστές! Ἀνάστατη ἡ κοινὴ γνώμη. Τὰ ὀνόματα τῶν τριῶν νεαρῶν, τοῦ Ἀσημάκη, τοῦ Μανώλη καὶ τῆς Δήμητρας προκαλοῦν ἀνατριχίλα. Ὀργίζονται ἐναντίον τους ἀκόμη καὶ οἱ ἔγκλειστοι τῶν φυλακῶν Κορυδαλλοῦ. Ἄνθρωποι τῆς παρανομίας, ποὺ ἔχουν πράξει σειρὰ ἀδικημάτων δὲν μποροῦν νὰ χωνέψουν πῶς ἔφτασε ἡ ἀνθρώπινη διαστροφὴ μέχρι ἐκεῖ! Θέλουν νὰ τοὺς λιντσάρουν. Δὲν τοὺς βλέπουν ὡς ἀνθρώπους, ἀλλὰ ὡς ἀνθρωπόμορφα τέρατα. Καὶ δὲν ἔχουν ἄδικο. Ἡ κοινὴ λογικὴ αὐτὸ λέει. Ὑπάρχει ὅμως καὶ μιά ἄλλη λογική, ποὺ σχετίζεται μὲ τὰ ὑπέρλογα.
Ἄκουσε καὶ ὁ παπα-Μᾶρκος τὰ ἀπαίσια νέα. Καὶ καταδίκασε τὰ ἐγκλήματα. Ἀλλὰ τοὺς ἐγκληματίες; Δὲν τοὺς δικαιολογεῖ βέβαια. Ὅμως, βλέπει πίσω καὶ πέρα ἀπὸ τὶς πράξεις τους. Βλέπει τὶς ψυχὲς τους σκλαβωμένες, ὑποδουλωμένες σὲ μιά φρικτὴ δουλεία. Δουλεύουν ὑποταγμένες στὸν Πονηρό. Κι ἐκεῖνος τοὺς ἀφαιρεῖ τὸ μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ, τὴ λογική. Τοὺς συσκοτίζει τὸν νοῦ, τοὺς πετρώνει τὴν καρδιά, τοὺς χειραγωγεῖ τὴ θέληση. Τυφλωμένοι πιὰ ἐκτελοῦν δουλικὰ τὸ θέλημα τοῦ Ἀρχέκακου, τοῦ Ἀνθρωποκτόνου ἀφεντικοῦ.
Αὐτὸ βλέπει ὁ παπα-Μᾶρκος μὲ τὴν ἐκλεπτυσμένη καὶ ἁγιασμένη συνείδησή του. Καὶ θυμᾶται τὰ λόγια τοῦ ἁγίου Πορφυρίου: «Νὰ αἰσθανόμαστε τὴν κακία τοῦ ἄλλου σὰν ἀρρώστια ποὺ τὸν βασανίζει καὶ ὑποφέρει καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀπαλλαγεῖ. Ἂς ποῦμε πὼς μιά τίγρη ἔχει ἁρπάξει ἕνα ἄνθρωπο καὶ τὸν καταξεσχίζει μὲ μανία. Δὲν καταλαβαίνουμε πὼς ὁ ἄλλος ποὺ φέρεται ἄσχημα κατέχεται ἀπὸ τὸν διάβολο, τὴν τίγρη;».
Αὐτὸ τὸ καταλάβαινε καλὰ ὁ παπα-Μᾶρκος. Εἶναι ταγμένος στὴν ὑπηρεσία τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν. Καὶ ψάχνει νὰ βρεῖ τὸ ἀπολωλὸς πρόβατο στὰ πιὸ ἀπίθανα μέρη. Ἔφτασε μέχρι τὰ ζοφερὰ κελιὰ τῶν σατανιστῶν! Ἐδῶ κυριαρχεῖ ἡ φρίκη. Ἐδῶ αἰωρεῖται ὁ φόβος. Πέρασε πρῶτα ἀπὸ τὸν ψυχολόγο, ποὺ τοὺς παρακολουθοῦσε, γιὰ νὰ τὸν ρωτήσει γιὰ τὴν κατάλληλη ἀντιμετώπισή τους. Ἐκεῖνος τοῦ εἶπε: “Ὅταν πηγαίνω στὸ κελὶ τους κάνω πρῶτα τὴν προσευχή μου”. Φοβόταν ὁ ἄνθρωπος.
Ὁ παπα–Μᾶρκος στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ μόνου Δυνατοῦ, θωρακισμένος μὲ τὴν ταπείνωσή του, τὴ διαρκῆ ἐγκράτεια καὶ νηστεία, τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή του καὶ μὲ ὅπλο ἀήττητο τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ δὲ φοβόταν προκειμένου νὰ φέρει στὴν εὐλογημένη μάντρα τοῦ Καλοῦ Ποιμένα μιά χαμένη ψυχή. Γιατί ὅπως λέει καὶ ὁ Μαθητὴς τῆς Ἀγάπης «ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον». Ὁ παπα- Μᾶρκος εἶχε μέσα του μιά πλατιά, καθαρὴ ἀνεξάντλητη ἀγάπη γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο, ὅσο ἁμαρτωλὸς κι ἂν ἦταν. Ἀκόμη καὶ γι’ αὐτοὺς ποὺ πλανήθηκαν καὶ βρέθηκαν στὸ πιὸ ἐφιαλτικὸ μονοπάτι. Μέλημά του, σὰν τὸν καλὸ Σαμαρείτη, νὰ ρίξει τὸ λάδι τῆς πίστης καὶ τὸ κρασὶ τῆς ἀγάπης στὶς χαίνουσες πληγές. Νὰ νιώσουν οἱ ἐγκληματίες σὲ τί φριχτὸ λαβύρινθο ἔχουν πέσει καὶ νὰ ποθήσουν νὰ βγοῦν ἀπὸ αὐτὸν μὲ τὸ ἀλάνθαστο κουβάρι τῆς μετανοίας.
Ὁ ταπεινὸς λευίτης γιγαντώθηκε, πῆρε δύναμη, θάρρος καὶ μπῆκε σὲ ἕνα ἀγώνα ποὺ «ἔξωθεν» φαινόταν ἄνισος. Ὄχι μόνο δὲ φοβήθηκε, ἀλλὰ εἶδε θετικὰ πράγματα νὰ κρύβονται πίσω ἀπὸ τὸ προσωπεῖο τοῦ ἐγκληματία. Ὅταν ρωτήθηκε νά, ποιὰ ἦταν ἡ ἀπάντησή του:
-Πρῶτα συνάντησα τὸν Μανώλη. Ἀπὸ μικρὸς πίστευε πολὺ στὸν Θεό. Δυστυχῶς ἀργότερα ἔμπλεξε μὲ κακὲς παρέες, ποὺ τὸν παρασύρανε καὶ ἄκουγε κι αὐτὴ τὴν πολὺ σκληρὴ μουσικὴ τὴ heavy metal. Ὅλα αὐτὰ τὸν ὤθησαν στὸ νὰ κάνει στροφὴ τριακοσίων ἑξῆντα μοιρῶν. Ὅταν ὅμως μπῆκε στὴ φυλακή, ὅλα ἄλλαξαν καὶ πάλι θυμήθηκε τὸν παλιό του ἑαυτό. Ζητοῦσε συνεχῶς νὰ ἐξομολογηθεῖ καὶ μάλιστα παρακινοῦσε καὶ τοὺς ὑπόλοιπους κρατούμενους νὰ ἔρχονται σέ μᾶς.
Ἀκόμη καὶ στὸ «τέρας», στὸν Ἀσημάκη, βρῆκε θετικὰ στοιχεῖα:
-Πρόκειται γιὰ ἕνα πολὺ ἐρευνητικὸ καὶ ἔξυπνο παιδί. Ὅταν μᾶς ζήτησε βιβλία, ἀποφασίσαμε νὰ τοῦ δώσουμε τὶς «Ἐξομολογήσεις» τοῦ ἁγίου Αὐγουστίνου, ποὺ εἶναι πιὸ φιλοσοφικὸ ἀπὸ ἄλλα θρησκευτικὰ βιβλία καὶ τελικὰ πράξαμε σωστά, γιατί τοῦ ἄρεσε πολύ!
Ἀλλὰ τὴν πιὸ συγκινητικὴ μετάνοια, ὅπως ἔδειξαν τὰ πράγματα, τὴ δήλωσε μὲ δάκρυα ἡ κοπέλα τῆς ἐγκληματικῆς παρέας, ἡ Δήμητρα. Μποροῦσε νὰ τὸ διανοηθεῖ κανείς; Οὔτε ἡ πιὸ καλπάζουσα φαντασία δὲ θὰ μποροῦσε νὰ φτάσει ἐκεῖ. Κι ὅμως ἔγινε! Καὶ οἱ πρώην σατανιστὲς ἐξομολογήθηκαν τὶς βρωμερὲς τους πράξεις. Καὶ δάκρυσαν καὶ ἀποκήρυξαν τὸ ἀπαίσιο παρελθόν τους. Καὶ ἔγινε ἡ φυλακὴ ἀπὸ τόπος τιμωρίας, τόπος μετανοίας. Μέσα στὸ σκοτάδι ἔλαμψαν κάποιες ἀχτίδες ἀπὸ τὸ ἀνέσπερο Φῶς τοῦ Χριστοῦ.
Γίνονται θαύματα στὴν ἐποχή μας; Γίνονται καθημερινὰ μὲ τὴν καθάρια προσευχή. Κι αὐτὸ τὸ ξέρει πολὺ καλὰ ἡ θυσία τοῦ παπα–Μάρκου, ἡ προσευχόμενη ἀγρύπνια του καὶ τὰ σημαδεμένα γόνατά του ἀπὸ τὸ ταπεινὸ ἱκετευτικὸ γονάτισμα.
